หมาขี้เรื้อน

ลองอ่านกันดูนะคะ เห็นว่าดีเลยเอามาให้อ่านกันค่ะ

หมาขี้เรื้อน

ลูกชายนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียงระดับประเทศคนหนึ่งเพิ่งสำเร็จการศึกษากลับมาจากเมืองนอก
> > ยังไม่ทันทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็ถูกผู้เป็นแม่ขอร้องให้บวชเรียนเสียก่อน
> > เพื่อเห็นแก่แม่..บัณฑิตใหม่หมาดๆจากเมืองนอกจึงบวชอย่างเสียไม่ได้
> > เมื่อบวชที่วัดใหญ่ในกรุงเทพฯแห่งหนึ่งเสร็จแล้ว
> > ผู้เป็นแม่จึงพาไปฝากให้จำพรรษาอยู่กับพระวิปัสสนาจารย์รูปหนึ่งที่วัดป่าแถวภาคอีสาน
> > พระหนุ่มการศึกษาสูงมาจากตระกูลผู้ดีมีแต่ความสุขสบ าย
> > เมื่อมาอยู่วัดป่ากว่าจะปรับตัวได้จึงใช้เวลานานเป็นแรมเดือน
> >
> > แต่ก็นั่นแหละกว่าจะนิ่งก็ทำเอาพระร่วมวัดหลายรูปพลอยอิดหนาระอาใจไปตามๆกัน
> > ปัญหาที่ทำให้พระทั้งวัดเหนื่อยหน่ายจนนึกระอาก็เพราะพระใหม่มีนิสัยชอบจับผิด
> > และชอบอวดรู้ยกหู ชูหางตัวเองอยู่เป็นประจำ
> > วันแรกที่มาอยู่วัดป่าก็นึกเหยียดพระเจ้าถิ่นทั้งหลายว่าไม่ได้รับการศึกษาสูงเหมือนอย่างตน
> > ออกบิณฑบาตได้อาหารท้องถิ่นมาก็ทำท่าว่าจะฉันไม่ลง
> > เห็นที่วัดใช้ตะเกียงน้ำมันก ๊าดแทนไฟฟ้าก็วิพากษ์วิจารณ์เสียเป็นการใหญ่หาว่าล้าสมัย
> > ไม่รู้จักใช้เทคโนโลยี่ ตอนหัวค่ำมีการทำวัตรสวดมนต์เย็นก็บ่นว่า
> > ท่านรองเจ้าอาวาสทำวัตรนานเหลือเกินกว่าจะสิ้นสุดยุติได้ก็นั่งจนขาเป็นเหน็บชา
> >
> > ครั้นพอถึงเวรตัวเองล้างห้องน้ำเข้าบ้างก็ทำท่าจะล้างอย่างขอไปทีล้างไปบ่นไป
> > ประเภทตูจบปริญญาโทมาจากเมืองนอกต้องมาเข้าเวรล้างห้องน้ำร่วมกับใครก็ไม่รู้
> > โอ้ชีวิต! ความสำรวยหยิบโหย่งทำให้พระใหม่ไม่พอใจสิ่งนั้นสิ่งนี้ถือดี
> > ว่าตัวเองมีชาติตระกูลสูง มีการศึกษาสูงกว่าใครในวัดนั้น
> > ผิวพรรณก็ดูสะอาดสะอ้านชวนเจริญศรัทธากว่าพระรูปไหนทั้งหมด
> > มองตัวเองเปรียบกับพระรูปอื่นแล้วช่างรู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าทุกประตู
> > นึกแล้วก็ยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจกลับเข้ากุฏิเมื่อไหร่ก็เอาปากกามาขีดเครื่องหมายกากบาทบนปฏิทิน
> > นับถอยหลังรอวันสึกด้วยใจจดจ่อ
> >
> > อยู่มาได้พักใหญ่พระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็สั งเกตเห็นว่าท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งนี้ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา
> > ซ้ำนานๆคร ั้งจะออกมาให้โอวาทกับลูกศิษย์เสียทีหนึ่ง
> > วันๆไม่เห็นท่านทอะไรเอาแต่ กวาดใบไม้ เก็บขยะ
> > ซักผ้าเอง (เณรน้อยก็มีไม่รู้จักใช้) สอนก็ไม่สอน
> > การบริหารวัดก็มอบให้ท่านรองเจ้าอาวาสเป็นคน
> > จัดการไปเสียทุกอย่าง เห็นแล้วเลยนึกร้อนวิชา
> > เสนอให้ปรับโน่นลดนี่สารพัดที่ตัวเองเห็นว่าไม่เข้าท่าล้าสมัย
> > รวมทั้งให้เสนอให้วัดใช้ไฟฟ้าแทนตะเกียงด้วยอีกข้อหนึ่งเพราะตนเห็นว่ายุคสมัยก้าวไกลมามากแล้ว
> > ไม่ควรจะทำตนเป็นคนหลังเขาให้คนอื่นเขาดูถูก
> > อีกหนึ่งในข้อวิจารณ์จุดด้อยของวัดทั้งหลายเหล่านั้นพระใหม่เสนอให้
> > หลวงพ่อเจ้าอาวาส
> > มีปฏิสัมพันธ์กับพระลู กวัดให้มากขึ้นกว่านี้ สอนให้มากขึ้นเทศน์ให้มากขึ้น
> > และแนะนำว่าคนระดับผู้บริหารไม่ควรจะทำงานอย่างการซักจีวรเองเป็นต้นด้วยตนเอง
> > ควรจะกระจายอำนาจมอบงานให้คนอื่นทำดีกว่า
> >
> > เย็นวันนั้นเป็นวันพระสิบห้าค่ำ
> > หลวงพ่อเจ้าอาวาสมานั่งทำวัตรที่โบสถ์ธรรมชาติกลางลานทรายด้วย
> > ท่านไม่ลืมที่จะหยิบข้อเสนอแนะจากพระใหม่มาอ่านให้พระหนุ่มสามเณรน้อย
> > ทั้งหลายฟังแต่ท่ านไม่บอกว่าพระรูปไหนเป็นคนเขียน
> > อ่านจบแล้วหลวงพ่อก็ยิ้มอย่างมีเมตตาพลางหยิบไมโครโฟนขึ้นมา
> > แล้วชี้ให้ภิกษุหนุ่มสามเณรน้อยทั้งหลายดูหมาขี้เรื้อน ตัวหนึ่ง
> > ที่นอนอยู่ใต้ม้าหินอ่อนตัวหนึ่งจากใต้ต้นอโศกที่อยู่ ใกล้ๆ
> >
> > เธอทั้งหลายเห็นหมาขี้เรือนตัวนั้นหรือไม่ เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันเป็นขี้เรื้อน
> > คันไปทั้งตัว ฉันเห็นมันวิ่งวุ่น ไป มาทั้งวัน
> > เดี๋ยวก็วิ่งไปนอนตรงนั้นเดี๋ยวก็ย้ายมานอนตรงนี้
> > อยู่ที่ไหนก็อยู่ไม่ได้นานเพราะมันคัน แต่พวกเธอรู้ไหม
> > เจ้าหมาตัวนั้นน่ะมันไปนอนที่ไหนมันก็นึกด่าสถานที่นั้นอยู่ในใจ
> > หาว่าแต่ละที่ไม่ได้ดั่งใจตัวเองสักอย่าง นอนที่ไหนก็ไม่หายคัน
> > สถานที่เหล่านั้นช่างสกปรกสิ้นดี
> >
> > คิดอย่างนี้แล้วมันจึงวิ่งหาที่ที่ตัวเองนอนแล้วจะไม่คัน
> > แต่หาเท่าไหร่มันก็หาไม่พบสักที
> > เลยต้องวิ่งไปทางนี้ทางโน้นอยู่ทั้งวัน เจ้าหมาโง่ตัวนั้นมันหารู้สักนิดไม่ว่า
> > เจ้าสาเหตุแห่งอาการคันนั้นหาใช่เกิดจากสถานที่เหล่านั้นแต่อย่างใดไม่
> > แต่สาเหตุแห่งอาการคันอยู่ที่โรคของตัวมันเองนั่นต่างหาก
> > พูดจบแล้วหลวงพ่อก็วางไมโครโฟนลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่า ได้เวลาภาวนาหลังการทำวัตร
> > สวดมนต์เย็นแล้ว
> >
> > ขณะที่ทุกรูปนั่งหลับตาภาวนาอย่างสงบนั้น
> > ในใจของพระใหม่กลับร้อนเร่าผิดปกติ นอกสงบ แต่ในวุ่นวาย
> > นึกอย่า งไรก็มองเห็นตัวเองไม่ต่างไปจากหมาขี้เรื้อนที่หลวงพ่อชี้ให้ดู
> > ยิ่งนั ่งสมาธินานๆ ยิ่งคันคะเยอในหัวใจ ทั้งอายทั้งสมเพชตัวเอง
> >
> > นับแต่วันนั้นเป็นต้นมาพระใหม่อดีตนักเรียนนอกก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
> > จากคนพูดมากกลายเป็นคนพูดน้อย จากคนที่หยิ่งยโสกลายเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน
> > จากคนที่ชอบจับผิดคนอื่นกลายเป็นคนที่หันมาจับผิดตัวเอง
> > เมื่อออกพรรษาแล้วโยมแม่มาขอให้ลาสิกขาเพื่อกลับไปสืบต่อธุรกิจจากครอบครัวท่านก็ยังไม่ยอมสึก
> >
> > 'อาตมาเป็นหมาขี้เรื้อน
> > ขออยู่รักษาโรคจนกว่าจะหายคันกับครูบาอาจารย์ที่นี่อีกสักหนึ่งพรรษา'โยมแม่ได้ฟังแล้วก็ได้แต่ยกมืออนุโ
> > มทนาสาธุการกราบลาพระลูกชาย
> > แล้วก็เดินออกจากวัดไปขึ้นรถพลางนึกถามตัวเองอยู่ในใจว่าคำว่า
> > หมาขี้เรื้อน ของพระลูกชายหมายความว่าอย่างไรกันแน่หนอ
> >
> > ถ้าเรายังเป็น โรค อยู่ใน ใจ ไม่ พอใจอะไรซักอย่าง เงินเดือนน้อย หน้าที่การงานไม่พัฒนา ตำแหน่งไม่ไปไหน ไม่ว่าเราย้ายงาน ไปที่ไหน เราก็ไม่พอใจ สถานที่เหล่านั้นไม่ดี คนไม่ได้เรื่อง ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยได้ดูตัวเองเลยว่า เราพัฒนาการทำงานของเรามั้ย ขวนขวายหาความรู้หรือเปล่า ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับหมาขี้เรื้อนตัวนั้นเลย
> >
> > ************ ********* ********* ********* ********* ********* **
ขอบคุณ เพื่อนที่แสนดี ส่ง ฟอร์เวิดเมล์ มาเตือนสติ หัวใจที่คันๆ ไม่จบไม่สิ้น ให้ได้สงบลง เลยนำมาแบ่งปันเพื่อนๆในนี้ให้ดูใจที่คันของตัวเองบ้างค่ะ

 

ขอบคุณค่ะน้องนริสา มีอยู่คนเดียวแหละค่ะ
น่ารักและแสบค่ะ เขาบอกพี่ว่าหากแม่เป็นไปไรไป
หนี้สินหนูไม่เอานะ หนูเอาแต่ทรัพย์สินอยางเดียว

 

อนุโมทนา สาธุ!!! กับคุณ นิพพานที่นำข้อคิดมาให้ได้อ่านเป็นความรู้
เพื่อเตือนสติของตัวเอง ให้ไม่เป็นโรคหมาขี้เรื้อน ที่ตอนนี้ กำลังระบาดทั่วบ้านทั่วเมืองไปหมด

 

> > ถ้าเรายังเป็น โรค อยู่ใน ใจ ไม่ พอใจอะไรซักอย่าง เงินเดือนน้อย หน้าที่การงานไม่พัฒนา ตำแหน่งไม่ไปไหน ไม่ว่าเราย้ายงาน ไปที่ไหน เราก็ไม่พอใจ สถานที่เหล่านั้นไม่ดี คนไม่ได้เรื่อง ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยได้ดูตัวเองเลยว่า เราพัฒนาการทำงานของเรามั้ย ขวนขวายหาความรู้หรือเปล่า ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับหมาขี้เรื้อนตัวนั้นเลย


นอกจากจาตักน้ำใส่กระโหลก.........แล้ว ขอเพิ่มอีกอย่างคืิอ จงพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ด้วยนะครับ

 

อนุโมทนาบุญด้วยครับ อันนี้อ่านมานานแล้ว แต่รายละเอียดจำไม่ได้แล้วเช่นกัน ขอบคุณที่นำลงมาอีกครั้งครับ

 

ให้ข้อคิดดีมากค่ะ ขอบคุณที่นำสิ่งดี ๆ มาฝาก
อนุโมทนาด้วยค่ะ

 

แบบนี้เอาตัวรอดได้ หายห่วงคะพี่นิพ

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ

ส่วนลูกชายหนูอายุเก้าขวบบอกว่า แม่ไปอยู่บ้านคนชราก่อนได้ไหม ถ้าลูกทำงานมี
ตังค์แล้วค่อยไปรับแม่กลับบ้าน

 

ขอบคุณสำหรับบทความดีๆค่ะ

 

แสดงว่าไม่อยากให้หนูลำบากถ้าอยู่กะเค้า คุณธรรมสูงส่ง แสดงว่าเป็นอภิชาตบุตร
ฮิฮิฮิ

 

แสดงว่าคุณน้องคงอยากได้ลูกอภิชาติบุตรเยี่ยงนี้ซิ
มีแววค่ะ บ้านพักคนชราจะไม่เหงาแล้วคราวนี้ ฮิ ฮิ ฮฺ...



อิมัง นะภะ อุอะ นะชาลีติ

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ จะใช้เป็นหลักธรรม นำไปเตือนตัวเอ งเ วลาขาดสติ นะ คะ

 

สุดยอดเลยครับพี่ผมเรื่องราวโดนใจมากๆครับ อนุโมทนาด้วยครับ

 

5555555555555เด็กสมัยนี้ฉลาดจริงๆ สุขสันต์วันเด็กครับหนูน้อย.

 

อยากให้ใครบางคนได้อ่านจังค่ะ
พวกชอบโทษโน่นโทษนี่ ก็ไม่ต่างจากหมาขี้เรื้อนตัวนั้น

 

ก้อคงตามท่านพี่ไปติดๆแหระครับ
"กัมมุนา วัตตะตี โลโก" อิอิอิ

 

เราบอกลูกว่าให้แม่อยู่กับลูกเถอะ แม่รักลูกนะ แม่ไม่กินเยอะหรอก ลูกตอบว่าลูกมีตังค์อยู่ร้อยเดียวเอง แล้วทำท่าคิดอยู่ว่าถ้ากินสองคนจะพอมั้ย สุดท้ายก็พยักหน้าบอกว่า ก็ได้ไม่ต้องไปอยู่บ้านคนชรา

จริงแล้วไม่อยากให้ใครลำบากก็ไม่รู้นิ 555+