ทำไมเวลานั่งสมาธิแล้วตกใจง่าย

ไม่ทราบว่าท่านอื่นๆเป็นเหมือนกันมั๊ย แค่เสียงจิ้งจกร้องก็สะดุ้งแล้วเพราะอะไรครับ

 

เริ่มนั่งก็เป็นเช่นนั้นแหละจ๊ะ กลัว คิดไปเอง ที่สำคัญจากนี้ไปหากมีเสียงหรืออะไร ที่ทำให้ต๊กกะใจก็ประครองอารมณ์ประครองสติเอาไว้อย่าลืมตานะจ๊ะ อย่าไปสนใจ ประครองไปเรื่อยๆเมื่อมีสมาธิแล้วจะไม่ตกใจ ยิ่งสติมีกำลังแล้วจะรู้ก่อนที่จะต๊กกะใจด้วยซ้ำไปจ๊ะ พยายามไปเรื่อยๆนะจ๊ะ

 

แฮ่ะ แฮ่ะ โดยเฉพาะเสียงแม่เอง วูบ หวิว เชียวแหละ โบราณว่าคนที่ตกใจง่าย มักเป็นคนที่กลัวความผิด แล้วซ่อนความลับอะไรอยู่ล่ะตัวเอง

 

ผมเคยเป็นตอนฝึกนั่งใหม่ ๆ ตอนนี้หายไปแล้วครับ มารู้เอาหลังจากสติและสมาธิดีขึ้นว่าสติตามไม่ทันมันเป็นอารมณ์ของความกลัว พอสติทันมันจะจับได้ว่าเป็นเสียงอะไรแล้วจึงไม่ตกใจ แม้เสียงๆฟ้าผ่ายังไม่ตกใจ

พยายามเข้าไว้นะครับ หนทางพิสูจม้า กาลเวลาพิสูจคน ค่าของคนอยู่ที่ผลของงาน

 

ได้ยินก็ให้รู้ว่าได้ยิน ตกใจก็ให้รู้ว่าตกใจ แล้วก็ปล่อยวาง

หันมาทำสมาธิต่อ

 

เป็นเหมือนกันแก้ยากจริงๆ

 

ไม่ทราบว่าท่านอื่นๆเป็นเหมือนกันมั๊ย แค่เสียงจิ้งจกร้องก็สะดุ้งแล้วเพราะอะไรครับ

เพราะจิตยังไม่มีกำลัง เรียกว่าจิตตกฌาณ อยู่ระดับ ขนิกสมาธิ ย่างอุปจารสมาธิ (ไม่ถึงเขตฌาณ) เมื่อฝึกจิตดีแล้ว จิตมีกำลัง อาการนี้จะหายไป ทำต่อไป โมทนาครับ

 

จิตกำลังจะรวม เป็นสมาธิ ปกติครับ ตั้งสติจับที่ไหนก็เอาที่นั่นช่างมันครับ เรื่องภายนอก

 

ปกติผมนั่งสมาธิทุกวันๆประมาณ 30 นาที-1 ชม. ประมาณ 1 เดือนแล้ว เมื่อคืนตั้งใจจะนั่งสมาธิเป็นพุทธบูชาครับ เพราะเป็นวันมาฆบูชา ก่อนนั่งก็อธิฐานขอพรครับว่าขอให้บุญกุศล ส่งให้พ่อแม่ญาติพี่น้องแล้วก็แฟนครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุข นั่งจนรู้สึกว่านิ่งพอสมควรแล้ว พยายามประคองจิตอยู่ที่ปลายจมูกอย่างเดียวครับ ได้ยินเสียงหวิวๆในหูครับ ไม่ใช่เสียงพัดลมครับ มันดังขึ้นเรื่อยๆ เพิ่งจะเจอประสบการณ์นี้เป็นครั้งแรกครับ ขนลุกทั้งตัวเลยครับ ผมรู้สึกกลัว เลยออกจากสมาธิแล้วแผ่เมตตา แล้วก็เข้านอนครับ

รู้สึกแย่เหมือนกันที่ไม่ได้นั่งต่อ แต่จะพยายามนั่งต่อไปครับ

 

เพราะว่ามีความพึงใจในอาการสงัด มากเกินไป

คือเมื่อเราสามารถทรงฌานได้ โดยปรกติ เราจะติดมัน
ยิ่งอยู่ในสภาพโลกียะชน ยิ่งติดง่าย เพราะมันได้ผลจริงๆ มันเวิร์ค

ฌานไม่ได้ช่วยเรา แค่รู้สึก ซู่ซ่า สบายตัว
แต่อาการสงัด สามารถทำให้เราเผชิญหน้า กับสิ่งที่จะเข้ามาหา ได้ทุกรูปแบบ
ถ้าเรารู้วิธีใช้ แค่อารมณ์สงบสงัด ก็คือแก้วสารพัดนึก

คราวนี้เมื่อต้องการใช้บ่อยๆ
โอกาศที่ความสงบสงัด มันจะทรงตัว เป็นไปไม่ได้

พอเราทรงอารมณ์ฌานโลกีย์ ก็คือ ควานหาอารมณ์สงัด
ซึ่งในขณะนั้น หากมันยังไม่มา หรือ มาแล้วไปแล้ว

ในขณะนั้น แม้แต่เสียงไอเสียงจามของคนที่เรารัก
แทบจะทำให้หัวใจสลาย

มันไม่ได้กลัวเสียง ไม่ได้สดุ้งหวั่นไหวเพราะเสียง
จิตใต้สำนึกมันรู้ตัวว่า เราไม่สงัด มันเลยไม่มั่นใจ เลยหวั่นไหว
หากชินกับการใช้อารมณ์กดนิ่ง รับมือ จนเป็นเครื่องมือหลักไปทุกเหตุการณ์

ครูบาอาจารย์สายวิปัสสนาท่านเลยเตือนว่า
อย่าเพิ่งรีบใช้ อย่าเพิ่งรีบติดใจ
ภาวนาให้อารมณ์วิปัสสนาจริงๆ(คือไม่ใช่วิปัสสนึก) ทรงตัวก่อน
ค่อยใช้ประโยชน์จากฌานโลกีย์

 

ติ๊ดต่างว่าคุณประสพความสำเร็จในหน้าที่ศิลปะวิทยาหนึ่งๆ
ด้วยกำลังของฌานโลกีย์ มันเวิร์คมาก
ไม่จำเป็นต้องเป็นอภิญญา แบที่เค้ามี หูทิพย์ ตาทิพย์ อะไรหรอกนะ
แค่อารมณ์สงัด แล้วคุณสามารถสร้างสรรผลงานหนึ่งๆได้ดี

เราสามารถอ้างได้ว่า แท้ที่จริงปัญหาของเรา
เราไม่ได้สดุงหวันไหว เพราะฌานมันไม่ทรงตัวหรอก
เราหวั่นไหวเพราะศิลปะวิทยาที่เรากำลังจะประกอบตรงหน้านั้นๆ
มีความจำเป็นต้องใช้อารมณ์สงบสงัดสูง
ที่แล้วๆมาประสพความสำเร็จด้วยปัจจัยที่มีอารมณ์สงบสงัด
มาวันนี้เมื่อประสพเหตุตรงหน้า และอารมณ์ไม่สงัดพอที่จะเผชิญหน้าเหตุหนึ่งๆนั้น
มันเลยสะดุ้งหวั่นไหว

**** แก้ไข 10 เมย 53 ****
คือต้องการอารมณ์ที่สงัดกว่านี้ แต่มันไม่สงัดเสียที
***************************

เค้าเรียกว่า รูปราคะ ถ้าละเอียดจนสามารถใช้อรูปสมาบัติได้
ก็ถึงอรูปราคะ
เป็นตัญหาอย่างหนึ่ง

ท่านที่อยในของข่ายอรหัตตมรรค ท่านก็สะดุ้งหวั่นไหว

ที่เห็นในบอร์ดกรรมฐานในเมืองไทย
เป็นการเคี่ยวเข็ญตัวเองให้ทรงอารมณ์สูงเกินไป
ขนาดนักบวชท่านยังไม่ทรงอารมณใจสูงขนาดนั้นตลอดเวลาเลย

เป็นคนทำมาหากิน เป็นนักบ้าน
ไปทรงอารมณ์ใจละรูปละนาม
100 ทั้ง 100 เวลาอารมณ์ใจตก ควานหาฌานทั้งนั้น
เหมือนติดบุหรี่

 

คนที่มีประสพการณ์มามากจะไม่ใช้หูทิพย์ตาทิพย์พร่ำเพรื่อ
เหมือนกับน้ำมันเบนซิน 95 นั้นแหละ

เค้าก็ใช้แก๊สโซฮออล์ไปก่อน ไม่จำเป็นจริงๆก็ไม่เติมเบนซิน95
ใช้แล้วมันติด
ก้านสูบมันคด วาวแตก

ใช้ความสามารถพิเศษเมื่อเหตุการณ์พิเศษๆ
ไม่ใช้เอะอะอะไรก็จะหูทิพย์ตาทิพย์ อ่านจิตทายใจ
ถึงเวลาคับขันต้องใช้เพื่อความรับผิดชอบจริงๆ

เครื่องสตาทไม่ติด แชะๆๆๆ

 

กลัวนี่ธรรมดากลัวเพราะไม่รู้ ไม่ฝึกสมาธิยิ่งน่ากลัว ทำชั่วยิ่งน่ากลัว
เราล้วนเป็นศิษย์พระตถาคต มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจคือ ไตรสรณคมณ์

ในครั้นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เสวยพระชาติเป็นวิฑูรบัณฑิต
ในขณะที่ถูกนาคมานพทำร้าย ทรมานนั้น ถามว่าเหตุใด"ท่านไม่กลัวเกรงสิ่งใดเลย "
ท่านวิฑูรบัณฑิตตอบว่า
เพราะท่านไม่ทำความชั่วทั้งปวง ดังนั้นจึงไม่กลัวในการดำรงค์ขันธ์อยู่
หรือแม้ในการไปจุติในภพใหม่
เพราะการเว้นจากความชั่ว ประกันแล้วในการเว้นไปสู่ภพที่ชั่ว

 

เพิ่งเริ่มนั่งสมาธิเหมือนกันแต่รู้สึกว่ามารจะเยอะไปหน่อย
มีเรื่องต้องให้นั่งได้ไม่นานทุกที...บ้างทีก็เกิดจากเราบ้างและคนอื่นด้วย
เฮ้อ...แต่ไม่ท้อ

 

ความสงบทำให้เคลิ้ม ลองนั่งนิ่ง ๆ แล้วโดนเพื่อนแกล้งมาตะครุบตัวพร้อมเสียงดัง ๆ ถ้าใจเหม่อลอยสักหน่อย......เดี๋ยวปล่อยภาษาแปลก ๆ ลั่นบ้าน

 

เป็นเหมือนกันครับ เคยคิดว่าทำกรรมฐานแล้วจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้เห็นโน่นเห็นนั่นพอทำไปก้อคิดระแวงไปเรื่อย จิ้งจกร้อง หมาหอน เสียงนั่นเสียงนี่ระแวงไปหมดจิตเป็นโมหะไม่ได้เรื่องเลย อย่าปรุงแต่งครับเอาแค่ว่าเรารู้ว่านี่คือเส้นทางที่ควรจะเดินแล้วเราก็เดินไปเรื่อยๆตราบใดที่เราเองไม่โดดออกจากเส้นทางแห่ง ศีล สมาธิ ปัญญา เราก็ถึงที่หมายเองครับ

 

ใหม่ๆก็เป็นอย่างนี้เหมือนกันค่ะ แต่ครูบาอาจารย์สอนให้กำหนด
เพราะตอนที่ตกใจคือเราขาดสติ พอเรากำหนดตกใจหนอ ๆ นั่นคือเราดึงเอาสติมาไว้กับตัวแล้ว ฝึกไปเรื่อยๆต่อไปหากมีเสียงดังขนาดไหนเราก็ไม่มีความ
สะดุ้งสะเทือนเลย.ลองดูนะคะ

 

ที่สะดุ้ง เพราะสติอ่อนลงกว่าสมาธิ
แม้นในขณะที่สมาธิสูงมากๆ ก็ตาม หากสติสัมปชัญญะอ่อนลงไป ก็อาจทำให้จิตขาดความว่องไว.. หรือรักษาสภาพปกติความระลึกรู้ - รู้ตัวไว้ได้ค่ะ

เคยเข้ากรรมฐาน ได้ยินเสียงจิ้งจกดังยังกะฟ้าผ่าเหมือนกัน ร้องทีดังสนั่นหวั่นไหว ..
คือสมาธิสูงๆ นี่กำลังเขามากนะ เขาได้ยินข้ามมิติก็ได้ ได้ยินอะไรที่เบามากๆ ก็ได้ แต่สติปัญญาจะตามทันหรือไม่ อันนี้ต้องระวังมากๆ

*

 

เคยนั้งเฉยๆแล้วเพื่อนมาแก้ลไหม่ ตกใจ ใจเต้น

นิ่งแค่นั้นยังตกใจขนาดนั้น

นิ่งกว่านั้นเป็นสมาธิก็ตกใจยิ่งกว่านั้น