วิถีแห่งพระอาจารย์มั่นวิถีแห่งเขาช่องลม

วิถีแห่งพระอาจารย์'มั่น'วิถีแห่งเขาช่องลม

วิถี แห่ง การปฏิบัติ วิถี แห่ง พระอาจารย์ "มั่น" วิถี แห่ง เขาช่องลม

คอลัมน์ วิถีแห่งพระอาจารย์ใหญ่

โดย ดวงเดือน ประดับดาว





ก่อนจะลงลึกไปยังรายละเอียดแห่งวันของการเร่งความเพียร ณ ถ้ำสิงโต เขาพระงาม ลพบุรี

ขออนุญาตย้อนกลับไปยังหนังสือ "ประวัติ พระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ ฉบับสมบูรณ์" จากการบันทึกของ พระญาณวิริยาจารย์ หรือ หลวงพ่อวิริยังค์

เป็นบันทึกจากคำบอกเล่าของ พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เช่นเดียวกัน

เป็นสถานการณ์บำเพ็ญความเพียร ณ ถ้ำสิงโต เขาพระงาม ลพบุรี อันเป็นห้วงเวลาภายหลังจากสถานการณ์บำเพ็ญความเพียร ณ ถ้ำสาริกา นครนายก

เพียงแต่เขาพระงามในตอนนั้นชาวบ้านเรียกว่า เขาช่องลม

น่ายินดีที่บันทึกของ พระญาณวิริยาจารย์ ระบุไว้ว่าเป็น พ.ศ.2446 ซึ่งน่าจะคลาดเคลื่อนเพราะหากเป็น พ.ศ.2446 พระอาจารย์ก็น่าจะอยู่ในห้วงอายุเพียง 13 ปี

น่าจะเป็น พ.ศ.2456 มากกว่า

รายงานของ พระญาณวิริยาจารย์ บอกให้ทราบว่า ท่านธุดงค์จากนครนายกผ่านสระบุรีไปยังลพบุรี

"ขณะที่ท่านไปพักอยู่สถานที่นั้นเป็นที่สงบสงัดเงียบยิ่งนัก ท่านได้พักเพื่อบำเพ็ญสมณธรรมอยู่ที่นั้นหลายวัน และในขณะที่ท่านอยู่ ณ เขาช่องลมนั้น ทำให้ท่านแน่ใจถึงความรู้ของท่านอย่างแท้จริง"

แท้จริงอย่างไร

ท่านได้ระลึกว่า

"สาวกของพระพุทธเจ้าจะต้องถือเอาพระพุทธเจ้าเป็นมูลเหตุ ถือเอาพระพุทธเจ้าเป็นแบบฉบับ และถือเอาพระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งที่อาศัย"

โดยนัยนี้ก็ได้รู้ขึ้นภายในสมาธิ

คำว่า ถือเอาพระพุทธเจ้าเป็นมูลเหตุ นั้น ได้แก่การที่จะปฏิบัติให้เป็นไปเพื่อความถูกต้องหรือต้องการความจริงแท้

ต้องดูความจริงอันเป็นมูลเหตุทำให้พระพุทธองค์ได้ออกบรรพชาในเบื้องต้น

พระองค์ได้เสียสละทุกสิ่งทุกอย่างนับตั้งแต่ราชบัลลังก์ พระมเหสี ราชสมบัติ แม้ที่สุดพระเกศา

การเสียสละเช่นความสุขอันเป็นไปด้วยราชสมบัติ มีผู้คอยยกย่องสรรเสริญ คอยปฏิวัติวัฎฐาก แล้วได้เสียสละมานอนกับดินกินกับหญ้า ใต้โคนต้นไม้ ถึงกับอดอาหาร เป็น การเสียสละเหล่านี้เพื่อประโยชน์อะไร

เพื่อให้ถึงซึกวิโมกขธรรม คือ ธรรมเป็นเครื่องหลุดพ้นจากการเกิด แก่ เจ็บ ตาย

และเมื่อพระองค์จะได้ตรัสรู้ก็ทรงนั่งสมาธิใต้ร่มไม้อันเป็นสถานที่สงบสงัด และได้ทรงพิจารณาซึ่งความจริง คืออริยสัจ 4

นี้เป็นมูลเหตุอันเป็นเบื้องแรกของพระองค์

สาวกผู้ที่จะเจริญตามรอยพระยุคลบาทจำเป็นที่จะต้องระลึกถึงความเป็นจริงของพระพุทธองค์ในข้อนี้ นำมาเป็นสิ่งพิสูจน์ปฏิปทาของตนที่กำลังดำเนินอยู่ ว่าในการปฏิบัติหรือการบรรพชาอุปสมบทในพระพุทธศาสนา พวกเราได้พากันถือเอาต้นเหตุให้พึงระลึกถึงความจริงของตนที่ว่าได้เสียสละโดยความเป็นจริงหรือไม่

เพราะถ้าไม่ถือเอาความจริงตามปฏิปทาของพระพุทธองค์ในข้อนี้ ก็จะเรียกได้ว่าไม่ถือเอาพระองค์เป็นมูลเหตุ

คือ บางหมู่บางเหล่าถือการปฏิบัติเพียงแต่เป็นโล่บังหน้า แล้วก็มีเบื้องหลังที่ไม่มีการเสียสละ

หรือทำไปอย่างยุ่งยากพัวพัน จะสละก็สละไม่จริง

บางทีแม้แต่เป็นบรรพชิตแล้วก็ยังมีจิตใจโลภโมโทสัน ไม่สละแม้แต่อารมณ์ ยังจะถือว่าข้าพเจ้ามียศถาบรรดาศักดิ์

บางทีการอยู่ป่าเอามาเพียงเพื่อเป็นกิเลสบางประการ ทำเป็นว่าเรานี้อยู่ป่าเขาเหมือนจะออกวิเวกให้เป็นที่บำเพ็ญความสงบ แต่กลับเป็นผู้เพียบพร้อมด้วยความห่วงใย อาลัย ยุ่งยากด้วยการก่อสร้าง สะสมด้วยเครื่องกังวลนานัปการ

นี่ไม่ได้ถือเอาพระพุทธเจ้าเป็นมูลเหตุ

จะยังไม่บอกหรอกว่า รายละเอียดอันปรากฏในสำนวน พระญาณวิริยาจารย์ กับ รายละเอียดอันปรากฏในสำนวน พระทองคำ จารุวัณโณ

เหมือนหรือแตกต่าง

ก่อนอื่นขอให้เราในฐานะผู้ตั้งใจใฝ่การเรียนรู้ เดินลึกลงไปภายในวิถีแห่งการปฏิบัติซึ่ง พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เล่าผ่าน หลวงพ่อวิริยังค์

ว่านอกเหนือจากถือเอาพระพุทธเจ้าเป็นมูลเหตุแล้ว ยังมีอะไรตามมาอีก


ที่มา: มติชน
http://www.matichon.co.th/matichon/matichon_detail.php?s_tag=01col01020949&day=2006/09/02