แรงปีศาจ

แรงปีศาจ

ขนหัวลุก

ใบหนาด



"เอกชัย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากซอยเปลี่ยว

ตอนนั้นผมเพิ่งเรียนจบใหม่ๆ ออกหางานทำทุกวัน ใครแนะนำที่ไหนก็ไปที่นั่น แต่ยังไม่สมปรารถนาเสียที บางวันก็ถูกเพื่อนๆ ชักชวนไปเที่ยวเตร่ ดื่มเหล้าดื่มเบียร์เป็นการปลอบใจ กว่าจะกลับบ้านได้ก็ดึกดื่น จนกระทั่งเจอเรื่องขนหัวลุกเข้าเต็มเปา

แตน-เป็นเด็กสาวบ้านใกล้ๆ กันในซอยสุทธิสาร อายุราว 16-17 ปี หน้าตาสะสวย รูปร่างโปร่งแต่อวบ ชอบสวมเสื้อยืดสีสดๆ นุ่งกางเกงขาสั้นโชว์ขาอ่อนอวบขาวล่อตาล่อใจเพศตรงข้ามเป็นประจำ

หลังจากเรียนจบม.4 แล้วก็ออกมาอยู่บ้านเฉยๆ พ่อแม่เคี่ยวเข็ญให้เรียนต่อก็ไม่สำเร็จ บอกให้หางานทำก็ไม่เอา อย่างเก่งก็ไปช่วยเพื่อนขายของตามห้างสรรพสินค้า แต่ทำได้ไม่นานก็ออกมานอนเล่นตามเดิม ใครถามก็บอกว่ารำคาญพวกผู้ชายที่ชอบมาพูดจาแทะโลมจนทนไม่ไหว หลุดปากด่าเจ็บๆ แสบๆ จนต้องออกจากงาน

พวกหนุ่มๆ แถมบ้านเห็นคนสวยหน้าตาเซ็กซี่ สวมเสื้อยืดคับๆ จนเห็นทรวงอกอวบอั๋น แถมนุ่งกางเกงขาสั้นค่อนข้างแนบเนื้อ บางคนก็จ้องมองอย่างเอาเป็นเอาตาย บางคนก็กะลิ้มกะเหลี่ยเข้ามา แต่แตนไม่เล่นด้วย แถมยังทำท่าส่ายอก เดินบิดสะโพกคล้ายจะยั่วให้พวกนั้นคลั่งใจตายไปง่ายๆ

ผมสนิทกับแตนมาหลายปี เคยถามว่าในเมื่อแตนไม่ใช่ทอม ทำไมไม่นึกชอบใครสักคนให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป? แตนกลับลอยหน้าบอกว่าชอบพี่เอกไงล่ะ แต่พี่เอกเป็นแต๋วใช่มั้ย? ว่าแล้วก็แลบลิ้นหลอก ก่อนจะหัวเราะอย่างสนุก

วันหนึ่งแตนก็ถูกข่มขืนฆ่าในป่าละเมาะหลังบ้านนั่นเอง!

ตำรวจมืดแปดด้าน ไม่มีใครตกเป็นผู้ต้องหาหรือแม้แต่ผู้น่าสงสัย ...แตนถูกปลุกปล้ำก็ต่อสู้เต็มทีจนถูกบีบคอตาย เสื้อยืดสีเหลืองถูกกระชากฉีกขาด กางเกงขาสั้นกองเป็นขยุ้มอยู่ข้างศพ...เลือดแดงฉานอาบร่างเปล่าเปลือย นัยน์ตาเหลือกลานเบิกโพลง ทั้งน่าสังเวชและน่าสยองติดหูติดตาไม่รู้ลืมเลือน

หลังจากงานศพผ่านไปไม่นาน วิญญาณของแตนก็ออกมาปรากฏให้ชาวบ้านขวัญหนีดีฝ่อไปตามๆ กัน

คนที่เดินเข้าซอยมาตอนกลางคืนเห็นผู้หญิงผมยาวยืนพิงเสาไฟฟ้า เอนร่างในท่าสบายๆ โดยใช้สองมือรองรับสะโพก...พอเข้าใกล้จึงได้เห็นรูปร่างคล้ายเปลือยเพราะเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นคับๆครั้นเอะใจขึ้นมาก็สายเกินไปแล้ว

ใบหน้าขาวผ่องค่อยๆ หันมามอง...แตนนั่นเอง!

บางคนหันกลับวิ่งกระเจิงออกไป บางคนแผดร้องสุดเสียง ...เผ่นอ้าวผ่านหน้าไม่คิดชีวิต ล้มลุกคลุกคลานแทบจะขาดใจตาย...บางคนก็ถึงกับทรุดฮวบลงสลบคาที่ไปเลย

ผมเองกลัวผีมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว พยายามไม่กลับบ้านดึกดื่นๆ เพราะตอนหัวค่ำยังพอจะมีคนเดินผ่านไปมาอยู่บ้าง แต่คืนนั้นเพื่อนฝูงฉลองเป็นการใหญ่ที่ผมได้งานทำเป็นครั้งแรกสมปรารถนา ...จนกระทั่งลืมเลือนซอยผีดุเสียสนิทสนม

ราวสี่ทุ่มเศษ...ผมเดินมะงุมมะงาหราเข้าซอยบ้าน ค่อนข้างมึนเมาเอาการจนไม่นึกกลัวอะไรทั้งสิ้น นอกจากครึ้มอกครึ้มใจที่ได้งานทำ...จนกระทั่งมองเห็นเสาไฟฟ้าที่มีคนเห็นแตนยืนหมุนสะโพกกับหลังมือทั้งสองข้าง เล่นเอาหูตาสว่างนิดหน่อย

คืนนั้นเดือนหงาย ผมเพ่งมองไปที่เสาไฟฟ้าแต่ก็ไม่เห็นอะไร...กำลังจะถอนใจอย่างโล่งอกก็พอดีเห็นอะไรบางอย่างใกล้ๆ กันนั่นเอง

เงาตะคุ่มๆ ค่อนข้างกลมดูแน่นิ่งเหมือนก้อนหินขนาดใหญ่ ผมเดินใกล้เข้าไปพลางย่นคิ้วจ้องมองเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน...จนกระทั่งแสงจันทร์ทำให้เห็นว่าเป็นร่างของผู้หญิงผมยาว นั่งกอดเข่าฟุบหน้าพลางสะอื้นเบาๆ ดังชัดเจนอยู่ในความเงียบเชียบเยือกเย็น...

"ใครน่ะ..." ผมร้องถาม... แทบจะไม่ขาดเสียง ใบหน้านั้นก็ค่อยๆ เงยขึ้นมาอย่างเชื่องช้าแต่แน่นอนเหนือสิ่งอื่นใด ...ผมยาวสยายปิดบังใบหน้าไว้ แต่ผมเริ่มสังเกตว่าท่อนขาขาวๆ นั้นไม่ได้เปลือยเปล่าทั้งหมด มีกางเกงขาสั้นสีทึบๆ รัดแน่น...และเสือยืดสีเหลืองนั้นเล่า...

ใบหน้านั้นสะบัดแรงๆ ครั้งเดียว ความขาวผ่องก็กระทบแสงจันทร์ที่เงยขึ้นมองด้วยนัยน์ตากลมโต ดำขลับ น่าสยดสยองสิ้นดี

"แตน..." ผมครางกระเส่า ถอยกรูดๆ ขณะที่ร่างนั้นลุกขึ้นยืนเชื่องช้า ยื่นมือเข้ามาหาพลางเอียงหน้ามองด้วยท่าทางวิงวอน ...ภาพต่างๆ พร่าพรายเหมือนตกอยู่ในฝันร้ายสุดขีด แก้วกูลั่นเปรี๊ยะ ...ผมเผ่นพรวดไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว ถึงบ้านก็หอบฮักด้วยความเหน็ดเหนื่อยปิ่มว่าจะสิ้นใจ

วิญญาณแตนไปสู่สุคติแล้ว...แต่นึกถึงภาพนั้นทีไรผมยังขนหัวลุกทีนั้นเลยครับ!

หน้า 31

http://www.matichon.co.th/khaosod/v...ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09DMHdOeTB5T0E9PQ==

 

โทษครับพิมผิดครับ น่าสงสารเค้ามากเลยนะครับ