การเข้าถึง ฌาณ 4 ต้องรู้สึกตามขั้นตอนเหล่านี้ทุกครั้งไหมครับ

ผมแค่ฌาณ1ยังไม่รอดเลยนิวรณ์เกิดเสียงอะไรดังหน่อย สดุ้งเลย หาอะไรมาอุดหูจะผิดไหมครับ

 

ไม่ผิดคับ ศัตรู ของ ฌาน 1 คือ ที่อันตรายที่สุด คือ เสียง คับ

ยิ่งมือใหม่ๆ นี่เจอเสียงกระทบ นี่ หลุด ออกมาได้ง่ายๆ คับ

ยิ่งหาที่เงียบๆ ไม่มีเสียงรบกวน นี่ จะดีมากคับ ถ้าชำนาญแล้ว จะมี ภูมิคุ้มกัน เรื่องเสียงมากกว่าเดิมคับ

 

ตอนเข้าสมาธิแล้ว ลอง พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม ดูคับ

พิจารณา กาย ใน สมาธิ
พิจารณา เวทนา ใน สมาธิ
พิจารณา จิต ใน สมาธิ
พิจารณา ธรรม ใน สมาธิ

ลองดูคับ แล้ว ทำซ้ำ ไปเรื่อยๆ ทุกๆ วัน

 

ขอคั่นรายการนิดนึงนะคะ.....


ขออภัยหากเป็นการรบกวน

ขอเชิญร่วมลงนะ รับศักราชใหม่มหามงคล รับโชคลาภ สำเร็จสมปรารถนา กับหลวงปู่คำเป็ง
กระทู้ลงนะ...
http://palungjit.org/forums/%E0%...ml#post2808212

 

การเข้าถึงฌาณ 4 ไม่จำเป็นต้องผ่านไปตามลำดับขั้นตอนเสมอไป

สามารถกำหนดจิดเข้า ไปในฌาณนั้นๆได้เลย

เพียงแต่เราต้องจำอารมณ์ฌาณนั้นๆให้ได้ ยกตัวอย่างเช่น

ต้องการจะเข้าถึงฌาณ 3 ก็สามารถเข้าได้เลย เพียงแค่ชั่วขณะจิต

เพราะบางคนอาจจะไม่ต้องผ่าน ปิติ เลยก็มี

ส่วนอารมณ์ในฌาณ 4 ก็จะมีอาการตัวเราได้หายไป ไม่รับรู้ว่ามีลมหายใจ

จิตก็จะวางเฉย ไม่สนใจ ต่อสิ่งต่างๆ ได้ยินเสียงต่างๆ เบามาก

แต่ถ้าเป็นฌาณ 4 ละเอียดก็จะไม่รับรู้ถึงเสียงรอบข้าง รู้สึกว่ามีสติอย่างมาก

อารมณ์ฌาณ3 และฌาณ 4 มีอารมณ์ใกล้เคียงกันต่างกันที่ อารมณ์ในฌาณ3

อาการมีความสุขเหมือนว่าเราจะหลับ เคลิ้มเหมือนจะลงภวังค์ แต่เมื่อผ่านฌาณ3

เข้าฌาณ 4 ได้ก็รู้ได้ด้วยตัวเองเลยว่า ถึงฌาณ 4 อย่างนี้จะรู้เห็นได้ด้วยตัวเอง

เป็นปัตจัตตัง เหมือนดัง อารมณ์ความสุขขณะนั่งสมาธิของผู้ปฏิบัติที่รู้สึกได้ด้วยตัวเอง

บอกใครก็อธิบายได้ไม่เหมือนที่เราได้สัมผัสมา

การเข้าถึงฌาณ 4 ในครั้งแรก รู้สึกได้ถึงความแปลกใจ ประหลาดใจในอารมณ์

แบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน แต่เมื่อเข้าถึงบ่อยครั้งอารมณ์ก็จะเริ่มเึคยชิน

จะไม่รู้สึกประหลาดใจอีกต่อไป เมื่อออกจากฌาณ 4 สติก็จะมีมากอย่างไม่น่าเชื่อ

จิตก็จะวางเฉยด้วยซักระยะ ไม่รู้สึกรำคาญต่อสิ่งรอบข้าง เช่น อากาศร้อน หรือเสียงดัง

แต่หากทรงอารมณ์ได้ดีก็ สามารถอยู่ได้นาน

 

อนุโมทนา สาธุ ขอคำแนะนำด้วยคนค่ะ เพราะไม่ได้อ่านในเรื่องของกรรมฐาน หรือ ฌาน ที่จะได้รับในแต่ละลำดับเลย เรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเองเป็นแบบนี้ค่ะ ภาวนายุบหนอ พองหนอ ช่วงที่เข้ากรรมฐาน รอบข้างจะมีเสียงคุยกันจอแจ ด้วยนักปฏิบัติบางท่านมาพักผ่อนอิริยาบถกัน และดิฉันก็ไม่ได้นั่งกรรมฐานที่ศาลาปฏิบัติธรรม แต่อาศัยมานั่งข้างโบสถ์แทน เผอิญตรงนั้นจะเป็นต้นไม้ใหญ่ และมีที่นั่งพัก จึงมีคนเป็นจำนวนมาก แบ่งเป็นกลุ่มๆ นั่งสนทนากัน แรกๆ เสียงก็จะรบกวนอยู่เหมือนกัน แต่ดิฉันก็ภาวนาต่อว่า ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ ได้ยินหนอ จนกระทั่ง การภาวนาหายไป เป็นภาพพระสงฆ์เกิดขึ้นในกรรมฐาน ปีติเกิดขึ้น น้ำตาไหลอาบสองแก้ม จากนั้นเสียงรอบกายหายไป เหมือนนั่งอยู่ที่โล่งกว้าง ไม่เกิดอาการร้อนทางกาย ทั้งๆ ที่ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ 11 โมงได้แล้ว และจากนั้น อาการน้ำตาไหล หายไป อยู่ๆ หลังที่นั่งเหมือนจะเมื่อย ทุกขเวทนาหายไป หลังเหมือนจะเข้าล็อคอะไรสักอย่าง เพราะอยู่ๆ ก็เกิดอาการหลังตรงโดยอัตโนมัติ แข็งเป็นไม้กระดานเลย ไม่มีอาการปวดทรมาณเหมือนก่อนหน้านั้น ไม่เมื่อย ไม่เจ็บปวด และเหมือนตัวเองหลุดเข้าไปอยู่ในห้วงอวกาศ อยู่ในสุญญกาศ ทุกอย่างนิ่ง เงียบ และ สงบ และได้ยินเสียงเท้าของญาติธรรมที่มาตามไปทานอาหาร เดินเข้ามาใกล้ ดิฉันรู้แล้ว และนึกในใจว่า ไปก่อนเถอะ อีกประเดี๋ยวจะตามไป (ก็ไม่รู้ว่าเขาได้ยิน หรือ เข้าใจ หรือเปล่า เพราะพอนึกเสร็จ เขาก็เดินจากไป โดยที่เราไม่ได้กล่าวสิ่งใดๆ ต่อกันเลย) ความรู้สึกในตอนนั้น คือ ตัวเบา ใจเบา ทุกอย่างเบา สบาย อย่างที่ในชีวิตนี้ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย อยู่อย่างนั้นอีกสักพัก จึงได้ออกจากกรรมฐาน พอลุกขึ้นยืนได้ ก็มีคำพูดออกจากปากของดิฉันว่า อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ทุกอย่างยังคงเบาสบายอยู่ ไม่ได้มีความรู้สึกว่า นั่งมานานแค่ไหน เจ็บปวดอย่างไรเลย อาการหายไปหมด รู้แต่ ปิติสุข คือ ในจิตตอนนั้น เบา ไม่มีอะไรเลย ในขณะที่เดินจะไปทานอาหาร ก็เหมือนตัวเบา เท้าเบา เย็นใจอย่างบอกไม่ถูกค่ะ
เลยอยากทราบว่า อาการที่ดิฉันเป็นเรียกว่าอะไรค่ะ

ขอบคุณค่ะ

 

การเข้า ณาน4 เมื่อออกจากณาน อารมณ์ ณาน จะคงยังติดอยู่ใช่ใหม
เพราะตอนนี้ รู้สึกว่า เราลดความโกรธ ความกลัว ในเรื่อง ต่างๆไปได้มากเลย จากหน้ามือเป็นหลังมือเลย เหมือนเป็นคนละคน

 

เพิ่มความรู้เข้าไปอีก

 

Anumothana Sathu

 

ขออภัยข้าผู้น้อยขอเพิ่มเติมเมื่อถึง ฌานสี่แล้วลมหายใจละเอียดเหมือนไม่มีลมหายใจจนบางครั้งต้องไข่วคว้าหามา(เช่นตัวข้าน้อย)และอารมณ์จะสงบนิ่งเป็น เอกัคคตาให้ทุกท่านนึกถึงความตายให้มากๆถึงขนาดเห็นตัวเองโดนมัดตราสังเลยยิ่งดีและฝึกให้เป็นวสี(คล่อง)จะเริ่มเล่นอภิญาณได้แล้ว(มีอิทธิฤทธิ์)
ให้คิด ทุกอย่าง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป หรือ อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา
แต่อภิญาณเป็นหนทางที่อาจตกนรกได้ถ้าใช้ในทางที่ผิดและไปไม่ถึงพระนิพพาน

 

จริงเลยครับเหมือน กับ คุณ BABY CRY TT ผมได้เคยลองมานั่งดูแล้ว เข้าได้ครั้งเดียวแล้วไม่เคยเข้าได้อีกเลยครับ ประมาณเกือบจะ 2 ปีมาแล้วครับ แต่ผมยังจำความรู้สึกได้ดีทีเดียวครับ เริ่มจากผมตั้งใจว่าผมจะนั่งสมาธิให้ได้ในคืนนี้ แล้วเผอิญไม่รู้เป็นอย่างไร ผมได้เข้านอนแต่หัวค่ำ ประมาณ 3 ทุ่ม แล้วไปตื่นอีกทีเกือบจะ 5 ทุ่มแล้ว ลุกจากที่นอนมานั่งสมาธิ โดยกำหนดลมหายใจ เข้า ออก พุทธ โธ สักพักหนึ่ง ตอนที่นั่งรู้ได้เลยว่าหลังจากตื่นนอนมานี้จิตนิ่งมาก เรี่ยวแรงมีมาก สักแป็ปก็เริ่มมีอาการเสียวซ่าน วูบ วาบ เป็นจังหวะ ซ้ำๆๆมาจากทางด้านหลัง แล้วขึ้นไปตามแขน ตามขา ตามศีรษะ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนนะ สักพัก ก็หยุดไปเฉยๆเลย จิตเริ่มนิ่งมากขึ้น หูก็ได้ยินเสียงค่อยๆ เบาๆ แล้วก็เกิดความรู้สึกบางอย่างที่ เหมือนกับฝนที่เย็นฉ่ำตกลงมา แต่รู้ได้เลยว่าเป็นฝนที่เย็นจับใจจริงๆ ไม่เคยรู้สึกเย็น แล้วมีความสุขอย่างนี้มาก่อนเลยในชีวิต ยังนึกอยู่ในใจเลยว่ามีความสุขที่สุดในโลก รอบดวงตาก็เหมือนกับมีน้ำตาหลั่งออกมา แล้วอาการทั้งหมดก็หายไป ... หลัง ที่เวลานั่งสมาธิแล้วจะโก่งหน่อยๆ ก็เริ่มค่อยๆ ดัดหลังเองโดยอัตโนมัติ ไม่รู้มันทำได้อย่างไร ให้ตัวตรงมาขึ้นเรื่อยๆ จนมีความรู้สึกว่ากระดูกสันหลังของเรานี้ตรง แข็งเหมือนกับท่อนไม้ ปักลงดิน แน่นมาก ตัวไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ความรู้สึกเมื่อย ความรู้สึกชา ค่อยๆหายไป เหมือนกับประสาทสัมผัสในร่างกายไม่รับรู้ ไม่ตอบสนองกับภายนอก หูไม่ได้ยิน เสียงภาวนา หายไป พยายามจะนึกขึ้นมาภาวนาใหม่ก็ทำไม่ได้ ลมหายใจก็ไม่มี เหมือนอยู่ในสุญญากาศ เหมือนกับมีเราอยู่คนเดียวทั้งโลกจริงๆ ครับ แต่ตัวเองสามารถพูดกับตัวเองมันได้ยินชัดมาก แต่มองอะไรก็ไม่เห็นมืดมาก ผมก็เลยนึกกลัวตาย ก็เลย หลุดออกมาจากสมาธิเลยครับ พอรู้ตัวแล้ว เมื่อยขา เหน็บชากิน เกือบตาย ที่แก้มรู้สึกว่าจะมีคราบน้ำตา พอหายดีแล้วก็พยายาม เริ่มนั่งสมาธิใหม่ พยายามอย่างไรก็เข้าไม่ได้เลยครับ ก็เลยนอนดีกว่าครับ...ตื่นเช้าขึ้นมาก็เกิดความรู้สึกแปลกๆอีกแล้วครับ มันเบื่อไปหมด เห็นอะไรเบื่อ ตามันจะปิดอยู่เรื่อยๆไม่อยากสนใจ ใคร ใดๆทั้งสิ้น พูดยังไม่อยากจะพูดเลย พอจะไปคุยกับพี่เขาสักหน่อย เหมือนกับปากมันไม่ยอมเปิด เปิดปากยากมาก พูดออกมาในแต่ละคำทำไม มันยากเย็น แสนเข็ญ อย่างนี้นะ... ทั้งหมดก็เป็นความรู้สึกที่ตัวเองยังอยากจะเจออีกสักครั้งแต่หลังจากนั้นมาก็ไม่เคยได้สัมผัสแบบนี้อีกเลยครับ ก็ไม่รู้ว่าแบบนี้เข้าถึง ฌาณที่เท่าไรครับ...

 

แบบนี้แหละๆๆๆ ใช่เลยครับ

สำหรับผู้ที่ฝึก ถึงเวลาจะเข้าใจเอง

ทำจนชิน จะเหมือนกับว่าจำได้แม่นยำเลย พอนั่งปุ๊ป อยากได้อารมณ์แบบนั้นจะมาทันทีเลย

แล้วจะมีอิ่มใจมาก ถ้าไม่ได้กำหนดเวลา จะนั่งเพลินยาวไปเลย

ทำให้ได้นะครับ อนุโมทนา

 

ปรึกษาหน่อยครับท่านผู้รู้
คือ ผมปฏิบัติเเล้วเจอ เเสงสว่าง อะครับ
1.ไม่ทราบว่าได้ ฌาณ อะไรเเล้ว เเสงสว่างอะ?
2.นั่งที่ไีรก็ได้มากสุดเเค่เเสงสว่าง เเล้วผมควรทำอะไรต่อไป?
3.หลังๆมาไม่เจอเเสงสว่างเลย งง มันหายไปไหน?
4.เเสงสว่าง นิได้ไหมครับ?
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบ

 

คำถาม จขกท ออกจะ งง อยู่นะคับ

ถ้าถามว่า ฌาณ 4 จะต้องรู้สึกตามขั้นตอนเหล่านี้ทุกครั้งไหมครับ

ไม่คับ แล้วแต่ตัวบุคคล บางคนก็ไล่จาก ฌาณ 1 ไป 4 บางคนชำนาญ ก็ เข้า ฌาณ 4 ไปเลย ต่างๆนาๆ


ถ้าถามว่า รู้ได้ยังไงครับว่าถึง ฌาณ 4 เมื่อพิจารณาถึง พระไตรลักษณ์ หลังจากนั้นสิ่งที่จะทำให้เรารู้ว่าถึงฌาณ 4 แล้วคือความรู้สึกแบบไหนครับ

รู้เพราะ เหลือแต่ เอกัคคตารมณ์ : จิตที่มีอารมณ์เป็นหนึ่ง
ถ้ามีองค์ประกอบ ฌาณ อย่างอื่นอยู่ก็ไม่เป็น ฌาณ 4

 

1.ไม่ได้ ฌาณ อะไรทั้งนั้นคับ อาจ ได้แค่ จิต เข้าสมาธิ
2.ทำแบบเดิม ไปเรื่อยๆ ให้ ชำนาญ สมาธิ เป็นพื้นฐาน คับ
3.จะมาหรือ หาย อยู่ที่ ตอนเรา นั่งสมาธิ จิต เรา สงบ พอไหม ที่เข้าสมาธิ
4.กระทู้นี้คุยเรื่อง ฌาณ ลองอ่าน องค์ประกอบ ฌาณ ดูคับ ถ้าไม่มี ไม่ครบ องค์ประกอบ มันก็ ไม่ใช่ ฌาณ คับ ง่ายๆ คับ

 

เป็นอาการต่อเนื่องจากการเข้าสมาธิแล้วสงบระงับ
อาการนี้แหละที่จะหลอกว่าเราตัดกิเลสได้แล้วเพราะกายเบา จิตเบา สงบ ระงับ
แล้วก็ไม่กระเพื่อมจากสิ่งที่มากระทบ แต่มันอยู่ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็หายไป
ถ้าไปหลงยึด มันก็หลง นี่แหละที่เรียกว่าสมาธิข่มกิเลสไว้ ยังไม่ตัดเพราะยังไม่เดินปัญญา
ขออนุโมทนากับความเพียรนะครับ
สาธุ

 

+1111111111

 

ความสงัดจากกายภายนอกไม่มีย่างอื่น

 

ถามหน่อยช่วยตอบที ฝึกสมาธิแบบตั้งลูกแก้วที่ฐาน 7( ฝีกจากหนังสือ)พยายามทำมา 1 อาทิตย์แล้ว พอจะตั้งได้มีอาการตัวสั่น ตัวยาวขึ้น มือสั่นและออกท่าเรื่อยๆ พยายามปล่อยวาง มีเกิด มีดับก็ยังมีอาการเลยต้องถอนสมาธิก่อน

 

การเข้าฌานถ้ามีความชำนิชำนาญแล้ว

จิตเค้าจะไม่โลดโผน

ปุ๊บปั๊ปราบเรียบ เข้าถึงฌาน ๔