ถ้าคนที่เรารัก ไม่เชื่อเรื่องกรรม

สมมตินะครับ สมมติว่า ผมต้องการให้ความรู้พระพุทธศาสนา กับพ่อแม่
หรือเพื่อนร่วมงาน แต่เขาไม่ค่อยสนใจ พูดเรื่องนี้ก็เหมือนพูดคนเดียว เราพูดไปพอมาเจอกันใหม่เขาก็ไม่เคยถามต่อ ทำไงดีครับ เขาบอกว่าถึงแม้จะดูแลพ่อแม่ ถึงขนาดให้พ่อแม่อุจจาระใส่บ่าตัวเรา100ปี ก็ไม่เท่ากับให้พ่อแม่เดินทางเข้าสู่ธรรมมะ ผมพยายามที่จะทำแบบนั้นอยู่ แต่บางทีก็เหมือนท่านไม่สนในหรือว่าไม่เข้าใจก็ไม่รู้ บางทีท่านก็จะบอกว่าอย่างมงาย ผมก็จะบอกว่าไม่ใช่งมงาย แต่ศรัทธา งมงายคือไม่มีเหตุผล แต่ศรัทธาคือมีเหตุผล
อย่างผมเคยชวนท่านไปทำบุญ ท่านก็ไปนะครับ แต่บางครั้งท่านก็จะบอกว่าบุญอยู่ที่ใจ แต่ท่านก็ไม่ค่อยอยากไป ผมก็เลยบอกว่าใช่ครับบุญอยู่ที่ใจ แต่เราเปรียบเทียบบุญกับเงิน เอาเป็นแบ้งค์พัน เรารู้ว่าแบงค์พันเป็นอย่างไร กับ เรามีแบงค์พัน ต่างกันไหม รู้ กับ มี ต่างกัน รู้ว่าบุญเป็นอย่างไร กับ มีบุญ ต่างกันเพราะรู้แต่ไม่ได้ทำ หรือแม้แต่เพื่อนร่วมงานที่ใกล้ชิดกัน ก็จะไม่สนใจเรื่องนี้จะสนใจบางครั้งก็แต่เครื่องรางของขลัง หรือขอหวย แค่นั้น ผมรู้ว่าถ้าพูดเรื่องธรรมมะไปก็เปล่าประโยชน์เลยเลี่ยงๆ แล้วพูดกับคนที่เข้าใจดีกว่า เขาว่าคนที่มีศีลเสมอกันถึงจะคบกัน หรือคุยกันรู้เรื่อง แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมากมายนะครับ เพียงแต่ผมน้อยใจเล็กน้อยว่าสิ่งที่เราศึกษา ธรรมะที่ดีงามแต่เขาเห็นเป็นเรื่องแปลก ทำไมอวิชชาจึงครอบงำคนได้ขนาดนี้ ผมสงสารพวกเขา แต่นั่นแหละเราแก้คนอื่นไม่ได้ ผมจึงแก้ที่ตัวผมเอง ผมพยายามวางอุเบกขา มีขันติ มีเมตตา สำหรับพ่อกับแม่ ผมก็ใช้วิธี ชวนท่านไปทำบุญวันพระ ท่านก็ไปเกือบตลอดครับที่ผมชวน ผมบอกให้พ่อผมสวดมนต์ก่อนนอน ท่านก็ทำทุกคืน ถึงแม้เวลาคุยเรื่องธรรมมะ ท่านจะไม่คุยต่อหรือไม่สนใจ แต่แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วครับ ถ้ามีโอกาสผมก็จะชวนท่านสวดมนต์ ทำสมาธิ ช่วงนี้วัดใกล้บ้านผมก็มีชมรมสวดมนต์วันเสาร์ คงจะเป็นบุญยิ่งถ้าผมชวนพ่อแม่ไปทำสมาธิสวดมนต์ได้ ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมอยากให้สังคมไทยปลูกฝังเรื่องนี้ตั้งแต่เด็ก เพราะสังคมทุกระดับ ถ้าไม่มีศีลธรรม เหมือนในสมัยรัชกาลที่ 4 ที่เรารอดการรุกรานของต่างชาติ ท่านก็ทรงให้ทุกบ้าน และทุกวัดสวดมนต์ ทุกคืนบ้านเมือง ทำไมประเทศที่เจริญแล้วแต่ไม่ได้ศึกษาพุทธศาสนา อย่างในยุโรป จึงมีคดีอาชญากรรม หรือปัญหาเด็กสังคม น้อยกว่าเรา เพราะเขามีธรรมะ(ธรรมชาติ)อยู่ในใจ เพราะเขารู้ว่าทำสิ่งใดได้สิ่งนั้น คือทำดี สังคมยกย่อง ทำเลว เข้าคุก เขาจึงไม่ทำ แต่คนไทยบางคน ยิ่งลำบากยิ่งทำเลว ยิ่งเข้าคุกจะเป็นสุขได้อย่างไร ทำอย่างไรถึงจะให้พวกเด็กแวนต์, พวกติดยา ,พวกลักขโมย เป็นคนดีได้ ยากนัก คนไทยสมัยนี้จะศึกษาธรรมมะก็หวังแค่ขอลาภขอโชค

 

ขออนุโมทนากับดวงจิตที่เป็นกุศลที่มีใจปรารถนาดีต่อเพื่อนร่วมโลกของน้องด้วยนะคะ
สรรพสัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตัวเอง..เขายังมีกรรมที่ต้องชดใช้อยู่
เลยทำให้มองเห็นในสิ่งที่ตรงกันข้าม..และถ้าหากกรรมมันบรรเทาเบาบางลงแล้ว
แสงแห่งบุญ..จะช่วยฉุดดึงให้พวกเขาพบกับทางที่สว่างเอง
ขอให้น้องจงทำหน้าที่กัลยาณมิตรที่ดีของน้องต่อไป..ด้วยกำลังใจที่เข้มแข็ง
แม้แต่บุญเพียงเล็กน้อย..หากแต่พวกเขาได้ร่วมอนุโมทนาบุญกับน้องแล้ว
..บุญก็ย่อมบังเกิดแก่เขาผู้นั้นต่อไป..

ขออนุโมทนาสาธุการ สาธุ สาธุ สาธุ

 

มันเป็น ปัจจัตตัง ลองหาหนังสือธรรมะต่างๆ ไปวางๆไว้ที่บ้านดู เผื่อวันไหนพ่อแม่ว่างๆ จะหยิบมาอ่านบ้าง อาจจะได้เห็นธรรมจากหนังสือธรรมะก็ได้

 

สมัยก่อน แม่เป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องกรรมเท่าไหร่ แต่วันนี้เดี๋ยวนี้ท่านฟังธรรมทุกวันค่ะ ช่วงแรกๆอาจะลำบาก แต่หากท่านเห็นเราจริงจังกับการปฏิบัติ ด้วยบุญกุศลจากการสวดมนต์ภาวนาจะเป็นผลส่งให้ท่านหันกลับมาสนใจได้เองค่ะ อย่าใจร้อนเลย เรื่องนี้ต้องอาศัยปัจจัยหลายๆอย่าง ที่ท่านจะรู้ได้เห็นได้ด้วยตัวท่านเองค่ะ แต่อย่าลืมว่า เราเป็นอีกแรงหนึ่งที่สามารถผลักดันให้ท่านเกิดความอยากรู้เรื่องราวของธรรมะ ด้วยแรงศรัทธาภาวนาอธิฐานค่ะ บุญรักษาค่ะ

 

เห็นทุกข์อย่างแท้จริง จึงจะเห็นธรรม

เห็นลางๆ บางทีก็มีกรรมบังอยู่

อย่างนี้แหละที่เขาเรียกว่าปัตจัตตัง

เอาตัวเราให้รอดก่อน

หรือไม่ก็เจอเรื่องทกุกข์ขนาดหนัก ก่อนจึงจะเป็นจุดเปลี่ยน หักเหได้
หากมีชีวิตปกติ ยังไม่ได้รับผลอะไร

การป่วยหนัก อุบัติเหตุ โรคร้าย ใกล้ตาย
พูดง่ายๆ คือเห็นทุกข์ นั่นแหละจึงจะกลับมาสนใจธรรมะ
อีกทางหนึ่งคือการได้พบพระอริยะ ทีมีบุญญาธิการ
ท่านจะทักและเราจะรู้วารของเรา ของคนอื่นด้วย

ไม่ต้องกังวลใจ ทุกสิ่งล้วนมาจากเหตุปัจจัยมาแต่ดั้งเดิม
จะเป็นอย่างไรก็เป็นไป รักษาใจตนเองให้เป็นตัวอย่างที่ดีก่อนเป็นสิ่งที่ควรทำ