ใจเป็นศีล ศีลรักษาใจ..

ธรรมไหลไปสู่ธรรม 3​

ใจเป็นศีล ศีลรักษาใจ
​

เมื่อเราปฏิบัติธรรม คือ ศึกษาจิตใจของตัวเอง
จนกระทั่งเกิดหิริโอตตัปปะขึ้นในใจอย่างมั่นคงแล้ว
เรียกว่าปฏิบัติจนกระทั่ง ศีลเข้าถึงใจ หรือ มีใจเป็นศีล มีใจเป็นธรรม
ขณะที่ปฏิบัติใหม่ ๆ เราได้พยายามรักษาศีล
แต่เดี๋ยวนี้ และต่อไปนี้ เมื่อใจเราเป็นศีล ศีลจะรักษาเรา
เพราะเมื่อศีลเข้าถึงใจ เราจะมีความรู้สึกตื่นตัว
มีความละอาย มีความเกรงกลัว
ในขณะเกิดอารมณ์ยินดียินร้าย สติสัมปชัญญะ กับ หิริโอตตัปปะ รวมกัน
ควบคุมตัวเราไว้ได้อย่างมั่นคง
เราไม่กล้าทำชั่วทำบาป และไม่กล้าประมาทอีกต่อไปแล้ว
ถึงขนาดนี้แล้ว การประพฤติปฏิบัติของเรา จะเสมอต้นเสมอปลายตลอดเวลา
แม้ว่าอยู่ในที่ลับหูลับตา หรืออยู่ในป่าในเขาตามลำพัง
เราก็ไม่ประมาทพลั้งเผลอที่จะทำชั่วทำบาปแล้ว
เพราะเรามีหิริโอตตัปปะ เรามีตนเป็นที่พึ่งของตน
"อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ" ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน
คำว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนี้ อาจจะพูดได้อีกอย่างว่า
ตนใหญ่ เป็นที่พึ่งของ ตนเล็ก
ตนใหญ่คืออะไร ตนเล็กคืออะไร อาจจะมีคนสงสัย
'ตนใหญ่' คือ ตนที่แท้จริง ตนที่บริสุทธิ์
เป็นตนที่ สติสัมปชัญญะ กับ หิริโอตตัปปะรวมกันควบคุมจิต
ทำให้เกิดความรู้สึกตัวขึ้นมา
ตนนี้แล อต?ตา หิ เป็น 'ตนใหญ่'
ส่วน 'ตนเล็ก' คือ จิตที่เคยอยู่ใต้อำนาจของกิเลส ถูกกิเลสเบียดเบียน
จนได้รับความทุกข์ใจความเสียใจ
อันนี้แหละเป็นตนเล็กที่อ่อนแอ ไม่มีกำลัง
เมื่อใดก็ตามที่กำลังจะเกิดความรู้สึกที่เป็นกิเลส
'ตนใหญ่' ที่เป็นสติสัมปชัญญะก็จะรู้ตัวและเกิดความละอาย
ความเกรงกลัวต่อบาป
พูดง่าย ๆ ว่า ตนใหญ่จะมาจัดการกับกิเลสเองโดยอัตโนมัติ
อย่างนี้เรียกว่า เราได้ที่พึ่งของตัวเอง มีใจเป็นศีล มีใจเป็นธรรม
ซึ่งจะคอยรักษาเราอยู่ตลอดเวลา








ที่มา: ประตูสู่ธรรม
http://www.dharma-gateway.com