สภาวะจิตจากการฝึกสมาธิเจริญปัญญา

การฝึกจิตการฝึกสมาธิทั้งหลาย ในขั้นตอนการเริ่มต้นไม่ว่าผู้ฝึกจะฝึกจากที่ไหน ตำราอะไร
ก็จะเป็นการบอกตามาเหตุตามอาการในเบื่องต้นเท่านั้นและวิธีการนั้นถูกไหม ทำได้จริงไหม
คนที่สอนหรือ ตำราที่เขียนใครละที่จะพิสูจน์ และผู้ที่พิสูจน์นั้นพิสูจน์ได้จริงไหมยังไง

จากปัญหาที่ผมเจอ จากการฝึกอ่านตามหนังสือบ้างผู้ที่คิดว่ารู้บ้าง ไม่สามารถตอบปัญหาผมได้เลย
อาการที่พบที่เจอในการฝึกทำไมมันไม่เหมือนที่เราเจอ หรือเราทำไม่ถูกเราก็ทำตามหนังสือเป๋ะเลยนิ
ทำไมผลรับจึงไม่เป็นดังนั้นทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ไม่มีใครสามารถตอบได้ แต่ด้วยอาจจะเป็นบุญ
ที่ผมไม่เคยท้อและมีสติตั้งมั่นคือถึงจะผิดจะถูกแต่เราจะนั่งนะ ใครจะทำไม ไม่มีใครตายจากการปฏิบัติ
ให้เราเห็น ก็ต้องลองดูถามใครไม่ได้ก็ถามตัวเองดูตัวเองนี่แหละ เราหาคำตอบจากตัวเรา
ดีที่สุด กายเรานี้ประกอบด้วยอะไรเป็นอย่างไร จะหลับ จะง่วง ก็ให้มันหลับทั้งที่นั่งอย่างนี้แหละ
จะได้รู้ไปว่า ใจที่มุ่งมันเกินร้อยแต่จะมาแพ้ความขี้เกียจของกายหรือ คงจะไม่มีทาง
คิดได้อย่างนี่ก็มีจุดมุ่งหมายในการที่จะนั่ง แต่พอเจอความเจ็บปวดเวทนา ก็ต้องมานั่งคิดว่า
เราเห็นต้นแบบเราคือพระพุทธองค์ทรงบำเพ็ญมุ่งมั่นอย่างเด็จเดี่ยว เราทำได้ครึ่งแล้วหรือยัง
ถ้ายังก็ต้องหาเหตุแห่งทุกข์ ก็เจอทุกตั่งมากมายในชีวิต เอาทุกข์ทุกอย่างที่เราคิดได้
มารวมกัน แล้วหาเหตุแห่งทุกข์แล้วคิดว่าจะใช้วิธีใดดับทุกข์นั้น คิดไม่ได้คิดไม่ออก ก็ไม่คิด
แต่พิจรณารู้ว่าสิ่งไหนทุกข์มากที่สุด อันไหนน้อยที่สุด อันไหนที่เจอก่อนอันไหนที่จะทุกข์ที่ตามมา
อันที่เจอก่อนคือสังขารร่างกาย แต่ไม่ใช่ทุกข์ที่ใหญ่ ทุกที่ใหญ่นั้นยังไม่มาในตอนนี้
เมื่อคิดได้อย่างนี้เลย พิจรณาว่าถ้าทุกข์ที่เล็กน้อย ยังจะผ่านไปไม่ได้แล้วทุกข์ใหญ่ที่กำลังจะมาจะรอดหรือ
เมื่อพิจรณาได้ดังนั้นความเจ็บปวดก็หมดไป
มีต่อครับ.......

 

อ่านแล้วมีกำลังใจในการปฏิบัติขึ้นเยอะครับ
ยิ่งตอนนี้ ปวดตามคอ ไหล่ เลยรู้สึกขี้เกียจ
เลิกขี้เกียจปฏิบัติละครับ ต้องผ่านให้ได้

 

ต้องบอกก่อนว่าการที่ผมมาฝึกสมาธิและปฏิบัติไม่ใช่ว่าเกิดจากความเลื่อมใสไม่ใช่การศรัทธาแต่เป็นการท้าทาย

คือผมเกิดมาในครอบครับขนาดกลางมีพ่อที่รับราชการทหาร มีแม่เป็นพญาบาล มีพี่สาวซึ่งเกิดก่อนผม9ปี

ผมเป็นน้องเล็กในบ้านที่่จะได้รับความเอาใจตั่งแต่เด็กจนเสียคน ในวัยเด็กจำได้ว่ามีอยู่ช่วงหนึ่งที่คุณพ่อ

ไม่ได้อยู่บ้านไม่รู้ว่าไปไหน หายไปเป็นปีเลยแต่ด้วยที่เป็นเด็กเลยไม่ค่อยรู้สึกเท่าไร พึ่งจะมาทราบในตอนโตว่าเกิดอะไรขึ้น

ในวัยเด็กก็จะถูกบังคับ ไปวัดไปหาพระ ในใจจึงเกิดความไม่ชอบเพราะแทนที่จะได้อยู่บ้านสบายๆ

แม่กลับนำเราไปวัดไปที่ๆวิ่งเล่นไม่ได้ต้องนั่งอยู่ในที่จำกัดจะนอนก็ไม่ได้ เนื่องจากครอบครัวผมนั้น

ค่อนข่างที่จะเคร่งเวลาไปวัดผมถูกสอนให้นั่งอยู่เฉยๆทั้งที่เป็นเด็ก แต่เวลานี้ผมไปวัดเห็นเด็ทั้งวิ้ว ทั้งร้องกรีด

ทั้งนอนเอาเท้าชี้ไปทางพระพ่อแม่ก็นั่งกันเฉยเลย ก็ให้แปลกใจถึงคนในปัจจุบันตัวไปวัดแท้ๆแต่ใจกลับห่างวัด

ในตอนที่ผมเรียนมัทยมเนื่องจากโรงเรียนติดวัดเลยได้ไปมาหาสู่ทัศนคติกับพระเลยเริ่มดีขึ้น

และเนื่องจากผมเป็นคนที่ช่วยงานกิจกรรมโรงเรียนเยอะเวลามีงานวัดเลยต้องนังฟังด้วย ก็ได้รู้เรื่องนึงว่า

การที่เราไม่สนใจเรื่องที่จะฟังต่อให้มากรอกหูมันก็จะไม่เข้าไปซักตัว ในใจขนะนั้นคือคิดว่าพระ

ทำไมต้องมาเทศน์แล้วเอาความรู้อะไรมาเทศน์ เทศน์วิชาอะไรหรือ แต่ก็ไม่ลบหลู่แต่ก็ไม่เชื่อ

 

เราเก็บความรู้สึกนี้ไว้แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เก็บไว้จนโต พอเข้าสู่ชีวิตทำงานก็เจอชีวิตพลิกผันมากมาย

พอรู้สึกแย่ที่ๆไปก็เป็นพระพรหมเอราวัณ ไปก็ไหว้ตามเค้าก็ไม่ได้คิดอะไรแต่ผมจะแปลกกว่าคนอื่นคือ

คนอื่นไปบนบานสานกล่าวแต่ผมไปเล่าไปปรับทุก ผมเล่าแบบจริงจังเลยนะคนนั้นคนนี้เป็นอย่างไร

เราไปเจออะไรมาบ้างเป็นอย่างไง แล้วจึงเหมือนกับปรึกษาว่าน่าจะทำอย่างไร คำตอบไม่ได้มาหลอก

แต่ซักพักทุกอย่างจะคลีคลายเองครับ

 

เหตุเเห่งกรรมจากเรื่องเล่าของพ่อ

เรื่องมีอยู่ว่าในสมัยผมเป็นเด็กประมาณซัก 3 ขวบได้พ่อผมเป็นโรคประหลาดเหมือนคนเป็นหอบบวกกับหน้ามืด

หน้าเขียวตัวเขียวจะตายให้ได้ เป็นบ่อยมาก เข้าห้องICUเป็นว่าเล่นแต่พอเข้าไปแล้ว 15 นาทีก็หายเหมือนไม่เป็นอะไร

เป็นบ่อยมาก จนคนขับรถโรงพยาบาลในสมัยนั้นจำหน้าพ่อผมได้เลย ไปหากี่โรงบาลก็ไม่เป็นอะไรการแพทย์ตอบไม่ได้

จนพ่อผมจนด้วยกล้าวที่จะรักษาก็พอดีมีคุณอาท่านนึงบอกให้พ่อผมไปบวด พ่อผมจึงไปบวดบวดก็บวดเป็นเวลาหลายปี

กว่าจะสึกออกมา และอาการต่างๆจึงหายไปพ่อไม่เคยเล่าให้ใครฟังว่าที่ไปบวดเจออะไรบ้างจนผมเอง

ได้ทราบได้รู้ในอภิญญา พ่อจึงได้เล่าให้ฟัง

มีต่อครับ..................

 

^^ นานๆที อาจารย์จะเขียนยาวๆ
ชอบๆ มาเป็น FC รอร้อรอ อ่านค่า

 

รออ่านต่อเหมือนกันครับ

 

ต่อ....

ในขนะที่พ่อผมไปบวดนั้นมีเหตุอภินิหารมากมายครับ ตั่งแต่การปลงผม พระทั้งวัดต้องมาโกนเพราะโกนไม่ได้

โดนมีดบาดเลือดอาบ พ่อผมเป็นแผลทั้งหัวโกนหัวไม่ได้ต้องให้แม่ผมไปโกนให้ พ่อเล่าให้ฟังว่าในวันแรก

ก็มีอาการอยากจะสึก โดยไม่มีสาเหตุ คืนนั้นเลยมาเฉลยเลยมีผู้หญิงมายืนด่าทุกคืน ว่ามึงจะทำได้หรือ

กูจะรอดู พ่อผมก็ไม่รู้ว่าใคร แต่มาทุกคืนครับ นั้นเป็นเหตุผลให้พ่อผมปฏิบัติมาโดยตลอด

จนเข้าเดือนที่ 3 เขาคนนั้นจึงมานั่งร้องไห้แทน และก็ทราบเหตุแห่งกรรมของตนเองจึงได้

จึงได้อโหสิกันไป หลังจากนั้นพ่อผมจึงได้อภิญญา กลับมา ก็ได้สอนอะไรหลายอย่างที่เป็นธรรมมะกับผม

ผมจึงโดนบังคับกลายๆให้สวดมนต์นั่งสมาธิทุกคือ แต่ในใจไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่ก็โดนดุทุกวัน

นึกแล้วก็ใช้ไม่ได้เลยนะเราเนี่ย

 

เชื่อแล้วล่ะ เหตุที่เกิดทุกสิ่ง หาใช่เรื่องบังเอิญไม่

อาจารย์เรา มีแต่เรื่องน่าสนใจทั้งนั้นเลย

นั่งหน้าจอ รออ่านต่อนะคะ

เรื่องของอาจารย์ น่าจะทำให้ศิษย์ขี้เกียจอย่างเรา ฮึดสู้ขึ้นมาอีกน่า...

 

เด็กหัวแข็ง.....

การที่ตัวผมเองถูกบังคับให้เข้าวัดก็ดี สวดมนต์นั่งสมาธิก็ตาม อาจะเป็นบุญเก่าแต่ที่ทำให้เรา

เข้าไม่ถึงธรรมะก็เป็นกรรมเก่าก็ได้ หลังจากที่คุณพ่อผมกลับมาจากการบวดสิ่งนึงที่ผมเห็นก็คือ

พ่อจะแยกไปนอนคนเดียวแล้วก็มีแค่พรมปูนอน มีหมอนขิกใบเดียว เห็นจนชินตา และก็มีอีกอย่างคือ

ถ้าผมสะดุ้งตื่นตอนกลางคืนก็จะเจอผู้หญิงที่เป็นใครก็ไม่รู้มานั่งร้องไห้ที่ปลายเท้าของพ่อ

ถามใครก็ไม่มีใครตอบทั้งบ้าน ก็ต้องเก็บไว้ไม่รู้ว่าเป็นอะไร

 

เป็น แฟนคลับ มารออ่านค่ะ เรื่องลึกลับในมิติอื่นๆ เป็นสิ่งไกลตัวตั้งแต่เกิด ไม่ว่าจะเป้น การดูหมอหรือหมอดู
การทรงเจ้าเข้าผี ความเชื่อต่างๆในเรื่องลี้ลับ อิทธิฤิทธ ปาฎิหารณ์ """ไม่เคยได้พบเจอ ...จนโตเป็นผู้ใหญ่ได้ตามเพื่อนไปพยายามดูหมอบ้างนิดๆหน่อย ก็ยังไม่เคยเจอที่ทำให้เชื่อถือได้สนิทใจ จนมาเจอกระทู้บางกระทุ้ในเว้บพลังจิต และในที่สุดได้อ่านที่ อ.ตาที่สาม เขียน จึงเกิดจิตเชื่อถือ จนได้มาเป็นศิษยื ของอ.วิษณุนี่แหละค่ะ ก็เ)ป็นแรงจูงใจให้อยากพิสูจนืด้วยตนเองเช่นกัน ที่สำคัญอยากมีดวงตาเห้นธรรมค่ะ แต่ทำมั้ยมันยากเย็นซะจริงๆ ทั้งภายในตนเอง(อาทิ ความเกียจคร้าน เวทนา ฯล ) แลปัจจัยภายนอก(อุปสรรคต่างๆ)
สิ่งศักสิทธต่างๆ แทนที่จะทดสอบพวกเราหนัก เปลี่ยนเป็นช่วยเหลือและผลักดันไม่ได้หรือเจ้าคะ.....(มองซ้าย
..มองขวา เดี๋ยวหาว่าบ่นมาก...""ไปดีกว่า...ชะแว๊บ)(ping):z3

 

พี่บาสตื่นมาเจอตอนนั้นกลัวป่าว ๆๆๆ
แล้วพี่บาสทำยังไงอ่าา ถามป๊าไม๊ แล้วๆๆ คนอื่นในบ้านไม่กลัวหรอค้า
...

ถ้าเป็นฮั้วตื่นมาเจอผู้หญิง คงอึ้ง แอ๊กกกกก ชักตายพอดี
..
:z1

รอฟังพี่ต่อค้าๆ

 

ก้าวสู่ทางสายพุทธ

ด้วยความที่เราไม่ได้มีครัทธา แล้วจะเข้าสู่พระศาสนาได้อย่าไร..... ก็จากทุกข์นี่ไงครับ

เป็นธรรมชาติของคนที่มีทุกข์ ก็จะต้องหาที่ยึดเหนี่ยว เปรียบเสมือนคนจะจมน้ำย่อมหาที่เกาะ

ผมก็เช่นเดียวกัน ในขนะนั้นก็มีทุกข์ทุกที่ว่าก็คือด้านความรัก ผิดหวังอย่างแรงโดยปรกติไม่เคยคิดว่าตนเอง

จะเจอเรื่องอย่างนี้ก็ทำให้เราทุกข์แต่โดยตัวเองผมไม่ได้สนใจจะเอาธรรมะมาดับทุกข์อยู่แล้ว

เพราคิดว่าดับไม่ได้ไม่เกี่ยวกันเอาธรรมาคือดับที่ตัวเราแต่ตัวเรายังไงก็เลิกคิดไม่ได้ และผู้ที่มาให้คำปรึกษา

ก็คือพระแล้วพระจบอะไรมา มาพูดวนๆ ให้เรางงหรือ จึงไม่ได้เกิดศรัทธาแต่อย่างใด แต่อาจจะด้วยบุญเก่า

เพื่อนผมเอาหนังสือพระมาให้อ่านด้วยว่าตัวผมเองนอนไม่หลับทานข้าวไม่ได้เลย ไม่มีอะไรทำก็เลยเอามานั่งอ่าน

มีต่อครับ......

 

ด้วยผลแห่งบุญกุศลอันใดที่ทำมาแล้วตั้งแต่อดีตชาติจนมาถึงวันนี้ ธรรมคุณวิเศษอันใดที่อาจารย์ได้เข้าถึงแล้ว ขอให้ข้าพเจ้า(และลูกศิษย์ของอาจารย์)ได้รู้แจ้งเข้าถึงธรรมนั้นด้วยในเร็ววันด้วย สาธุ สาธุ สาธุ

 

ในทุกข์ของผมเหมือนดูจะไร้สาระเนื่องจากเป็นเรื่องของความรัก แต่เป็นรักที่ซ้อนซ่อนกรรมของเราเอาไว้ด้วย

คือด้วยดวงของผมเองจะต้องไปชอบคนที่เค้าไม่รักเรา แต่เราก็ทำทุกอย่างเพื่อให้เค้าอยู่กับเรา

แต่ไม่ได้เพื่อใจไว้ ปรากฏว่าประสพกับการผิดหวังครั้งใหญ่ ในนาทีนั้นสามารถคิดสั้นได้เลยครับ

ทั้งกินไม่ได้นอนไม่หลับคือ 24 ช.ม.ไม่หลับจริงๆ ทุกคนที่รู้จักเราล้วนเป็นห่วง เพื่อนผมไม่รู้มันคิดอย่างไง

เอาหนังสือพระมาให้อ่าน เราก็ไม่ได้อ่านเพราะไม่สนใจแต่วันแล้ววันเล่า นอนก็นอนไม่หลับไม่มีอะไรทำ

เห็นหน้าปกหนังสือทุกวันเราจึงหยิบมาอ่าน เลยเอามานั่งอ่านแก้เซ็ง ก็อ่านไปก็เบื่อมากไม่ได้มีอะไรสะกิดใจ

แต่อ่านมาถึงกลางเล่ม ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษจนจะจบเล่มจึงได้เจอประโยคนึงที่ว่า กรรมฐานช่วยให้ทุกข์หายได้

ด้วยประโยคนี้รู้สึกท้าทายเราก็ว่างกินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ก็เอาวะ อ่านวิธีนั่ง

นั่งอย่างไรทำอย่างไรบ้าง จำวิธีให้หมดนั่งเลย คืนแรกนั่งตั่งแต่ ตี3 ถึง 2ทุ่ม ตก17 ชั่วโมง

นั่งไปทั่งปวดทั้งทรมาณ แต่เอาความทุกข์ที่เรามีกับทุกข์ที่เกิดทางกาย เอามาเทียบกันทุกข์ที่มี มีมากกว่า

ก็เลยคิดว่าทุกข์ที่เจ็บปวดแค่นี้น้อยนิดถ้าผ่านแค่นี้ไปไม่ได้ ทุกข์ที่มีจะผ่านได้ไหม

มีต่อครับ........

 

พี่บาส อึด มากเลยอ่ะ
...

สุดยอดดดดดดด 17 ชั่วโมง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

สิบกว่า ชม. ประสบการณ์พี่บาส คล้ายๆกับ อ.วิเชียร เลยคับ
ครั้งแรกก็นานซะขนาดนี้แล้ว

 

อาจารย์สุดยอดเลย นั่งนานนนน มาก ๆ ตั้ง 17 ชั่วโมง

 

การที่นั่งสมาธิเป็นเวลานานๆ ใช่ว่าจะพบความสงบ หรือการบรรลุธรรม แต่ตรงกันข้ามในทุกวินาที

ของการนั่งสมาธิแม้แต่ในขนะภาวนาตัวเราเองไม่เคยแม้แต่จะหยุดคิดในเรื่องราวของความทุกข์

การนั่งเป็นสิบชั่วโมงก็คืออยู่ในกองแห่งทุกข์ตลอดสิบกว่าชั่วโมงเนื่องจากผมไม่รู้ว่าการนั่งคืออะไรต้องทำอะไรเป็นพิเศษไหม

ไม่รู้ว่าวาระจิตเป็นอย่างไรนั่งแล้วจะเจอจะได้อะไร เพราะเราจมอยู่ในทุกข์ นั่งอย่างนี้ทุกวันเป็นเวลา 2 เดื่อน

ไม่เกิดอะไรขึ้นไม่เกิด แม้แต่นิมิตร เพราะเราไม่สนใจ ในขนะที่นั่งผ่านมาแล้วเกิบพันชั่วโมง

ทุกข์นั้นก็ยังไม่ดับ ผมจึงคิดว่าคำพูดที่ว่า วิปัสนาไม่ใช่วิธีแห่งการพ้นทุกข์ แต่เนื่องจากผมเป็นคนที่คิดว่า

ถ้าเราต้องการพิสูจน์เรื่องนี้นั่งมาแค่นี้ยังไม่พอ เพราะถ้าจะไปบอกใครว่ามันไม่จริง ถ้าเค้าย้อนถาม

เราบอกว่าเรานั่งมได้ 2 เดื่อนก็เป็นเรื่องตลก จึงกำหนดไว้ว่าจะนั่นต่ออีกซัก 4 เดื่อนให้ครบครึ่งปี

จะได้บอกได้อย่างเต็มปากว่าเราทำถึงที่สุดที่เราจะทำได้แล้ว แต่เมื่อนั่งต่อมาซัก 1 เดือน

ก็เกิดเหตุการที่เราไม่รู้ขึ้น

มีต่อครับ...........

 

ลงชื่อ ติดตามอ่านต่อครับ