ที่สุดแล้วทุกชีวิตต้องอยู่ลำพัง

​

ที่สุดแล้วทุกชีวิตต้องอยู่ลำพัง​

มนุษย์จะทนอยู่กับความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาได้มากหรือนานสักแค่ไหนกัน
มนุษย์ทนดื่มกินความฝันและร่องรอยของความทรงจำได้จริงหรือ ​

ความเจ็บปวดรวดร้าวนั้นทรมานก็จริง
แต่บางคนก็ยอมร่วมหัวจมท้ายและมีความสุขกับมันอย่างยอมจำนน
หรืออย่างรื่นเริงชื่นใจในที่สุด ​

คนบางคนยอมโดดเดี่ยว หรือเลือกจะอยู่เพียงลำพัง
คนบางคนขลาดกลัวความโดดเดี่ยว และเลือกที่จะไม่อยู่คนเดียว
แต่สุดท้ายก็ต้องอยู่เพียงลำพัง ​

​

คนสองคนอยู่ด้วยกัน แต่คนหนึ่งคนใด ก็ยังโดดเดี่ยวอยู่ดี
คนบางคนดื่มกินความโดดเดี่ยวจนสาสม สาแก่ใจ และชาชิน.........
บ่อยครั้งที่ความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา
แปลงร่างพรางพร่า เป็นหยาดน้ำตาหยดร้อน
ตอนที่ความเคว้งคว้างมันรุกคืบกระทืบเต้นอยู่กลางใจ
แล้วพากันบดเนื้อชีวิตจนหมองไหม้แหลกยับไปกับตา ​

โมงยามที่คอยเฆี่ยนตี และตักเตือน....ชีวิตนี้สั้นนัก! เพียงชั่วกระพริบลมหายใจ
และใบไม้ปลิดขั้ว.....เราก็จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก...ไม่ได้พบกันอีก....กับใครบางคน ​

​

เราเฝ้าถามตัวเองในมุมความปวดร้าวอยู่เสมอว่า......
เราจากกันชั่วชีวิตแล้วจริงๆ หรือนี่...เราไม่ได้พบกันอีกแล้วชั่วชีวิตใช่ไหม ​

มันเป็นความรู้สึกที่ปวดร้าวเกินทน
ถ้าต้องอยู่ไป...อย่างโดดเดี่ยวตลอดชีวิต...กับชีวิตที่ไม่มีวันจะมีใครได้เลย ​

เราจะทุกข์ทรมานไปไม่รู้สิ้นสุด หรือเราจะยอมรับและมีความสุขกับมัน
เราจะจำนนเอาอย่างหน้า....หรือจำยอมเอาอย่างหลัง ​

บางคนเลือกที่จะมีใคร และให้ใครบางคนเดินเข้ามาในชีวิต
ทดแทนและชดเชย ต่อเติมและตักตวง ความรัก
หรือที่สุดแล้วอาจแค่ความใคร่ เพื่อแลกเอากับอะไรที่คิดว่าใช่ ​

​

กราดเกรี้ยวกับอารมณ์ปรารถนาที่ไม่รู้อดรู้อิ่ม
ฉกฉวยความเป็นคนและอิสรภาพของเขาไปวันแล้ววันเล่า
และหลอกตัวเองว่านั่น และ มัน คือ “ความรัก” ​

ท้ายที่สุดแล้วเปลี่ยวเหงาและว่างเปล่าสิ้นดี
เมื่อโมงยามแห่งความอดทนของใครคนหนึ่งคนใดสิ้นสุดลง
และโมงยามแห่งการจากพรากเริ่มออกเดินทาง
ผ่านคน ผ่านใคร่ ผ่านใคร ผ่านครั้ง....กี่ร้อย กี่หน กี่คน กี่ครั้ง
ที่สุดแล้ว....ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่เพียงลำพัง​

​

​

http://www2.thaitownusa.com/frontnews/frmNews_View.aspx?Conn=Thai&NewsNo=0910000057​

 

ความเหงาที่งดงาม

สำหรับคนที่ชอบเหงาจะรู้ว่า
บางทีเราก็สามารถเหงาได้ แม้อยู่ท่ามกลางผู้คนที่กำลังพูดคุย
และเมื่ออยู่ในอาการนี้ อย่าได้คิดว่าเป็นเรื่องผิดปกติ

ขอให้มองว่า
อาจเป็นโอกาสให้เราเปลี่ยนความเหงาเป็นอะไรดีๆสักอย่างก็ได้

ค ว า ม เ ห ง า . . .
อาจกลายเป็นรูปถ่ายสวยๆจากฝีมือของเราเอง
อาจเป็นบทเพลงเพราะๆ 1 บท
อาจเป็นหนังสือที่น่าสนใจ 1 เล่ม
อาจเป็นภาพวาดที่น่าทึ่ง
หรือ อาจเป็นบทกวีที่ลึกซึ้ง กินใจ ฯลฯ

ค ว า ม เ ห ง า . . .
มักเดินจูงมือมาพร้อมกับ
ความคิด...อารมณ์...ความรู้สึก...และความนึกฝัน
อยู่ที่เราจะเอามาผสมผสานกันให้เป็นอะไร

ค ว า ม เ ห ง า . . .
เปลี่ยนเป็น ค ว า ม ง ด ง า ม ได้
ถ้าเราหัดที่จะเหงา...แบบมืออาชีพ

-----------------------------------------------------
ปูปรุง. "โลกสวยงามขึ้นเมื่อเดินช้าลง". กรุงเทพฯ : ใยไหม, 2546. หน้า 92-93

ขอบคุณ http://www.carefor.org/content/view/89/151/
และคุณฝน(บอร์ดใต้ร่มธรรม)

 

ที่สุดแล้ว....ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่เพียงลำพัง



พี่ติงซึ้งข้อความนี้ เมื่อเข้าเพียร
ไม่ได้พูดคุยกับใคร
ไม่ได้ทานข้าว
และอยู่คนเดียว
คิดว่า
เมื่อถึงเวลาตาย ก็คงไปคนเดียว

​

 

เหงา คือความโดดเดี่ยวแลอ้าวว้าง แล้วเมื่อไหร่หละถึงจะหายเหงา

 

ช่วงชีวิตที่อ้างว้างเหน็บหนาวเหงาในหัวใจ
คือช่วงที่ อกหักละมั้ง แล้วเพื่อนมีแฟนไปหมด ๕๕๕
รึไม่ก็
มันจะเกิดขึ้นเมื่อเราปิดหัวใจ ๒ ตาเราก็ส่ายแลเล็งเพียง พันตรีประจักษ์ ซึ่งแต่งงานไปกะนางวนิดาไปเสียแล้ว

ลืมหันไปมอง โรแบโต้ตาแป๋ว (ตุ๊กแกตัวเบ้อเริ่มข้างฝา)
ที่เป็นเพื่อนร่วม ทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งสิ้น เมื่อละครจบแล้ว
(น้ำลายเอ้ยน้ำตาไหล)
ราคุ จึงก็ได้คิดว่า เวลาตาย เรารู้ว่าเราตายแน่ๆ คนเดียว เอ๊ะ แต่ไม่ได้ คนขี้อิจฉาอย่างเราก็คิดเปรียบเทียบกับคนอื่นไปด้วย

แล้วก็พบว่า ทุกคน ต้องตายหมดสิ้นเลย เกิดเท่าไหร่ ตายเท่านั้น
ดังนั้นเราจึงเห็นทุกคนเป็นเพื่อนตายหมดเลย ทีนี้ก็รู้สึกไม่อ้างว้างแล้วล่ะ ลองดูนะเคอะ

มาคิดดูแล้วเพื่อนกินหายากกว่ามากนะคะ ๕๕๕

 

หาอะไรทำไปเรื่อยๆ มีความสุขกับตัวเอง เพราะที่สุดแล้วทุกชีวิตต้องอยู่ลำพังอยู่ดี ^^

 

เป็นบทความที่ดีมากครับ : )

 

ที่สุดแล้ว....ทุกชีวิตล้วนต้องอยู่เพียงลำพัง

เราเกิดมา.....คนเดียว
เป็น...อยู่...คนเดียว
และสุดท้าย ตาย....ไปคนเดียว

นี่คือธรรมชาติค่ะ

 

สรุปปัญหาชีวิตของคุณ
1.ความรัก ไร้คู่
2.ผิดหวัง ไม่สมหวังที่ตั้งใจ

สาเหตุ

วิธีแก้
http://bit.ly/dbxJ4N

 

อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ ปกติเป็นคนชอบอยู่คนเดียว เพราะรู้อยู่ตลอดเวลาว่า
"ตอนเกิดมา ไม่ได้จูงมือใครมาด้วย" เพราะฉะนั้นสุดท้าย ก็ต้องตายคนเดียวอยู่ดี มันก็เป็นเช่นนั้นเอง

 

ความสัมพันธ์ของคน มีทั้งงดงามและเจ็บปวด

ความสัมพันธ์ของคน มันงดงามและก็เจ็บปวดในขณะเดียวกัน
และแม้จะรู้ดังนั้น ฉันก็ยังรักที่จะสร้างสายสัมพันธ์กับคน
---------------------------------------

ปีกผีเสื้อสีขาว
โบยบินไป
กับลมพายุ.....

.........
.................
..........

เมล็ดพันธุ์ไม้ป่า
ปลิวมากับลมพายุ บางเบา สวยเหมือนปีกผีเสื้อ
ตกลงที่ไหน ก็ออกงอกงามเป็นต้นไม้ใหญ่

มันเหมือนกับมิตรภาพของคน เหมือนกับ ความสัมพันธ์ของคน
บางครั้งก็งดงาม บางครั้งก็คลอนแคลนบางเบา ปลิวไปกับลมพายุ

แต่ในขณะเดียวกันก็สามารถหยั่งรากลึก เติบโตงอกงาม เป็นต้นไม้ใหญ่ได้
แตกกิ่งก้านสาขา แผ่ร่มเงาปกคลุมให้ความร่มเย็นแก่ผู้คนได้

นี่คือความสัมพันธ์ของคน มันงดงามและก็เจ็บปวดในขณะเดียวกัน
และแม้จะรู้ดังนั้น ฉันก็ยังรักที่จะสร้างสายสัมพันธ์กับคน

แม้จะรู้ว่ามันคือสะพานแห่งความเจ็บปวดทนทุกข์
ซึ่งเชื่อมโยงคนสองคนเข้าด้วยกัน

ฉันก็ยินดีรับด้วยเต็มใจ ด้วยตระหนักอยู่อย่างลึกซึ้งว่า
ความผูกพันระหว่างมนุษย์นั้น เป็นสิ่งที่งดงามยิ่งแล้ว

-----------------------------------------------------
จากหนังสือ ขลุ่ยไม้ไผ่ ของพจนา จันทรสันติ
ขอขอบคุณโพสจาก http://www.carefor.org/content/view/114/151/
ขอบพระคุณคุณฝน(บอร์ดใต้ร่มธรรม)

 

สายลมของวันเก่าๆ

เวลาใครสักคนพูดถึง "สายลม" ในความหมายใดๆ ก็ตาม
คำที่ดูเคียงคู่และชอบเดินมาด้วยกันคือ "แสงแดด"
แน่นอน ในความรู้สึกที่ดี "สายลม" แทนความหมายที่ รู้สึกสดชื่น
ขณะที่ "แสงแดด" ให้อารมณ์ที่แลดูอบอุ่น และอ่อนโยน

เวลาคนมีความรัก แดดมักเป็นเหมือน แสงสว่างในยามเช้า...
ไม่ใช่แดดที่ร้อนรนและอบอ้าวในยามบ่าย
หรือเป็นแดดที่ดูหม่นแสง เตรียมลาจาก เหมือนแสงสุดท้ายของวัน....

แดดให้อารมณ์ได้ไม่กี่แบบ แต่สายลมสร้างความรู้สึกได้หลากหลายอย่างไม่น่าเชื่อ ...
ลมมีความหมายตั้งแต่ "ลมหายใจ" จนถึง "พายุมรสุม"
ไม่เคยมีใครพูดว่าแสงแดดนั้นมีกลิ่น.....
แต่กับสายลมเราสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่มีกลิ่นหอม อบอุ่น และนุ่มนวลได้เสมอ
ถ้าความรักที่ดีเหมือนแสงแดดในยามเช้า...
สายลมก็คงไม่ต่างอะไรจากความอบอุ่นที่ห่อหุ้มหรือโอบ กอด(หลวมๆ)ความรักเอาไว้
เราเห็นแดดกันได้ง่ายๆ แดดมาทุกวัน สาย บ่าย เย็น ถ้าฝนไม่ตก ฟ้าไม่มืดมัว

แต่สายลมจะมาแต่ละครั้ง ไม่มีใครรู้ มันมองไม่เห็นแต่รู้สึกได้...
ไม่มีเวลาที่แน่นอน แต่ไม่เคยหายไป...

เวลาคนมีความรัก สายลมเหมือนอะไรบางอย่างที่ห่อหุ้มเนื้อตัว
แต่เวลาคนพลัดพราก ความรักห่างหาย
สายลมที่พัดโชยมา เหมือนพัดเอา ความหลัง และใครบางคน มาด้วย
"สายลม" จึงเหมือน "ความหลัง" เมื่อคนอยู่ในอารมณ์เศร้า
แต่อีกด้านมันเป็นความอบอุ่นในหน้าหนาว มากกว่าผ้าห่มผืนใหญ่บนเตียง..

"สายลม" ผ่านเข้ามาในชีวิตของทุกคน เราอาจจะรู้สึกถึงมันในตอนนี้ ขณะนี้...
ในยามที่เรากำลังมีความรักทีดี ที่อบอุ่น... แต่เมื่อมันพัดผ่านไป มันก็จะกลายเป็น"สายลมในวันเก่า"

ซึ่งเราอาจจะรู้สึกถึงมันอีกครั้ง เมื่อเราเดินอยู่ริมถนนในตอนค่ำ วิ่งเล่นในสวนสาธารณะ
หรือนั่งอยู่ริมหน้าต่างบนรถโดยสาร.....
ลมแบบนี้ของใครบางคนอาจจะสงบไปแล้วแต่เชื่อเถอะ มัน(ยัง)พัดพา อยู่ในใจ
แม้ในวันที่อากาศดูหยุดนิ่งที่สุด...




teenee.com
ขอบพระคุณคุณฝนจากบอร์ดใต้ร่มธรรม

 

อ่านแล้วนึกถึงตอนทำงาน ออฟฟิต ตอนไปสมัครก็ไปคนเดียว ไม่รู้จักใคร พอเข้าไปทำงานจึงมีเพื่อน ต่อมาเพื่อนที่สนิท ค่อยๆ ทยอยลาออกไป จนใครบางคนที่ไม่ชอบเราคิดว่าอีกไม่นาน เราคงลาออกเช่นกัน แต่ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น เพราะตอนฉันมา ฉันก็มาคนเดียว ไม่ได้เกี่ยวแขนใครมา

 

ตามอ่านค่ะ.................

 

เราสามารถเอาความเหงา เปลี่ยนแปลงมาเป็นพิจารณาตนเองให้กลายเป็นธรรมะไป ขอบคุณบทความดีๆที่เป็นกำลังใจ

 

อย่าปล่อยให้ชีวิตอยู่ไปวัน ๆ ค่ะ หาอะไรทำเพื่อคลายความเหงาบ้างก็แล้วกันค่ะ

 

สะท้อนภาพความเป็นจริงได้ดีมากเลยครับ อยู่ใต้ชายคาพระธรรมดีที่สุดเลยครับ อย่าไปยึด ไปติด สมบัติสิ่งเดียวที่เรามีและติดตามเราไปเสมอก็คือกรรมเท่านั้น

 

หลังจากที่ท่านปัญจวัคคีย์๕องค์ ได้ละทิ้งพระโพธิสัตว์ไปแล้ว ด้วยเข้าใจว่า
พระโพธิสัตว์นั้นมักมากหันมาบริโภคอาหาร ละทิ้งความเพียร

พระโพธิสัตว์เสด็จออกบวชแต่ผู้เดียวอยู่ก่อน...(เหงา?)
แล้วมีเพื่อนสหธรรมิกทั้ง๕ มาอุปัฎฐาก.........(ไม่เหงา?)
แล้วก็ถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพังอีกครั้ง........(เหงา?)

พระโพธิสัตว์จะเหงาหรือไม่?

แต่หลังจากนั้นมินาน พระโพธิสัตว์ก็บรรลุธรรมอันสูงสุด สำเร็จเป็น
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

แถมยังเสด็จไปโปรดท่านปัญจวัคคีย์เป็นพวกแรก ที่เพิ่งทอดทิ้งท่านมาหยกๆ

ระลึกถึงพระพุทธองค์ทีไร ซึ้งใจทุกที (พุทธานุสติ)
นี่แหละที่พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า "อัตตาหิ อัตตโนนาโถ"

จะเหงาได้อย่างไรหากมีปัญญาและสัมมาสมาธิ เป็นที่พึ่งแห่งตน แห่งตน
เมื่อปัญญาเดินทางถึงที่สุด เหงาก็หมด
เหลือแต่จิตที่สงบและเยือกเย็นเป็นนิพพาน
และมีเมตตาอย่างอเนกอนันต์อีกด้วย

ขอให้พระธรรมจงคุ้มครองเหล่าสหธรรมิก ให้ได้รับความสงบเยือกเย็น
เป็นนิพพาน ในเร็ววันด้วยเทอญ สาธุ สาธุ