สภาวะจิตจากการฝึกสมาธิเจริญปัญญา

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะพี่บาส

 

มีได้ย่อมเสื่อมได้.....

การที่ผมได้ในสิ่งนี้มาใหม่ๆมีอัตตาในตน นึกว่าตนรู้ตนแน่ แอบบมีการตั่งตนเป็นกูรู แต่วิบากก็ไม่ได้หมดไป

ทำให้ต้องกลับเข้ามาในวงจรเดิมจากที่เห็นเป็นไม่เห็นจากแม่ยำกลับไม่ถูก ในตอนแรกๆยังไม่คิดแต่เมื่อจะต้องใช้

กลับต้องหาวิธีให้ได้มา ไปหาตามอาจารย์ดีๆที่ไหนมีดีไปหมด วิธีใดที่ว่าดีไปเอามาลองฝึกทำทั้งหมด

กลับทำให้แย่ไปยิ่งกว่าเดินหนำซ้ำโดนวิบัตเล่นงาน เงินที่เคยมี งานที่เคยมี ก็ไม่มีต้องนำเงินเก็บมาใช้

แล้วยังวิ้งหาที่ไหนดีไปที่ไหนว่าเจ๊งเอา ไปมาหลายที่ เสาะแสวงหาของขลังพระดีเอาหมด

จนไปเจออาจารย์อาชวิน แรกๆเรากะจะไปให้ท่านช่วย แต่กลับได้คำตอบว่าไม่ดูไม่รู้ แต่ในขนะนั้นผมมีความเพียร

คือคิดว่าไม่บอกไม่เป็นไรเรามาลักเรียนเอาก็ได้โดยการ มานั่งดูไม่รู้จักใครไม่มีใครมาพูดด้วยไม่เป็นไร

แค่มาฟังวิธีมาเอาความรู้เป็นพอ มานั่งทุกวันจนคุ้นหน้าจนอาจารย์คุยด้วยสอนให้ ก็ได้เริ่มเรียนตามวิธีของอาจารย์

ในแรกๆก็ดีครับจากไม่เคยกำหนดจิตก็ได้กำหนด จากไม่เคยสังเกตุก็กลับมาสังเกตุจิตของตน

ใช้ความเพียรนั่งทุกวันโดยกลางวันก็ไปนั่งเล่นที่บูท กลางคืนกลับมานั่งสมาธิ ทำอย่างนี้ทุกวัน

มีอยู่วันหนึ่งปวดหัวมาก จึงได้เดินทางไปหาอาจารย์ อาจารย์ก็บอกว่า ตาที่สามเราเปิดแล้วแล้วแกก็เปิดให้

ต้องบอกเลยว่าจากที่ปวดหัวก็โล่งเลย แต่ถามว่าเห็นอะไรไหมไม่เห็นอะไรเลยแต่การสัมผัสอะไรล่วงรู้อะไรด้วยจิตกลับเร็วขึ้น

เราก็จึงได้ตาที่สามแบบงงๆ ว่าตกลงเปิดได้จริงหรือเปล่า

ก็ได้แบบงง แต่การฝึกสมาธิของผมเองไม่เคยหยุดคือยังไงก็ตามต้องนั่งทุกวันไม่ให้ขาดครับ

การรับรู้หรือการสัมผัสต่างๆก็ดีขึ้นเลื่อยๆ จนผ่านเวลามาสองปีโดยไม่มีงานทำ เงินที่เก็บที่มีก็เริ่มจะหมด

ต้องมานั่งดูตัวเองซิ ทีนี้ว่าจะทำไงต่อ ก็ได้คำตอบว่าให้ไปไหว้ ท่านท้าวสักกะเทวราช เลยไปของานท่านให้ทรงเมตตา

หลังจากนั้นก็ได้งานทำ หลังจากไม่ได้ทำงานมานาน

 

ขอบคุณมากค่ะ :: ได้ข้อคิดดีหลายอย่างเลยค่า ขอติดตามอ่านด้วยคนนะค่ะ

 

ติดตามอ่านต่อนะครับอาจารย์

 

คุณบาสเก่งมากเลย นั่งครั้งแรกก็ได้ไป17ชั่วโมงแล้ว
ทุกอย่างเกิน100จริงๆcatt13

 

ทดสอบธรรม...........

ในการที่เราได้สิ่งที่พิเศษกว่าคนอื่นบางคนคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์ เพราะได้รู้ได้เห็นและก็คงเหมือนหนังในหลายๆเรื่อง

ที่พอได้สิ่งพิเศษมาแล้วชีวิตก็จะดีขึ้น แต่ไม่ใช่สำหรับเรื่องนี้เลย เนื่องจากอันนี้เป็นพรจากสวรรค์

คือเรามีสัญญากับเบื่องบนแล้วคือชีวิตเราตั่งแต่นี้เป็นของ คนอื่น คือเรามีหน้าที่เพิ่ม เพียงแต่หน้าที่นี้เราต้องทำ

และไม่ทำไม่ได้ เพราะจะโดนบังคับกลายๆ และระหว่างนั้นจะโดน สอบวาระจิตตลอดเวลา

ในระหว่างที่โดนนั้นต้องมีศรัทธา และเชื่อในสิ่งที่เรากระทำว่าอยู่บนบรรทัดฐานของความถูกต้อง

เรารู้เราเห็นอะไร สำหรับคนอื่นเรารู้เห็นกระจ่าง แต่สำหรับตนแล้วกลับไม่เห็นอะไรเลย เนื่องจากตัวเราเองนั้น

กำลังใจหรือความมานะมุ่งมั่นมีพื้นฐานที่ดีกว่าผู้อื่นอยู่แล้ว ต้องรับแรงได้มากกว่าผู้อื่น ในตอนแรกก็มีมานะในการช่วยคนอยู่

แต่หลังๆ เริ่มเข้าใจในมนุษย์มากขึ้นเริ่มเบื่อหน่าย เลยไม่ขยันเหมือนในตอนแรก

 

จิตมนุษย์.......

คนเรานั้นมักจะมองในเรื่องตัวเองว่าใหญ่และสำคัญที่สุดนั่นก็ถูกต้องเนื่องจากตัวเราได้รับผลกระทบเร็วที่สุด

ในครั้งที่ผมเริ่มช่วยคนเราก็มุ่งหวังให้เค้าเหล่านั้นพ้นทุกข์ ทุกข์ในเบื่องต้นที่เจอ คืสิ่งที่กำลังประสพอยุ่ในขนะนี้

แต่พอช่วยไปแรกๆก็ดีหลังๆ ก็พบเจอเรื่องหนึ่งคือคนที่เราช่วยมักจะประสพพบเจอเรื่องราวเดิมๆ พอบ่อยเขาเราก็เริ่มหาคำตอบ

คำตอบก็คือคนเหล่านั้นก็ยังประพฤติปฏิบัติตัวแบบเดิมๆ ใช้ความคิดเดิมๆ ถึงไปแก้ที่ตัวกรรมเจ้ากรรมและนายเวร

แต่ละคนมีเป็นร้อย รายนี้อโหสิก็มีรายใหม่ ไม่จบสิ้น เนื่องจาก การสำนึกในตัวเองไม่มี ในทางตรงกันข้าม

กลับคิดว่าเราคือเคื่องที่มีปัญหาเมื่อไรก็เปิดใช้ เหมือนเราเป็นเครืองอะไรซักอย่าง เราจึงต้องคิดใหม่และทำใหม่

โดยการในการที่จะช่วยในแต่ละครั้งต้องสอนต้องให้เค้าเหล่านั้นมีสำนึก และจะให้มีจริงๆได้อย่างไร

ในเมื่อบางเรื่องก็เป็นเรื่องในชาติที่แล้ว จะเอาอะไรมาเป็นหลังฐานละว่าเราพูดนะจริง ก็ต้องยกในปัจจุบัญที่เห็นด้วยและ

ก็ต้องเตื่อนในสิ่งที่เป็นจริง แต่ยิ่งดูเยอะเจาะเยอะๆกลายเป็นเรารู้สึกว่าทำไมคนที่เป็นอย่างนี้เราจะไปช่วยทำไม

คิดแล้วก็ต้องละวางจริงๆเลย

 

อาจารย์ครับ ตอนนี้โอเค ขึ้นแล้วใช่ไหมครับ
ดีใจที่อาจารย์มาเล่าต่อ รอฟังต่อครับ
ช่วงนี้ก็กินเจ นั่งสมาธิ ทุกวันครับ รออาจารย์มาสอนต่อ ด้วย

 

อ่านแล้วเข้าใจเลยคับ บุคคลบางจำพวก วิ่งแต่หาหมอ หาคนดูกรรม
แต่ไม่เคยแก้กรรมในตัวเองเลย หมดหมอคนนี้ ก็ไปหาคนนู้น ไม่จบสิ้น
พอไม่ช่วยก็ด่าอีก คนเราก็แบบนี้แหละ เฮ้อออ . . .อนุโมทนากับพี่บาส
ที่ช่วยแก้ที่ต้นเหตุ ให้คนปฏิบัติกันเยอะๆ จะได้เป็นกำลังเผยแพร่ธรรม กันต่อไป

 

ทุกคนล้วนมีกรรมของตนเอง ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ตนจะเป็นที่พึ่งแห่งตนได้ ก็ควรสำนึกได้ถึงเหตุที่ตนได้กระทำอันเป็นเหตุที่ทำให้ตนได้รับผลเช่นนั้น แล้วแก้ไขด้วยตนเอง หนทางแห่งการแก้ไขอาจต้องอาศัยบุคคลผู้อื่น,ผู้รู้ หรือผู้มีบารมี ช่วยชี้ทางแนะนำสั่งสอน ดังที่พวกเราพยายามปฏิบัติ ตามหนทางที่อ.ชี้แนะสั่งสอน
อย่างน้อย ก็อาจสามารถปลดเปลื้องบาปกรรมที่ทำมานับไม่ถ้วนได้บ้าง

 

โอ้แม้ัเจ้า อ่านแล้วอยากจะเป็นลม เจ้ากรรมนายเวรของแต่ละคนมีเป็นร้อย...
เท่าที่พอจะรู้ของตัวเอง(จากการบอกเล่าของผู้หยั่งรู้หลายๆท่าน)
พอจะนับได้ 6 เจ้ากรรมนายเวร แค่หก... ก็จับจองกันอยู่ทั่วร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่แล้ว ....


โอ๊ย...ไม่ไหวจะเคลียร์

แต่ก็สู้ค่ะ......ทำเค้าไว้...ก็ต้องทำแมน..ยอมรับไป....แหล่ะ

พยายามบอกตัวเองให้ฮึดๆขึ้นมาอยู่เนี่ย....ทาน ศีล ภาวนา...

 

หัวข้อนี้ไม่ใช่หัวข้อตรวจการบ้านครับ

 

ได้อ่านเรื่องราวต่างๆในกระทู้ที่ท่านอาจารย์วิษณุ ได้นำมาถ่ายทอด ทำให้เห็นคุณของครูบาอาจารย์ กว่าที่ท่านจะนำความรู้มาสอนได้ต้องฝ่าฟันอุปสักและความยากลำบากยิ่ง
*- คุรูอุปัชฌาย์ อาจาริยะ คุณัง อะหัง วันทามิ -*

 

ถูกย้ายมานี่ ก็ตามมาฟังต่อครับ

 

ติดตามอยู่เสมอ และปฏิบัติทุกวันแต่ยังไม่มีความคืบหน้าพิเศษ นั่งวันละ 1 ชั่วโมงโดยประมาณ

 

เพิ่งเข้ามาครับ แต่จะขอติดตามด้วยครับ รออ่านอยู่ครับผม

ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีดีครับ อ่านมาตั้งแต่ต้น เรายังทำไม่ได้แม้แต่เสี้ยวเลย T-T

 

ขอถามท่านผู้รู้ค่ะ หลังจากได้หัดสวดพระคาถาชัยน้อย จากเน๊ตแล้วจึงตั้งใจสวด วันละเก้าจบ สวดเสร็จหนึ่งชั่วโมงพอดี หลังจากนั้นไปเดินจงกรมอีกหนึ่งชั่วโมงขณะที่ยืนหนอ อยู่นั้นทุกครั้งจะพิจารณายืนหนอห้าครั้งตามครูบาอาจารย์สอน แต่วันนี้จิตอยากพิจารณาสังขาร แต่จิตไปจับที่ร่างกายของแม่เพราะท่านบอกว่าท่านเป็นโรคความดันกระทันหัน พอแค่คิดว่าท่านเสียชีวิต จิตร้องไห้นำ้ตาไหลพราก แตจิตนิ่งมากเดินไปกลับไม่ถึงสามรอบในหนึ่งชั่วโมง และพยายามพิจารณาตัวเองบ้าง หลังจากครบหนึ่งชั่วโมงนั่งต่ออีกหนึ่งชั่วโมง จนกระทั่งตีสามจึงสวดมนต์แผ่เมตตา และพักผ่อนจิตไม่ง่วงเลย ทำเช่นนี้มาตลอดจะครบสามเดือนแล้วค่ะ อาการแบบนี้หมายถึงอะไรค่ะ ท่าน visnu ขอบพระคุณท่านค่ะ

 

ติดตามทุกวัน วันนี้มาดูตามปกติ

 

รอฟัง อาจารย์มาเล่าต่อค่ะ:d

 

ติดตามผลงานอยู่ครับผม *-*