คำสอนของพระอรหันต์กลางกรุง

​

คนเราเมื่อมีลาภ ก็มีเสื่อมลาภ
เมื่อมียศ ก็มีเสื่อมยศ
เมื่อมีสุข ก็มีทุกข์
เมื่อมีสรรเสริญ ก็มีนินทา
เป็นของคู่กันมาเช่นนี้
จะไปถืออะไรกับปากมนุษย์
ถึงจะดีแสนดี มันก็ติ
ถึงจะชั่วแสนชั่ว มันก็ชม
นับประสาอะไร พระพุทธเจ้าผู้ประเสริฐเลิศยิ่งกว่ามนุษย์และเทวดา
ยังมีมารผจญ ยังมีคนนินทาติเตียน
ปุถุชนอย่างเราจะรอดพ้นจากโลกะธรรมดังกล่าวแล้วไม่ได้
ต้องคิดเสียว่า เขาจะติก็ช่าง ชมก็ช่าง
เราไม่ได้ทำอะไรให้เขาเดือดเนื้อร้อนใจ
ก่อนที่เราจะทำอะไร เราคิดแล้วว่าไม่เดือดร้อนแก่ตัวเราและคนอื่นเราจึงทำ
ใครจะนินทาว่าใส่ร้ายอย่างไรก็ช่างเขา
บุญเราทำ กรรมเราไม่สร้าง
พยายามสงบกาย สงบวาจา สงบใจ
จะต้องไปกังวล กลัวใครติเตียนทำไม
ไม่เห็นมีประโยชน์ เปลืองความคิดเปล่า ๆ​

คำสอนเรื่องโลกธรรมแปดประการ
ของท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุ (เจ้าคุณนรฯ) วัดเทพศิรินทราวาส กรุงเทพฯ​

​

ท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุ มีนามเดิมว่า ตรึก จินตยานนท์ ท่านเกิดเมื่อวันที่ 5 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2440 ตรงกับวันเสาร์ ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3 ปีระกา เป็นวันมาฆบูชา

หลังจากจบการศึกษาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ จากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ท่านได้เข้ารับราชการในกรมมหาดเล็ก ต่อมาได้รับพระราชทานเลื่อนตำแหน่งหน้าที่การงานขึ้นมาเป็นเจ้ากรมห้องพระบรรทม มีบรรดาศักดิ์เป็น พระยานรรัตนราชมานิต และได้รับโปรดเกล้าฯ ให้เป็นองคมนตรีของรัชกาลที่ 6


<TABLE style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN-LEFT: auto; MARGIN-RIGHT: auto" class=tr-caption-container cellSpacing=0 cellPadding=0 align=center><TBODY><TR><TD style="TEXT-ALIGN: center"></TD></TR><TR><TD style="TEXT-ALIGN: center" class=tr-caption>สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (เจริญ ญาณวโร)
พระอุปัชฌาย์ และกัลยาณมิตรในทางธรรม ของท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุ


</TD></TR></TBODY></TABLE>
ท่านรับราชการจนกระทั่งรัชกาลที่ 6 สวรรคต จึงได้อุปสมบทเพื่ออุทิศถวายพระราชกุศล เมื่อวันที่ 24 มีนาคม พ.ศ. 2468 ที่วัดเทพศิรินทราวาส กรุงเทพมหานคร มีสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (เจริญ ญาณวโร) เป็นพระอุปัชฌาย์ ท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุมักกล่าวเสมอ ๆ ว่า "สมเด็จฯ ท่านไม่ใช่พระธรรมดานะ สมเด็จฯ ท่านเป็นพระอริยบุคคลแล้ว"

ท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุ เป็นผู้อดทน มีความเพียร การทำวัตรเช้า-เย็น ท่านทำโดยตลอดไม่เคยขาด มีงดอยู่วันเดียวคือวันที่ท่านอาพาธเพราะถูกงูกัด สมเด็จอุปัชฌาย์ได้บอกให้ท่านงดสักวัน ท่านก็งดวันนั้นหนึ่งวัน ตลอดเวลาสี่สิบกว่าปี ท่านงดทำวัตรเพียงวันเดียว

ระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2 ผู้คนในกรุงเทพฯ ได้อพยพหนีภัยไปอยู่ต่างจังหวัดกันเป็นส่วนมาก ไม่เว้นแม้แต่พระสงฆ์ในวัดเทพศิรินทร์ แต่ท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุ ยังคงอยู่ที่กุฏิของท่านตลอดระยะเวลาสงคราม ครั้งหนึ่งท่านเห็นเครื่องบินมาบินวนอยู่หลายรอบ และทิ้งระเบิดลงมา ระเบิดลูกแรกตกลงข้างโบสถ์ แต่ไม่ระเบิด ภายหลังได้ติดต่อเจ้าหน้าที่มาขุดเอาไป ท่านบอกว่า พระเชียงแสนและพระประธานในโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ ถ้าลูกระเบิดที่ตกลงมานั้นระเบิดขึ้นมา โบสถ์ก็คงพังเสียหายมาก ส่วนระเบิดอีกสองลูกไปตกถูกตึกแม้นนฤมิตของโรงเรียนวัดเทพศิรินทร์ และตึกที่ทำการของการรถไฟแห่งประเทศไทย พังพินาศ

ท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุ อยู่ในวัดเทพศิรินทราวาส ตลอดระยะเวลาสงครามโดยปลอดภัย เวลากลางคืนท่านก็ลงจำวัดในหีบศพ แล้วใช้จีวรคลุมหีบศพต่างมุ้ง ท่านบอกว่า หากพลาดพลั้งระเบิดตกลงมา เวลาคนมาเก็บศพก็ไม่ลำบาก

​

ในบั้นปลายชีวิต ท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุ อาพาธด้วยโรคมะเร็งที่ลำคอ แผลมะเร็งมีขนาดใหญ่มาก แต่ท่านก็มิได้แสดงความเจ็บปวดให้ญาติโยมเห็น ยังคงลงโบสถ์ ทำวัตรเช้าเย็น และสนทนากับญาติโยมเป็นปรกติ

การสวดมนต์ทำวัตรในโบสถ์เช้าเย็น ท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุ จะเป็นผู้นำสวดทุกวัน ทั้ง ๆ ที่ท่านเป็นแผลมะเร็งที่คอขนาดใหญ่มาก แต่เวลาสวดมนต์ เสียงสวดมนต์ของท่านจะดังมาก เป็นที่น่าอัศจรรย์

คุณหมอไพบูลย์ บุษปธำรง เป็นหมอคนเดียวที่ท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุอนุญาตให้ชำระแผลมะเร็งให้ท่านตั้งแต่เริ่มแรกที่แผลแตก ประมาณกลางปี พ.ศ. 2513 หลังจากชำระแผลเสร็จแล้ว ท่านจะสวดให้พรแด่ทุก ๆ คนด้วย ชินบัญชรคาถา และ สัพพะสิทธิคาถา เพื่อเป็นสิริมงคล

​

เรื่องอาการอาพาธของท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุ ทราบถึงพระกรรณสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ได้เสด็จพระราชดำเนินมาเยี่ยมอาการที่พระอุโบสถ วัดเทพศิรินทราวาส ถึงสองครั้ง การเสด็จพระราชดำเนินเยี่ยมอาการในครั้งที่สอง เมื่อวันศุกร์ที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2513 ท่านธมฺมวิตกฺโก ได้กราบบังคมทูลว่า "อาตมาเห็นจะต้องขอลาแล้ว"



<TABLE style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN-LEFT: auto; MARGIN-RIGHT: auto" class=tr-caption-container cellSpacing=0 cellPadding=0 align=center><TBODY><TR><TD style="TEXT-ALIGN: center">

​

</TD></TR><TR><TD style="TEXT-ALIGN: center" class=tr-caption>พระพ่อแม่ธรณีปฐวีธาตุ</TD></TR></TBODY></TABLE>​

หนึ่งสัปดาห์ก่อนท่านธมฺมวิตกฺโกมรณภาพ ท่านได้เสกก้อนกรวดศักดิ์สิทธิ์ เรียกว่า พระพ่อแม่ธรณีปฐวีธาตุ มีอานุภาพมาก

เช้าวันที่ท่านละสังขาร ท่านบอกกับหลานของท่านซึ่งไปส่งอาหารเป็นประจำว่า ให้เอาอาหารกลับไป วันนี้ไม่ฉัน และให้ไปบอกพระด้วยว่า วันนี้ไม่ลงโบสถ์ทำวัตรสวดมนต์

การที่ท่านไม่ลงโบสถ์ทำวัตรสวดมนต์ นับว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก เพราะท่านเคยพูดเสมอว่า "หากอาตมาขาดทำวัตรเมื่อใด นั่นก็หมายความว่า อาตมาจะต้องมรณภาพแล้ว"



<TABLE style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN-LEFT: auto; MARGIN-RIGHT: auto" class=tr-caption-container cellSpacing=0 cellPadding=0 align=center><TBODY><TR><TD style="TEXT-ALIGN: center">

​

</TD></TR><TR><TD style="TEXT-ALIGN: center" class=tr-caption>เสาต้นนี้ ท่านธมฺมวิตกฺโกภิกขุนั่งเป็นประจำ เวลาท่านลงโบสถ์ทำวัตรเช้า-เย็น</TD></TR></TBODY></TABLE>​

ท่านธมฺมวิตกฺโก ได้ละสังขารไปเมื่อวันที่ 8 มกราคม พ.ศ. 2514 สิริอายุได้ 74 ปี

หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน ได้เคยพูดถึงท่านธมฺมวิตกฺโกว่า ท่านเป็นพระอรหันต์กลางกรุง และเป็นพระที่สันโดษมาก

 

กราบ กราบ กราบ [/l\]

ขอบคุณจขกท ในธรรมทานค่ะ
อนุโมทนาสาธุค่ะ

 

กราบอนุโมทนาสาธุ ในคุณความดีของท่านเจ้าคุณนรฯ ค่ะ ปฏิปทาของท่านเท่าที่ได้เคยอ่านมา ซาบซึ้งใจในความเรียบง่าย มีธรรมข้อหนึ่งที่ดิฉันได้นำมาใช้ในชีวิต "พลังจิตตานุภาพ" สำหรับตนเอง หากท่านใดสนใจ เซริท์หาคำๆ นี้ได้ในกูเกิ้ลค่ะ

 

อรหันต์ที่แท้จริง ครับ

 

กราบนมัสการบูชาคุณบูชาธรรม ท่านเจ้าคุณหลวงปู่ธมฺมวิตกฺโก ครับ

 

​

"ก่อนที่เราจะทำอะไร เราคิดแล้วว่าไม่เดือดร้อนแก่ตัวเราและคนอื่นเราจึงทำ"

กราบ กราบ กราบ ท่านเจ้าประคุณสมเด็จฯ เจ้าค่ะ​

 

กราบอนุโมทนาสาธุ ในคุณความดีของท่านเจ้าคุณนรฯ ค่ะ ปฏิปทาของท่านเท่าที่ได้เคยอ่านมา ซาบซึ้งใจในความเรียบง่าย มีธรรมข้อหนึ่งที่ดิฉันได้นำมาใช้ในชีวิต "พลังจิตตานุภาพ" สำหรับตนเอง หากท่านใดสนใจ

 

กราบอนุโมทนาสาธุ ในคุณความดีของท่านเจ้าคุณนรฯ ค่ะ ปฏิปทาของท่านเท่าที่ได้เคยอ่านมา ซาบซึ้งใจในความเรียบง่าย มีธรรมข้อหนึ่งที่ดิฉันได้นำมาใช้ในชีวิต "พลังจิตตานุภาพ" สำหรับตนเอง หากท่านใดสนใจ

 

กราบนมัสการหลวงปู่ธมฺมวิตกฺโกภิกขุ
อนุโมทนาสาธุค่ะ