จิตเคยออกจากร่างหรือไม่ เป็นอย่างไร

พูดซะผมไม่กล้าฝึกเลยแหะ - -?

 

ถอดจิต

จากที่อ่านแล้วผมเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้หลายรอบแบบว่าตัวเหมือนหลุดออกจากร่างพุ่งไปอย่างแรงแบบไม่มีทิศทางควบคุมไม่ได้ทั้งที่มีสติรู้ว่าตัวเองกำลังนอนสมาธิอยู่ตอนแรกๆ(ประมาณ5-8ครั้งได้)ไม่สามารถลืมตาได้แต่มี 2 ครั้งล่าสุดที่สามารถลืมตาได้เห็นว่าตัวเองอยู่บนฟ้าแต่ไม่รู้ว่าที่ไหนไปได้ยังไง แต่รู้ตัวว่ากำลังนอนสมาธิอยู่สามารถลืมตากลับมาที่ห้องที่นอนอยู่ได้ทั้นที แต่ก็งงว่าเราก็เห็นท้องฟ้าเห็นทุกอย่างแต่อีกทางก็รู้ว่าเราหลับตาอยู่ ผมอยากรู้ว่าที่ผมเป็นอยู่เรียกว่าถอดจิตหรือคิดไปเองครับ

 

ผมเคยโดนลากจิตออกนอกหน้าต่าง
ไปอยู่กลางท้องฟ้า ยืนอยู่บนเมฆ
ข้างล่างเหมือนโดนนิวเคลียร์ถล่ม
ด้านบนท้องฟ้าสดใส เห็นโบสถ์อร่ามตา
เห็นบันไดขึ้น แต่ประตูยังปิดอยู่

แล้วคนๆนั้นก็ถามว่า ข้างบนหน่ะ สวรรค์
ข้างล่างหน่ะ นรก จะเลือกอะไร

ผมได้แต่ตอบไปด้วยความถ่อมตัวว่า
คนอย่างผม คงไปสวรรค์ไม่ไหวหรอกครับ

เขาก็ถามอีกว่า คิดดีแล้วหรือ
ผมตอบอย่างมั่นใจว่า คิดดีแล้วครับ

หลังจากนั้นก็เหมือนโดนดีดกลับร่าง
แล้วตื่นขึ้น

 

เรื่องจิตออกจากร่างเราก็ออกเมื่อ 10 ปีที่แล้วออกครั้งแรกตกใจมากเลยแต่มีสติไม่ได้หลับไม่ได้ฝันด้วยตอนที่จะออกจะมีความรู้สึกว่ามีเสียงมากระสิบข้างหูว่าจะออกไหมไอ้เราก็คนอยากรู้ว่าออกไปแล้วเป็นอย่างก็เลยตัดสินใจไปแต่ขอบารมีพระพุทธเจ้าก่อนนะหลังจากนั้นบอกเลยขอไปสวรรค์มันออกไปเลยนะแปลกมากเลย

 

ตอนหลังก็ออกบ่อยๆ สว่างบ้าง มืดบ้าง ส่วนมากจะขออธิฐานไปสวรรค์ทุกที ไม่ไปนรกกลัว หลังจากนั้นมันก็ออกไปสวรรค์เลย ก่อนออกความรู้หัวจะหมุนเหมื่อนลูกข่างเหมื่อนเจ้าของกะทู้นั้นแหละ แต่ตอนนี้ไม่ออกแบบนั้น แล้วคิดว่าตัวเองไม่มีครูบาอาจารย์กลัวออกไปแล้วจะถูกแกล้งตัดสายใยชีวิต ก็เลยไม่ไป ช่วงที่ไปจะไปเห็นอะไรดีๆ เยอะมาก
พอตอนนี้อยากจะไปแบบนั้นอีก มันก็ไม่ไปเสียแล้ว

 

เคยแต่แบบว่า ตอนนั้นนั่งสมาธิถึงจุดที่นิ่งจุดนึง แล้วแบบว่ามีความรู้สึกว่ามีคนคอยจ้องมองตลอดเวลาค่ะ เกิดอาการกลัวนะค่ะ และคนที่จ้องมองร่างกายตัวเองก็คือตัวนู๋เองแหละค่ะ หลังจากนั้นก็ไม่กล้านั่งสมาธิอีกเลยค่ะ กลัวตายค่ะ แล้วไม่กลับคืนร่างค่ะ

 

ไม่รู้ใช่เปล่านะ ผมไปสวดภาณยักระหว่างที่นั่งอยู่ไม่มีอะไรแปลกเลยไม่ตกใจไม่ตื้นเต้น เพราะพระที่ทำพิธีบอกให้ทำสมาธิไว้ แปลกอยางเดียว คือ เหมือนว่ามันเงียบไปหมดอยู่ช่วงหนึ่ง พอรู้สึกตัวกะตกใจ เพราะว่าตั้งสมาธิอยู่ที่เสียงสวดตลอด แต่งงเหมือนหายไปไหนมาแวบนึง

 

ถ้าเราสามารถออกได้และมีสติ ควบคุมตลอด สนุกคะ แต่ติดตรงที่มันจะมืดๆมัวๆ แต่ไม่เป็นไรขอบารมีครูบาอาจารย์ ช่วยโดยเพราะขอบารมีพระพุทธเจ้า ออกไปมืดขอแสงติดขัดตรงไหนขอบารมีพระองค์ คุณจะรู้จะเห็นได้เพราะท่านช่วยสริมบารมีให้เราคะ

 

ผมคน นครศรีฯ ขอขอบคุณ อนุโมทนาสาธุครับ
อยากฝึกจิตบ้างแต่ไม่รู้จะเรี่มยังไงดี

 

ไม่แน่ใจค่ะ ผู้รู้...ช่วยแนะนำด้วยค่ะ แต่มันคือประสบการณ์ที่ลืมไม่ลง

ตอนนั้นดิฉันเรียนภาคค่ำจึงนั่งรถรับ-ส่งนักเรียนกลับบ้านตามปกติ ขากลับก็ไปเจออุบัติเหตุเป็นทางโค้งหักศอกรถพ่วง ชนรถมอเตอร์ไซด์ คนขับมอเตอร์ไซด์เป็นชายวัยกลางคน ใส่เสื้อสีขาวนอนตายอยู่กลางถนน ไม่ทราบว่าทำไมลุงที่ขับรถนักเรียนจึงต้องขับรถคร่อมร่างเขาไป อาจเพราะเป็นทางโค้งจึงหลบไม่ทัน ดิฉันนั่งอยู่ด้านท้ายรถ ได้ยินเพื่อนนักเรียนพูดกันว่ารถชนกัน จึงก้มลงไปดูก็เห็นคนใส่เสื้อสีขาวนอนจมกองเลือด แต่ก็เห็นไม่ถนัดเพราะมืด จากนั้น 2-3 วันเป็นวันหยุดไม่ต้องไปเรียน ดิฉันจึงนอนเล่นอยู่บนบ้าน(กลางวัน)จากนั้นก็เผลอหลับไป แต่สิ่งที่เจอนั้นยากจะลืมได้เลย ทั้งๆ ที่ร่างกายนอนอยู่แต่ก็มีสติรับรู้ได้ว่ามีคนเดินผ่านไป ผ่านมา บนบ้าน ก็คือ ย่าของดิฉันนั่นเอง แต่เราเรียกท่านไม่ได้ แต่สิ่งที่ควบคุมเราอยู่ตอนนั้นคือ...วิญญาณของชายวัยกลางคน เขาใส่เสื้อสีขาวเปื้อนเลือด ใบหน้าเคร่งเครียด ขุ่นเคือง จนถึงดุร้ายมาก กายของเขาค่อนข้างโปร่งแสงบางเบา แต่ก็พอจะมองเห็นรูปร่างได้แต่สิ่งที่เลือนลางมองไม้เห็นเลยคือ ตั้งแต่ช่วงขาลงไป เหมือนเขายืนอยู่แต่ไม่มีขา (เหมือนลอยอยู่) คำพูดของเขาคือ “มึงออกไป...กูไม่มีร่างอยู่ ออกไป๊...”พอเขาพูดจบ เราก็จะลุกขึ้นตามที่เขาบอก จากที่นอนหงายราบกับพื้น ก็ลุกขึ้นมานั่งโดยก้นและขายังราบกับพื้น กะว่าจะลุกขึ้นละ แต่พอหันไปมองด้านหลังปรากฏว่า มองเห็นร่างกายของตนเองยังนอนอยู่ สิ่งที่ลุกขึ้นคือวิญญาณของเรา โปร่งแสง บางเบา ทันใดนั้นก็คิดถึงพ่อแม่ขึ้นมาว่า ถ้าเราไปท่านคงจะเสียใจมาก เราเองก็คงคิดถึงท่านมาก ดิฉันจึงรีบนอนทับลงบนร่างกายทันที ไม่ทราบว่ามีอะไรมาดลใจให้ท่องบทสวดมนต์

อิติปิโส ภะคะวา อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ,
วิชชาจะระณะสัมปันโน,
สุคโต โลกะวิทู,
อนุตตะโร ปุริสสะทัมมะสาระถิ,
สัตถา เทวะมะนุสสานัง,
พุทโธ ภะคะวาติ​

หลายจบมาก ในระหว่างที่สวด อิติปิโส อยู่นั้น รับรู้ได้ถึงความโกรธแค้น และหน้าตาที่ดุร้ายของเขา เราก็สวดจนถึงที่สุด สักพักเขาก็ยอมไป แต่คงไม่ได้ไปด้วยดี พอขยับร่างกาย (ร่างกายจริงๆ ไม่ใช่แค่วิญญาณ) ลุกขึ้นได้ก็รีบคว้าหนังสือสวดมนต์ และน้ำ 1 แก้ว ไปกรวดน้ำและแผ่เมตตาให้เขาที่ใต้ต้นไม้ทันที จากนั้นก็ไม่เคยฝันเห็นอีกเลย (ตอนนั้นดิฉันอายุแค่ 16-17 ปี)พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็เกิดความสงสัยว่า ถ้าวิญญาณเรายอมลุกออกไปจริงๆ จะกลับเข้าร่างได้หรือไม่ จะมีวันนี้ไหม ตอนนี้อายุ 31 ปีแล้วค่ะ แต่สิ่งที่ระลึกนึกถึงจนทุกวันนี้คือ พระคุณของพระในบ้าน (พ่อ-แม่) และพระมหากรุณาธิคุณของพระพุทธเจ้า ถ้าหากเป็นแค่นิมิตหรือความฝันก็ขอให้เป็นตัวอย่างที่ดี ที่ช่วยให้ผู้อ่านสำนึกในบุญคุณของพ่อแม่พระผู้ให้กำเนิด และพระมหากรุณาธิคุณของพระพุทธเจ้า แม้ในฝันท่านก็ไม่เคยทอดทิ้งเรา...เลย
พระพุทธองค์ทรง ประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพาน ในป่าในเขาทั้งสิ้นหาได้มีความสะดวกสบายไม่
เหตุใดเราเกิดมาเบื้องท้ายภายหลัง จึงเป็นผู้ลุ่มหลงและยืดติดในความสะดวกสบายมากเกินไป

 

แสงจ้าเกิดด้วยเข้าใจจิตเดิม
รู้ญาณจริงกายและใจว่างพลัน
กำเนิดพลังแยบยล ณ "ถ้ำ"
ช่วยนำศุภพัตหวน"บ้านเดิม"
...มีท่านอาจารย์ท่านหนึ่งให้ท่องพระโอวาทบทนี้ซ้ำๆ จะพบความว่าง
จึงลองฝึกดู..ที่สุด จิตก็ควงตัวออกมา...สภาพรวดเร็วมาก...เห็นภาพต่างในโลกเหมือนหนังที่ฉายเร็วๆ ตั้งแต่ไม่มีอะไรเลย...และเปลี่ยนเป็นป่า...จากป่าเป็นสิ่งก่อสร้าง อาคารบ้านเรือน..จากนั้นก็พังทลาย...ถามจิตว่าให้มาดูอะไร...พังทลายหมดแล้ว...มีแต่กำแพงปูนจะเข้าไปได้อย่างไร...เพียงแค่คิด..จิตดิ่งทะลุกำแพง...โอ้โฮเข้าใจแล้วว่าสภาวะจิตมันทะลุทะลวงได้ เมื่อผ่านกำแพงปูนเข้าไปไม่พบอะไรเลย จึงเล็งไปที่อีกบ้านหนึ่ง ประตูรั้วเป็นสังกะสี ถามว่าจะเข้าไปได้อย่างไร เดี๋ยวสังกะสีบาดเอา จิตก็พุ่งทะลุไป ....ที่นี้เข้าใจมากขึ้นถึงสภาวะของจิต...และแล้วก็เริ่มมีกิเลส....ไม่ดูได้ไหมมีแต่สภาพปรักหักพัง ขอไปกรุงเทพดีกว่า...คิดแค่นั้นไปต่อไม่ได้ จิตเข้าร่างทันที...

 

เคยหนึ่งครั้งครับหลังจากนั่งสมาธิเสร็จเรียบร้อยแล้วก็นอนตามปกติ
ท่านอนคือนอนหงายภาวนาพุทโธไปเรื่อยๆเหมือนทุกครั้งจนหลับ
แต่ครั้งนี้ไม่หลับรู้สึกตึงๆที่หว่างคิ้วอยู่พักนึงก็หายแล้วก็สงบไม่ได้ยินเสียง
รอบข้างรู้สึกเบาแล้วก็รู้ตัวว่ากายตัวเองลอยขึ้นแต่เป็นเพียงความรู้สึก
ผ่านไปไม่นานจึงรู้สึกว่าจิตตัวเองเริ่มลอยขึ้นไปเรื่อยๆเพียงแต่นึกกลัวขึ้นมา
เท่านั้นจิตจึงถูกดึงกลับคืนมาแบบโดนกระชากด้วยความกลัวจึงสะดุ้งตื่น
ทั้งๆที่ยังไม่หลับเป็นอาการแต่เพียงรับรู้ว่าจิตจะแยกออกจากกายแต่เป็น
เพียงเพราะความกลัวจึงถูกดึงกลับมาโดยอัตโนมัติ....นับจากนั้นก็ไม่เคย
เป็นอาการนั้นอีกเลยด้วยเหตุผลหลายอย่างไม่มีเวลาภาวนาเหมือนอย่างเคย....โมทนาครับ

 

เคยเหมือนกัน ตอนท้องลูกคนที่ 2 คิดว่าตัวเองกำลังนอนอยู่แล้วตื่น เดินออกไปดูหน้าบ้านรู้สึกว่ามีใครมาก็ไม่รู้ แต่พอจิตเห็นผู้ชายชุดขาวกำลังสวดมนค์ คิดว่าเป็นมนค์ของอิสลามเรียกจิตเรา ก็รีบกลับมาที่ห้อง แต่พอมาถึงก็เห็นตัวเองกำลังนอนอยู่ เลยนึกขึ้นได้ว่าจิตต้องออกจากร่างก็เลยรีบนอนทับร่างตัวเองบนที่นอน แล้วสวดนะโม ให้ผู้ชายนั้นไปแต่ก็ไม่เป็นผล ตอนเข้าร่างรู้สึกว่าร่างกายเย็นมากจนสั่น แต่ช่วงนั้นทำบุญบ่อย ก็เลยมีพระที่ไปทำบุญมาสวดช่วย ผู้ชายคนนั้นจึงหายไป คล้ายพรามห์แต่งชุดสีขาวด้วย

 

จิตแตกมีจริงป่าวครับ แบบแบ่งภาคขาวดำ แต่ผมรู้สึกว่าเป็นทั้งสองนเวลาเดียวกัน แต่สลับกัน สีดำกลับดี สีขขาวกลับเลว เวลาตีกันคิดจะทำอะไรอีกฝ่ายรู้หมด เลยสู้กันไม่รู้ผล แต่สีดำต้องการให้สีขาวเอาชนะตัวเองให้ได้ มันบอกเรื่องนี้มันเคยเกิดขึ้นมาหลายครังแล้ว มาตันที่เดิมตลอดเลยต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่อีก สีดำมันบอกมึงไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธ

 

ผมว่ามีนะ

น่าจะเรียกว่า ขันธมาร นะ จิตฝ่ายร้าย ก็คือขันธมาร ทั้ง ๆ ที่เรามีจิตที่ดีอยู่ ก็เกิดขึ้นได้พร้อม ๆ กัน ที่รู้เพราะเคยเจอ แต่ ผ่านมาได้ ถ้าไม่ผ่านป่านนี้ ตกนรกทั้งเป็นครับ

ขันธมาร ก็ คือตัวเรา จิตเรา และ ทุกคนต้องมีและยังคงมีอยู่ แม้ว่าเราจะปฏิบัติธรรมมากแค่ไหน เพราะ จิตนี้อยู่กับกาย ให้ผลกับกายเนื้อและทวาร ถ้าตายจิตออกจากร่างแล้วก็ไม่มี ขันธมาร เพราะไม่รู้จะให้ผลกับอะไร

งง แน่ แต่ถ้ารู้จัก ซัดกับมันแล้ว ก็หาย งง นะ

 

น่าสนใจจังครับ
คงอีกนานกว่าผมจะทำแบบนี้ได้ 55
อ่านแล้วตื่นเต้นดีจัง
ขอบคุณนะครับที่นำเอาประสบการณ์ดีๆแบบนี้มาแบ่งปัน

 

แบบคุณผมก็เคยเป็นครับจะเป็นบางช่วงๆความรู้สึกตัวเองบอกได้เลยว่าตื่นแล้ว
แต่ขยับแขนขาไม่ได้หรือแม้แต่จะลืมตาก็ทำไม่ได้ ได้ยินเสียงคนในบ้านพูดทุกคนน่ะ
กว่าตัวเองจะลืมตาได้เล่นเอาเหนื่อยเลยครับ ไม่รู้เกิดจากสาเหตุอะไร
รบกวนผู้รู้วิเคราะห์ด้วยครับ ขอบคุณครับ

 

ผมก็อีกคนหนึ่งที่เหมือนคุณ 108man แต่ผมกำลังดึงลงไปก็ตกใจวาบ ถอนออกสมาธิหมด ใจเต้นรัวเชียว เสียดายจริง บัดนี้ยังไปไม่ได้เลยที่ตรงนั้น ไปอย่างมากก็ นิ่งไม่รู้สึกตัว

 

นับถือฯฯ.