ช่วยทีค่ะ หนูควรทำยังไงดีค่ะ หนูยังทำใจไม่ได้ที่ลูกพี่ลูกน้องที่สนิทที่สุดจากไป

เมื่อช่วงต้นเมษาฯที่ผ่านมา พี่ชายคนนี้เพิ่งกลับมาเที่ยวที่บ้านหนู หลังจากที่เรียนซัมเมอร์มหาวิทยาลัยใน กรุงเทพฯ หนูจะดีใจทุกครั้งที่พี่มาเที่ยวหา เนื่องจากว่าทางคุณพ่อคุณแม่ของพี่ชายหย่าตอนมัธยมต้นกัน จากเด็กๆที่โตมาด้วยกันนอนบ้านเดียวกัน กลับต้องอยู่คนละที่ แต่พี่คนนี้ก็ยังไปมาหาสู่ที่บ้านหนูเสมอ เพราะคุ้นเคยกับที่นี่มาก ก่อนที่พี่เค้าจะจากไปวันเดียว ร้อยวันพันปีไม่เคยซื้อของมาฝากใครๆเนื่องจากพี่เค้าต้องเรียนหนังสือ ต้องประหยัดค่ะ แต่วันนั้นพี่เค้าซื้อของมาให้ญาติพี่น้องทุกคนเลย เหมือนเป็นการสั่งลา ทีแรกหนูไม่คิดหรอกนะค่ะ แต่พอเที่ยงคืนของวันนั้นเอง พี่ชายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ พอทางบ้านทราบข่าวพวกพี่ๆกับหนูที่บ้านก็รีบไปรพ. อยู่ทั้งคืน ก่อนพี่ชายจะไป หนูยังจับมือพี่ไว้แน่น พี่หนูเหมือนคนนอนหลับเลยค่ะ ตอนนี้หนูยังทำใจไม่ได้ หนูอยากรู้ว่าพี่เค้าเป็นยังไงบ้างสบายดีมั๊ย หนูไม่ค่อยฝันถึงพี่เค้าเลยค่ะ หนูไม่รู้ว่าพี่เค้าจะรู้มั๊ยว่าหนูรักเค้ามากแค่ไหน เพราะตอนพี่เค้ามีชีวิตอยู่ก็ไม่เคยบอกรักกันเลยค่ะ:'( ช่วยหนูทีนะค่ะ

 

เสียใจด้วยนะค่ะ อ่านแล้วก็สงสารน้องนะค่ะ มนุษย์นั้นยังไม่สามารถตัดความเสียใจความอาลัยอาวรณ์ได้ มันย่อมต้องเสียใจเป็นธรรมดา ขอให้น้องฝึกทำใจกับการจากไปของพี่ชายไปเรื่อยๆ ว่าเป็นเรื่องของธรรมชาติ มีพบก็ต้องมีจาก ไม่วันใดก็วันนึง ต้องจากกันอย่างแน่นอน จะเร็วจะช้า ก็ต้องจากกัน จะเร็วจะช้า ก็ต้องร้องไห้เพราะการจากอยู่แล้ว ยอมรับกฏข้อนี้ค่ะ พี่เองก็ฝึกอยู่เหมือนกัน ยังแอบร้องไห้บ่อยไป ความพลัดพรากเป็นทุกข์ เวลาผ่านไปจะช่วยให้เราดีขึ้นค่ะ ทุกคนต้องเจอกับการพลัดพรากจากคนที่เรารัก ไม่ว่าจะเป็นจากเป็นหรือจากตาย

เราเกิดมาเป็นคนแล้ว เราไม่สามารถหนีจากความเสียใจแบบนี้ได้เลยค่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้น้องคลายความเสียใจลงได้ นึกถึงสิ่งดีๆ เหตุการณ์ดีๆ และสวยงามที่ได้เคยเจอเคยเกิดขึ้นกันกับพี่ชายคนนี้ ให้นึกขึ้นมาเมื่อไรก็เป็นสุขที่เกิดมาเจอพี่ชายคนนี้ เป็นความทรงจำที่ดีในใจเราตลอดไปค่ะ

 

เสียใจด้วยค่ะกับเรื่องพี่ชายของคุณ... คุณหมั่นทำบุญ ปฏิบิตธรรมให้คนที่คุณรักอย่างต่อเนื่องแล้ววันนึงคุณอาจจะใด้เจอเค้าถ้าคุณทั้งสองมีบุญร่วมกัน
เชื่อและศัทธาในพุทธองค์และท่านครูบาอาจารย์

To you from the Museum of love​

ปล. เปนกำลังใจให้น่ะค่ะ​

 

ขอบคุณ คุณทุกคนมากนะค่ะที่แนะนำ และเป็นกำลังใจให้ค่ะ ซึ่งใจจริงๆค่ะ

 

แวะมาเติมเต็มกำล้ังใจให้ค่ะ
"คนที่เกิดมาบนโลกนี้จะไม่ตายเป็นไม่มี" มันเป็นกฎธรรมชาติที่ไม่มีใครหนีพ้น
ยิ่งใจเราไปผูกติดเท่าไรก็ยึุดมั่นถือมั่นใน "ต้ัวกูของกู" มากเท่านั้น

มองโลกและมองชีวิตด้วยความเข้าใจจะทำให้เราทุกข์น้อยลงนะคะ
แปรความเสียใจโศกเศร้าเป็นพลังสร้างสรรค์ กาลเวลาจะเยียวยาบาดแผลของการพลัดพรากและสูญเสียได้ดีที่สุด....

 

ขอบคุณมากนะค่ะ ที่ให้คำแนะนำที่ดีมากๆ หนูจะพยายามทำให้ได้ค่ะ;aa19