ถามเกี่ยวกับอาการจากการทำสมาธิค่ะ

อนุโมทนา ทุกๆท่านครับผมก็กำลังฝึก เป็นความรู้มากๆเลยครับ ขอบพระคุณครับ^^ กลัวเหมือนคุณStillness เลย เดี๋ยวจะลองทำตามดูนะครับ

 

ขอบคุณคุณTanawass และคุณsyamkค่ะ

แหะๆ ดิฉันไม่อยากเอาประสบการณ์ของดิฉันมาทำให้คุณSyamkกลัวนะคะ พยายามปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอต่อไปเถอะคะ ดิฉันกล้าบอกว่าถ้าเห็นอะไรที่น่ากลัวอีกดิฉันก็คงกลัวแต่จะพยายามมีสติมากขึ้นและทำตามที่ผู้รู้แนะนำมาดูค่ะ หากผ่านตรงนี้ไปได้ดิฉันจะภูมิใจในตัวเองมากเลย ตอนนี้คงต้องพยายามฝึกต่อไป

การคงอารมณ์ฌาณในชีวิตประจำวันคือการทำจิตให้มีความสงบเหมือนกับอารมณ์ฌาณที่ปฏิบัติได้ใช่ไหมคะ วันนี้ดิฉันลองทำแบบนี้และพิจารณาสังขารทั้งวันเลยค่ะ รู้สึกสงบดีมาก

 

ดีคับ อนุโมทนาคับผม

 

ขอบคุณค่ะคุณกำนันปึ๊ด

จริงอย่างที่เขาพูดกันนะคะที่ว่า ผู้ปฏิบัติย่อมรู้เองเห็นเอง

 

ชิชะ บัดเดี๋ยวนี้ เจ้าสามารถ เเยกขัน เเยกสบู่ ยาสีฟัน ออกมาได้เเล้วเชียวรึ นังทาศในเรือนใจ

เอ๊า เอ๊า เอ๊าาาา ยาวไป ยาวไป



จําช่วงเวลานั้นให้เเม่นๆ อย่าไปหลงเข้าอีกทางเชียวล่ะ เผลอ ขเยื้อนหน่อยเดียว มันไปออกอีกที่นึงเลยนะจ๊ะ

อนุโลมทนา โต๊ย คน

 

5555 ขอบคุณค่ะคุณนราสภาคนอารมณ์ดี อ่านที่คุณเขียนทีไรทำให้ดิฉันขำทุกทีเลยค่ะ ดิฉันว่ามันคงแยกขันธ์ได้แบบฟลุ๊คๆน่ะค่ะ แต่ยังมีกำลังสมาธิไม่พอ ยังต้องฝึกอีกเยอะค่ะ (หนทางข้าน้อยยังอีกยาวไกล)

เมื่อเช้าแอบนอนเลยเวลาที่เคยตื่นมาสวดมนต์ไปหน่อย(เกินมาชม.นึง..อิ อิ)...ตอนนั้นก็ว่าจะลุกแล้วแหละค่ะ แต่หนังตายังหนักอยู่ อิ อิ....เลยนอนหลับตาไว้อย่างนั้น สักพักดิฉันได้ยินเสียงผู้ชายพูดว่า "..มนต์" ดิฉันก็สะดุ้งเลย ไม่รู้คืออะไร แต่ในความรู้สึกเขาไม่ได้ทำให้กลัวนะคะ

เมื่อคืนดิฉันไม่ได้นอนทำสมาธิค่ะ แต่นอนพิจารณาสังขารไปเรื่อยจนเผลอหลับไป รู้ตัวอีกทีก็ช่วงตีหนึ่ง ตีสอง แล้วสักพักมันมีความรู้สึกว่าหัวมันวูบๆวาบๆ เบาๆ เหมือนอาการตอนที่จะเริ่มเข้าฌาณน่ะค่ะ(เมื่อคืนงดนอนทำสมาธิ) เลยฝืนตัวเองแล้วหลับต่อ ที่เป็นอาการเหมือนจะเข้าอารมณ์ฌาณนี่เพราะความเคยชิน/กิจวัตรของจิตหรือเปล่าคะ เหมือนกับว่ามันเป็นเวลาที่เคยทำ แต่ดิฉันไม่ได้ภาวนาพุทโธตามที่เคยปฏิบัติสู่การทำสมาธินี่คะ แล้วทำไมเขาถึงจะเกิดขึ้นมาแบบนี้ได้เองล่ะคะ

 

ตอนแรกก็ไม่กล้าจะถามหรอกค่ะ เพราะกลัวว่าจะเป็นการคิดไปเองว่าเป็นอาการเข้าฌาณหรือเปล่าหรือว่าพอรู้สึกตัวตื่นตอนนั้นแล้วพยายามหลับต่อมันเลยมีอาการแบบนี้ (กลัวว่าจะถามพร่ำเพรื่อไป)

ดิฉันยังแก้ไม่ตกเลยค่ะ เวลาที่เราจดจ่ออยู่กับการทำสมาธิ..พอได้ยินเสียงดังขึ้นมา ดิฉันตกใจ จิตวูบเลยค่ะ หัวใจเต้นแรง..พยายามตั้งสติกลับมาจากการตกใจ สักพักก็ดีขึ้น แต่ดิฉันทำยังไงก็ยังไม่หายตกใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงดัง

 

มีอยู่ช่วงหนึ่ง ห่างหายจากการฝีกสมาธิไปเสียนาน ก็ได้คุยกับเพื่อน

ว่า พอนั่งสมาธิ บางที่ทำงานพอมีโอกาส ผมก็ทำบางนะ พอจิตรู้สึกว่าสงบ

ใจเริ่มสบาย แค่พอได้ยินเสียงอะไรดัง แก๊ก (ไม่ต้องดังหรอก)จิตหวั่นไหวมาก ตกใจ ใจสั่นรัวมาก

ได้คุยกับเพื่อน แลกเปลี่ยนกัน สรุป เป็นทั่งคู่ ก็ไปตรงกับที่พระท่านสอนไว้

ว่าเป็นอาการ ของจิต พลัดตกจากฌาณ ก็คือหมายความว่า จิตเราไม่เคยชิน

ไม่เคยทรงอารมณ์แบบนั้นมาก่อน ทรงสภาวะไม่ไหว ก็พลัดตกลงมา

เปรียบได้กับ คนพลัดตกจากที่สูง ใจก็เสียว ใจก็หวั่นไหว เต้นสั่น (เพราะจริงๆ ฌาณมี

สภาวะที่มีกำลังสูง) ทำได้ดีแล้ว มาถูกทางแล้วครับ พอจิตเริ่มชิน เริ่มก้าวหน้า

อาการอย่างที่ว่า ก็จะหายไป สมาธิจิต ของท่าน จขกท ก็จะก้าวหน้า สงบ

ลงไปอีกระดับ อนุโมทนาครับ

 

เคยอ่านบางกระทู้ เขาบอกว่าถ้ามีอาการตกใจแบบนี้แปลว่าไม่มีสมาธิ ไม่มีสติ ดิฉันก็เลยนึกว่าความสงบที่เกิดยังไม่ใช่....

ขอบคุณค่ะคุณพรานทะเลสำหรับคำแนะนำ ดิฉันนึกว่าทำอะไรบกพร่องหรือไม่ถูกเสียอีก ฟังคำแนะนำของคุณแล้วดิฉันเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาเยอะ ตอนนี้คุณพรานทะเลไม่เขียนเล่าประสบการณ์แล้วเหรอคะ ดิฉันรอติดตามอ่านอย่างใจจดใจจ่อนะคะ

 

มารายงานความคืบหน้าในการฝึกค่ะ...เมื่อคืนนอนทำสมาธิ ก็ภาวนาพุทโธไปเรื่อยเหมือนเคย แล้วสักพักใหญ่มันก็รู้สึกวูบๆแล้วมันก็มืดสนิดและเงียบสงบ จิตมารู้สึกตัวอีกที..ตอนนี้คำว่าพุทโธหายไปแล้ว เหลือแต่ความเงียบแล้วความนึกคิดของจิต แล้วอยู่ๆจิตดิฉันก็เริ่มพิจารณาสังขารโดยอัตโนมัติ เห็นเป็นภาพของตัวเองที่มีความเปลี่ยแปลงจากแต่ก่อน แล้วจิตมันก็มองแล้วก็พูดว่าสังขารไม่เที่ยง สังขารไม่เที่ยง.....อยู่แบบนี้สักพัก (ในขณะที่จิตกำลังจดจ่ออยู่ ดิฉันก็ได้ยินเสียงกุกกักจากข้างนอก แต่จิตดิฉันไม่สะดุ้งตกใจมากเหมือนทุกครั้ง) แล้วสักพักดิฉันก็ลืมตาตื่นขึ้นมาเอง ดิฉันก็หันไปมองนาฬิกา ปรากฏว่าเป็นเวลาตีสองอีกแล้ว ที่น่าแปลกใจคือทุกครั้งหลังนอนฝึกสมาธิดิฉันมักจะรู้สึกตัวและลืมตาตื่นขึ้นมาเองตอนช่วงเวลานี้ อาจจะเป็นเพราะร่างกายมันเคยชินหรือเปล่าคะ? หลังจากนั้นดิฉันก็พยายามหลับต่อ.....ถ้าจะว่ามันเป็นความฝันมันก็ไม่น่าจะมีสติรับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นขณะนั้น และถ้าเป็นความฝัน ทำไมดิฉันจำภาพและทุกสิ่งที่จิตดิฉันประสบมาได้อย่างชัดเจนและไม่ลืมเมื่อตื่นตอนเช้าคะ? แต่อย่างไรก็ตาม ดิฉันคงจะค่อยๆฝึกไปแบบนี้ทุกวัน เพราะดิฉันรู้ว่าการฝึกของดิฉันยังไม่มั่นคงพอ ต้องเพิ่มกำลังให้เข้มแข็งมากขึ้น

ไม่ทราบว่าทุกคนเป็นเหมือนกันไหมคะ เวลาที่เราฝึกทำสมาธิทุกวัน อยู่ๆมันทำให้เรารู้สึกอิ่มเอิบและอยากจะฝึกตลอดเวลาโดยไม่ฝืนใจตัวเอง โดยไม่รู้สึกขี้เกียจที่จะทำเลย มันจะรู้สึกเต็มใจและยินดีที่จะฝึกเมื่อมีโอกาส (ถึงจะยังฝึกได้ขั้นน้อยๆ แต่มันก็ยังอยากจะฝึกไปเรื่อยๆ ไม่กดดันตัวเอง)

ขอให้ทุกท่านที่เพิ่งเริ่มฝึกเหมือนดิฉันพยายามฝึกต่อไปเหมือนกันนะคะ อย่าท้อ อย่ากดดันตัวเอง ทำไปตามสบายๆนะคะ แล้วเราจะไม่รู้สึกฝืนที่จะฝึกและจะกลายเป็นสิ่งที่เราชอบทำไปเอง

 

การที่คุณตื่นช่วงตีสองเป็นประจำ แสดงว่าคุณนอนตอนประมาณห้าทุ่ม

หากใช่ก็เป็นเรื่องธรรมดาครับ เพราะจิตจะมีการพักผ่อน ประมาณ 2-3ชั่วโมง

แต่ผู้คนส่วนใหญ่จะมีอาการเมาวัฎสงสารครับ จึงทำให้ต้องนอนมาก

จิตตื่น แต่กายยังหลับอยู่ จึงเป็นที่มาของความฝัน

 

อนุโมทนากับเ้จ้าของกระทู้นะครับ ทั้งท่านผู้ให้คำแนะนำ สาธุครับ

คุณ จขกท มีความก้าวหน้าเร็ว มุ่งมั่น และมั่นใจดี ก็ดีแล้วครับ ระยะนี้แนะนำให้เอาผลที่ตนได้นี้เปรียบเทียบกับ อิทธิบาท ๔ ดูนะครับ ก็จะทราบได้ว่าคุณมีกำลังแค่ไหนนะครับ

ข้อควรระวัง คือ เมื่อยามที่เราเข้าใจธรรมะข้อใดข้อหนึ่งขึ้ันมา เมื่อนั้นจงสังเกตเรื่อง มานะทิฐิ ให้จงหนัก อย่าให้มันมีขึ้นได้ ถ้ามีก็ขอให้รู้ตัวแล้วกำจัดออกไปโดยด่วนนะครับ

ถาม - คุณ จขกท ปฏิบัติเพื่ออะไรครับ? ช่วยตอบหน่อยนะครับ

 

ขอบคุณค่ะคุณชินนาสำหรับคำแนะนำที่มีประโยชน์ ดิฉันสวดมนต์ไหว้พระทุกวัน ฝึกสมาธิทุกวันค่ะ(นั่งได้นานบ้างน้อยบ้างก็ทำไปเท่าที่จะทำได้ค่ะ)

เหตุผลจริงๆที่ดิฉันอยากปฏิบัติคือเพื่อความสงบของจิตและดิฉันเกิดมาเป็นผู้หญิง ไม่สามารถบวชพระเพื่อทดแทนบุญคุณบุพการีได้เหมือนกับผู้ชาย ตั้งแต่ต้นดิฉันอธิษฐานตั้งใจไว้ว่าขอแบ่งบุญกุศลจากการปฏิบัติธรรมให้กับคุณพ่อ(ท่านยังมีชีวิตอยู่)ค่ะ ดิฉันยังมีภาระทางโลกเยอะคงไม่ถึงกับไปบวชชีค่ะ ขอแค่ตั้งใจปฏิบัติธรรมแบบนี้แหละค่ะ ตามกำลังที่ทำได้

ตอนเริ่มปฏิบัติคิดว่าการนั่งสมาธิคือการนั่งหลับตาภาวนาพุทโธแล้วจะทำให้ความฟุ้งซ่าน ความวุ่นวายภายในจิตจะสงบขึ้น ลดความกังวล ความโกรธและขัดเกลาจิตใจให้มีสติขึ้นค่ะ ดิฉันไม่เคยทราบว่าจะเกิดอาการต่างๆแบบนี้ขึ้นเมื่อปฏิบัติไปได้สักพักหนึ่ง พอมีอาการแปลกๆเกิดขึ้นดิฉันไม่ทราบจะไปถามใคร เลยบังเอิญมาเจอเว็บพลังจิต ก็เลยถือโอกาสนี้เขียนกระทู้ถามผู้มีประสบการณ์หลายๆท่านที่นี่เกี่ยวกับสิ่งที่ดิฉันประสบมา พออ่าน/ศึกษาจากหลายๆความเห็น หลายๆกระทู้ ดิฉันก็พอจะทราบอะไรๆดีขึ้นกว่าแต่ก่อน ดิฉันเลยอยากตั้งใจฝึกสมาธิเพื่อให้จิตสงบและมั่นคงมากขึ้นค่ะ ทำได้แค่ไหนก็เท่านั้นค่ะ ดิฉันไม่เคยหวังสิ่งเหนือธรรมชาติเลย หากมีบุญทำได้ถึงขั้นนั้นดิฉันก็คิดว่าก็ดีจะได้รู้ว่าเป็นอย่างไร แต่ดิฉันคงไม่ยึดติดหรอกค่ะ เพราะตอนดิฉันแรกเริ่มปฏิบัติ ดิฉันได้ตั้งใจกับตัวเองไว้ว่าที่เราอยากฝึกสมาธินี่ก็เพราะอยากฝึกให้มีจิตที่สงบ เข้มแข็งและสามารถกำจัดอกุศลจิตให้ได้น่ะค่ะ

ตอนนี้ดิฉันก็ฝึกสมาธิแบบลองผิดลองถูก งูๆปลาๆไปเรื่อยค่ะ ไม่อยากคาดหวังว่าจะได้ถึงขั้นไหน เพราะรู้ว่าถ้าดิฉันเกิดความอยากที่จะได้ให้ถึงขั้นนู้นขั้นนี้ สุดท้ายที่ดิฉันตั้งใจฝึกมาก็ไม่มีความหมายอะไรถ้ามัวแต่ไปมีความหวังความอยากแบบนั้น ไม่อยากประมาทค่ะ เพราะวันนี้เราทำได้แบบนี้ ต่อไปอาจจะไม่ได้ก็ได้

 

สาธุ ดีแล้วครับ การกตัญญูกตเวทีต่อผู้มีพระคุณ พระท่านกล่าวว่า เป็นยอดของคนดี ครับ

ครับการวางกำลังใจแบบนี้ถูกต้องที่สุดครับ ไม่ต้องคาดหวังว่าจะได้ขั้นนั้นขั้นนี้ แต่ก็ขาดไม่ได้เหมือนกันครับ คือจำเป็นที่เราจะได้ตั้งสัจจะ อธิษฐาน แต่ว่าเมื่อเวลาที่เราทำสมาธิต้องตัดอารมณ์อยากออกไป

ซึ่งคุณก็มีทั้งสัจจะ และอธิษฐานแล้วแต่ไม่รู้ตัวว่าอย่างไรที่เรียกว่าสัจจะ อธิษฐาน ผมจะอธิบายให้แบบเคร่าๆ นะครับ
- สัจจะ คือการที่คุณมีความจริงใจที่จะปฏิบัตินั้นเพื่อความสงบนั้น เรียกว่า สัจจะ
-อธิษฐาน คือการที่คุณตั้งความปรารถนาเพื่อกำจัด อกุศลจิต นี้เรียกว่า อธิษฐาน

งั้นผมขอถามต่อว่า คุณต้องการกำจัดอกุศลจิตทำไมเล่าครับ?

 

สำรวมอินทรีย์ รู้อารมณ์จากทุกทวาร ในแง่ใด ๆ ก็ได้ตามกองกรรมฐานครับ
ผมก็ทำหลายกอง กว่าจะได้เรื่อง กลับเป็นมรณะสติ นอกสายตามาก ๆ แต่สงบนิวรณ์ได้ในคืนนั้นเลยครับผม เล่าสู่กันฟัง

 

ตอบคำถามคุณชินนานะคะ

ที่ดิฉันอยากกำจัดอกุศลจิตเพราะเวลาฝึกทำสมาธิหรือไห้วพระ ปฏิบัติธรรมบางทีมันก็เกิดก็มีความคิดฟุ้งซ่าน ความทรงจำแย่ๆหรือความคิดที่ไม่ดีแล่นเข้ามา ทั้งๆที่ดิฉันไม่ได้ตั้งใจคิดอะไรแบบนี้ มันเหมือนเป็นความคิดที่ทำให้ดิฉันกังวลและรู้สึกผิดที่มีความคิดแบบนี้เข้ามาขณะที่ดิฉันพยายามฝึกทำสมาธิ ปฏิบัติธรรมค่ะ ตอนที่ดิฉันเริ่มฝึกใหม่ๆมันแย่มากเลยค่ะ เพราะอกุศลจิตนี้เข้ามากวนตลอด จนดิฉันแทบจะท้อ หมดหวังในการฝึก แต่พอดิฉันหมั่นฝึกทำสมาธิทุกวันและเผชิญหน้ากับความคิดแย่ๆเหล่านี้ พิจราณาว่าอะไรคือสาเหตุของความคิดนี้และจะแก้ไขหรือละวางมันลงไปได้อย่างไร แรกๆก็ค่อยๆพิจารณาทีละความคิดที่เข้ามาและระลึกรู้อยู่เสมอว่าเราอยู่กับปัจจุบัน ตอนนี้ขณะนี้เราทำอะไรอยู่ เราตั้งใจทำอะไรอยู่ แล้วความคิดที่ไม่ดีที่แวบมาในจิตโดยไม่ตั้งใจเหล่านั้นทำไมมันถึงจะต้องมามีอิทธิพลกับเราในตอนนี้ตอนที่เราอยากปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ทำไมตอนอื่นมันถึงไม่มากวน ถ้าดิฉันกำจัดมันไปได้หมดจดจิตดิฉันก็จะสงบดีขึ้นและความคิดไม่ดีเหล่านั้นมันก็ไม่มีประโยชน์กับดิฉันถ้าดิฉันเก็บมากังวล ซึ่งอาจจะทำให้การฝึกของดิฉันไม่ก้าวหน้าค่ะ ทุกวันนี้เวลาฝึกทำสมาธิความคิดที่ไม่ดีที่เข้ามากวนเหล่านี้ลดลงมากเลยค่ะ พอมันเริ่มจะเข้ามากวน จิตดิฉันก็เริ่มปล่อยวางมันทันทีแบบอัตโนมัติ ไม่สนใจมัน จนมันดับความคิดนั้นไปเอง ดิฉันรู้ค่ะว่าจิตยังไม่เข้มแข็ง มั่นคงพอ ดิฉันจึงหมั่นฝึกทุกวัน

ดิฉันจะระลึกในใจเสมอว่าไม่ควรประมาท อย่าอวดดีอย่าอวดเก่ง ฝึกเพื่อทำตามความตั้งใจของเรา รู้ค่ะว่าบางทีดิฉันก็หวั่นไหวบ้างเวลาที่ได้รับรู้อะไรแปลกๆใหม่ๆเหนือธรรมชาติแต่ดิฉันก็พยายามดึงจิตกลับมาให้มันรู้ตัวว่าอะไรคือจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของดิฉันเสมอค่ะ

ขอบคุณคุณชินนาค่ะ คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่คุณเขียนมาได้มีส่วนช่วยเตือนสติดิฉัน ว่าดิฉันฝึกเพื่ออะไร...

เคยได้ยินคนพูดว่า มารไม่มีบารมีไม่เกิดหรือมารก็คือครู ดิฉันว่าจริงนะคะ เพราะอกุศลจิตที่แวบเข้ามาในขณะฝึกสมาธิมันทำให้ดิฉันได้เริ่มเข้าใจและเรียนรู้การเผชิญหน้ากับมันเพื่อให้มีการละ การปล่อยวางมันไปได้อย่างถาวร ดีกว่ามานั่งกังวลกับมันแล้วหนีไม่ยอมดับมันด้วยเหตุด้วยผล

ตอบคุณ Tor --ตอนนี้ดิฉันยังไม่รู้ว่ากองไหนเหมาะกับดิฉันหรอกค่ะ ก็กำลังพยายามฝึกหากองที่เหมาะอยู่ค่ะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆนะคะ

 

คุณ stillness ต้องการละวางอกุศลจิต และนั่นก็คือละ ราคะ โลภะ โทสะ โมหะ ที่มีในจิต

คุณต้องการละวางให้ได้ถาวร นั่นคือ พระนิพพาน นะนั่นหนะครับ

ถามตัวเองซิครับว่าตอนนี้พร้อมจะทำเพื่อพระนิพพานแล้วหรือยังครับ?

หลวงพ่อฤาษี วัดท่าซุง กล่าวไว้ว่า ถ้าเราไม่มีจุดหมายที่แน่นอน มันก็เหมือนเราขึ้นเครื่องบินแต่หาที่ลงไม่ได้ มันอาจจะทำให้เครื่องเราตกเพราะมันต้องหมดน้ำมัน

การที่จะละกิเลสได้อย่างถาวรนั้น สิ่งเดียวที่เราจะสามารถทำได้คือ เข้าถึงซึ่งพระนิพพานครับ

ไม่เช่นนั้นแล้ว แม้เราจะทำสมาธิไปอีกกี่แสนชาติ อกุศลก็จะไม่ดับแบบถาวรได้เลยครับ เพราะสมาธิอย่างเดียวไม่มีกำลังที่จะละอกุศลได้ สมาธิเพียงแค่ข่มกิเลสได้ชั่วคราวเท่านั้น เมื่อใดเราไม่มีสมาธิ กิเลสก็จะเข้ามากวนใจอีกเหมือนเดิม

การจะกำจัดกิเลสให้ได้ถาวรก็ต้องจับจุดทีละจุดไป ละให้ได้ทีละขั้นๆ ไป แต่มีเป้าหมายอันเดียวที่พระนิพพานครับ แต่ละจุดๆ ถ้าเราละได้แล้วมันจะไม่กำเริบอีกเลยครับ

 

คุณ stillness ครับ ควรแล้วครับ ปฎิบัติต่อไปครับ แล้วจิตจะพบทางที่ควรเดินครับ

 

เมื่อคืนผมทำสมาธิได้ประมาณ 15 นาทีจิตกำลังสงบ เด็กแว๊นข้างบ้านลากประตูหน้าบ้านดังโครม ขับรถออกไป สะดุ้งตกใจมาก จากนั้นก็ไม่มีใจที่จะนั่งต่อแล้วครับ เลยหลับยาวเลย
คุณStillness อาการตกใจของคุณเริ่มหายไปแล้ว อนุโมทนาด้วยครับ^^ ของผมยังตกใจอยู่เลยเสียงเบาๆยังตกใจเลยครับเช่นเสียงหนูไต่บนฝ้าเพดาน นึกว่าเป็นแขกไม่ได้รับเชิญ(ผี) ไม่ก้าวหน้าเลยเรา