ธรรมพระบูรพาจารย์(หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)

ขอบคุณเป็นอย่างสูงครับที่แนะทางสว่างให้ เวลาเข้าญาณก็ทำได้ดีพอสมควรแต่จะเห็นหน้าคนที่ไม่รู้จักแยอะมากๆครับ ก็จะอุทิศบุญไปให้ แต่เวลาออกผมก็ท่องสัพเพ และกราบพระแล้วเสร็จเลยรู้สึกมึนหัวทุกครั้งที่ออกจากญาณครับ (ถ้าคุณจะทำบุญที่ใหนผมขอร่วมด้วยPMมาบอกด้วยครับ อาจจะไม่มากเพราะไม่ใช่คนรวย ขอบคุณอีกครั้งครับ)

 

ขอฝากดูด้วยครับผม.

 

ขอบคุณมากครับ
เคยฝันว่าเป็นเณรครั้งหนึ่งนะครับ
ช่วยดูกองกสิณในอดีตเคยฝึกกองนี้มาหรือเปล่าครับ
ขอบคุณครับ

 

เป็นความสามารถที่ยอดเยี่ยมมากครับ แถมใช้ให้เกิดประโยชน์ในทางธรรมแก่ผู้อื่นด้วย น่าเลื่อมใสมากครับ ยังไงก็วานคุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->คุรุวาโร<!-- google_ad_section_end --> ช่วยดูให้ผมด้วยนะครับ และ แนะนำวิธีการปฏิบัติที่เหมาะสมแก่ผมด้วย จะเป็นพระคุณอย่างสูง (ผมก็รอเรื่องนิมิตจากคุณอยู่ด้วยนะครับ) ว่างๆแล้วช่วยดูให้ผมก็ได้นะครับ กลัวจะเหนื่อย

 

รบกวน(อีกครั้ง)ครับคุณคุรุวาโร
คือผมก็ฝึกโดยการกำหนดลมหายใจ พร้อมกับคำภาวนา พุทโธ ครับ แต่เหมือนกับถีนมิทธะครอบงำง่ายครับ (พยายามฝืนอยู่) แต่บางทีนั่งไป รู้สึกตัวอีกทีก็ประมาณชั่วโมงแล้วหรือชั่วโมงกว่า เหมือนกับนั่งหลับครับ ออกสมาธิแล้วก็ยังรู้สึกนึกโกรธตัวเองอยู่ว่าทำไมนั่งหลับ (ซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าหลับหรือเปล่า คือ นั่งไปแล้วไม่ถึง 10 นาที มืดเงียบไปเลยอ่ะครับ ซึ่งไม่น่าจะใช่แนวทางที่ครูบาอาจารย์ท่านสอน) ก็เลยมานั่งพิจารณาตัวเองว่า ถูกกับลมหายใจหรือเปล่า (ที่เคยได้ก็หายหมดเลยครับ) จึงอยากรบกวนคุณคุรุวาโรหน่ะครับ และที่บอกว่าเหรียญกลมๆ ส่องประกายเป็นวัตถุมงคลของผม พอระบุได้มั้ยครับ (เพราะมีหลายเหรียญอ่ะครับ) ..
รบกวนด้วยครับ..
ขอบพระคุณมากครับ..

 

ยังไม่ได้ดูให้ผมเลยท่าน ฝากด้วยนะครับ

 

ขอบคุณมากครับที่ช่วยดูให้ ผมแขวนหลวงปู่หมุน จริงๆครับ ต่อไปนี้จะไม่ลังเลสงสัยในพุทคุณพระครูบาอาจารย์อีกแล้ว จะมุ่งมั่นปฏิบัติให้มากขึ้นๆ

 

รบกวนคุณคุรุวาโร ชี้แนะด้วยครับ
อดีต+ปัจจุบัน+กรรมฐานที่ทำอยู่+กรรมฐานกองที่เหมาะสม

บุญใดที่สำเร็จจากการนี้
ความปราถนาของท่าน
จงสำเร็จดั่งบุญนั้น

 

ขอคำแนะนำบ้างครับ อยากรู้เหมือนกัน

 

ถีนมิทธะ แยกเป็นถีนะคือความหดหู่ท้อถอยนั้นแก้โดย

พิจารณาถึงโทษของกามและคุณของสมาธิ เพื่อทำให้เกิดความเพียร ในการปฏิบัติให้พ้นจากโทษของกามเหล่านั้น

คบหากับคนที่มีความเพียร ฝักใฝ่ยินดีในการทำสมาธิ
หลีกเว้นจากคนที่ไม่ชอบทำสมาธิ หรือคนที่เบื่อหน่ายในสมาธิ

ส่วนมิทธะคือความง่วงเหงาหาวนอนนั้น มีวิธีแก้หลายวิธี ดังที่พระพุทธเจ้าตรัสแก่พระโมคคัลลานะ สรุปได้เป็นขั้นๆ ดังนี้

ในขณะที่เพ่งจิตในสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ เพื่อทำสมาธิหรือวิปัสสนาก็ตาม แล้วเกิดความง่วงขึ้นมา ให้เพ่งสิ่งนั้นให้มาก หรือให้หนักแน่นขึ้นไปอีก ก็จะทำให้หายง่วงได้

ถ้ายังไม่หายง่วง ให้ตรึกตรอง พิจารณาธรรมที่ได้อ่าน หรือได้ฟัง ได้เรียนมาแล้ว โดยนึกในใจ

ถ้ายังไม่หายง่วงให้สาธยายธรรมที่ได้อ่าน ได้ฟัง หรือได้เรียนมาแล้ว คือให้พูดออกเสียงด้วย

ถ้ายังไม่หายง่วงให้ยอนช่องหูทั้งสองข้าง (เอานิ้วไชเข้าไปในรูหู) เอามือลูบตัว

ถ้ายังไม่หายง่วง ให้ลุกขึ้นยืน เอาน้ำล้างตา เหลียวดูทิศทั้งหลาย แหงนดูดาวนักษัตรฤกษ์ (คือให้มองไปทางโน้นทีทางนี้ที บิดคอไปมา)

ถ้ายังไม่หายง่วง ให้ทำในใจถึงอาโลกสัญญา (นึกถึงแสงสว่าง) ตั้งความสำคัญในกลางวัน ว่ากลางวันอย่างไร กลางคืนอย่างนั้น กลางคืนอย่างไร กลางวันอย่างนั้น มีใจเปิดเผยอยู่ฉะนี้ ไม่มีอะไรหุ้มห่อ ทำจิตอันมีแสงสว่างให้เกิด (คือให้ทำความรู้สึกเหมือนกับว่า กลางคืนนั้นสว่างราวกับเป็นกลางวัน)

ถ้ายังไม่หายง่วง ให้เดินกลับไปกลับมา สำรวมอินทรีย์ มีใจไม่คิดไปในภายนอก (ควรเดินเร็วๆ ให้หายง่วง)

ถ้ายังไม่หายง่วงอีก ให้สำเร็จสีหไสยาสน์ คือ นอนตะแคงเบื้องขวา ซ้อนเท้าเหลื่อมเท้า (เหมือนพระพุทธรูปนอน) มีสติสัมปชัญญะ โดยบอกกับตัวเองว่า ทันทีที่รู้สึกตัวตื่นแล้ว จะรีบลุกขึ้นทันที ด้วยตั้งใจว่า เราจักไม่ประกอบความสุขในการนอน ความสุขในการเอนข้าง ความสุขในการเคลิ้มหลับ



นิวรณ์ทั้ง 5 ตัว มีเฉพาะอุทธัจจะเท่านั้นที่เกิดขึ้นตัวเดียวได้ ส่วนนิวรณ์ตัวอื่น ๆ นอกนั้น เมื่อเกิดจะเกิดขึ้นร่วมกับอุทธัจจะเสมอ

นิวรณ์ทั้ง5 เป็นอุปสรรคสำคัญในการทำสมาธิ ถ้านิวรณ์ตัวใดตัวหนึ่ง หรือหลายตัวเกิดขึ้น สมาธิก็ไม่อาจเกิดขึ้นได้เลย แต่นิวรณ์ทั้ง 5 นี้ไม่เป็นตัวขวางกั้นวิปัสสนาเลย ทั้งยังเป็นประโยชน์แก่วิปัสสนาอีกด้วย เพราะวิปัสสนานั้นเป็นการเรียนรู้ธรรมชาติของสรรพสิ่ง ไม่ว่าขณะนั้นอะไรจะเกิดขึ้น ก็เป็นประโยชน์ให้เรียนรู้ได้เสมอ นิวรณ์ทั้ง 5 นี้ก็เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่ง ๆ ของจิตที่เป็นประโยชน์ในการเรียนรู้ ให้เห็นถึงความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่อยู่ในอำนาจ ของจิตเช่นกัน

 

เผื่อบางท่านเข้าเป็นแต่ออกไม่เป็น ขั้นการออกฌาน และการพิจารณาฌาน
จะเป็นอารมณ์ที่ต่อเนื่องกัน เพื่อเป็นไปในวงรอบของฌานวสีในครั้งต่อไป

จากหนังสือ "ทิพยอำนาจ" โดยพระอริยคุณาธาร(เส็ง ปุสโส) ได้กล่าวไว้ว่า
ผู้สำเร็จฌานจะต้องมีความช่ำชองชำนาญในวสีทั้ง 5


๑. ขั้นนึกอารมณ์
ฝึกหัดนึกอารมณ์ที่ใช้เป็นเครื่องอบรมจิตจนได้ฌานนั้นโดยช้าๆ ก่อน เหมือนเมื่อได้ครั้ง
แรก ต้องนึกคิดและอ่านอารมณ์ตั้งนานๆ ใจจึงจะเห็นเหตุผลและหยั่งลงสู่ความสงบได้ แล้วค่อย
หัดนึกอารมณ์นั้นไว้เข้าโดยลำดับๆ จนสามารถพอนึกอารมณ์นั้นใจก็สงบทันที เช่นนี้ชื่อว่า มี
อำนาจในการนึกอารมณ์ ที่ท่านเรียกว่า อาวัชชนวสี = ชำนาญในการนึก.

๒. ขั้นเข้าฌาน
ฝึกหัดเข้าฌานโดยวิธีเข้าช้าๆ คือ ค่อยๆ เคลื่อนความสงบของจิต ไปสู่ความสงบยิ่งขึ้น
อย่างเชื่องช้า คอยสังเกตความรู้สึกของจิต ตามระยะที่เคลื่อนเข้าไปนั้น พร้อมกับอารมณ์ที่ให้เกิด
ความรู้สึกเช่นนั้นไปด้วย แล้วหัดเข้าให้ไวขึ้นทุกทีๆ จนสามารถเข้าได้ทันใจ ผ่านระยะรวดเร็ว
เข้าถึงจุดสงบที่เราต้องการเข้าทันที เช่นนี้ชื่อว่า มีอำนาจในการเข้าฌาน ที่ท่านเรียกว่า สมาปัช-
ชนวสี = ชำนาญในการเข้า.

๓. ขั้นดำรงฌาน
ฝึกหัดดำรงฌานโดยวิธีกำหนดใจดำรงอยู่ในฌานเพียงระยะสั้นๆ ให้ชำนาญดีเสียก่อน แล้ว
จึงกำหนดให้ยั้งอยู่นานยิ่งขึ้นทีละน้อยๆ จนสามารถดำรงฌานไว้ได้ตั้งหลายๆ ชั่วโมง ตั้งวัน จนถึง
๗ วัน เมื่อการกำหนดฌานเป็นไปตามที่กำหนดทุกครั้งไม่เคลื่อนคลาดแล้ว ชื่อว่ามีอำนาจในการ
ดำรงฌาน ที่ท่านเรียกว่า อธิษฐานวสี = ชำนาญในการอธิษฐาน.

๔. ขั้นออกฌาน
ฝึกหัดออกฌาน โดยวิธีถอนจิตออกจากความสงบอย่างช้าๆ ก่อน คือ พอดำรงอยู่ในฌาน
ได้ตามกำหนดที่ตั้งใจไว้แล้ว พึงนึกขึ้นว่า ออก เท่านั้นจิตก็เริ่มไหวตัว และเคลื่อนออกจากจุดสงบ
ที่เข้าไปยับยั้งอยู่นั้น พึงหัดเคลื่อนออกมาตามระยะโดยทำนองเข้าฌานที่กล่าวแล้ว และพึงสังเกต
ความรู้สึกตามระยะนั้นๆ ไว้ด้วย จนมาถึงความรู้สึกอย่างปกติธรรมดา ชื่อว่าออกฌาน ในครั้งต่อๆ
ไปพึงหัดออกให้ว่องไวขึ้นทีละน้อยๆ จนถึงสามารถออกทันทีที่นึกว่าออก คือ พอนึกก็ออกได้ทันที
โดยไม่มีการกระเทือนต่อวิถีประสาทแต่ประการใด เช่นนี้ชื่อว่า มีอำนาจในการออกฌาน ที่ท่าน
เรียกว่า วุฏฐานวสี = ชำนาญในการออก.

๕. ขั้นพิจารณาฌาน
ฝึกหัดพิจารณาฌาน โดยวิธีเมื่อถอยจิตออกจากฌาน มาถึงขั้นความรู้สึกปกติธรรมดาแล้ว
แทนที่จะลุกโดยเร็วออกจากที่ หรือหันไปสนใจเรื่องอื่น ก็หันมาสนใจอยู่กับฌานอีกที นึกทวนดู
ลักษณะฌานพร้อมทั้งองค์ประกอบของฌานนั้น แต่ละลักษณะให้แจ่มใสขึ้นอีกครั้ง โดยความสุขุม
ไม่รีบร้อน ครั้งต่อไปจึงหัดพิจารณาให้รวดเร็วขึ้นทีละน้อยๆ จนสามารถพอนึกก็ทราบทั่วไปใน
ฌานทันที เช่นนี้ชื่อว่า มีอำนาจในการพิจารณาฌาน ที่ท่านเรียกว่า ปัจจเวกขณวสี = ชำนาญใน
การพิจารณา.

 

ขอบคุณครับคุณหม้อหุงข้าวที่มาตอบช่วยแบ่งเบาภาระของคุณคุรุวาโย ขอบคุณอีกครั้งสำหรับน้ำใจที่ดีและงดงามของคุณ.

 

ก็มีส่วนที่น่าจะเป็นไปได้ค่ะ เพราะภาวนายุบหนอพองหนอแล้วจิตสงบค่ะ

 

สวัสดีครับคุณ คุรุวโร...ยอดเยี่ยมเลยครับ...ช่วยคนได้มากครับ..คนที่อยู่ครึ่งๆกลางๆ..ลังเลๆ..สงสัยๆ..จะได้ปรับตัวเองได้ถูกทาง..ปฏิบัติให้ก้าวหน้าขึ้นไปอีก..กรุณาเช็คผมด้วยครับ..ชีวิตมันอยู่แบบแกนๆมานานแล้ว..อยู่คนเดียวมานาน..ไม่รู้ชาตินี้มีกรรมจะต้องมีครอบครัวกับเค้ามั่งหรือเปล่าครับ...ขอขอบคุณล่วงหน้าครับ...

 

กราบสวัสดีคุณคุรุวาโรครับ ผมมีครวมละอายที่จะถามปัญหาอยู่ ผมเป็นคนที่เชื่อง่ายแต่สอนยากครับ ขอถามปัญหาอีกสักข้อนะครับ ณ ขณะนี้ผมต้องแก้ไขอย่างไรครับ

 

สวัสดีครับ คุณ คุรุวาโร

แถวบ้านนําท่วมมั้ยครับ............yimm