สงสัยเกี่ยวกับวิธีฝึกอสุภะครับ

ผมกำลังจะฝึกอสุภะโดย จำภาพซากศพ เลยสงสัยว่า เวลาเรานั่งสมาธิ เราควรนั่งนึกอสุภะ ให้จำติดตาคล้ายกสิณ หรือ ควรจะภาวนาในใจไปด้วยว่ากายนี้เป็นของน่าเกียด น่าเบื่อหน่าย หรืออย่างไรครับ ผมยังไม่เข้าใจวิธีปฎิบัติที่ถูกต้อง ขอบคุณล่วงหน้าครับ

 

จำติดตา ครับ นึกเมื่อไหร่ เห็นปั๊ป ถ้ามัน เคลื่อนไหวเป็นช๊อตๆได้ ยิ่งดี

ความที่มัน เคลื่อนไหว เป็น แอนนิเมชั่นได้ เลยไม่ใช่ กสิณ การเพ่ง

แต่ ผลลัพธ์ ที่ได้ อาจจะได้ กสิณ กลับมาด้วย เพราะ หากผู้ภาวนา
น้อมนิมิตนั้นกลับมาที่ กายตน ก็จะเริ่มเป็นส่วนของ กสิณสี ไปในตัว
( มักจะจี้ลงไปที่ อวัยวะชิ้นใดชิ้นหนึ่งในกาย )


ส่วน การภาวนาเป็น คำ เป็นนามธรรม ไม่เกิดรูปนั้น ก็สำหรับ คนที่
ยก นิมิตไม่ขึ้น ก็เลยให้ อบรมปัญญาเข้ามาแทน ใช้ปัญญาอบรมสมาธิ
เข้ามา เหตุเพราะ คนๆนั้น มีแนวโน้มใช้ทิฏฐิ หรือ มีจิตฝุ้งไปทางนาม
ธรรมมาก เลยทำให้ นึกรูปแล้วไม่ปรากฏชัดอย่าง สมถะยานิก

 

อสุภะ กรรมฐาน ในส่วนพระไตรปิฏก
ท่าน หมายเอา การคิด การพิจารณา
ใช้อารมณ์คิด ไคร่ครวญอยู่เสมอ

แต่ถ้าเอามาทำเป็นกสิน ก็ถูก ถูกส่วนหนึ่ง
แต่ไม่ถูกตามจุดประสงค์

 

หมวดอสุภกรรมฐาน ๑๐<!-- google_ad_section_end -->​

<!-- google_ad_section_end --><HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1>Artist: หลวงพ่อ ฤาษีลิงดำ



<FIELDSET class=fieldset><LEGEND>ไฟล์แนบข้อความ</LEGEND><TABLE border=0 cellSpacing=3 cellPadding=0><TBODY><TR><TD width=20><INPUT id=play_295 onclick=document.all.music.url=document.all.play_295.value; value=attachment.php?attachmentid=295 type=radio name=Music>ฟัง</TD><TD></TD><TD>หมวดอสุภกรรมฐาน 10 ม้วนที่1a.mp3 (3.09 MB, 223858 views)</TD></TR><TR><TD width=20><INPUT id=play_296 onclick=document.all.music.url=document.all.play_296.value; value=attachment.php?attachmentid=296 type=radio name=Music>ฟัง</TD><TD></TD><TD>หมวดอสุภกรรมฐาน 10 ม้วนที่1b.mp3 (3.13 MB, 2582 views)</TD></TR><TR><TD width=20><INPUT id=play_297 onclick=document.all.music.url=document.all.play_297.value; value=attachment.php?attachmentid=297 type=radio name=Music>ฟัง</TD><TD></TD><TD>หมวดอสุภกรรมฐาน 10 ม้วนที่2a.mp3 (3.09 MB, 169119 views)</TD></TR><TR><TD width=20><INPUT id=play_298 onclick=document.all.music.url=document.all.play_298.value; value=attachment.php?attachmentid=298 type=radio name=Music>ฟัง</TD><TD></TD><TD>หมวดอสุภกรรมฐาน 10 ม้วนที่2b.mp3 (3.08 MB, 2426 views)</TD></TR></TBODY></TABLE></FIELDSET>
<SCRIPT language=JavaScript src="http://a.admaxserver.com/servlet/ajrotator/818517/0/vj?z=admaxasia2&dim=280733&pid=f9495e6b-a541-414e-932e-d0ad5d5e6065&asid=b2a78f01-1304-47c3-8524-8df944047e53"></SCRIPT><SCRIPT type=text/javascript><!--google_ad_client = "ca-pub-2576485761337625";/* 300x250, created 21/07/09 */google_ad_slot = "6922411748";google_ad_width = 300;google_ad_height = 250;//--></SCRIPT><SCRIPT type=text/javascript src="http://pagead2.googlesyndication.com/pagead/show_ads.js"></SCRIPT><NOSCRIPT></NOSCRIPT><!-- google_ad_section_start --><!-- google_ad_section_end -->

 

อสุภะ คุณต้องกลัวและรังเกียจ นี้เป็นรสของอสุภกรรมฐาน คุณไม่ควรไปเพ่งลักษณะของ สี

การฝึกอสุภกรรมฐานให้ได้ผล ควรไปเพ่งซากศพด้วยตาตนเอง และไปคนเดียว คุณจะจำความน่ากลัวน่าเกลียดนั้นได้เข้ากระดูกดำเลยทีเดียว นึกถึงขึ้นมาก็ชวนสยองพองขน
(พอดี เคยมีประสบการณ์เจอคนแขวนคอตาย แล้วผมเจอเป็นคนแรกเลยทะลึ่งเข้าไปดูใกล้ๆ เล่นเอานอนไม่หลับไปหลายคืน มันได้อารมณ์กว่าการดูอสุภะในคอมมาก)

ถ้าคุณเพ่งอสุภะจากภาพถ่าย จากคอม คงยากที่จะทำให้เกิดความกลัวความรังเกียจเป็นพิเศษได้ แต่ก็มีประโยชน์ เพราะการได้เห็นสิ่งเหล่านี้จะช่วยชำระสัมมาทิฐิและทำให้เกิดความไม่ประมาท

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

เออ..ผมก็เคยเรียนแบบนี้กับคูรบาเจ้าเพชร วชิรโม อยู่นะ ท่านสอนว่ามองอสุภะแล้วน้อมเข้าหาตัวเราสมมุติเห็นหัวกระโหลกก็เอาภาพหัวกระโหลกนั้นมาซ่อนกับหัวเรา และมองให้เป็นปกติของร่างกายว่ามันเป็นของมันอย่างนั้นแต่ต้องวางกำลังใจให้เป็นปกติอย่าฝ่อเดียวจิตมันจะเศร้าหมองแล้วจะไม่มีกำลังในการพิจรณาตามความเป็นจิง ผมทำตามท่านมาตลอดเลยครับโดยเฉพาะตอนนั้งรถเมล์ บ้างทีอยู่ๆก็เห็นทุกคนที่ผ่านไปมาเป็นถุงใส่อะไรสักอย่างที่เหมือนมีอะไรอยู่ในนั้นที่มีทั้งเลือดทั้งกระดูกทั้งเอ็นโยงยึดกันไปมา แล้วอยู่ๆจิตเรามันก็เกิดอิ่มเอิบปิติขึ้นมาทันทีเลย บางทีก็นั่งลอกหนังแยกเนื้อแยกเอ็น ตับ ม่าม ไส้ ไปเรื่อยๆ ในยามว่าง ผมจะเจอกับครูบาท่านเดือนละครั้ง และจะเล่าถวายท่านเป็นระยะ นะครับท่านบอกพอใช้ได้ ต้องทำบ่อยๆ เพราะนั้นแค่เห็นจริงตามสัญญาเดิมแต่ยังไม่มีกำลังมากพอในการตัด มีดตัดเชือกคมแต่คนถือแรงไม่พอเชือกเลยไม่ขาด

 

ให้ปล่อย ทิฏฐิ ตัวนี้ ทิ้งเข้าป่า ไปครับ ถวายครูไปเลยก็ได้ อย่าเอามา ใช้ หรือ พูด
หรือ คำนึงถึงอีก เด็ดขาด

เพราะ ตัวนี้แหละ ตัวขวาง

ขอให้ ทำอย่างเดิมเรื่อยๆ อย่างเดียวพอ อย่าให้ จิตแส่ส่าย ออกจากกรรมฐาน
เพื่อไป ชะเง้อมุ่งเอาผลเด็ดขาด

ภาษาพระป่าท่านชอบใช้คำว่า "ชิงสุกก่อนห่าม"

 

ทีนี้ ในพระสูตร นั้น การพิจารณา อสุภสัญญา พระพุทธองค์จะหมาย
ให้พิจารณาการ สิ้นไปของราคะ เป็นสำคัญ

ซึ่ง การพิจารณา ก็ไม่ใช่ไป คำนึงล่วงหน้า หรือ ไปย้อนหลัง แต่ต้อง
ปรากฏ หรือ แสดงการทำงานขึ้นมา เมื่อมีเหตุ คือ ราคะ กำเริบ

พอ ราคะกำเริบ จิตมันผลิกไปที่ อสุภะสัญญา ไหม ถ้าผลิกไป ก็ใช้ได้

แต่ ถ้า ราคะกำเริบ จิตกลับแน่นิ่ง ไม่เกิด นิมิตติดตาใดๆ ปรากฏ ก็เพียง
แต่รู้ว่า อบรม ไม่พอ ต้องไปทำเพิ่ม

ทำแบบนี้ ผู้ปฏิบัติจะทราบเองว่า กำลัง หรือ พละ หรือ อินทรีย์ มีหรือไม่มี
ถ้าไม่มี ก็แค่ทำเพิ่ม

ซึ่ง

จะแตกต่างกับ การนึกเอาตอนนี้อย่างลอยๆว่า จะตัด แล้ว ก็ทำนิมิตขึ้นมา
แล้วก็ทำท่าตัด หรือ ไปนึกภาพราคะเอาดื้อๆแล้ว ย้อนด้วยนิมิตอสุภะตัด

ถ้าทำแบบนี้ คือ เสร็จมันแล้ว โดนมันหลอก

จึงเป็นเรื่อง เฉพาะหน้า ดูกัน ที่เวลามันกำเริบตามความเป็นจริง

* * * *

ความแตกต่าง ที่จะเห็นได้ชัด ว่า ตัดตามความเป็นจริง คือ การท้อ

ถ้าเราปรุงขึ้น กิเลสมันหลอกปรุงขึ้น ให้ทำท่า ตัด และ ปรุงขึ้นไปเร่ง
ความเพียร เราจะท้อ

แต่ ถ้า เป็นการ พิจารณาตามความเป็นจริง จิตจะกลับไปสมาทาน
กรรมฐานอย่างไม่ยึดมั่นถือมั่น ความไม่ถือมั่นแม้ในกรรมฐานเอง
ตัวนี้แหละ จะทำให้ ไม่ท้อ มีปิติ มีวิริยะ มีพละ เป็นโพชฌงค์ขึ้นมา

 

ขอบคุณพี่ เล่าปัง นะครับ มันก็เป็นนะครับ เป็นอัตโนมัติเลยครับแค่เราเดินสวนกับของสวยที่เราชอบนะครับหรือผู้หญิงหน้าตาดีนะครับ แค่นึกว่าสวยนี้มันก็โผล่มาแซกทันทีเลยจะเห็นเป็นภาพเค้าไม่มีหนังและมัดกล้ามเนื้อหลุดออกมาเป็นชิ้นเดินสวนเราไป อะครับแต่เป็นแค่เสี่ยววินาทีเองนะครับ

 

ดีๆ คราวนี้ก็เหลือ น้อมมาที่ตัว ให้มันเกิด

ตรงนั้น ยังถือว่า เรียกว่า มันเกิดข้างนอก

แต่ถ้า เราภาวนา อบรม ให้มันวกกลับมาที่กายเรา มากพอ

เวลาอาบน้ำ เสยผม หรือ หลิ่วตา เห็น กายเราผุดผ่อง อันนี้
ต้องเห็นเป็นอย่างอื่น ไม่ใช่เห็นกายผุดผ่อง

เห็นกายผุดผ่อง เพราะว่า มันผุดผ่องจริงๆ อันนี้ ช่วยไม่ได้ ภาวนา
มาดีมันก้ต้องผุดผ่อง ดังนั้น มันจะต้องลึกเข้าไปกว่านั้นอีก

เรียกว่าเห็น อภิชญา โทมนัส มันจะต้องแสดงตัว หากไม่แสดงตัวก็
แปลว่า ยังอบรมไม่พอ

พอผ่านตรงนี้ไปนะ จิตมันจะทิ้งกายอย่างไรท่าไหน มันก็ผลิกกลับมา
ดูตัวเราหมด ไม่ไปเที่ยวข้างนอก ไม่รีบร้อนบรรลุ เพราะว่า จะเห็น
เลยว่า ต้องภาวนากันอีกนาน ถ้าไม่เห็นระยะเวลาอีกยาวนาน ไม่เห็น
"ทางอันไกล(ธรรมสังเวชอย่างหนึ่งที่ทำให้เกิดวิริยะ)" ก็จะไม่สอดคล้อง
กับ กรรมฐาน

ที่ให้คำปรารภการมุ่ง "ผล" ออกไปนั้น ถวายครูนั้น เพราะ ส่วนใหญ่
พอทำไว้บ่อยๆ มันจะมาคอยขย้ำนักภาวนาตอน จิตทิ้งกาย พอทิ้งปั๊ปเอา
แล้ว ไอ้ตัวที่เราปลูกเอาไว้มันมาดักงาบไป นักภาวนาคนนั้นก็จะ หยุดการ
ปฏิบัติ วิ่งไปหาครูบ้าง วิ่งไปหาอะไรบ้าง เพื่อให้ "สิ่งข้างนอกมาพยากรณ์ตน"


วิธีปฏิบัติ ง่ายนะ อธิบายสั้นๆ แต่ทำกันปางตาย เนาะ