เกิดสภาวะอย่างนี้แก้อย่างไรดีคะ?

ดิฉันนั่งสมาธิกำหนดพองยุบแต่สติกลับจับสองที่คือ จมูกกับท้องค่ะ จับสลับกัน และเหมือนเป็นคนหายใจเองด้วยอ่ะค่ะ ไม่ใช่ดูตาม แก้ยังไงก็ไม่หาย

ตอนหายใจออกยาวๆท้องยุบเข้าสุดตัว แบบ ยุบบบบ อ่ะค่ะ พอสุดก็สติรู้ที่จมูกก็หายใจเข้าแล้วรู้สึกแน่นท้อง แต่ท้องก็ยังยุบๆอยู่ พอหายใจออกอีกก็ยุบต่อจากเดิมค่ะ แล้วก็หายใจเข้าเพราะรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ เลยกลายเป็นว่า เป็นคนบังคับลมเสียเอง

จะแก้อย่างไรดีคะ ทำยังไงก็ไม่หาย ฝึกต่อไม่ได้ค่ะT T
ตอนนี้รู้สึกได้ถึงลมหายใจแถวๆคอค่ะ ลมเป็นคลื่นๆนิ่มๆแปลกๆ ยังไงไม่ทราบ และตอนนี้ไม่รู้ค่อยรู้ลมที่จมูกแล้วค่ะเพราะเหมือนมันเบาบางมาก มารู้แถวๆคอแทน กับท้อง ไม่ทราบว่าหายใจถูกหรือไม่คะ และบางทีรู้สึกแน่นๆตรงหน้าอกด้วยก่อนจะมาถึงท้องน่ะค่ะ

และปัญหาคือ ไม่ทราบว่าบังคับลมหายใจหรือเปล่าเนี่ยสิคะ มีวิธีดูหรือไม่คะว่าเราบังคับมันหรือเปล่า?

แล้วการจับลมสามฐานถือเป็นวิปัสนาหรือไม่คะ? พอดีไม่ค่อยมีความรู้เรื่องนี้ค่ะ

อนุโมทนาบุญผู้ให้ความกระจ่างด้วยนะคะ

 

เราไม่พยายามจะบังคับให้ยุบให้พองนะ
เราแค่เอาสติไปดูมัน
มันยุบน้อยยุบมากอย่าไปบังคับให้มันยุบ
มันพองน้อยพองมากอย่าไปบังคับให้พอง
พองน้อยยุบน้อยพองมากยุบมาก ช่างมัน
เอาสติตามรู้ตัวเฉยๆ

 

ลองคิดว่าเราตายเป็นศพอ่ะครับ
ปล่อยร่างกายไปไม่ต้องบังคับเลย คันก็ไม่เกา ไม่มีขยับ แล้วก็ "รู้เฉย" ในสิ่งที่เราต้องการกำหนดรู้ ไม่ใช่กำหนดทำ(บอกตัวเองบ่อยๆ...อย่าบังคับๆๆ)
เมื่อรู้สึกว่าเกร็ง หรือเรากำลังบังคับลมบังคับร่างกาย ก็คิดอีกว่า "ตายหนอๆ"
...หรือคิดว่าตัวเราเป็นอัมพาตทั้งตัว ขยับไม่ได้(มีวินัยหน่อยนะครับ ไม่ใช่แอบขยับ)
ปล่อยร่างกายนิ่งไปอย่างนั้น แล้วก็กำหนดรู้ลมอย่างเดิม ทำไปซักพักก็หายครับ

 

สัมมาสติ และ สัมมาสมาธิ

เป็นเช่นไรก็ลองไปศึกษาดูครับ

สำหรับวิธีแก้อีกวิธีหนึ่งคือปล่อยให้มันเป็นไป แม้แต่ที่ "กำลังพยายามจะต้อง" ทำให้เป็นธรรมชาติก็ตาม
กล่าวคือ แม้มันจะเป็นอย่างนี้ อย่างที่เป็นอยู่อย่างนี้ก็ปล่อยมันไป ตามดู อาการที่ว่าไปครับ
ซักวัน ซักโอกาส มันก็ไม่เที่ยง ควรหมั่นสังเกตอาการของความเกิดและดับไปครับ

 

ผมจับแค่ ปลายจมูก อ่ะครับ เวลาผมเอาสติตามไป ที่ท้องแล้วไม่สงบ ผมจับแค่ จมูก ไม่รู้ถูกไหม แต่ก็สงบดีครับ เป็นชั่วโมง เหงื่อออกเต็มหน้า แต่ไม่อยากลืมตา ไม่สงบจริงๆ

 

ให้นอนลง แล้วเอามือวางที่ท้อง แล้วคอยจำ คอยสังเกตุ ว่าหายใจเข้าท้องพองอย่างไร หายใจออกท้องยุบยังไง

จากนั้นพอมานั่ง แรก ๆ ให้เอามือจับที่ท้อง ดูอาการท้องพองยุบเป็นอย่างไร พอคล่องแล้ว


ให้วางนิ้วมือแนวนอนสองนิ้ว ใต้สะดือ ปักจิตตรงนั้น จากนั้นเอานิ้วออก ให้รู้ว่าปักจิตตรงนั้นคะ ไม่ใช่สองนิ้วไม้บรรทัดนะคะ

หลวงพ่อท่านบอกวิธีแก้ไว้หมดแล้วคะ

 

พอง กับ ยุบ เป็น อาการกระเพื่อมของ "กะบังลม"

หายใจเข้า กะบังลมจะบีบให้ปอดขยาย จึง ยุบ

หายใจออก กะบังลมจะขยายปอดจะแฟบเข้ามา จึง พอง

ทีนี้ เราบังคับกะบังลมไม่ได้หรอก เพราะมันเป็น อวัยวะภายใน

แต่ที่เราไปเห็นว่า บังคับได้ ลองพิจารณาดูว่า เราไม่ได้พิจารณา
พองยุบที่กะบังลมแล้ว เราไปดู อาการพองยุยจากปอดแทน

ดังนั้น ก็เอาตรงนรี้ตั้งเลย หากไปดู พองยุบ เอาจาก ปอด ก็แปลว่า
เราไปแทรกแซงการปฏิบัติ ไปวางจิตบังคับ ไม่ต้องไปว่ามัน มันทำ
ก็เพียงแต่รู้ว่าทำ จะเห็น ราคะ หรือ ตัณหา พาไปทำ แต่มันพาไปทำ
ดี คือ อยากเห็นทาง จึงไม่ว่า

แล้วพอมันพอดี คือ สังเตที่กะบังลมแทนปอดได้ จะเห็นเลยว่า มันเบา
จิตเบาใจกว่า บางทีลมหายใจเข้านิดเดียว จะไม่ใช่สิ่งน่ากังวล หากยัง
กังวลลมในปอด ก็แปลว่า ยังแอบดูปอดอยู่ เมื่อไหร่ ดูกะบังลมจะตัด
กังวลเรื่องลมในปอดไปได้ การหายใจขัดๆติดๆ จะถูกเพิกออก

นี่ก็จะเป็นตัวบอกขึ้นมาว่า ตัณหาละตัณหา คือ เอาตัณหาไปดูกะบัง
ลมสำเร็จ แต่ละตัณหาจากการดูปอดได้

พอประจักษ์แบบนี้ คราวนี้ จิตจะเผิกการรู้ลม ลมไม่ใช่ของเสียดแทง
สมาธิอีก ก็จะเริ่มเกิด ฌาณ

แต่อย่าลืมว่า เราเน้นที่การเห็น สมาธิ หรือ การสิ้นไปของ ตัณหา
เป็นหลักใหญ่

ฌาณ ไม่ใช่ สมาธิ สมาธิ ไม่ใช่ ฌาณ แต่ มันเนื่องกันอยู่ ต้อง
แยก จะแนกให้ออกว่า คนละตัวกัน เราก็จะรู้ว่า เมื่อไหร่ สมาธิจิต
เป็นสภาวะสิ้นตัณหา

จะเห็นว่า เป็นเรื่อง ตัณหาละตัณหา หลักการเดิมกับ ปอด กับ กะบังลม
ปล่อยสิ่งที่ผิดผลาดชั่วคราวไปสิ่งที่ผิดพลาดน้อยลง จนกว่าจะ เจอที่ใช่

เมื่อไหร่เจอที่ใช่ ก็จะให้มรรคให้ผล ไปตามเรื่อง ดังนั้น กว่าจะเจอที่
ใช่นี่ ยาวนาน อย่าไปคาดหวัง หากยังคาดหวัง ยังหมายๆ มันจะมีตัณหา
เจือมันก็จะไม่เจอเสียที ดีๆไม่ดีไปสรุปเอาว่า เห้ย นี่แหละใช่ หลังจาก
นั้นก็ขี้เกียจภาวนาไปเลย จะเอาแต่ สมาธิที่ตนทำอยู่นั้นว่าถูกว่าใช่ไป

ยึดภพละเอียดปราณีตไปเรียบร้อย แทนที่การธัมวิจัยที่จะเจอของจริง

* * * *

ข้อสังเกตอีกอย่าง เวลา รู้ที่กะบังลม ถูกต้อง ลงฐาน จะเดิน ยืน นั่ง
นอน หรือ แม้แต่วิ่ง ก็จะภาวนาได้ตลอด จิตมีสมาธิแนบแน่นได้ตลอด
คือ จิตเผิกการรู้ลมได้ตลอด ลมหายไป ไม่รับรู้การมีลม จะเป็นสมาธิ
แบบไหน ก็ไปพิจารณาเอา แต่จะเป็น พุทธก็ต่อเมื่อ ยังตามดูการเปลี่ยน
แปลงของสิ่งที่รู้ ยังเห็นความแปรปรวน ไม่เที่ยงของสิ่งที่รู้ อันนี้ รู้ไป
มีประโยชน์

 

ปล่อยใจให้สบาย แล้วดูตามไปเฉยๆ ลองลุกขึ้นเดินเปลี่ยนอิริยาบถดูบ้างค่ะ

 

ดีแล้วครับ..ลมสามฐานแบบไม่รู้ตัว..จากจมูกถึงท้อง...ทำต่อไปจนเห็นเส้นทางการเดินลมหายใจนะครับ..ทำแบบนี้ได้กำลังสมาธิเพิ่มขี้นได้ด้วยครับ..
อนุโมทนาสาธุครับ

 

ไม่ต้อง กำหนดยุบหนอพองหนอ เพราะไม่มีตำราทางพุทธศาสนาเขียนไว้เลย ไม่รู้ว่าเอามาจากไหน
ควรกำหนดลมหายใจเพียงอย่างเดียว
การกำหนดลมหายใจ เป็น อานาปานัสสติ คือ กำหนดลมหายใจเข้าออก เพื่อให้มีสติ ตลอดเวลา นั่นก็คือ ความมีสมาธิ นั่นเอง และยังสามารถจัดเข้าเป็น กสิณ ในหมวด "ภูต" กสิณ อีกด้วย

 

บังคับลมหรือป่าวแก้ไขยังไง วิธีแก้ไข คือให้เราอย่าไปสนใจว่าเราบังคับหรือป่าว

ปล่อยให้ร่างกายทำงานตามธรรมชาติ แค่รู้ตัวพอตัว

 

ถ้าเกิด2ฐานก็ปล่อยไปเลยครับ
ที่เหมือนจะหยุดหายใจนั่นเป็นอาการของกายเบา ลมจึงละเอียดมากพอสมควร
ที่เรากลั้นหายในเราปล่อยเลยครับ
มันจะแก้ได้ด้วยตัวของมันเองครับ
ขอแค่อย่ากลัว
ขออนุโมทนาด้วยครับ
ถ้าผ่านได้จะพบปีติแล้วจิตตลหุตาก็จะปรากฏขึ้นมาตามลำดับครับ
ขอให้โชคดีครับ


การภาวนานั้นกำหนดฐานนั้นมีเพียงฐานเดียวครับ
แต่ยังไม่เท่าทันความเร็วของจิตที่ย้ายไปมา
แต่กำลังชวนะสตินี้เริ่มมีกำลังแล้วเพราะลมหยาบเริ่มไม่มี
ไม่ต้องกังวลใดๆเลยครับ
ท่องไว้เลยครับ กรูไม่ตายมรึงตาย
แล้วจะเข้าใจว่าอะไรตาย อะไรไม่ตาย
ถ้าเรามีวสีในการย้ายฐานแล้วจะสนุกกับการเดินจงกรมพอสมควรครับ
แต่ในอิริยาบทอื่นนั้นต้องควบคุมให้ดีครับฐานเดียวพอ

 

ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณมากนะคะ ขออนุโมทนาบุญด้วย สาธุค่ะ ขอให้คุณปฏิบัติก้าวหน้ามากขึ้นด้วยนะคะ^^

 

ทำให้เป็นธรรมชาติมากที่สุดครับ ถ้าแบบนี้ทำไมไม่ลองจับความรู้สึกจากปลายจมูกตอนที่ลมหายใจเข้า ผ่านมายังโพรงเข้าสู่หลอดลมแลสุดที่ท้องน้อยจากนั้นจึงย้อนกลับมาที่จุดที่เรารับรู้เดิมนั่นแหละจนถึงปลายจมูก เมื่อมันละเอียดมากๆก็ค่อยๆลดรูปมันลงจากรู้สึกเป็นทางยาวหลายจุดมันจะเลือกที่ดีที่สุดที่สบายที่สุดเอง...คิดว่าน่าจะรู้นะว่าตรงไหนสบายสุด ทีนี้มันจะเหลือไม่กี่จุด พอมันเป็นแบบนี้บางทีก็สองจุดบางทีก็จุดเดียวแล้วแต่คนครับ ทำไปเรื่อยๆมันจะค่อยๆละเอียดและต่อเนื่องในความรู้สึกนั้นจนรวมเป็น...เมื่อรู้สึกตึงเครียดก็ผ่อนคลายออกมา...เพราะถ้าพ้นจากจุดนั้นแล้วก็น่าจะสบาย...แต่อย่ามาถามว่าจะเป็นชงเป็นฌานไหมนะครับ ก็เอาแค่ให้กรรมฐานมันสบายแต่มีสติรู้เท่านั้นเองครับ
อนุโมทนาสาธุคั๊บ

 

ลองไปหาที่สงบๆ อากาศดีๆ เดินออกกำลังกาย เดินธรรมดาไม่ต้องช้า แต่ก็อย่าไปรีบ
อาจเลือกเนินชันหน่อยหรือทางเดินธรรมดาก็ได้
กำหนดรู้ลมหายใจ แล้วเดินไปธรรมดา เดินและกำหนดรู้ลมหายใจไปเรื่อยๆ ถ้าเริ่มต้นไม่รู้ลมหายใจก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวตอนเหนื่อยๆ จะรู้เอง มันจะหยาบแต่ก็ชัดเจน และพยายามอย่าฟุ้งซ่าน ทำไปเรื่อยๆ ซักพักจะกำหนดลมละเอียดยิ่งขึ้นได้ครับ

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

หายใจลึกไป มันก็เป็นอาการอย่างนี้แหละครับ ถ้าจะให้ดีออกกำลังกายบ่อยๆ ร่างกายจะได้แข็งแรง