พุทธประวัติ "พระชาติแรกที่เปล่งวาจาว่าจะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

<TABLE height=3749 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=779 align=center border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top width=779 bgColor=#66cc00 height=3749>

<TABLE cellSpacing=0 width=700 border=0><TBODY><TR><TD bgColor=#0b8227>

​

</TD></TR></TBODY></TABLE>​

<TABLE height=3663 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=700 align=center border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top bgColor=#eaf5e7 height=3663>

<TABLE height=47 cellSpacing=0 width=600 border=0><TBODY><TR><TD bgColor=#dcf5d3>

​

</TD></TR></TBODY></TABLE>เรียบเรียงจากพระธรรมเทศนา พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อธัมมชโย)

​

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width=500 align=center border=0><TBODY><TR><TD></TD><TD></TD></TR><TR><TD></TD><TD></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE height=43 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=500 align=center border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center bgColor=#dcf5d3 height=26>

ในพระชาติที่สำคัญอีกพระชาติหนึ่ง พระโพธิสัตว์ได้จุติจากเทวโลก มาบังเกิดในตระกูลพราหมณ์มหาศาล ชื่อว่า พรหมกุมาร​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

เรามาศึกษาพุทธประวัติอีกพระชาติหนึ่งเป็นพระชาติแรกที่พระโพธิสัตว์เปล่งวาจาว่า จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
​

พระโพธิสัตว์ได้จุติจากเทวโลกมาบังเกิดในตระกูลพราหมณ์มหาศาลชื่อว่า พรหมกุมาร ท่านได้ศึกษาไตรเพทจนสำเร็จ และได้มาเป็นอาจารย์สอนไตรเพทให้แก่ลูกศิษย์ ๕๐๐ คน

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="49%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD><TD>

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3 height=65>

พระโพธิสัตว์ได้ศึกษาไตรเพทจนสำเร็จ
และได้มาเป็นอาจารย์ไตรเพทแก่ลูกศิษย์ ๕๐๐ คน

​

</TD><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3>

เมื่อมารดาและบิดาของพระโพธิสัตว์สิ้นชีพแล้ว พระโพธิสัตว์จึงเรียกประชุมลูกศิษย์ทั้ง ๕๐๐ คน ให้โอวาทถึงเรื่องความไม่ประมาทในชีวิต จากนั้นจึงประกาศตนว่าจะออกบวช เพื่อแสวงหาทางพ้นทุกข์

​

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="51%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD><TD>

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3 height=68>

พร้อมกับแบ่งสมบัติทั้งหมดของตนให้กับลกศิษย์ทั้งหมด​

</TD><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3>

พระโพธิสัตว์ได้ออกบวชเป็นพระดาบส บำเพ็ญพรตอยู่ใกล้ภูเขาบัณฑระ ส่วนลูกศิษย์ทั้ง ๕๐๐ คน เมื่อมารดาและบิดาของตนสิ้นชีพแล้ว ก็ออกบวชตามพระโพธิสัตว์ บำเพ็ญพรตอย่างเคร่งครัดเสมอมา

​

</TD></TR></TBODY></TABLE> เมื่อมารดาบิดาของพระโพธิสัตว์สิ้นชีพลง พระโพธิสัตว์จึงได้เรียกลูกศิษย์ทั้ง ๕๐๐ คน ให้มาประชุมพร้อมหน้ากัน ให้โอวาทว่า เธอควรดำเนินชีวิตโดยความไม่ประมาท ให้เชื่อเรื่อง กฎแห่งกรรมว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว แล้วก็ประกาศว่า เราสอนศิลปวิทยาแก่เธอจนหมดแล้ว เธอก็เอาตัวรอดได้แล้ว ต่อจากนี้ไปเราจะออกบวช เพื่อแสวงหาทางพ้นทุกข์

พระโพธิสัตว์จึงได้นำทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตนมาแบ่งเป็น ๕๐๐ ส่วน มอบให้แก่ลูกศิษย์ทั้ง ๕๐๐ คน เพราะว่าหมดความจำเป็นในการใช้ทรัพย์แล้ว อิ่มแล้วกับชีวิตของฆราวาส พระโพธิสัตว์จึงออกบวชเป็นพระดาบส บำเพ็ญพรตอยู่ใกล้ภูเขาบัณฑระ

เหล่าลูกศิษย์ทั้ง ๕๐๐ คน เมื่อมารดาบิดาของตนสิ้นชีพแล้ว ก็ได้ออกบวชตามพระโพธิสัตว์ เพราะเกิดความเบื่อหน่ายในชีวิตฆราวาส

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="27%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD><TD>

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3 height=13>

อยู่มาวันหนึ่ง พระโพธิสัตว์พร้อมกับลูกศิษย์คนหนึ่ง​

</TD><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3>

ในขณะที่หาผลไม้อยู่นั้น พระโพธิสัตว์มองลงไปที่เชิงเขาแห่งหนึ่งเห็น แม่เสือตัวหนึ่ง พร้อมกับลูกน้อยที่พึ่งเกิดมาได้ไม่นาน แม่เสือตัวนั้นมีร่างกายที่ผอมโซ เนื่องจากอดอาหารมา หลายวัน ถูกความหิวกระหายคุกคามอย่างแรง

​

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="27%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD><TD>

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3 height=78>

แม่เสือมองลูกน้อยของตนด้วยจิตที่โหดร้าย โดยคิดว่า จะจับลูกของตนเคี้ยวกินเป็นอาหาร​

</TD><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3>

พระโพธิสัตว์เห็นอาการของแม่เสือนั้นแล้ว ก็รู้ว่าแม่เสือนั้นจะกินลูกของตนอย่างแน่นอน จึงรำพึงว่า โอหนอ! นี่หรือชีวิตของสัตวโลก แม่เสือตัวนี้จักเคี้ยวกินลูกในไส้ของตนเอง เพื่อรักษาชีวิตของตนเพียงฝ่ายเดียว
​

</TD></TR></TBODY></TABLE> อยู่มาวันหนึ่ง พระโพธิสัตว์พร้อมกับลูกศิษย์คนหนึ่ง เดินขึ้นไปบนยอดเขาบัณฑระเพื่อหาผลไม้บริโภค ขณะที่กำลังหาผลไม้อยู่นั้น พระโพธิสัตว์มองลงไปที่เชิงเขา เห็นแม่เสือตัวหนึ่ง พร้อมกับลูกน้อยที่เพิ่งจะเกิดมาได้ไม่นาน แม่เสือ ตัวนั้นมีร่างกายผอมโซ เนื่องจากอดอาหารมาหลายวัน ถูกความหิวกระหายคุกคามอย่างรุนแรง เมื่อมองไปรอบทิศก็ไม่เห็นมีอะไรจะกินได้ จึงได้หันมามองลูกน้อยของตัว ด้วยจิตที่โหดร้าย โดยมีความคิดตามประสาสัตว์ดุร้ายว่า เราจะจับลูกของเรามาเคี้ยวกินเป็นอาหาร เรื่องทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของพระโพธิสัตว์

พระโพธิสัตว์เห็นอาการของแม่เสือตัวนั้น รู้ได้ทันทีว่า แม่เสือตัวนี้ กำลังจะกินลูกของตนอย่างแน่นอน จึงรำพึงขึ้นว่า นี่หรือชีวิตของ สัตวโลก แม่เสือตัวนี้กำลังจะเคี้ยวกินลูกในไส้ของ ตัวเอง เพื่อรักษาชีวิตของตนเพียงฝ่ายเดียว วัฏสงสารนี้เต็มไปด้วยทุกข์และภยันตราย ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก เราจะต้องออกจากคุก คือ สังสารวัฏนี้ให้ได้

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="73%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD><TD>

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3 height=52>

วัฏสงสารนี้เต็มไปด้วยทุกข์ และภยันตราย ช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก​

</TD><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3>

พระโพธิสัตว์จึงให้ลูกศิษย์ของตน ไปหาเศษเนื้อที่ราชสีห์ หรือเสือกินเหลือมาให้ตนด่วน ท่านรอลูกศิษย์ ไปหาเศษเนื้ออยู่นาน ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมาสักที้​

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="62%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD><TD>

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3 height=78>

พลันคิดขึ้นมาว่า ร่างกายของเรานี้เป็นร่างกาย ที่ปราศจาก แก่นสาร ยังเกลือกกลั้วด้วยบาปอกุศล ที่หมักดองใจมานาน แสนนานมิใช่น้อย และร่างกายนี้เองเป็นเหตุแห่งทุกข์ทั้งปวง
เถิด"​

</TD><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3>

จึงคิดต่อไปอีกว่า จะมีวิธีใดที่สามารถปลดเปลื้อง จากความทุกข์นั้นได้ จึงทราบชัดว่า มีแต่เพียงบารมีธรรมซึ่งเป็นธรรม ที่ทำให้บริสุทธิ์ หลุดพ้นเท่านั้น ที่จะช่วยสรรพสัตว์ให้พ้นทุกข์ได้ เมื่อพระโพธิสัตว์รู้วิธีพ้นทุกข์แล้ว จึงคิดต่อไปอีกว่า การบำเพ็ญบารมี ๓๐ ทัศ นี้เป็นสิ่งที่ทำได้โดยยาก​

</TD></TR></TBODY></TABLE> พระโพธิสัตว์จึงสั่งให้ลูกศิษย์ของตนไปหาเศษเนื้อที่ราชสีห์กินเหลือ เอามาให้ตนโดยด่วน ลูกศิษย์นั้นก็รีบไปหาเศษเนื้อตามที่พระโพธิสัตว์สั่ง

พระโพธิสัตว์รอลูกศิษย์ไปหาเศษเนื้ออยู่เป็นเวลานาน ไม่มีวี่แววว่าจะมาสักที เห็นว่าไม่ทันการณ์แล้ว เดี๋ยวแม่เสือจะกินลูกเสือเสียก่อน พระโพธิสัตว์จึงคิดว่า ร่างกายของเรานี้ เป็นร่างกายที่ปราศจากแก่นสาร ยังเกลือกกลั้วด้วยบาปอกุศลที่หมักดองใจมานานแสนนานมิใช่น้อย และร่างกายนี้เองเป็นเหตุแห่งทุกข์ทั้งหลายทั้งปวง จะมีวิธีใดที่สามารถปลดเปลื้องจากความทุกข์นั้นได้ ซึ่งท่านก็ทราบชัดว่า มีแต่บารมีธรรมเพียงอย่างเดียว เท่านั้น ที่จะทำให้ท่านบริสุทธิ์หลุดพ้น ที่จะช่วยตัวท่านและสรรพสัตว์ให้พ้นจากทุกข์ได้

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="59%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD><TD>

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3 height=78>

เพราะเหตุว่า ประการที่หนึ่ง ถ้าบุคคลใดที่จะปฏิบัติตาม แต่ไม่สละสิ่งที่สละได้ยาก ย่อมไม่อาจที่จะหลุดพ้นจากทุกข์ เข้าถึงความสุขที่แท้จริงได้​

</TD><TD vAlign=top bgColor=#dcf5d3>

ประการที่สอง ถ้าบุคคลใดที่จะปฏิบัติตาม แต่ไม่อดทนต่อสิ่งที่อดทนได้ยาก เช่น อดทนต่อความหนาวร้อน อ่อนแข็ง มีลาภเสื่อมลาภ มียศเสื่อมยศ มีสรรเสริญ มีนินทา มีสุข มีทุกข์ เป็นต้น ย่อมไม่อาจจะหลุดพ้นจากทุกข์ เข้าถึงความสุขที่แท้จริงได้​

</TD></TR></TBODY></TABLE> เมื่อพระโพธิสัตว์รู้วิธีและเข้าใจอย่างนั้นแล้ว จึงคิดต่อไปอีกว่า การบำเพ็ญบารมี ๓๐ ทัศนั้น เป็นสิ่งที่ทำได้โดยยาก เพราะเหตุว่า

ประการที่หนึ่ง ถ้าบุคคลใดที่จะปฏิบัติตาม แต่ไม่สละสิ่งที่สละได้ยาก ย่อมไม่อาจที่จะหลุดพ้นจากทุกข์ เข้าถึงความสุขที่แท้จริงได้

ประการที่สอง ถ้าบุคคลใดที่จะปฏิบัติตาม แต่ไม่อดทนต่อสิ่งที่อดทนได้ยาก เช่น อดทนต่อความหนาวร้อน อ่อนแข็ง มีลาภเสื่อมลาภ มียศเสื่อมยศ มีสรรเสริญ มีนินทา มีสุข มีทุกข์ เป็นต้น ย่อมไม่อาจจะหลุดพ้นจากทุกข์ เข้าถึงความสุขที่แท้จริงได้ นี่ก็เป็นสิ่งที่เราจะต้องศึกษากันเอาไว้

เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรขอให้ติดตามตอนต่อไป



​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

<TABLE height=0 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=770 align=center border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top width=790 bgColor=#009933 height=3185>

<TABLE cellSpacing=0 width=717 border=0><TBODY><TR><TD bgColor=#4bab0b>

​

</TD></TR></TBODY></TABLE>​

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width=717 align=center border=0><TBODY><TR><TD vAlign=top width=717 bgColor=#ccffcc>

​

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width=500 align=center border=0><TBODY><TR><TD></TD><TD rowSpan=2></TD><TD></TD><TD></TD></TR><TR><TD rowSpan=2></TD><TD rowSpan=2></TD><TD></TD></TR><TR><TD></TD><TD></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE height=26 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=500 align=center border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center bgColor=#eddcf8 height=26>

เมื่อพระโพธิสัตว์พิจารณาเห็นสรีระร่างกายมีแต่โทษเป็นอันมาก เต็มไปด้วยทุกข์ในการหล่อเลี้ยงรักษา อนึ่ง ร่างกายนี้ก็มิได้อยู่ยั่งยืนสิ้นกาลนาน รังแต่จะแตกทำลายตายเมื่อไรก็ไม่ทราบ และจิตใจของเราที่อาศัยอยู่ในร่างกายนี้ ย่อมมีอารมณ์ไม่เป็นหนึ่ง คือไม่เที่ยงแท้ แน่นอน ย่อมแปรปรวนอยู่ตลอดเวลา​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

เรียบเรียงจากพระธรรมเทศนา พระราชภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อธัมมชโย) ​

เมื่อพระโพธิสัตว์พิจารณาเห็น สรีระร่างกายมีแต่โทษเป็นอันมากเต็มไปด้วยทุกข์ ในการหล่อเลี้ยงรักษา ร่างกายนี้ก็ใช่จะอยู่ยั่งยืนสิ้นกาลนาน รังแต่จะแตกทำลายตายไปเมื่อไรก็ไม่ทราบ จิตใจของเราที่อาศัยอยู่ในร่างกายนี้ ย่อมมีอารมณ์ไม่เป็นหนึ่ง คือยังไม่เที่ยงแท้แน่นอน ย่อมแปรปรวนอยู่ตลอดเวลา

บัดนี้ เราจักให้สรีรกายของเรากับทั้งชีวิตนี้เป็นทานแก่แม่เสือ ที่มีความหิวคุกคามอย่างแรงกล้า เพื่อช่วยชีวิตลูกเสือตัวนั้นไว้

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="70%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD><TD>

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top height=117>

บัดนี้เราจักให้สรีรกายของเรา กับทั้งชีวิตนี้เป็นทานแก่เเม่เสือ ที่มีความหิวคุกคาม อย่างแรงกล้า เพื่อช่วยชีวิตลูกเสือตัวนั้นไว้ ก่อนที่จะให้ชีวิตเป็นทาน พระโพธิสัตว์ ตั้งจิตอธิษฐานว่า "ด้วยอานุภาพแห่งบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำในบัดนี้ ขอให้ข้าพเจ้าได้ตรัสรู้ธรรม เป็นเครื่องพ้น จากทะเลแห่งทุกข์ ในอนาคตภายภาคหน้า ขอให้ข้าพเจ้า ได้ช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้หลุดพ้น จากวัฏสงสาร อันเกลื่อนกล่นด้วย ความทุกข์"​

</TD><TD vAlign=top>

ครั้นตั้งจิตปรารถนาการตรัสรู้ธรรม เพื่อหลุดพ้นจาก การเวียนว่ายตายเกิด อยู่ในความทุกข์แล้ว พระโพธิสัตว์จึงเปล่งวาจา ให้หมู่เทพยดาได้ทราบทั่วกันว่า "ข้าแต่ทวยเทพ ทั้งหลาย ผู้สถิตอยู่ ณ ทั่วทุกแห่งหน (ภุมมเทวา รุกขเทวดา อากาสเทวา ตลอดจนถึงท้าวมหาราชทั้ง ๔ ) ขออัญเชิญมาประชุมรวมกัน ณ สถานที่แห่งนี้ เพื่อเป็นพยานแห่งการตรัสรู้ธรรม ของข้าพเจ้า ในภายภาคหน้าด้วยเถิด และจงมากระทำอนุโมทนา ที่ข้าพเจ้าจักได้ถวายชีวิต เป็นมหาทานบารมีในกาลบัดนี้"​

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="57%" align=center border=0><TBODY><TR><TD>

​

</TD><TD>

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top height=13>

ครั้นเปล่งวาจาให้เหล่าเทวดาได้ทราบว่า ท่านตั้งความปรารถนา ที่จักตรัสรู้ธรรม เพื่อหลุดพ้นจากวัฏสงสาร ในอนาคตกาลแล้ว พระโพธิสัตว์ผู้มีจิตใจกล้าหาญ ก็ได้ทิ้งตัว ลงมาจากยอดเขา​

</TD><TD vAlign=top>

และตกลงมาตรงหน้าของแม่เสือตัวนั้น เเม่เสือนั้นเห็น พระโพธิสัตว์แล้ว ก็กระโจนเข้ามากินสรีรทาน ของพระโพธิสัตว์แทนลูกของมัน กัดกินสรีรกายของ พระโพธิสัตว์กระจุยกระจายด้วยความหิว​

</TD></TR></TBODY></TABLE> ก่อนที่จะให้ชีวิตเป็นทาน พระโพธิสัตว์ได้ตั้งจิตอธิษฐานว่าด้วยอานุภาพแห่งบุญที่ข้าพเจ้าได้ทำในบัดนี้ ขอให้ข้าพเจ้าได้ตรัสรู้ธรรมอันเป็นเครื่องพ้นจากทะเลแห่งทุกข์ ในอนาคตกาลภายภาคเบื้องหน้า และขอให้ข้าพเจ้าได้ช่วยสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้หลุดพ้นจากวัฏสงสาร อันเกลื่อนกล่นไปด้วยความทุกข์ด้วยเถิด

ครั้นตั้งจิตปรารถนาการตรัสรู้ธรรม เพื่อหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในความทุกข์แล้ว พระโพธิสัตว์จึงเปล่งวาจาให้เหล่าเทวดาทั้งหลายได้ทราบทั่วกันว่า

"ข้าแต่ทวยเทพทั้งหลาย ผู้สถิตอยู่ ณ ทั่วทุกแห่งหน อันประกอบไปด้วยภุมมเทวา รุกขเทวา อากาสเทวา ตลอดจนถึงท้าวมหาราชทั้ง ๔ ขออัญเชิญมารวมประชุมกัน ณ สถานที่แห่งนี้ เพื่อเป็นพยานแห่งการตรัสรู้ธรรมของข้าพเจ้าในภายภาคหน้าด้วยเถิด และขอจงมากระทำอนุโมทนา ที่ข้าพเจ้าจักได้ถวายชีวิตเป็นมหาทานบารมีในกาลบัดนี้"

ครั้นเปล่งวาจาให้เหล่าเทวดาทั้งหลายทราบแล้วว่า ท่านได้ตั้งความปรารถนาที่จักตรัสรู้ธรรม เพื่อหลุดพ้นจาก วัฏสงสารในอนาคตกาล พระโพธิสัตว์ผู้มีจิตกล้าหาญ จึงเดินไปที่หน้าผา แล้วทิ้งตัวจากยอดเขา ตกลงมาตรงหน้าแม่เสือตัวนั้น แม่เสือเห็นพระโพธิสัตว์ แล้วจึงไม่กินลูกของมัน กระโจนเข้ามากินสรีรทาน ของพระโพธิสัตว์นั้น แทนกัดกินสรีรกายของพระโพธิสัตว์กระจุยกระจาย
ด้วยความหิวพระโพธิสัตว์เมื่อละโลกก็ได้บังเกิดในเทวโลก แล้วด้วยกุศลกรรมนั้นเอง

กรณีนี้ต่างจากการกระโดดฆ่าตัวตาย เพราะการฆ่าตัวตายเพื่อหนีความทุกข์นั้น เป็นการกระทำอย่างขาดปัญญา แต่การสละชีวิตของพระโพธิสัตว์นั้นท่านเจตนาสละชีวิตเพื่อเสือ อันประกอบด้วยมโนปณิธานที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นคนละเรื่องกัน

<TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="52%" align=center border=0><TBODY><TR><TD width="17%">

​

</TD><TD width="83%">

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top height=39>

พระโพธิสัตว์ถึงแก่ความตายในที่นั้น ไปบังเกิดในเทวโลกด้วยกุศลกรรม​

</TD><TD vAlign=top>

ลูกศิษย์ที่ไปหาเศษเนื้อกลับมาถึง ไม่เห็นพระโพธิสัตว์เสียแล้ว ต่างเที่ยวตามหาพระโพธิสัตว์ในทุกแห่งก็ไม่พบ​

</TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE cellSpacing=5 cellPadding=0 width="43%" align=center border=0><TBODY><TR><TD width="13%">

​

</TD><TD width="87%">

​

​

</TD></TR><TR bgColor=#eddcf8><TD vAlign=top height=65>

เมื่อมองลงไปที่เชิงเขาก็เห็นสรีรกาย ของพระโพธิสัตว์ กระจุยกระจาย เพราะถูกแม่เสือ นั้นกัดกิน เกิดความสลดใจ อย่างยิ่ง นึกถึงพระคุณของอาจารย์ ที่เคยสั่งสอน อบรมมา จึงได้ตั้งใจอย่างแน่วแน ่ที่จะประพฤติปฏิบัติตามคำสอนของท่านตลอดไป

​

</TD><TD vAlign=top>

การสร้างบารมีของพระบรมโพธิสัตว์ของเรานั้น พระพุทธองค์ทรง มีนํ้าพระทัยที่เด็ดเดี่ยวอาจหาญ อย่างยิ่งยวด มิได้ทรงอาลัยใยดีต่อร่างกาย และชีวิตแม้แต่น้อย​

</TD></TR></TBODY></TABLE> ลูกศิษย์ที่ไปหาเศษเนื้อ กลับมาถึงแล้วไม่เห็นพระโพธิสัตว์ ก็ออกเที่ยวตามหาพระโพธิสัตว์ ไปทุกหนทุกแห่ง แต่ก็ไม่เจอ จึงมองลงไปที่เชิงเขา ได้เห็นสรีระร่างกายของพระโพธิสัตว์กระจุยกระจาย เพราะถูกแม่เสือนั้นกัดกิน จึงเกิดความสลดใจอย่างยิ่ง ระลึกถึงพระคุณของอาจารย์ที่ได้เคยสั่งสอนอบรมมา พร้อมกับตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะประพฤติปฏิบัติ ตามคำสอนของท่านตลอดไป

การสร้างบารมีของพระบรมโพธิสัตว์นั้น พระพุทธองค์ทรงมีน้ำพระทัยที่เด็ดเดี่ยว อาจหาญอย่างยิ่งยวด ไม่ได้ทรงอาลัยใยดีต่อร่างกาย และชีวิตเลยแม้แต่นิดเดียว

พระพุทธองค์ยอมสละชีวิตเพื่อเข้าแลกกับพระโพธิญาณมาจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้เป็นพระชาติแรกที่ทรงเปล่งวาจาตั้งความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ได้ คือเมื่อบารมีเต็มเปี่ยมจนตกผลึกแล้ว จากความคิดก็ขยายมาสู่วาจา แล้วจึงมาสู่การกระทำ

เพราะฉะนั้น พระองค์จึงทรงเป็นพระบรมศาสดาของมนุษย์และเทวดา ซึ่งเราควรจะมีความปีติและภาคภูมิใจ ที่เราได้มาอยู่ในร่มเงาคำสอนของพระพุทธองค์ ผู้ซึ่งได้ฝึกฝนตนตั้งแต่เป็นปุถุชนธรรมดา ที่ตั้งมโนปณิธานอยู่กลางทะเลเรื่อยมาจนกระทั่งบารมีเต็มเปี่ยม ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ถ่ายทอดความรู้ที่พระองค์ตรัสรู้นั้นมาถึงชาวโลก

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width=500 align=center border=0><TBODY><TR><TD></TD><TD colSpan=2></TD><TD></TD></TR><TR><TD colSpan=2></TD><TD></TD><TD></TD></TR><TR><TD></TD><TD></TD><TD></TD><TD></TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE height=26 cellSpacing=0 cellPadding=0 width=500 align=center border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center bgColor=#eddcf8 height=26>

พระพุทธองค์ยอมสละชีวิตเพื่อ เข้าแลกกับพระโพธิญาณ มาจนนับครั้งไม่ถ้วน ดังเช่นใน พระชาตินี้ จึงทรงเปล่งวาจาตั้งความปรารถนา อย่างแรงกล้าที่จะเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ได้​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

<!--BEGIN WEB STAT CODE----><SCRIPT language=javascript1.1> page="index_u-ni-boon";</SCRIPT><SCRIPT language=javascript1.1 src="http://truehits1.gits.net.th/data/e0008550.js"></SCRIPT><SCRIPT language=javascript1.2>sv=1.2;ss=screen.width+'*'+screen.height;sc=(bn=='MSIE')?screen.colorDepth:screen.pixelDepth;if(sc==udf){sc='na';}</SCRIPT><SCRIPT language=javascript1.3>sv=1.3;</SCRIPT> <!-- END WEBSTAT CODE -->
​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

สุดยอดครับ ขอโมทนาด้วยจิตดิ่งลึกสุดจิตสุดใจ สาธุ...สาธุ...สาธุ...

 

ขอบคุณที่นำความรู้มาให้อ่านครับ

 

อ่านเรื่องนี้แล้วนสะดุ้งเลยค่ะ ยอมสละชีวิตของตนเพื่อให้ผู้อื่นรอด(ซึ่งผู้อื่นในที่นี้คือสัตว์เดียรฉาน) เป็นบุญที่ยิ่งใหญ่ประเมินค่าไม่ได้จริงๆ

 

ความเสียสละของพระองค์ยิ่งใหญ่กว่าความเสียสละใดๆทั้งปวง อนุโมทนาค่ะ

 

เอ...ขอโทษนะครับ

ผมอ่านจากพระไตรปิฎก...พระชาติแรกที่พระพุทธเจ้าของเราปรารถนาพุทธภูมิ คือ

พระชาติที่พระองค์ได้ถวายผ้า1ผืนแก่พระสงฆ์ที่บำเพ็ญเพียรอยู่ในป่าไม่ใช่หรอครับ

นั่นคือ พระชาติแรกที่พระองค์ปรารถนาพุทธภูมิ

ผมอ่านจากพระไตรปิฎก นะ ออกมาจากพระโอษฐ์ของพระองค์เองเลย

ส่วนที่นำมาให้อ่านนี้ ผมก็เคยอ่านมาแล้ว แต่ไม่ใช่พระชาติแรก
แต่เนื้อหาที่ผมอ่านเจอคือ พระองค์ได้เป็นราชกุมาร
เสด็จไปประพาสป่ากับพระบิดาและทหาร...แล้วพระองค์ก็ทรงเห็นเสือแม่ลูกอ่อนนอนหิวโซ
พระองค์จึงบอกให้ทหารคนสนิทและพระบิดากลับเข้าวังไปก่อนเดี๋ยวพระองค์จะตามไป

แล้วพระองค์ก็เอาตัวเองให้เสือกิน...แต่เสือไม่กิน

พระองค์จึงนำไม้มาแทงพระองค์ให้เลือดไหล พอเสือได้กลิ่นเลือด

ก็กินพระองค์