แก้อาการขี้เกียจ มีวิธีการอย่างไร

ตามหัวข้อที่โพสต์ ครับ ใครมีวิธีอย่างไรแชร์กันให้ฟังบ้างครับ จะเอามาใช้กับตัวเอง เอาทั้งทางวิทยาศาตร์และพุทธศาสนา

 

บังเอิญมากครับ. ผมก็เพิ่งเขียนหัวข้อไว้เตือนใจตัวเองเรื่องความขี้เกียจ. ตอนแรกฟังๆดูหมือนไม่ใหญโตอะไร. น่าจะเป็นเรืาองธรรมดาๆที่เกิดขึ้นได้กับทุกคน. แต่พอลอง ลงมือแงะรากฝอยของอารมณ์ขี้เกียจเข้าไปแล้วถึงกับสะดุ้ง. ความขี้เกียจเป็นอารมณ์ของความเนิบนาบไร้สัจจะ ถ้ามีเด็กสักคนมาบอกว่ารักพ่อแม่ จะกตัญญูด้วยคำพูดได้ต่างๆนานา แต่ดันขี้เกียจเรียน ความขี้เกียจตัวนี้มีค่าเท่ากับอกตัญญูเลยทีเดียว. หากไหว้พระสวดมนต์นับถือพระพุทธเจ้าด้วยกายวาจาใจตามบทสวด. แล้วยังไม่สามารถรักษาศีล 5 ได้ครบถ้วนสมบูณ์ ก็ไม่ต่างจากการปรามาส ขาดความเคารพยำเกรง ในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ด้วยใจจริงกลายเป็นคนไม่มีสัจจะทั้งที่ปฎิญาน ไว้แล้ว ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม ยกตัวอย่างง่ายๆนะครับ ขี้เกียจผมเชื่อว่า. ถ้าเราเห็นโทษที่แท้จริง ใจมันจะรับรู้และเปลี่ยนแปลงเองละครับ

 

เอาวิธีที่ผมใช้เอง ทุกวันเลยนะครับ (เป็นคนขี้เกียจสุดๆ โดยสันดาน)

ตอนเช้าพิจารณาร่างกายตัวเอง ว่า จริงๆ แล้ว มันไม่ใช่ของเรา ไม่มีอะไรที่เป็นของเราแท้จริง แขนนั่นหรือเป็นของเรา ก็ไม่ใช่ ขานั่นหรือเป็นของเรา ก็ไม่ใช่ ก้อนเนื้อมาประกอบเป็นตัวตน ถึงได้เรียกรวมว่าเป็นร่างกายก็เท่านั้น หากแม้แยกชิ้นส่วนอวัยวะออกมา เราจะเรียกว่า เป็น "เรา" ได้อีกหรือ? ต่อให้เป็นอวัยวะสำคัญ ที่วิทยาศาสตร์ถือว่าเป็นเครื่องกำหนดตัวตนของเรา สมอง และ หัวใจ หากแยกมันออกมาจากร่างกาย มันก็เป็นแค่ก้อนเนื้อ ก้อนไขมัน หาใช่ตัวเราไม่
แม้แต่เลือด และน้ำเหลือง ของเรา เมื่ออยู่ในตัวเรา เราก็ถือเอาเสียว่ามันเป็นของเรา แต่หากเรามีแผล อยู่ใกล้ๆ แมลงวัน ยุง แมลงวัน และ ยุงมันยังบินมาแย่งเอาสิ่งที่เรายึดว่าเป็นของเรา ออกไปจากเราเลย เมื่อมันสูบเอาน้ำเหลือง และ เลือด ออกไปจากร่างกายเราแล้ว แม้มันยินดีจะคืนให้ ท่านจะยังอยากได้สิ่งนั้นคืนกลับเข้าร่างกายหรือไม่?

เมื่อพิจาณาแล้ว ก็ให้เปรียบร่างกายเหมือนหม้อทะลุ เหมือนที่ฝังศพของเหล่าสัตว์ทั้งหลายที่เรากินมันเข้าไป แล้วก็นึกเสียว่า ทำไมเราเติมเท่าไหร่มันก็ไม่เต็ม มีแต่จะเรียกร้องเอาเพิ่มจากเรา "หิวแล้วนะ เหนื่อยแล้วนะ ร้อนนะ หนาวนะ ขี้เกียจแล้วนะ ง่วงแล้วนะ" เราประเคนให้มันทุกอย่าง ดูแลดีขนาดไหน มันก็เรียกร้อง แถมบางคราวยังให้โทษ อยู่ดีๆ อยากจะป่่วยก็ป่วย แถมยังแก่ เสื่อมโทรมลงไปทุกวัน
เมื่อพิจารณาได้อย่างนี้แล้ว ผมก็ตั้งใจกับตัวเองว่า ในเมื่อจิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว เราจะให้บ่าวเรียกร้องอะไรจากเรา ให้เรารับใช้มันเช่นนั้นหรือ? เราสิ จะต้องสั่งมัน ใช้มันให้เหมือนทาส เราจะใช้มันทำงานให้เต็มที่ เราจะดูแลมันให้ดีที่สุด ให้มันแข็งแรง สวยงาม ไม่ให้มันป่วย เพื่อใช้ประโยชน์สูงสุดจากมัน แต่เราจะไม่ยินยอมฟังคำเรียกร้องที่ไม่สมควรจากมันอีกต่อไป

ส่วนระหว่างวัน ผมจะท่อง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ครับ เป็นบทย่อๆ ให้ระลึกได้
เมื่อเริ่มขี้เกียจ ก็ได้ยิน อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ก็จะถามตัวเองว่า เราทำอะไรอยู่ ยอมให้กับกิเลสของร่างกายเสียแล้วหรือ แล้วก็ทำงานต่อไป ครับ

 

เก็บงานไว้ พอใกล้ถึงวันที่ต้องส่ง มันขยันขึ้นมาในทันทีเลย

 

อนุโมทนากับทุกท่านครับผม....."รู้โลก เห็นโลก แต่..อย่าหลงโลก"สาธุ เจริญในธรรมทุกๆท่านครับ

 

ติงมีวิธีแก้อาการขี้เกียจคือรีบทำงานทุกอย่างที่ต้องทำให้เสร็จโดยเร็วที่สุด ดีที่สุดค่ะ
แล้วเราก็จะสบายค่ะ
เวลาคนอื่นทำเราก็ช่วยเขาบ้าง ...

 

ขอขอบคุณครับ กับวิธีคิดที่เป็นประโยชน์อ่านแล้วรู้สึกโดนใจจริง ๆ ครับ

 

เวลาเราขี้เกียจ ส่วนใหญ่แล้ว มันมาจากเราเอาแต่ ฉลาด

จะคิดอ่านการใด จะทำสิ่งใด ก็ใช้ปัญญาสอดส่องหาความบกพร่อง
เพื่อที่จะอุดช่องโหว่ หรือไม่ก็พิจารณาทุกเรื่องจนครบหมด ถ้ายัง
ไม่ครบก็จะคิดต่อ อะไรแบบนี้ จะทำให้เกิด ความขี้เกียจ ไม่ลงมือ
กระทำได้

ยิ่งถ้าเราพยายามอธิบานให้ใครต่อใครฟังว่า เรามีเหตุมีผล เราจึง
คิดสะระตะอย่างนั้นอย่างนี้ อีกฝ่ายก็ต่อว่ามาว่า ขี้เกียจ ไร้ผลงาน
แล้วเรายิ่งคิดหาทางแก้ ก็จะยิ่งไปกันใหญ่

สุดท้ายเป็นแค่นักคิด นักตำรา นักวิชาการ ขั้นพาลโต โสเซรตีส

* * * *

วิธีแก้ ให้ รู้เห็นลงไปตามความเป็นจริง ในความขี้เกียจที่ปรารภว่ามีอยู่
นั้นมีอยู่เท่าไหร่อย่างไร โดยให้ ลองหางานง่ายๆ แบบ qupid stupid
มาทำ เช่น ร้อยลูกปัด ทักครอสติส กวาดบ้าน ถูบ้าน

ทำบ่อยๆ ทำเนืองๆ ทำทุกวัน แล้ว สังเกตผลงานที่ทำได้

ถ้าปรากฏว่า ร้อยลูกปัดก็ทำได้ ทักครอสติสก็ทำได้ กวาดบ้าน ถูบ้านก็
ทำได้ ก็แปลว่า ขี้เกียจ ไม่จริง ก็ให้ดูความเป็นจริงให้ได้อีก คือ หางาน
ที่ง่ายกว่านั้นอีกมาทำ เช่น ระลึกดูลมหายใจเข้าออก

วันซ์ที่เจองานที่ง่ายๆ แล้วพบว่า เราลืมทำ ก็ค่อยบอกใครต่อใครว่า ขี้เกียจ มีจริงๆ

ที่กล่าวข้างบนนั้น เป็น เนื้อหาตรงตามพุทธศาสน และ จะเป็นวิทยาศาตร์
เมื่อลงมือทดรองปฏิบัติ

 

อ.ติงติง ถวายมณีนาคา สำนักสงฆ์ภูสูง อยู่ไหนและถวายเมื่อไหร่ บอกหน่อยดิอยากรู้

 

ภาวนา...ขยันเป็นบุญ ขี้เกียจเป็นบาป

หลวงพ่อวัดคลองตาลอง.

 

คุณติงติงค่ะ
พรุ่งนี้จะส่งเงินไปร่วมทำบุญนะคะ

 

ไม่ควรกินข้าวจนอิ่มเกินไป พูดถึงจะมาปฏิบัติสมาธิในช่วงเลิกงานด้วย ถ้ากินอิ่มพอมาถึงห้อง หรือนั่งบนเตียงความง่วงก้ถามหา ความขยันและคุณธรรมข้ออื่นๆหายไปหมด และถ้าจะสวดมนต์ก้สวดแบบหลับๆตื่นๆ

อย่างที่สองในหว่างวัน ควรสวดมนต์บทที่ชอบที่สุดในใจสัก1 จบ เช่นผมชอบสวดอิติปิโส ผมก้สวดกลับไปกลับมา ถ้ากำหนด3 รอบก้สวดให้ครบสามรอบ เพื่อให้จิตรู้จักความสงบเพียงชั่วครู่ชั่วคราว แต่แค่เท่านี้ก้ทำให้เกิดความตั้งใจที่จะทำความเพียร หรืออยากจะทำสมาธิในช่วงเย็นต่อได้ เพราะเปนการเกบหน่วยกิตในหว่างวันตุนไว้แล้ว เมื่อปฏิบัติต่อช่วงเย็นก้จะทำได้ดีขึ้น

อย่างที่สามหากจะทำอะไรเพื่อการเปนฝึกจิต อย่าเพิ่งไปรีบทำเลย เมื่อถึงบ้านหาอย่างอื่นมาทำตัดหน้าก่อน เพื่อไม่ให้เราล้าหรือเครียดเกินไป เพื่อให้ใจเราได้ผ่อนคลายก่อน เช่นอาจดูทีวี รดน้ำต้นไม้ หรือออกกำลังกายเบาๆ หรือเดินเล่นรอบบ้านหรือปักเย็บเสื้อผ้าที่ชำรุด เป็นการผ่อนคลายและกระต้นให้ร่างกายแอคทีฟบ้าง หลังจากทำงานเมื่อยมาทั้งวัน แต่ทำเบาๆพออย่าทำมาก จากนั้นจะมาทำภาวนา เจริญสติ บริหารปัญญา กำหนดจิต หรือพิจารณาอารมณใดอารมณ์หนึ่งให้เกิดสติ สมาธิ ปัญญา และอุเบกขา ก้ให้รีบทำได้เลยครับ
เพราะจิตเราจะพร้อมในการทำสมาธิและบริหารจิตคู่กันไปด้วย และไม่ง่วงและไม่ขี้เกียจด้วย ทำสมาธิหรือทำอะไร จะตั้งอยู่ได้นาน ไม่ใช่แปปๆ ของีบหรือไม่ไหว เลิกดีกว่า จะไม่เปนอย่างนั้นแน่นอน:boo:

 

ขี้เกียจมีหลายอย่าง แล้วคุณเป็นแบบไหน คงไม่ใช่ขี้เกียจหายใจนะครับ ส่วนตัวผมขี้เกียจทำบาป

 

ขอบคุณครับ
ผมก็ขี้เกียจบ่อยๆ
โดยเฉพาะช่วงหลังๆนี่บ่อยมาก

 

ขอบคุณทุกความเห็นมากครับ
ส่วนผมขี้เกียจอะไรนั้น คิดไปคิดมา คือขี้เกียจทำในทันที แต่สักแปป หรือสักพักก็กลับมาทำเองครับ ถ้าเวลานั้นเกิดอาการขี้เกียจขึ้นมา แล้วมันไม่อยากทำขึ้นมาเฉยๆ แล้วบางทีคนอื่นเขาไม่ชอบครับ ช่วงนี้ผมหลับไม่สนิทด้วย ครับ สมาธิไม่ค่อยอยู่กับตัว เพราะหลับไม่สนิทด้วยมั้งครับ ก็มาจากโรคบางอย่างด้วยของผมด้วยครับ

 

แก้ด้วยสัจจะครับ สัจจะที่จะไม่ขี้เกียจ ทางเดียวเท่านั้น.... ถ้านิสัยมันขี้เกียจ ก็ต้องเปลี่ยนนิสัยให้มันขยันซะ ก็ค่อยเป็นค่อยไปครับ วันหนึ่งมันจะขยันได้เองจนเป็นนิสัยถ้าคุณมีสัจจะที่จะทำ