หลวงพ่อมหาวิบูลย์ พุทธญาโณ พระอริยเจ้าผู้มากไปด้วยบุญฤทธิ์ แห่งวัดโพธิ์คุณ

เกือบละสังขารครั้งแรก



หลังจากที่ท่านเข้าโรงพยาบาลได้เดือนกว่า

อาการท่านก็ทรงและทรุดลงตามลำดับ

เนื่องจากมะเร็งได้ลามจากปอดเข้าสู่สมอง

และกระดูกสันหลัง ไปตามเส้นเลือดและหัวใจ

แต่สติสัมปัชชัญญะท่านก็ยังดีเยี่ยม

ยังสามารถอบรมลูกศิษย์ได้ทั้งพระและฆารวาส

แต่ก็มีบางครั้งที่ท่านได้รับยาก็ทำให้สมองเกิดบวม

มีอาการเบลอบ้างในบางครั้งแต่ก็ไม่บ่อยมาก

มีวันหนึ่งอาการท่านทรุดหนักท่านไม่ยอมรับยาจากทางแพทย์

เนื่องจากเวลาได้รับยาแล้วท่านจะควบคุมสติได้ยาก

ท่านได้ประคองตัวลุกขึ้นจากเตียง

แล้วนั่งท่าขัดสมาธิเข้ากรรมฐานนั่งได้สักพัก

ศิษย์ที่เฝ้าอยู่เห็นท่าไม่ดีกลัวท่านจะละสังขาร

จึงเข้าไปเขย่าตัวท่านและเรียกท่าน

ท่านจึงได้ถอนจากสมาธิและหัวเราะเบาๆ

แล้วพูดปลอบใจศิษย์ด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ติดตลกว่า

ยังไม่ตาย ยังไม่ตายก็ได้

แต่ท่านหารู้ไม่ว่าตอนนั้นหัวใจศิษย์มันเหมือนตายทั้งเป็นไปแล้ว

 

กราบหลวงพ่อมหาวิบูลย์ พุทธญาโณ เข้ามาติดตามอ่านด้วยคนครับ

 

ขอบคุณสมาชิกที่เข้ามาอ่านเรื่องราวดีๆนะครับ

 

เข้ามาอ่าน

อ่านที่หลวงพ่อท่านเล่าเรื่องพระเจ้าตากสินมหาราชแล้ว ประทับใจมาก

เล่าต่อครับ.........

 

ผมเองก็อยากฟังครับ ชอบมากๆ

 

นิทานเรื่องพระเจ้าตากจากหลวงพ่อมหาวิบูลย์

ท่านว่าเล่าให้ฟังเป็นนิทานนะ

เรื่องนี้พี่ที่ไปกราบท่านด้วยกันเขียนลงไว้ในเวปร่มโพธิ์ไทรครับ

ได้ขออนุญาติท่านนำมาลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

การทัวร์ธรรมะในครั้งนี้ได้ฟังนิทานของหลวงพ่อด้วยครับ

ท่านพูดถึงประวัติศาสตร์บ้านเราในช่วงปลายรัชกาลสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช

ว่าการที่ว่าท่านสติวิปราส แล้วโดนเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึกสั่งทุบด้วยท่อนจันทร์นะ เป็นเรื่องที่ยังต้องสงสัยกันต่อไป เพราะ

กาลครั้งหนึ่งก่อนสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชจะรับราชการทหารท่านได้มีโอกาสบวชถึง 3 พรรษา

มีความเข้าใจในธรรมของพระพุทธองค์พอสมควร เข้ารับราชการแล้วก็เป็นเจ้าเมืองได้ทะนุบำรุงพระพุทธศาสนาอยู่เนืองๆ

แต่เมื่อจำเป็นต้องเสียสละกู้ชาติ ทำศุึกสงคราม ฆ่าฟันศัตรูไปเป็นจำนวนมากมาย เมื่อการศึกผ่านมาจนบ้านเมืองเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง

ด้วยความเป็นพุทธมามะกะของพระองค์ ทรงเบื่อหน่ายต่อการกร่ำศึก การฆ่าฟัน ส่วนการจะสละราชบัลลังเลยก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ตามพระราชประเพณีก็คงไม่พ้นลูกหลานเครือญาติ แต่เมื่อพิจารณาแล้ว ด้วยบารีคงไม่รักษาชาติไว้ได้

คงมีแต่เพื่อนรักเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึกที่รบพุ่งเรียงเคียงไหล่กันมา แต่จะไปบอกเพื่อว่ามาเถอะมาครองราชย์

ทหารไว้ฝ่ายพระองค์คงไม่ยินยอม การรบกันของคนไทยกันเองคงหลีกไม่พ้น เลือดจะนองกรุงธนบุรี

ด้วยเหตุที่ท่านเคยสึกเจ้าพระฝางที่เป็นพระ ตอนปราบก๊กต่างๆ ก็เลยเกิดเหตุของการวิปลาสว่าพระองค์ทรงยิ่งใหญ่กว่าพระสงฆ์

พระสงฆ์ต้องกราบไหว้เพราะท่านมีธรรมที่สูงกว่า ตอนนี้ทหารของพระองค์ก็จะหมดความนับถือ

เพราะเรื่องราวคราวนั้นยังตรึงใจอยู่ จากนั้นเรื่องก็ดำเนินไปจนท่านได้ไปบวชอยู่จังหวัดนครศรีธรรมราช

จนสิ้นพระชนม์ในผ้าเหลืองตามที่มีคำร่ำลือกันอยู่

นิทานเรื่องนี้สอนว่า น้ำพระทัยของพระโพธิสัตต์นั้นมีความเสียสละอย่างมหันต์ จะเอาจิตใจปถุชนไปวัดไปกำหนดย่อมไม่สามารถกระทำได้

คนในปัจจุบันก็แย้งว่าหากเป็นเช่นนี้พระองค์ท่านควรจะสถาปนาพระราชบุตรขึ้น อันนี้เราเออเองคิดเอง

พระองค์สละพระชีพเพื่อธำรงค์ไว้ซึ่งชาติ ศาสนา แล้วพระองค์จะยังมามองครอบครัวพระองค์ท่านอยู่อีกเหรอ

พระองค์ท่านย่อมยังคงพระราชปรสงค์ธำรงค์ชาติ ศาสนาต่อ มีแต่เพื่อรักและน้องชายที่ร่วมรบกันมาเท่านั้นจะนำพาชาติ ศาสนาไปได้

หลายท่านอาจจะเคยได้ยินเรื่องเล่าต่อกันมาเรื่องที่พระองค์ท่านจะหักหนี้จากจีน ซึ่งเรื่องนี้เป็นการดูถูกพระองค์ท่านเป็นหนักหนา

ชีวิตพระองค์ยังสละแล้วเพื่อชาติ ศาสนา อันหนี้ค่อยๆชำระไปก็หมดไป ส่วนการรบแบบกองโจร

เพื่อรวบรวมก๊กต่างๆที่พระองค์กระทำก็ทำให้ได้อาวุธ เหล่าทหาร เสบียง มาสะสมได้โดยง่าย

หากจะมีหนี้มีสิ้นก็คงไม่ได้ขนาดล่มชาติกันทีเดียว แล้วใจท่านมุ่งศาสนาพระองค์ท่านผ่านการบวชเรียนแล้ว

ขอบัญญัติเรื่องมีหนี้สินแล้วห้ามบวชย่อมทรงทราบโดยแจ้ง พระองค์ท่านจะยอมหนีหนี้เพื่อไปบวชเพื่อวิโมกข์ธรรมอีกเหรอ

การกล่าวอ้างในเรื่องนี้จึงไม่น่าจะเป็นไปได้ ส่วนเรื่องต่อที่ท่านลงใต้แล้วทรงผนวชนั้นตรงกัน

ด้วยการเฉลิมพระเกรียติ์ยศท่าน เราน่าจะพิจารณาแก้ไขประวัติศาสตร์ เพราะเรายกย่องพระองค์ท่านเป็นมหาราชแล้ว

แต่ยังปล่อยให้พระเกียรติยศท่านยังมัวหมองด่างพร้อยอีกเหรอ

นิทานเรื่องหนึ่งก่อนอาหารเย็นที่หลวงพ่อมหาวิบูลย์ได้เล่าให้ฟัง มีใจความสำคัญดังนี้

ส่วนสำนวนการเขียนเป็นเรื่องของผู้ถ่ายทอด ผิดพลาดประการใด ผู้เล่าขอน้อมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว

สังฆังนะมามิ หลวงพ่อมหาวิบูลย์

 

อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ขออย่าเอามาเป็นประเด็นใดๆในเรื่องการเมืองนะครับ

เพราะท่านบอกแล้วว่าเล่าให้ฟังเป็นนิทานครับ

 

มูลเหตุแห่งวัดโพธิคุณ

ครั้งหนึ่งหลวงพ่อมหาวิบูลย์

ท่านได้รับคำถามจากท่านพ่อมหาปิ่น ชลิโต (พระครูวิโรจน์ธรรมาจารย์)ว่า

ท่านอยู่วัดอินทารามที่เกี่ยวข้องกับพระเจ้าตากสิน

แล้วท่านทำอะไรเพื่อพระเจ้าตากสินแล้วหรือยัง

จากคำปฏิญาณ


"อันตัวกูชื่อว่าพระยาตาก ทนทุกข์ยากกู้ชาติพระศาสนา ถวายแผ่นดินให้เป็นพุทธบูชา แด่ศาสนาสมณะพุทธโคดม ให้ยืนยงคงถ้วนห้าพันปี สมณะพราหมฌ์ชีปฏิบัติให้พอสม เจริญสมถะวิปัสสนาพ่อชื่นชม ถวายบังคมแทบบาทพระศาสดา คิดถึงพ่อพ่ออยู่คู่กับเจ้า ชาติของเราคงอยู่คู่พระศาสนา พระพุทธศาสน์อยู่ยงคู่องค์กษัตรา พระศาสดาฝากไว้ให้คู่กัน"

หลวงพ่อจึงตั้งใจเป็นตั้งปณิธานว่าจะสร้างวัดโพธิคุณ

เพื่อเป็นพระราชกุศลและเพื่อรำลึกถึงพระคุณของพระเจ้าตากสินครับ

โดยมุขด้านหน้าพระอุโบสถเป็นรูปพระโพธิสัตว์ประคองดอกบัว

มีความหมายถึงองค์พระเจ้าตากสินที่ทรงอุปถัมป์พระพุทธศาสนาครับ

 

กราบขอบพระคุณพี่มันตรัยด้วยนะครับ

ที่เปิดกระทู้ให้เพื่อนๆได้รู้จักพระดีที่ท่านปิดตัวมานาน

ทำให้ลูกศิษย์ท่านตื่นตัวนำธรรมะและเรื่องราว

ประสบการณ์ต่างๆที่ได้ประสบมาออกมาแบ่งปันกัน

ทำให้ชื่อท่านไม่ถูกลบเลือนไปครับ

และทางวัดก็ร่วมอนุโมทนาและขอให้ช่วยกัน

รวบรวมข้อมูลต่างๆเพื่อนำออกเผยแผ่สู่ส่วนรวมด้วยครับ

อย่างไรก็ตามผมได้รับแจกพระพุทธชินราชรุ่น 3 จากหลวงพ่อ

มาจำนวนหนึ่ง อยากจะแจกเพื่อนๆสมาชิกที่เข้ามาอ่าน

จะขออนุญาติจัดส่งไปให้พี่มันตรัยเพื่อแจกจ่ายด้วยนะครับ

และเร็วๆนี้ผมจะไปงานศพท่านที่วัดโพธิคุณหากมีอะไร

ติดไม้ติดมือกลับมาจะเอามาให้แจกอีกนะครับ

 

อนุโมทนาบุญด้วยครับ สาธุ

 

พี่ตกกระไดครับ นำวัตถุมงคลของท่านมาให้ชมมั้งน่ะครับ เจ้ากรมกรุหลวงพ่อมหาวิบูลย์

 

ได้รับพระธรรมจักรแล้ว ขอบคุณทุกท่านที่เอื้อเฟื้อครับ

 

ขออนุโมทนากับคุณตกกระไดด้วยนะครับ คำว่าตกกระได้น่าจะมาจากตกกระไดพลอยโจนของหลวงปู่ดุลย์ใช่ไม๊ครับ หากถึงเวลาสะดวกจะแจกพระพุทธชินราชรุ่นสามทันทีครับ ขออนุโมทนาอีกครั้งนึงครับ

 

ครับพี่ มาจากตกกระไดพลอยโจนครับ

หลวงพ่อสุจินต์ วัดหนองน้ำเขียวท่านเมตตาอบรมให้ครับพี่

หลวงพ่อสุจินต์ท่านเป็นศิษย์หลวงพ่อมหาวิบูลย์ครับ

หลวงพ่อมหาวิบูลย์ท่านเป็นผู้ชักนำให้หลวงพ่อสุจินต์บวช

ตั้งแต่ท่านเรียนจบธรรมศาสตร์เมื่อหลายสิบปีก่อนครับ

 

ได้รับพระธรรมจักรแล้วครับ ขอบพระคุณมากครับ

 

อยากได้ลูกสะใภ้หรือลูกพระ



มีเรื่องระหว่างหลวงพ่อมหาวิบูลย์และหลวงพ่อสุจินต์

ที่เพื่อนๆได้ลงไว้ในเวปร่มโพธิ์ไทรดังนี้ครับ

ศิษยานุศิษย์ของหลวงพ่อท่านหนึ่ง

เริ่มภาวนาด้วยการอ่านหนังสือเอง

ตั้งแต่ตอนยังศึกษาอยู่ในระดับปริญญาตรี

คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

โดยมีเพื่อนของท่านผู้นั้น เป็นลูกศิษย์ใน

พระเดชพระคุณหลวงพ่อมหาวิบูลย์

เมื่อเพื่อนทราบว่าท่านสนใจการภาวนา

จึงได้พาท่านมากราบหลวงพ่อมหาวิบูลย์ที่วัดอินทาราม

เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2514 หรือกว่าสี่สิบปีที่แล้ว

หลวงพ่อได้ซักถามถึงวิธีการและผลการภาวนา

หลวงพ่อได้กล่าวว่าถูกต้อง

และท่านยังได้แนะนำการภาวนาเพิ่มเติม

เป็นครั้งแรกที่ท่านผู้นั้นได้พระอาจารย์สอนกรรมฐาน

ต่อมา ท่านยังได้ศึกษาเพิ่มเติมในสำนักครูบาอาจารย์ผู้ใหญ่รูปอื่น

โดยมี หลวงปู่ดูลย์ อตุโล, หลวงปู่หลุย จนฺทสาโร เป็นอาทิ

เมื่อได้ลิ้มรสผลการภาวนามาพอสมควร จึงปรารภที่จะอุปสมบท

แต่ติดขัดอยู่ที่ มีมารดาที่ต้องดูแล และท่านก็เป็นบุตรเพียงคนเดียว

เมื่อมีเงินพอที่จะเลี้ยงมารดาต่อไปได้เอง

และฝากไว้กับญาติได้แล้วจึงจะได้อุปสมบท

ในสำนักของ หลวงปู่ดูลย์ อตุโล เป็นอุปัชฌาย์

หลวงพ่อมหาวิบูลย์ ท่านคงต้องการตอกย้ำความมั่นคงในการอุปสมบท

ให้กับมารดาของศิษย์ท่านนี้ เมื่อมีโอกาสได้พบมารดาของศิษย์ท่านนั้น

ท่านจึงได้ปรารภธรรมคติเพื่อให้รำลึกถึงคุณค่าของการอุปสมบทลูกให้มารดาฟังว่า

"โยมอยากได้ลูกสะใภ้ หรืออยากได้ลูกพระ"

"ลูกสะใภ้ อาจถูกใจบ้าง ไม่ถูกใจบ้าง"

"แต่ลูกพระคิดถึงเมื่อไรแล้วก็สุขใจ"

เมื่อท่านได้อุปสมบทเป็นพุทธชิโนรสแล้ว

ยังได้สงเคราะห์มารดาด้วยธรรมะตามสมควร

ท่านได้ปฏิบัติหน้าที่ของบุตรอย่างเต็มที่ จนได้จากกันไป

ซึ่งถ้าท่านมิได้อุปสมบท อาจมิได้ปฏิบัติได้ขนาดนี้

ศิษย์ท่านนั้นได้เจริญในสมณเพศจนถึงปัจจุบัน

ปัจจุบันศิษย์ที่กล่าวถึงนั้นท่านคือ

พระเดชพระคุณ พระอาจารย์สุจินต์ สุจิณฺโณ ครับ

พระอาจารย์สุจินต์ท่านได้เล่าให้ฟังว่า

นอกจากโยมมารดาของท่านที่ได้รับธรรมคติ ดังกล่าวแล้ว

ยังมี โยมมารดาของ ท่านเจ้าพระอรรถกิจโกศล (พระอาจารย์ธงชัย ธมฺมธโช)

ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดพระราม 9 กาญจนาภิเษก กทม.

ศิษย์เรียนกรรมฐานตั้งแต่สมัยเป็นฆราวาสอีกท่านหนึ่งของหลวงพ่อมหาวิบูลย์ ครับ

<!-- / message --><!-- sig -->ปล. จดจำจากคำบอกเล่าของ หลวงพ่อสุจินต์ ครับ _/|\_ _/|\_ _/|\_

ขอขอบคุณคุณweeravongด้วยนะครับ

 

มีประสบการณ์เกี่ยวกับรุ่นนี้ครับ

เพิ่งจะได้ยินมาจากคุณลุงที่เคยบวชอยู่กับหลวงพ่อมหาวิบูลย์หลายพรรษา

เพื่อนคุณลุงได้รับแจกพระรุ่นนี้ไปจากหลวงพ่อ

แล้วนำไปเลี่ยมห้อยคอด้วยความศรัทธา

และระลึกถึงคุณพระรัตนตรัยตามที่หลวงพ่อเมตตาสั่งสอน

โดยอาชีพท่านจะต้องขับรถไปโน่นมานี่อยู่ตลอดเวลา

วันหนึ่งขณะที่ขับรถตามปรกติ คุณลุงได้ขับรถตามรถบรรทุกเหล็กเส้น

ด้วยสังหรณ์ใจกลัวว่าเหล็กเส้นจะหลุดมาใส่รถ

คุณลุงก็พยายามขับเลี่ยงและจะแซง แต่จนแล้วจนรอด

ก็ไม่สามารถแซงขึ้นไปได้ เสี้ยวนาทีนั้นเอง

สิ่งที่ไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้น เชือกและสลิงที่รัดเหล็กเส้น

เกิดการคลายตัวและขาดออก ทำให้เหล็กเส้นทั้งคันรถ

พุ่งใส่หน้ารถลุงทันที่ เหมือนมายากลที่เคยดู

กระจกหน้ารถคุณลุงถูกเหล็กเส้นเสียบทะลุทั้งแผง

แต่ไม่มีเหล็กเส้นเส้นใดเลยที่จะเสียบเข้าที่ร่างกายลุง

ทั้งหมดปักทะลุเบาะข้างหัว ข้างตัว รวมทั้งเบาะข้างคนขับ

คุณลุงไม่สามารถออกจากรถได้เลยหากไม่มีคนมาช่วยดึงเหล็ก

ที่ล๊อกรอบๆตัวคุณลุงอยู่ และพระชุดที่คุณลุงห้อยก็เป็นพระ

ธรรมดาๆที่หลวงพ่อแจกงานกฐินทุกๆปีครับ

ขอขอบคุณภาพและข้อมูลจากเวปร่มโพธิืไทรครับ

 

อนุโมทนาบุญ พี่มันตรัยด้วยครับ ขอบคุณมากๆที่นำบทความดีๆมาให้อ่าน กราบหลวงพ่อมหาวิบูลย์ พุทธญาโณ ครับ

 

ครับ

ขออนุโมทนาและขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาในกระทู้นี้นะครับ

 

แจกรูปถ่ายหลวงพ่อมหาวิบูลย์ ๑๐ ใบครับ รูปนี้ท่านเมตตาปลุกเสกให้ และมีสายสิญจน์ ที่โยงในพิธีปลุกเสก หลายๆพิธีมากครับ เคยได้ยินว่ามีคนมาขอสายสิญจน์จากหลวงพ่อ เพื่อนำไปคล้องคนป่วย(เขาคงเข้าใจว่าผีเข้า ตามความเชื่อของคนพื้นที่ ซึ่งส่วนมากเป็นชาวกะเหรี่ยง) แปลกดีครับ หากเฉยเลย ผมเองว่าน่าจะเกิดจาก หลวงพ่อมหาวิบูลย์ ท่านเมตตาช่วยเหลือด้วยนะครับ รบกวน ขออนุญาตทางเวปร่มโพธิ์ไทร แจกรูปหลวงพ่อมหาวิบูลย์พร้อมสายสิญจน์ด้วยนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ