หลักปฏิบัติสัมมาวาจา

• ละการพูดเท็จ เว้นขาดจากการพูดเท็จ พูดแต่คำจริง ดำรงคำสัตย์ มีถ้อยคำเป็นหลักฐาน ควรเชื่อได้ ไม่พูดลวงโลก
• ละคำส่อเสียด เว้นขาดจากคำส่อเสียด ฟังจากข้างนี้แล้วไม่ไปบอกข้างโน้น เพื่อให้คนหมู่นี้แตกร้าวกัน หรือฟังจากข้างโน้น แล้วไม่มาบอกข้างนี้ เพื่อให้คนหมู่โน้นแตกร้าวกัน สมานคนที่แตกร้าวกันแล้วบ้าง ส่งเสริมคนที่พร้อมเพรียงกันแล้วบ้าง ชอบคนผู้พร้อมเพรียงกัน ยินดีในคนผู้พร้อมเพรียงกัน เพลิดเพลินในคนผู้พร้อมเพรียงกัน กล่าวแต่คำที่ทำให้คนพร้อมเพรียงกัน
• ละคำหยาบ เว้นขาดจากคำหยาบ กล่าวแต่คำที่ไม่มีโทษเพราะหู ชวนให้รัก จับใจ เป็นของชาวเมือง คนส่วนมากรักใคร่พอใจ
• ละคำเพ้อเจ้อ เว้นขาดจากคำเพ้อเจ้อ พูดถูกกาล พูดแต่คำ ที่เป็นจริง พูดอิงอรรถ พูดอิงธรรม พูดอิงวินัย พูดแต่คำมีหลักฐานมีที่อ้าง มีที่กำหนด ประกอบด้วยประโยชน์ โดยกาลอันควร

รู้จักมิจฉาวาจาว่ามิจฉาวาจา รู้จักสัมมาวาจาว่าสัมมาวาจา ความรู้นั้น เป็น สัมมาทิฐิ

 

วาจาประกอบด้วยองค์ ๕ ประการ เป็นวาจาสุภาษิต ไม่เป็นทุพภาษิต และเป็นวาจาไม่มีโทษ วิญญูชนไม่ติเตียน คือ

1. วาจานั้นย่อมเป็นวาจาที่กล่าวถูกกาล
2. เป็นวาจาที่กล่าวเป็นสัจ
3. เป็นวาจาที่กล่าวอ่อนหวาน
4. เป็นวาจาที่กล่าวประกอบด้วยประโยชน์
5. เป็นวาจาที่กล่าวด้วยเมตตาจิต

อีกนัยหนึ่ง
วาจาอันประกอบด้วยองค์ ๔ เป็น วาจาสุภาษิต ไม่เป็นทุพภาษิต เป็นวาจาไม่มีโทษ และวิญญูชนไม่พึงติเตียน

1. ย่อมกล่าวแต่คำที่เป็นสุภาษิต ไม่กล่าวคำที่เป็นทุพภาษิต
2. ย่อมกล่าวคำที่เป็นธรรม ไม่กล่าวคำที่ไม่เป็นธรรม
3. ย่อมกล่าวแต่คำอันเป็นที่รัก ไม่กล่าวคำอันไม่เป็นที่รัก
4. ย่อมกล่าวแต่คำสัตย์ ไม่กล่าวคำเหลาะแหละ

 

สัมมาวาจา ๒ อย่าง

• สัมมาวาจาที่ยังเป็นสาสวะ เป็นส่วนแห่งบุญให้ผลแก่ขันธ์ คือ เจตนางดเว้นจากการพูดเท็จ งดเว้นจากการพูดส่อเสียด งดเว้นจากการพูดคำหยาบ งดเว้นจากการเจรจาเพ้อเจ้อ
• สัมมาวาจาของพระอริยะที่เป็นอนาสวะ เป็นโลกุตระ เป็นองค์มรรค คือ ความงด ความเว้น ความเว้นขาด เจตนางดเว้น จากวจีทุจริตทั้ง ๔ ของภิกษุผู้มีจิตไกลข้าศึก มีจิตหาอาสวะมิได้ พรั่งพร้อมด้วยอริยมรรค เจริญอริยมรรคอยู่

 

แปะแปะ เอ็งมาว่าข้า สอนลัทธิใหม่ โดยไม่พิจารณา แบบนี้พูดส่อเสียดหรือเปล่า
เอ็งยังต้องศึกษาอีกเยอะนะแปะแปะ ไม่ใช่อ่านตำราแล้วคิดเองเออเอง

 

อนุโมทนาครับ

ที่ยากที่สุด คือพูดเพ้อเจ้อ เวลาที่พูดออกไล้ว ค่อยมารู้ว่าโลภะรับทานไปเรียบร้อย

ส่วน ส่อเสียด ก็เหมือนกัน เวลาพิมพ์มานะ อิสสา พยาบาท มันขึ้นมาเลย

ถ้ามีสติบ้าง พอจบรูปประโยคบางทีก็เลือกจะลบทิ้ง ไม่โพสมันลงไป

 

หลงยังมีสามัญสำนึกในส่วนที่ดี

รู้จักเลือกที่จะชนะใจตนเอง ในบางครั้งบางคราวที่มีสตืกำกับระลึกได้

ไม่มุ่งไปเอาชนะผู้อื่น เพื่อความสะใจ จนเกินขอบเขตความพอดี

เป็นธรรมดาของผู้ฝึกหัดทุกท่าน ย่อมมีเผลอไปบ้าง

แต่มีการลด ละ เลิก หรือเปลียนแปลงไปในทางที่ดี

 

อมฮอล ...... มาละซี้

 

แต่การไม่เชื่อโดยเหตุนัยสำคัญว่า ยังพิสูจน์ไม่ได้ แม้พระศาสดาก็ทรงไม่ถือว่าเป็นบาปกรรมอันใด เป็นเพราะเหตุคือปัญญาไม่ถึง เพราะเหตุปัจจัยในอันที่จะเห็นและพิจารณาได้ไม่ถึงพร้อม แต่จะเป็นบาปเป็นกรรมก็ต่อเมื่อ ไม่เชื่อแล้วยังลบหลู่ดูหมิ่นว่าร้ายให้ร้ายต่างๆนานา ดังมีพรรณามาในพระสัทธรรมในหลายบทหลายตอน ความสำคัญคือ การกล่าวสิ่งใดก็จงอย่าสำคัญว่าเขาต้องเชื่อ แต่ต้องสำคัญว่าไม่ควรกล่าวคำเท็จ คำไม่จริง คำที่กระทบต่ออารมณ์ความรูสึกของผู้อื่นหากไม่จำเป็น เพราะไม่มีสติพิจารณาในสิ่งที่ควรว่าทำไมถึงต้องใช้สิ่งนั้นและทำไมถึงไม่ใช้สิ่งนั้น ไม่ใช่เฉพาะวาจานะ กายก็ด้วย ใจก็ด้วย อย่าสักแต่ว่ารู้มากแล้วจะคิดว่านั่นคือทางหลุดพ้น เกิดมานะทิฐิ เป็นคำบาลีได้ตั้งหลายคำ เรียกรวมๆว่า ทิฐิ ที่ไม่ดี นำออกมาใช้ก็จะเกิดความโกลาหล แต่โดยมากจะเป็นกับตนเองมากกว่า ผู้อื่นหากตั้งสติพิจารณาดีๆ ไม่มีผล เว้นเสียผู้ไม่พิจารณาด้วยความมีสติและเป็นกลาง ก็จะไหลไปกับสิ่งเหล่านั้นคือ เกิดได้ทั้งเชื่อ และ ไม่เชื่อ นำไปสู่ ความยินดีและความยินร้าย หากยินร้ายแล้วลบหลู่ส่อเสียด ก็เป็นกรรมอกุศล เป็นวิบากสืบต่อไป พึงมีสติพิจารณาธรรมทั้งหลายให้ดีๆ ใครๆก็มีมานะทั้งนั้นแต่เอามาใช้ให้เป็นประโยชน์ก็ดี อะไรไม่ดีก็สละเสีย สละบ่อยๆ ทำในสิ่งที่คนอื่นคิดว่ายากสละยากเพียรระลึกรู้ว่ายาก ให้ค่อยสละทิ้งไป ..มีข้อคิดอีกอย่างคือ ครั้งหนึ่งพระศาสดาก็เคยเห็นเปรตสุกรที่เชิงเขาคิชกูช แต่ไม่ทรงปรารภสิ่งใดมาช้านาน จนกระทั่งพระโมคคัลลานมหาเถระก็เห็นประจักษ์แจ้งเช่นเดียวกันจึงทูลถามพระศาสดา...พระศาสดาจึงกล่าวว่า....(หาอ่านเอาเองครับ)
สาธุคั๊บ

 

ชอบล่ะซิ้

หนึ่งบาทได้ฉองเม็ด นั้นแหละเอาไปแบ่งกับน้าปราบ

เงียบนานแล้ว ปากเหม็น ^^

 

บางทีก็ต้องกระตุกต่อมอัตตากันบ้างสิ แต่เจนตนายังเหมือนเดิมครับ

 

พี่ปราบไม่จำเป็นต้องใช้หรอก เดี่ยวเหมาเอง หมดนั้นแระ
พี่ปราบไม่ว่างน่ะ ตอนนี้มาทำธุระอยู่ กทม มีไรฝากบอกน่าอินจาง ได้

 

ต้องเข้าในนะขันธ์ ที่เรียกตัวเองว่านักปฏิบัติ
และคำว่าปฏิบัตินั้นก็ คือ ปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธองค์
ส่วนธรรมะหมายถึงคำสั่งสอนที่องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดง
ดังนั้นการปฏิบัติธรรมจึงหมายความว่า เป็นการปฏิบัติไปตามคำสอนที่สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงไว้ นั้นเอง
จึงขึ้นว่านักปฏิบัติ ถ้าไปเอาคำสอนของพระพุทธองค์มาแสดง ถึงจะถูกต้องตามที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ก็ยังไม่ชื่อว่านักปฏิบัติ
ก็คงเป็นนักแสดง เมื่อจะคิดเป็นนักแสดงก็ควรศึกษาธรรมที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ให้ได้อย่างถูกต้อง จะได้ไม่ต้องเบี่ยงเบนว่า
ปฏิบัติเองเห็นเอง ว่ามันเป็นปัจจัตตัง มันจะสรุปง่ายไปไหม

การพูดส่อเสียดกับการพูดจริงต่างกันตรงไหน ? พูดจริงแต่ผู้ฟังไม่ยอมรับความจริงก็จะกลายเป็นพูดส่อเสียด
พูดจริงแล้วยอมรับตามนั้นว่า เป็นจริงดังที่เขาพูดก็คงพูดไม่ใช่ส่อเสียดเออเขาพูดจริง จริงป่าว

คงเป็นจริงอย่างดังที่ขันธ์ว่านั่นแหละ แปะแปะยังต้องศึกษาอีกมาก
แม้พระอริยะบุคคลเบื้องต่ำ ๓ ก็ยังต้องเป็นบุคคลที่ยังต้องศึกษาอยู่ เรียกอีกอย่างว่า พระเสขบุคคล

 

สัมมาวาจา เป็นองค์มรรค เป็นหนึ่งในจำนวนมรรค ๘
เจตนางดเว้นจากการพูดเท็จ งดเว้นจากการพูดส่อเสียด
งดเว้นจากการพูดคำหยาบ งดเว้นจากการเจรจาเพ้อเจ้อ
หากยังงดเว้นไม่ได้ ยังเป็นผู้เพ้อเจ้อ พูดไร้สาระ เอาแต่สนุกสนานเข้าไว้
ก็ยังเป็นผู้ห่างไกลต่อมรรค ๘ เพราะสัมมาวาจาก็จะต้องเป็นมรรคสมังคีย์ด้วยเช่นกัน

 

เจตนาอะไร ยังติดใจ คาใจ อยู่แค่ตะกรุดริงโทน นั่นกระมัง

เห้อ ชาวพุทธ จะแกะได้ไหมน้อ เพื่อความไม่โศกา

 

อนุโมทนาสาธุ กับธรรมที่ยกมาครับ

สาธุครับ

 

<TABLE style="WIDTH: 483px; HEIGHT: 210px" border=1 cellSpacing=0 cellPadding=2 width=483><TBODY><TR><TD bgColor=#ffece3 height=55>

น อนฺตลิเข น สมุทฺทมชฺเฌ น ปพฺพตานํ วิวรํ ปวีสํ

น วิชฺชตี โส ชคติปฺปเทโส ยตฺรฏบิตํ นปฺปสเหยฺย มจฺจุ

​

</TD></TR><TR><TD bgColor=#ffffff>

บุคคลที่ทำกรรมชั่วไว้

ถึงจะเหาะขึ้นไปอากาศ ก็ไม่พ้นกรรมชั่วได้
ถึงจะดำลงไปในทะเล ก็ไม่พ้น
ถึงจะเข้าไปหลบบนซอกเขา ก็ไม่พ้น
เพราะไม่มีแผ่นสักส่วนหนึ่ง ที่เขายืนอยู่แล้ว
จะไม่ถูกความตายครอบงำได้​

​

</TD></TR></TBODY></TABLE>​

 

เป็นเช่นนี้จริงๆครับ อนุโมทนาสาธุครับ

 

<TABLE style="WIDTH: 483px; HEIGHT: 146px" border=1 cellSpacing=0 cellPadding=2 width=483><TBODY><TR><TD bgColor=#ffece3 height=55>

อภิตฺถเรถ กลฺยาเณ ปาปา จิตฺตํ นาวารเย
ทนฺธํ หิ กรโต ปุญฺญํ ปาปสฺมึ รมติ มโน​

</TD></TR><TR><TD bgColor=#ffffff>

บุคคลควรรีบขวานขวายใกรทำความดี ควรห้ามจิตจากบาป
เพราะเมื่อทำบุญช้าไป ใจจะยินดีในบาป

​

</TD></TR></TBODY></TABLE>
<!-- google_ad_section_end -->