เหมือนทิ้งพ่อกับแม่เลย

เมื่อก่อนจะอยู่กับพ่อแม่มาตลอดแทบจะไม่ได้แยกกันนานเลยค่ะ ถึงจะมีครอบครัวแล้วก็ยังอยู่ด้วยกัน. ดิฉันมีน้องสองคนค่ะ น้องสาวเสียชีวิตตอน9ขวบ ป่วยเป็นโรคพิษสุนัขบ้า. ส่วนน้องชายเสียชีวิตตอนอายุ18ปี โดนรถชนเสียชีวิตคาที่. ก็เหลือดิฉันคนเดียวก็ป่วยหนักจนเกือบจะไม่รอดเหมือนกันแต่ก็รอดมาได้. ดิฉันได้ย้ายครอบครัวมาอยู่ทางภาคเหนือแต่ก็เอาพ่อกับแม่มาอยู่ด้วย. ก็ไปใหนไปด้วยกันตลอด. แต่เมื่อ5ปีก่อนแฟนโดนย้ายงานมาอยู่ต่างประเทศจนถึงทุกวันนี้ยังไม่ได้ย้ายกลับเลยค่ะ. แต่ก็กลับไปเที่ยวบ้านปีละ2ครั้งทุกปี. ช่วงนี้พ่อกับแม่อายุมากแล้ว เวลาโทรคุยกัน พ่อจะบอกว่าเหงาแล้วเค้าจะกังวลว่าจะเจ็บป่วยตอนกลางคืนแล้วจะไม่มีใครพาไปหาหมอเวลาคุยกันก็จะพูดเหมือนอยากจะให้กลับไปอยู่ด้วยคอยดูแล. ตัวดิฉันก็อยากจะกลับไปแต่ก็เป็นห่วงลูกๆ สามีต้องทำงานไม่มีเวลารับส่งลูกที่โรงเรียนใหนจะต้องทำกับข้าวอีก ช่วงดิฉันไม่อยู่เค้าจะไปซื้อจังฟู๊ตมาทานทุกวันเลยค่ะ. แล้วแบบนี้ดิฉันควรทำยังใงดีคะอยู่นี่ก็เป็นห่วงพ่อแม่. กลับไปบ้านก็เป็นห่วงสามีกับลูก. ช่วยชี้แนะให้หน่อยค่ะ. พ่อแม่อยู่ทางบ้านก็ไม่ลำบากอะไรมีเพือนบ้านคอยมาคุยและขับรถให้แล้วก็มีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ค่ะ. ควรจะบอกพ่อยังงัยดีคะเพื่อไม่ให้คิดมากน่ะค่ะ

 

ผมว่ามันต้องมีทางออกแน่คับ แต่ต้องเลือกเอา ลูกให้สามีดูแลเถอะ ที่บอกว่าไม่มีเวลา ถ้าคิดจะทำจริงๆมันต้องมีเ้วลาแน่ เวลามี 24 ชม เท่ากันทุกคน จัดสรรให้ดีสิ พ่อแม่สำคัญที่สุดครับ ต้องตอบแทนท่านให้ดีนะ ผัวตายไปก็หาใหม่ได้ ลูกตายไปก็ทำใหม่ได้ แต่พ่อแม่นี่สิ หนึ่งเดียวในจักรวาล ไม่มีอีกแล้วนะครับ ควรจะบอกสามีกับลูกไม่ให้คิดมาก แล้วกลับมาอยู่กับพ่อแม่มากกว่าที่จะบอกพ่อแม่ว่าไม่ให้คิดมาก โอกาสยังมี ขอให้คุณเลือกทางที่ถูก

 

อนุโมทนาสาธุครับ ...

 

ผมว่าสิ่งที่ทำได้ง่ายเบื้องต้น คือ การทำบุญครับ เจริญ ทาน ศีล ภาวนา อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลดู เท่าที่มีโอกาส เพราะทุกสิ่งที่ทำให้เป็นแบบนี้ผมคิดว่ามันล้วนมาจากกรรมทั้งสิ้นอ่ะครับ TT

 

ถ้ามองเรื่องกฏแห่งกรรมเราอยากให้ลูกปฏิบัติกับเรายังไงเราก็ปฏิบัติกับพ่อแม่แบบนั้นครับ

 

เวลาโทรคุยกัน พ่อจะบอกว่าเหงาแล้วเค้าจะกังวลว่าจะเจ็บป่วยตอนกลางคืนแล้วจะไม่มีใครพาไปหาหมอเวลาคุยกันก็จะพูดเหมือนอยากจะให้กลับไปอยู่ด้วยคอยดูแล
v
v
จริงๆถ้าดูดีๆท่านก็ดูเปรยๆแก่คุณนะครับ เพียงแต่ท่านคงเกรงใจเพราะลูกสาวตัวเองออกไปมีครอบครัวและยังมีลูกมีสามี หากท่านเรียกร้องให้กลับมาอยู่กะท่าน ก็คงจะเกรงใจ...แต่คุณเอง ก็คือลูกคนเดียวที่เขามีอยู่

มองแบบทางบวก น้องชายและน้องสาวคุณเสียชีวิตแต่เด็ก คุณเองก็บอกว่าต้วเองก็เกือบไม่รอดเหมือนกัน ไม่แน่การที่คุณต้องไปอยู่ต่างประเทศ อาจจะเป็นเคล็ดอย่างนึง

มองแบบทางลบ ตอนนี้เขาไม่เหลือใครแล้ว เพราะคุณคือลูกคนเดียวของเขา ลองกลับมั้ยครับ เพราะคุณคงจะได้เห็นรอยยิ้มและความสุขของพ่อแม่ที่รอคอยคุณอยู่

มองตามความเห็นคนอื่นๆ ก็เห็นด้วยนะครับ มีทั้งให้ปล่อยวางเพราะคงเป็นผลของกรรมใดสักกรรมหนึ่ง หรือไม่หากมองในรูปแบบกฎแห่งกรรม คุณปู่คุณย่าของคุณท่านได้อยู่ร่วมกับคุณพ่อของคุณจนแก่เฒ่าเลยหรือไม่ น่าคิดดีนะครับ

เพราะเรื่องราวของบ้านผม ตลกดี ...แม่ของผมท่านอาจจะเป็นสะใภ้ที่ไม่ดีเท่าไหร่ตามความคิดและการบอกกเล่าของคุณย่าและบรรดาอาๆ บัดนี้ แม่ของผมกลับได้สะใภ้ที่ไม่ดีเช่นกัน

 

ขอบคุณมากๆกับทุกกระทู้ที่บอกมาค่ะ ส่วนความคิดเห็นของคุณalum-1อ่านไปมาหลายรอบมาก ก็กลับมาคิดว่าคงเป็นกรรมจริงๆกระมังคะ. สมัยตอนเป็นเด็กก็จะเห็นพ่อกับแม่เลี้ยงหมูใว้4-5ตัว. เพื่อจะได้เอาใว้ขายลูกหมู แล้วพอลูกหมูได้3เดือนก็จะมีคนมาจับไป แม่หมูก็จะร้องหาลูกทั้งคืน. เลี้ยงหมูขายลูกแบบนี้มาหลายปีมาก. จึงเลิกทำ.
ส่วนปู่ย่าตายายท่านก็อยู่ด้วยกันจนวันสุดท้ายของชีวิตเลยค่ะ ส่วนพ่อแม่พอแต่งงานกันแล้วก็แยกครอบครัวมาอยู่ต่างหากค่ะ. ดิฉันเองก็อยากกลับค่ะ แต่ก็ยังเป็นห่วงลูกคนเล็กอยู่ค่ะ. ช่วงวัยรุ่นกลัวว่าถ้าแม่ไม่อยู่ส่วนพ่องานยุ่งเดี๋ยวจะไปติดเพื่อนแล้วทำเรื่องไม่ดีขึ้นมาแล้วต้องมานั่งเสียใจทีหลังสิคะ. ตอนนี้ก็16แล้ว แต่ดิฉันก็คิดว่าจะพยายามกลับบ้านให้บ่อยที่สุดค่ะ. ขอโทษด้วยนะคะที่ท่านๆอ่านกระทู้นี้แล้วจะเห็นในความเห็นแก่ตัวของดิฉันจริงๆแล้วก็รักพ่อแม่อยากอยู่กับท่านให้มากที่สุดเหมือนกันค่ะ อีกสองเดือนก็ได้กลับแล้วค่ะ

 

ตามนั้นเลยครับ พ่อแม่มีคนเดียวในโลกนี้ ไม่สามารถหาใหม่ได้ครับ
อนุโมทนาสาธุๆๆ

 

ลูกปิดเทอมแล้ว พามาช่วยดูแลพ่อแม่บ้าง ซักระยะก็ยังดี ท่านแก่มากแล้วก็อยากให้ลูกหลานคอยดูแล ส่วนสามีเค้าคงดูแลตัวเองได้ดีกว่าคนแก่นะ..แค่ช่วงปิดเทอม ท่านก็มีกำลังใจมากแล้ว

 

แล้วเวลาเราบวชเนี่ย แบบตลอดชีวิต จะเรียกว่า อกตัญญู หรือเปล่าครับ เพราะ ถ้าบวชแล้ว

ก็คงไม่ได้กลับไปดูพ่อ แม่ แล้วแน่นอน

 

หากเป็นดั่งคุณ Fasopibe กล่าวมาเรื่องหมู ผมเดาว่าก็อาจจะมีส่วนนะ

มีเรื่องอ่านเรื่องนึง น่าสนใจดีครับ เพิ่งได้อ่านเหมือนกัน
"อาฆาตข้ามภพข้ามชาติ "

ถาม: พวกที่เคยอาฆาตกันข้ามชาติ มีโอกาสที่จะหมดความอาฆาตไหม ?
ตอบ: ถ้าหมดความตั้งใจเรื่องนั้นเมื่อไรก็หมด ถ้ายังไม่หมดความตั้งใจ ก็จะไปเรื่อย ๆ

ถ้าอาฆาตกันเหมือนกับ นางกุลธิดา กับ ยักษิณี แบบนี้ต้องให้อโหสิกรรมกันก่อน นางกุลธิดาคลอดลูกเมื่อไรจะมียักษ์ตนหนึ่งคว้าลูกเอาไปกินทุกครั้ง จนกระทั่งเธอรู้เลยว่าถ้าคลอดอีกก็เสร็จอีก วันนั้นพอคลอดเสร็จ เธอก็ไม่สนใจว่าร่างกายจะอ่อนแอขนาดไหนก็ตาม อุ้มลูกได้ก็วิ่งไป เชตวันมหาวิหาร จะอาศัยบารมีพระพุทธเจ้าช่วย

เมื่อไปถึงประตูเชตวันมหาวิหารนางยักษิณีตามทันพอดี ปรากฏว่ามีท้าวจตุมหาราชที่รักษาพระพุทธเจ้าอยู่ในบริเวณนั้น ยักษ์ก็เลยไม่กล้าทำอะไร พระพุทธเจ้าจึงสั่งให้พายักษิณีเข้ามา แล้วประกาศกรรมในอดีตชาติให้รู้ว่าชาติหนึ่ง นางยักษ์เกิดเป็นแม่ไก่ส่วนนางกุลธิดาเกิดเป็นแม่แมว แม่แมวกินลูกไก่เสียเกลี้ยงเลย แม่ไก่ยัวะขึ้นมาก็ประกาศเลยว่าจะตามไปกินลูกแกบ้าง พอชาติต่อมาแม่แมวไปเกิดเป็นแม่กวาง แม่ไก่ไปเกิดเป็นแม่เสือ กินลูกกวางคืนไป กินกันไปกินกันมาจนมาถึงชาติปัจจุบันนี้

เมื่อถึงชาติปัจจุบันนี้ พระพุทธเจ้าประกาศบอกขอให้โจทก์และจำเลยอโหสิกรรมต่อกัน ในเมื่อทั้งหมดออกปากอโหสิกรรมต่อหน้ากัน โดยที่ประกาศว่าจะไม่จองเวรกันต่อไป กรรมนั้นก็ขาดช่วงลง คือ ความตั้งใจหมดลงแล้ว เมื่อความตั้งใจหมดลงแล้ว กรรมก็ขาดช่วงลง

ถาม: ต้องขออโหสิกรรมทั้งสองฝ่ายเลยไหมคะ ?
ตอบ: ต้องทั้งสองฝ่าย โจทก์และจำเลยพร้อมกัน ถ้าหากว่าเราให้อภัยฝ่ายเดียว แสดงว่าเราปลดออกจากกรรมนั้นได้ แต่อีกฝ่ายก็ยังตามจองเวรเราอยู่ อย่างที่พระเทวทัตตามจองเวรพระพุทธเจ้า


สนทนากับพระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ เดือนกันยายน พุทธศักราช ๒๕๔๕
<!-- / message --><!-- sig -->

 

คุณ Fasopibe เรื่องความรักพ่อแม่ และเป็นห่วงท่าน ผมว่า คุณคงมีอย่างเต็มเปี่ยมแน่นอน ไม่งั้นคงปล่อยเฉยๆ ....และคงไม่มาตั้งในกระทู้นี้เพื่อหาทางแก้ในความไม่สบายใจของตัวเอง

จริงๆเรื่องแบบนี้ก็มีอีกเยอะแยะที่เกิดกับครอบครับคนอื่นๆในประเทศไทย บ้างลูกมาทำงานกรุงเทพ พ่อแม่ก็อยู่ ตจวกัน 2 ปู่ย่าหรือตายาย โดยเฉพาะคนที่มีลูกมีเพียงคนเดียวคงเจอเรื่องแบบนี้ ยิ่งถ้าเลวร้ายหน่อยเวลาผมดูข่าวสังคม ประมาณว่าวงเวียนชีวิตที่ครอบครัวทำนาน ทำไร่ลำบากมาก มีลูก5-6 คน ลูกก็เอาหลานมาให้พ่อแม่เลี้ยง เงินไม่ส่งมาให้ แถมลูกบางคนทิ้งพ่อแม่เลย เรื่องราวแบบนี้มีให้เห็นอยู่ทุกวันนี้

คุณ Fasopibe ถือว่าเป็นลูกที่ดีคนหนึ่งที่ส่งเสียเลี้ยงดูท่านแม้ตัวจะอยู่ไกล...ค่อยๆหาทางแก้กันไป ลูกๆก็เริ่มโตกันแล้ว อะไรๆคงจะดีขึ้น ให้ท่านไปอยู่กับคุณที่ต่างประเทศท่านคงไม่ไป คงมีแต่คุณต้องมาอยู่กับท่านแล้วแหละ เพียงแต่ตอนนี้รอเวลาให้ลูกๆโตขึ้น

อ้อๆ เหลือปาฎิหาริย์ ให้แฟนคุณได้ย้ายกลับมาไทย ทุกอย่างคงสุขใจ

หรือไม่ก็คนละครึ่งทาง เพิ่งได้ดูรายการตีสิบ หญิงไทยแต่งงานกะเศรษฐีฝรั่ง แต่ฝ่ายหญิงรักประเทศไทยมาก จึงตั้งเงื่อนไขกับสามีว่า อยู่ไทย 6 เดือน ไปอยู่ฝรั่งเศสอีก 6 เดือน

ขอให้โชคดีนะครับ

 

เมื่อเรามีคนที่เรารัก เรามักเห็นคนที่รักเราสำคัญน้อยกว่าเสมอ การตัดสินใจทำสิ่งใด ถ้าช้าไปเราอาจเสียใจตลอดชีวิตก้อได้ เคยมีความรู้สึกเหมือนคุณเหมือนกัน ๒๐ ปี กว่าจะย้ายเข้ามาอยู่ใกล้พ่อ แม่ เมื่อมาอยูด้วยเราคิดเสียดายเวลาที่เราอ้างว่าอยากหาประสบการณ์ชีวิต(ไปเรียน/ทำงานจังหวัดอื่น) เราทิ้งเขาไปได้ยังไงตั้ง ๒๐ ปี พ่อแก่ลงไปเยอะเลย คิดไปก้อแค่นั้นเพราะย้อนเวลากลับมาไม่ได้ ก้อคงต้องทำเวลาที่เหลืออยู่ให้คุ้มค่าที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ไม่มีใครทำถูกที่สุด หรือผิดที่สุด เพราะบางครั้งความจำเป็นของคนเราไม่เหมือนกัน ก้อให้กำลังใจน่ะค่ะ...

 

ขอให้พบทางออกที่ดีสำหรับทุกฝ่ายค่ะ

 

อยู่ที่นู้นก็ให้สวดมนต์ สมาทานศีล5 และนั่งกรรมฐาน
สัก10นาทีทุกวันเด๋วจะคิดได้เองว่าควรจะทำอย่างไร
สมาธิมาปัญญาเกิด แล้วธรรมมะจะจัดสรรเอง

 

คุณฟะโสไป...(เรียกยากวุ๊ย)
...มนุษย์เกิดมาก็ทุกข์แล้ว...ทุกข์ในการเลี้ยงชีพ..พลัดพรากจากสิ่งที่รักฯลฯ....
คุณไปห่วงพ่อแม่ทำไม...เพราะคุณก็ต้องเผชิญทุกข์อยู่...กับสามีและลูก...
...ตัวพ่อแม่ก็เหมือนกัน...ต้องรู้ว่าลูกโตแล้ว ก็ต้องพลัดพรากจากกัน...
..ถ้าโชคดีก็ได้อยู่ใกล้ชิดดูแลกัน...โชคร้ายก็ต้องอยู่ไกลกันฯลฯ...
...อยู่ห่างกัน ก็หมั่นโทรฯ ถ้าไม่เปลือง ปลอบขวัญท่าน...ส่งของกินของใช้มาให้ท่านนานๆก็หาเวลามาเยี่ยมท่าน... เวลานอนก็กราบห้าครั้งพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์แม่พ่อครูบาอาจารย์ ..พอท่านเสีย ก็มาเผาท่าน....
..นี่ชีวิตฆาราวาสต้องเดินไปแบบนี้...
..อย่าไปห่วงหน้าพะวงหลัง....
..ถ้าผมเป็นพ่อคุณผมจะด่าคุณให้จำ...
...อย่ามาห่วงพ่อ...เอาตัวให้รอด...พ่ออยู่ไม่นาน...แต่ลูกต้องอยู่ให้นาน....จบ.

 

ทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยงแท้ แต่ความดีที่ทำจะไม่เลือนหายไป ขอเป็นกำลังใจให้จขกท. และขอให้พบทางออกที่ดีนะครับ

 

ส่วนตัวผมคิดว่าคุณควรหาเวลามาเจอท่านให้มากขึ้น โทรไปหาท่านให้มากขึ้น

หรือส่งโปสการ์ด ภาพถ่าย วีดีโอ ของฝาก อะไรก็ได้ครับ

ที่อย่างน้อยทำให้พวกท่านคลายความเหงาลงได้บ้าง



คิดได้แบบนี้ก็ประเสริฐแล้วครับ โชคดีครับ

 

โทรศัพท์ก่อนครับ ใช้โทรศัพท์ให้เกิดประโยชน์ และฝากเพื่อนบ้านไว้ในกรณีที่คุณต้องห่างจากบ้าน และเกิดพ่อแม่คุณเจ็บป่วยจะได้ให้เขาช่วยเหลือได้ อย่างน้อยก็เป็นหลักประกันอย่างหนึ่ง ต่อมา ก็เรื่องการกลับบ้าน ผมว่าถ้าคุณอยากกลับจริง ๆ คุณเฉลี่ยเงินเดือนไว้ทุกเดือนเพื่อกลับบ้านก็ได้ อย่างน้อยก็ปีหนึ่งกลับบ้านครั้งหนึ่ง ผมว่าพ่อแม่ไม่ได้อยากได้เงินจากลูกมากนักหรอกครับ อยากเห็นหน้าลูกหลานมากกว่า และการเฉลี่ยเงินเพื่อกลับบ้านและให้ท่านเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายนั้น ผมว่าขึ้นอยู่กับคุณล่ะครับที่จะทำหรือไม่ทำ เพราะคนทั่ว ๆ ไป มักจะอ้างว่าเงินไม่พอ ใช้นั่น ใช้นี่ ก็หมดแล้ว ผมเห็นบางคนกินเหล้า สูบบุหรี่ทุกวัน ถ้าเว้นไม่กินไม่สูบเดือนละสี่วันจะเป็นเงินเท่าไหร่ผมว่าราว 4800 บาท ต่อปีผมว่าเยอะพอที่จะกลับบ้านแล้วล่ะครับ
อนึ่ง อันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัว ถ้ามันรุนแรงไป อาจทำให้คนอื่นไม่พอใจ ผมขอโทษด้วย