บางครั้งต้องยอมให้สิ่งไม่ดีเกิดขึ้นก่อนจึง "ผ่านยุคสมัย" ไปสู่สิ่งที่ดีกว่าได้?

ความคิดทางโลกจะส่งผิดหรือถูกต่อทางธรรม

ของใครของมัน

คือของท่านและของเขา

สุดท้าย

ไม่มีเขาและมีท่านเมื่อไม่มีสังขารเพราะมีสังหารเข้ามาแทน
ไฟที่ลุกอยู่เผาไร่เผานากับไฟที่ใช้หุงข้าวให้ผู้เฒ่าที่หิวโหยเพราะหนีการตามล่าคือไฟอันเดียวกันหรือไม่ ไม่ใช่
แต่อยากยืมความร้อนที่ท่านมีเพื่อมาหุงข้าวให้เขาเหล่านั้นที่ผ่านทั้งผิดและถูก

ในตลอดของการมีชีวิตและกำลังจะลับไป

คงเป็นข้าวมื้อสุดท้ายที่อร่อยมากที่สุดเพราะมาจากมือของโลกที่ถือว่าเป็นศัตรู

และลูกศัตรูทำไมมันดีกว่าลูกของเราที่เขารู้จักให้อภัย

ท่านน่าจะใช้นามแทนตัวว่า ม้งน่า นะครับ
ผมผ่านมาเล่านิทานเก่าๆนะครับ

 

แสงอรุณรุ่ง ส่องทาง ไม่ห่างไกล
คืนมืดรอวันสว่างไสว แม้ยาวนาน
เมล็ดพันธุ์จากสวรรค์โปรยสู่ดิน
จากรากหญ้า ชูช่อ สู่ฟ้ากว้าง


ฝากฝั่งแผ่นดินเธอใกล้รุ่งสาง
ฝากฝั่งแผ่นดินฉัน ยังยาวไกล
เมื่อเธอตื่นขึ้นก่อนจงปลุกฉัน
แสงสว่างในใจฉัน ก็เหมือนเธอ


...

 

ฉันรออยู่ ณ จักรวาลอันกว้างไกล
ไร้ซึ่งแสงใดๆ มายาวนาน
เมื่อเธอปรากฏขึ้น สว่างไสว
ฉันตื่นเต้นที่ได้เห็นและพบเธอ


ณ จักรวาลอันกว้างไกล
ถูกเติมเต็มด้วยแสงแห่งฉันและเธอ
พวกเราต่างวาดฟ้า เปลี่ยนฝันเป็นความจริง
แล้วเฝ้ารอ "ดวงดาว" ปรากฏขึ้น ทีละดวง


...

 

ประชาชนทั้งหลาย จะกลายเป็น
วีรบุรุษ และวีรสตรี ของพวกเรา
ดุจดวงดาวทั้งหลาย ณ ปลายฟ้า
ไม่มี "เทพเจ้า" หนึ่งเดียวให้ยึดติด


เพราะเธอทั้งหลายจะประกายแสง
จากหัวใจที่สว่างไสวของเธอเอง
คลื่นแห่งความรักประสานเป็นหนึ่ง
สานฟ้า ส่องสายใย ประกายดาว


...

 

ยุคสมัยแห่งเทพเจ้าองค์เดียวสิ้นไปแล้ว
ทุกคนคือ "สิ่งศักดิสิทธิ์" ดุจดวงดาวบนฟ้า
ประชาชน จะก้าวเดินไปด้วยเท้าของตนเอง
หมดยุคที่จะรอ "เทพเจ้า" ลงมาโปรด


คนธรรมดา จากรากหญ้า คือ วีรบรุษ วีรสตรี
ผู้สร้างยุคสมัยด้วยหัวใจของเขาเอง
ไปเถิด จงใช้ความสว่างไสวนำทางไป
นำพาผู้คนทั้งหลายให้พ้นจากความมืดมน


...

 

อ่านแรกๆๆ ก็ซึ้งดีครับ อ่านๆๆไปเริ่ม งง ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เป็นไรครับ..ยังไงผมก็ชอบ สำนวน บทกลอนที่ท่าน 瑠璃王 เขียนน่ะครับ

 

อย่าดูถูกว่าประชาชนคือคนอ่อนแอ
ที่ต้องพึ่งพาผู้ยิ่งใหญ่ จึงจะอยู่รอดได้
ด้วยหมดยุคสมัยของเทพเจ้าองค์เดียวแล้ว
ประชาชนไม่ควรถูกกระทำให้อ่อนแอ


พวกเขาควรรู้ถึงพลังความศักดิสิทธิ์
ที่ซ่อนอยู่ตัวของพวกเขาเอง
เปิดผนึกที่ปิดแน่นออก
แล้วใช้มันนำประเทศไป


...

 

สัตว์ในป่า อยู่ได้ด้วยตัวมันเอง
ไร้ซึ่งการพึ่งพาได้อย่างไร?
เทพนักษัตรแห่งพระสุริยเทพ
ก็ยืนหยัดอยู่ได้ ด้วยเหตุนั้น


ตื่นเถิด อย่าให้ความดีของใคร
ครอบงำให้เจ้าอ่อนแอและลุ่มหลง
ปลุกพลังของตัวเอง ยืนหยัดด้วยเท้าของเจ้า
จงก้าวเดินไป ด้วยเท้าทั้งสองของตนเอง


...

 

มาเถิด ร่วมสร้างอนาคตด้วยตัวเจ้าเอง
อย่าปล่อยให้ความดีของใครครอบงำ
ให้พวกเขาอ่อนแอและร้องขอแต่เขานั้น
จงลุกขึ้น ยืนหยัดด้วยเท้าของเจ้าเอง


เขา ก็ไม่ต่างจากเจ้า คนเหมือนกัน
จงปลดพันธการที่ผูกมัดเจ้าออกเสีย
เหมือนสัตว์บ้านที่ปลดออกจากโซ่ตรวน
ยืนหยัดอยู่อย่างสัตว์ป่า เด็ดเดี่ยว ทรนง


...

 

การครอบงำด้วยความดี
ทำให้ประชาชนอ่อนแอ
ความดีกลายเป็นยาพิษ
ทำลายศักยภาพประชาชน


ด้วยดูถูกมองว่าประชาชนอ่อนแอ
จึงกระทำดังเช่น เขาไม่อาจพึ่งตนเองได้
นานวันเข้า ยิ่งทำร้ายให้พึ่งพาตนเองไม่ได้
จงปลดโซ่ตรวนนี้ ออกด้วยตนเองเถิด


...

 

พ่อแม่ รังแกฉัน ทำร้ายลูกให้อ่อนแอ
สอนให้เป็นเด็กอมมือ ไร้ซึ่งเขี้ยวเล็บ
จนประชาชนขาดศักยภาพการแข่งขัน
กลายเป็นเกษตรกรที่อ่อนแอตลอดไป


นั่นแหละ ความดีที่เป็นพิษ
อย่าได้รับยาพิษนั้นอีกต่อไป
ก่อนที่จะสิ้นใจด้วยความดี
ไร้กำลังจะยืนหยัดได้ด้วยตนเอง


...

 

ตรงนี้เห็นด้วยอย่างยิ่ง

 

นำมาฝาก

หนีกรรมให้พ้นด้วยความดี

ปล่อยชีวิตคล้อยเคลื่อนตามสบาย สุดท้ายกรรมคืนรูปตามกรรมประสา
ปล่อยชีวิตตามสบายจนเคยชิน เวลาเดือดร้อนก็มาพบหน้าพุทธะพบหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ขอร้องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยอย่างนั้นอย่างนี้แต่ตลอดชีวิตไม่มีความดีมาต้านทานกรรม
แล้วจะให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เอาความยุติธรรมไปทิ้งไว้ที่ไหนได้

ฉะนั้น เกิดเป็นคนอยากหนีกรรมให้พ้นต้องรู้จักทำดี
อยากทำให้กรรมเบาบางที่สุด ไม่ต้องเจอกรรมหนักไม่ต้องเจอภัยรุนแรง
เราต้องรู้จักประคองตนเองให้มั่นคง สร้างกุศลบำเพ็ญตน

แม้กรรมจะมาเราก็ไม่หวาดหวั่น เพราะว่าเรารู้จักที่จะรับมือรู้จักที่จะต่อสู้
ชีวิตนี้หากเผชิญความทุกข์ยากลำบาก จะเอาอะไรไปรับจะเอาอะไรมาหนุนใจให้สู้ต่อไปได้

ถ้ารู้จักศึกษาธรรม รู้จักใช้ธรรมธรรมนั้นเองจะช่วยฝึกปลอบใจให้เราลุกให้เรากล้าหาญเข้มแข็งต่อสู้
คนมีธรรมะทุกวันหมั่นใช้ธรรม หมั่นเอาธรรมมาตรวจสอบใจ ธรรมนั่นเองจะช่วยให้เราไม่ผิดพลาด ไม่ก้าวพลาดในชีวิต

กลัวอย่างเดียวกลัวท่านเกียจคร้านอ่อนแอกลัวความดีไม่สามารถเอาชนะความชั่วในใจกลัวท่านจะเข้าข้างตน
ไม่ยอมแก้ไขตน แต่เราต้องการให้รู้ว่าทุกคนก็เป็นพุทธะได้ อยู่ที่ชาตินี้เอง อย่าไปรอชาติหน้า
อย่าไปรอวันไหน อยู่ที่ว่าวันนี้จะตัดสินใจบำเพ็ญตนไหม..


ด้วยรัก และ ผูกพัน ..

 

ตรงนี้ยั่วยุ ส่ง สื่อ ถ่ายทอดถึงพลัง แต่จะเป็นไปเพื่อปัจเจกชน
ที่จะสร้างความรุนแรงตามมาในภายหลังได้ ต้องระวังการส่งเสริม
ในลักษณะนี้ มันปลุกระดมเกินไป คนบริสุทธิ์ จะเดือดร้อนกัน
เยอะเกินไป เพราะคนที่จะออกมาปลดพันธนาการด้วยความแรง
จะไม่ทำแค่เพื่ออิสรภาพ แต่จะทำแบบสัตว์ ที่มีแต่ความดิบเถื่อน
ไม่สนคนที่อยู่ตรงหน้าเอาได้ สัตว์พึ่งตน แต่ก็พึ่งกัน เคยดูสารคดี
ไหม บางชนิดของสัตว์ มันแตกต่างกัน แต่มันบำรุงรักษากัน ช่วย
เกื้อกุลกัน ปกป้องกัน ส่วนการทำลายล้าง การทำร้าย ก็ไม่ต่างจาก
บุคคล เพื่อ อาณาเขต ที่อยู่อาศัย แย่งอาหาร แย่งคู่ครอง มันไม่
ก่อเกิดเมตตาธรรม ในท้ายที่สุด จะไม่เกิดความสงบเย็น สงบสุข
ที่ต่างฝ่ายต่างต้องการเรียกร้องและแสวงหาอย่างแท้จริงขึ้นมาเลย

 

อย่าปล่อยมือ
อย่าปล่อยมือ
เพราะว่าวที่ถืออยู่จะหลุดไป

 

หยุดยั่วยุ คนอื่นให้เกิดความแตกแยก โดยใช้วาทะศิลป์จอมปลอมได้แล้วนะ

 

นี้แหละคือ วีรสตรี ตัวจริงของโลก
มีความอดทน และอุดมการณ์แน่วแน่ ใจเกิน 100

 

ขอบพระคุณ จากสุดหัวใจ ในทุกสิ่ง

 

*** คนไม่เอาสัจจะ ขาดสัจจะ จิตใจไม่เข้มแข็ง ****

ความดี ไม่ได้ทำกันง่ายๆ
เพราะ ขาดสัจจะ
เดี๋ยวก็ลืม เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจ นึกขึ้นได้ก็เอาใิหม่ ไม่สำเร็จสักชาติ
ถ้าชาติหน้าเกิดเป็นหมา เป็นมด เป็นผีเสื้อ จะมีโอกาสทำไหม !!!!

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

*** กาล...ปัจจุบัน ****

เอาแต่บุญ เอาแต่ศีล เอาแต่สมาธิ
แต่ไม่เอาสัจจะ ...อนาคตพรุ่งนี้ มะรืนนี้ ก็มืดมน

- " หนุมาน ผู้นำสาร "