ความสงสัยของเด็กที่ไม่เข้าใจ

จขกท ลืมสุภาษิตไทย ที่ว่า หวานเป็นลม ขมเป็นยา
เด็กไทยสมัยนี้จึง ชอบแต่การพูดเพราะๆ นั่นแหละลมทั้งหมด เอามาทำอะไรไม่ได้

แต่ขมเป็นยานี่ มันขมขื่น กลืนยาก แต่ถ้าบ้วนทิ้งมันก็ไม่หายจากโรค
แต่ลองกินมันไปแล้ว มันขมลิ้นชั่วครู่ชั่วคราว แต่หายจากโรคแน่

คำว่าขมนี่ไม่ใช่ ด่าเสียๆหายๆ เป็นยาพิษ เสียเมื่อไร
แต่เขาพูดจามีเหตุมีผลมาคุยกันแต่มันกระแทกกระทั้นกันกับกิเลส กับความไม่จริง แบบนี้แหละ ขมเป็นยา

 

ก็ทำใจให้เห็นว่า...เป็นเรื่องปกติของคนที่ยังไม่หมดกิเลสค่ะ มันเป็นเช่นนั้นเอง...ความจริงก็เป็นความจริงวันยังค่ำเถียงไปก็เท่านั้น เหนื่อยเปล่า เสียเวลา ใครจะยังงัยก็ช่าง ไม่ต้องสนใจมากค่ะ เอาเวลาไปปฏิบัติดีกว่าค่ะ บารมีธรรมของคนแต่ละคนไม่เสมอกันก็ต้องเข้าใจในธรรมะได้ต่างกัน คงไม่ถามใครในนี้ ถ้าสงสัยเรื่องธรรมะหัวข้อใดก็เปิดหนังสือธรรมะของหลวงพ่อพระอริยสงฆ์ที่เราศรัทธาอ่าน หรือเปิดเทปธรรมะการปฏิบัติฟังค่ะ ในนี้ หาผู้ที่จบกิจยากค่ะ ต่างคนก็ยังไม่ถึงไหน เพราะถ้าถึงแล้วคงไปนิพพาน ไม่มานั่งพิมอะไรอย่างนี้ค่ะ ก็ประมาณนั้น จะไม่เสียเวลาไปนั่งเถียงใคร กรรมใครกรรมมันค่ะ วิธีปฏิบัติที่ถูกต้องมีอยู่แล้วค่ะ เปิดหนังสือธรรมะ เปิดวิสุทธิมรรคดูก็ทราบค่ะ

 

เลือกเอาเฉพาะสิ่งที่มีประโยชน์ สิ่งที่ไหนที่ไม่มีประโยชน์ก็อย่าไปเก็บไปใส่ใจครับเสียเวลาเปล่า สิ่งสำคัญก็คือ น้อมเอาสิ่งที่มีประโยชน์นั้นมาใส่ใจตนแล้วก็นำไปปฏิบัิติให้เกิด มรรค ผล อันนี้สำคัญสุดครับ หากมัวแต่ใส่ใจกับเรื่องที่เขาทะเลาะกัน สุดท้ายแล้ว เราก็มัวแต่มาเสียเวลามองดูเขาทะเลาะกัน โดยที่เราไม่ได้ประโยชน์อันใดจากการทะเลาะกันของเขาเลย นอกเสียจากเวลาที่เสียไป ทรงพรหมวิหาร๔ เอาไว้เยอะๆครับ แล้วจะเข้าใจเอง

โมทนาด้วยครับ

 

แต่พอผมเริ่มศึกษาก็กับต้องเจอในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเจอในนี้ คือการที่ผู้ที่นับถือในสิ่งเดียวกันและปฎิบัติเผื่อหนทางเดียวกันนั้น ต่างมาทะเลาะกัน
จนถึงขั้นต่อว่ากันเพียงเพราะความเห็นที่แตกต่างกัน หรือเพราะบุคคนนั้นอาจปฎิบัติได้น้อยกว่าตน แต่กลับมาสอนตน
มานะ(ลดตน เสมอตน ยกตน) กับอุทธัจจะ(ฟุ้งซ่าน) เป็นคุณธรรมของพระอรหันตร์ ต้องเข้าใจอย่างว่าในที่นี้ยังไม่มีใครดับได้สักคน

ทุกกระทู้เปิดให้แสดงความคิดเห็นอย่างเสรี แต่ต้องพิจารณาให้ดีด้วยว่า
๑ ตัวอักษรที่พิมพ์ออกเป็นอารมณ์ของจิตในขณะนั้น (คนที่๑)
๒ การรับมาแล้วปรุงต่อ ตอบกลับก็เป็นเรื่องของจิต (คนที่๒)
๓ ผู้เสพอ่านแล้วรู้สึกอย่างไร ต้องกลับไปดูอารมณ์ของจิตตน (คนที่๓)

ผู้ที่ฝึกจิต กลับลืมที่จะระงับตนไม่ให้จิตเกิดฝุ้ง จนทำให้เกิดความโมโหแถมยังลืมที่จะให้อภัยกันและกัน
-ในโทสะจะมีอาฆาตวัตถุ๑๐ อยู่ด้วย ปุถุชนมีครบทั้ง ๑๐ข้อเต็มเอียด
ข้อ๑-๙ ดับได้ในคุณธรรมของพระโสดาบัน
เหลือข้อ๑๐ ดับได้ด้วยคุณธรรมของพระอนาคามี
-อุทธัจจะ (ฟุ้ง) ดับได้ด้วยคุณธรรมของพระอรหันตร์
------------------------------------------------------------------------
อินทริยสังวรศีล (สำรวมอินทรีย์ ๖ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ)

 

มองให้เป็นเรื่องของโลกธรรม ก็จะได้ประโยชน์นะ...
....ความจริงเขาเหล่านั้นก็ไม่ได้อยากทะเลาะกันหรอก เพียงแต่อัตตาที่เขายึดไว้ ทำให้มองว่าอะไรที่เป็น "ตัวกู-ของกู" มันสำคัญกว่าของผู้อื่น...ประกอบกับศรัทธาในพระพุทธองค์กันคนละแบบ จึงไม่อยากให้ใครมากล่าวในสิ่งที่ขัดกับธรรมะที่ตนได้เข้าใจมา..
....แต่ความจริงแล้วข้าพเจ้าคิดว่า ผู้ที่เข้ามาในเวปนี้ล้วนมีความใฝ่ดีกันอยู่ทุกคน....เมื่อเข้าใจธรรมที่ลึกซึ้งกันขึ้นไปเรื่อยๆ...ความรุนแรงในการโต้เถียงก็คงจะบรรเทาลงไปเอง...

 

จริงๆ แล้วผมชอบคำพูดหยาบๆ มากกว่านะครับ เพราะส่วนตัวเป็นคนบ้านนอกหัวโบราณ
ไม่ค่อยชอบคำที่สวยหรูเพราะบางทีมันก็แฝงอะไรไว้เยอะ แต่ที่มาตั้งเพราะผมคิดว่าหลายๆคนที่เข้ามาใหม่น่าจะสงสัยในสิ่งที่ผมสงสัย
เลยลองตั้งถามไว้ดูหน่ะครับ

อนุโมทนาด้วยครับ

 

พูดมากเสียมาก พูดน้อยเสียน้อย ไม่พูดไม่เสีย ท่านทั้งหลาย

 

ที่ผู้รู้กับผู้ไม่รู้จริง ทะเลาะกันนั้นมีมาตั้งแต่ต้นพุทธกาลแล้ว
สมัยพุทธปรินิพพาน พระหมากัสสปะท่านก็รวบรวมประชุมพระสาวกปฐมสังคายนา ประมวลพระพุทธวจนะแม้ทั้งหมด ในที่ประชุมพระสาวกที่ไม่เห็นด้วยกับพระมหากัสสปะ ก็แยกตัวออกไปสังคายนากันเองมีรูปแบบเป็นของตนเอง หากนักปฏิบัติจะมาทุ่มเถียงกัน ก็มีสาเหตุมาจากต่างถือตำราคนละเล่ม

มูลเหตุเรื่องมาจาก หลังพุทธปรินิพพาน มีพระบางกลุ่มกล่าวร้ายพระพุทธเจ้า
ว่าจู่จี้ขี้บ่น บังคับขัดใจไปหมด ท่านล่วงลับไปได้ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องมีใครมาบังคับพวกเราอีก

มูลเหตุที่สอง เถียงกันเรื่องพระอรหันต์ยังหรั่งน้ำอสุจิได้อยู่ ก็ตั้งนิกายแยกออก ต่อมากลุ่มที่ไม่ยอม มีความเชื่อว่าพระอรหันต์ต้องไม่มีน้ำอสุจิเคลื่อนก็แยกแตกเป็นนิกายออกไป จากนั้นก็แตกเป็นขแนง นิกาย สำนักต่างก็ถือตนเองเป็นใหญ่สอนไปตามการเข้าข้างกิเลสตัวเอง ซะส่วนมาก
เพราะโลกนี้ว่างจากพระพุทธเจ้ามาตรัสรู้นานแล้ว

 

เอาล่ะ ตอนนี้เข้าใจว่าคงพอจะทราบแนวทางของที่นี่ได้บ้างแล้วนะหนูนะ ที่จริงยายของคุณก็วางพื้นมาให้ดีแล้ว ผมว่าวิสัยของคุณนี่ฝึกได้ ตรงนี้อาจจะไม่ใช่ธุระอะไรของผมที่่จะต้องมาคุยกับคุณ แต่รู้สึกว่าน่าเสียดาย ถ้าจะปล่อยให้ผ่านเลยไป โดยที่ไม่ได้เข้ามาคุยด้วยอีกรอบ

ถ้าจะเอาดีให้ได้จริงๆ เสนอว่าอย่าใช้เวลาเข้ามาในเว็บไซด์มากนัก จะเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ ทางที่ดีเอาเวลาที่่มีอยู่ไปฝึกปฏิบัติให้เต็มที่จะดีกว่า

การปฏิบัติไม่จำเป็นต้องทำให้เป็นเรื่องยุ่งยากแต่อย่างใด ปวารณาตัวถือพระรัตนตรัยเป็นสรณะ ครูบาอาจารย์ถ้าไม่มี ก็อาราธนาถึงพระพุทธเจ้าให้เป็นครูใหญ่ ส่วนข้อปฏิบัติต่างๆ ก็เลือกศึกษาเอาจากในเว็บไซด์นี้ มีวิธีการปฏิบัติตั้งแต่ขั้นต้น จนถึงขั้นสูง แนะนำไว้หมดแล้ว ชอบใจในวิธีการสอนของครูบาอาจารย์ท่านใด สามารถศึกษาและปฏิบัติตามได้ทันที

จะเข้ามาในเว็ปไซด์ทั้งที ต้องให้เกิดประโยชน์สูงสุดนะครับ ถึงจะเรียกว่าใช้เวลาที่มีอยู่ได้อย่างคุ้มค่่าจริงๆ

 

จุดหมายขอทุกคนในห้องนี้คงเช่นเดียวกันหมดแต่ทว่าการเดินทางไปนั้นต่างกันบ้างก็ชอบล่องเรือบ้างก็ชอบเดินบ้างก็ชอบนั่งเครื่งบิน จึงเกิดความเห็นต่างกันไป เพราะมั่นใจในทางของตน สรุปคือไม่ว่าจะทะเลาะเบาะแว้งกันเช่นไรจุดหมายก็เหมือนๆกัน เมื่อไปถึงจุดหมายปลายทางแล้วก็ไม่จำเป็นต้องมานั่งเถียงกันเพราะรู้แน่แก่ใจแล้วไม่จำเป็นต้องเถีงกันให้เสียเวลาแต่ที่เถียงกันอยู่นี้คือกำลังเดินทางกันอยู่จ้า

 

"การปฏิบัติ ถ้าหยิบตำราโน้นนี้มาสงสัยถาม มักจะโต้เถียงกันเปล่า โดยมากชอบเอาจากอาจารย์โน่นนี่ว่าอย่างนั้นอย่างนี้มา …การ จะปฏิบัติให้รู้ธรรมเห็นธรรม ต้องทำจริง จะได้อยู่ที่ทำจริง เอาให้จริงให้รู้ ถ้าไปเรียนกับครูอาจารย์อื่นโดยยังไม่ทำให้จริงให้รู้ ก็เหมือนดูถูกดูหมิ่นครูบาอาจารย์ "

หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ
luangpudu.com / luangpordu.com

ผมว่าปฏิบัติเยอะๆ ดีกว่าครับ ข้อสงสัยหลายๆ เรื่องมันเป็นปัจจัตตัง รู้ได้เฉพาะตัว ปฏิบัติให้ถึงก็รู้ก็เข้าใจได้ด้วยตัวเอง