โดนขังวิญญาณ

ตอนที่ ๓ อุปจารสมาธิ

ท่าน พุทธศาสนิกชนทั้งหลาย และท่านสหธรรมิกทั้งหลาย เวลานี้ ท่านทั้งหลายได้พากันสมาทานแล้วซึ่งพระกรรมฐาน สำหรับวันนี้ ก็จะขอนำอานาปานุสสติกรรมฐานมาพูดกับบรรดาท่านทั้งหลายอีก
เพราะว่าอานาปานุ สสติกรรมฐานนี่ เป็นกรรมฐานที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง ไม่ว่าท่านทั้งหลายจะเจริญพระกรรมฐานกองใด ถ้าหากว่าไม่ใช้อานาปานุสสติกรรมฐานเป็นบาทแล้ว ผลแห่งการเจริญพระกรรมฐานกองนั้นจะไม่มีผลสำหรับท่าน
วันนี้ก็จะขอพูดต่อไปจากอาการของขณิกสมาธิ เมื่อวันก่อนได้พูดไปในรูปของขณิกสมาธิ แต่ทว่าสำหรับวันนี้ จะพูดไปถึงอุปจารสมาธิ แต่ก่อนที่จะนำเรื่องนั้นขึ้นมาพูด ก็จะขอนำเอาอุปสรรคของอานาปานุสสติกรรมฐานมาพูดเสียก่อน
คือว่าอุปสรรคของอา นาปานุสสติกรรมฐานนี่มีมาก เนื่องว่าเป็นกรรมฐานที่มีความละเอียด ฉะนั้นจะต้องต่อสู้กันหนัก ถ้าเราสามารถต่อสู้กับอานาปานุสสติกรรมฐานได้ กรรมฐานกองอื่นๆ ก็ไม่มีความสำคัญ เราสามารถจะทำกรรมฐานอีก ๓๙ กองได้ภายในกองละ ๗ วัน เป็นอย่างช้า
อุปสรรคอันดับแรก ก็คือว่า การทรงอารมณ์ไม่ละเอียดพอ นั่นก็คือลมหยาบ
อานาปานุสสติกรรมฐานนี่อาศัยลมเป็นสำคัญ ถ้าวันใดปรากฏว่าลมหายใจของท่านหยาบ วันนั้นจะปรากฏว่าการคุมสติสัมปชัญญะ คือการทรงสมาธิไม่ดีตามสมควร จะมีอาการอึดอัด บางครั้งจะรู้สึกว่าแน่นที่หน้าอก หรือว่าบางคราวจะมีความรู้สึกคล้ายๆ กับหายใจไม่ทั่วท้อง จะมีอาการเหนื่อย หรือว่ามีอาการอึดอัดเกิดขึ้น
ถ้าอาการอย่างนี้มีแก่ท่านทั้งหลาย หรือว่าเกรงว่าอาการอย่างนี้จะมี เมื่อเวลาเริ่มต้นที่จะเจริญพระกรรมฐานคือกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก ให้ท่านทั้งหลายชักลมหายใจยาวๆ สัก ๓-๔ ครั้ง คือหายใจยาวๆ หายใจเข้ายาวๆ หายใจออกยาวๆ สัก ๓-๔ ครั้ง เพื่อเป็นการระบายลมหยาบให้หมดไป จากนั้นก็เริ่มกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออก
แต่ว่าอย่าลืม การกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกนี่ อย่าบังคับให้หายใจเข้าออกหนักๆ หรือว่าเบาๆ อย่าบังคับให้ยาวหรือสั้นด้วยอาการที่ตั้งใจทำอย่างนั้น ถ้าหากว่าทำอย่างนี้ไม่ถูก เพราะว่าการเจริญอานาปานุสสติกรรมฐานต้องการสติสัมปชัญญะเป็นใหญ่
ฉะนั้นลมหายใจของเรา จะหนักก็ดี จะเบาก็ดี จะสั้นก็ตาม จะยาวก็ตาม ปล่อยไปตามสภาพของร่างกายที่ต้องการ แต่ทว่าเราเอาจิตเข้าไปรู้ไว้เท่านั้น หายใจเข้ารู้อยู่ว่าหายใจเข้า หายใจออกรู้อยู่ว่าหายใจออก หายใจเข้ายาวหรือสั้น หายใจออกยาวหรือสั้นก็รู้อยู่ นี่เป็นแบบหนึ่ง
และอีกแบบหนึ่งในกรรมฐาน ๔๐ ท่านให้กำหนดฐาน ๓ ฐาน คือเวลาหายใจเข้า ลมกระทบจมูก กระทบหน้าอก กระทบศูนย์เหนือสะดือ เวลาหายใจออก ลมกระทบศูนย์เหนือสะดือ กระทบหน้าอก กระทบจมูกหรือว่าริมฝีปาก ถ้าคนริมฝีปากเชิดจะกระทบริมฝีปาก ถ้าริมฝีปากงุ้มจะกระทบจมูก เป็นความรู้สึก
แต่ว่าเพื่อความ รู้สึกอย่างนี้ ขอท่านทั้งหลายจงอย่าบังคับลมหายใจให้แรง ปล่อยไปตามปรกติ แต่เอาจิตติดตามนึกถึงเท่านั้น ขอให้ทำอย่างนี้จะมีผล
ข้อสังเกต ถ้าเวลาเราหายใจเข้าหายใจออก ความรู้สึกมีแต่เพียงว่ากระทบจมูกอย่างเดียวและสามารถจะจับความรู้สึกอย่าง นี้ได้นานๆ สักหน่อย อาการอย่างนี้ปรากฏพึงทราบว่า นั่นจิตของท่านทรงได้แค่อุปจารสมาธิ
ถ้าสามารถรู้การสัมผัสสองฐาน คือหายใจเข้ากระทบจมูก กระทบหน้าอก และหายใจออกรู้กระทบหน้าอก กระทบจมูกสองจุดนี่ อย่างนี้แสดงว่าจิตของท่าน เข้าถึงอุปจารสมาธิ
ถ้ารู้ทั้ง ๓ ฐาน หายใจเข้ากระทบจมูก กระทบหน้าอก กระทบศูนย์เหนือสะดือ และก็เวลาหายใจออก กระทบศูนย์เหนือสะดือ กระทบหน้าอก กระทบริมฝีปากหรือจมูก รู้ได้ชัดเจน อย่างนี้แสดงว่าจิตของท่านเข้าถึงปฐมฌาน นี่เป็นอาการสังเกต
ถ้าหากว่าอารมณ์จิตของท่านละเอียดยิ่งไปกว่านั้น หรือว่าเป็นปฐมฌานละเอียด หรือว่าเป็นฌานที่สอง ฌานที่สาม อย่างนี้ท่านจะรู้ลมหายใจเข้าหายใจออก มันไหลไปเหมือนกับกระแสน้ำไหลกระทบไปตลอดสาย ทั้งลมหายใจเข้าและหายใจออก อย่างนี้แสดงว่าจิตของท่านเข้าถึงปฐมฌานละเอียด หรือว่าฌานที่สอง หรือว่าฌานที่สาม
สำหรับปฐมฌาน ลมยังหยาบอยู่ แต่ทว่าลมรู้สึกว่าจะเบากว่าอุปจารสมาธิ พอไปถึงฌานที่สองจะรู้สึกว่าลมหายใจเบาลงอีก ไปถึงฌานที่สาม ลมหายใจที่กระทบรู้สึกว่าจะเบามาก เกือบไม่มีความรู้สึก ถ้าเข้าถึงฌานที่สี่ ท่านจะมีความรู้สึกว่าไม่หายใจเลย แต่ความจริงร่างกายหายใจเป็นปรกติ
ที่ความรู้สึกน้อยลงไปก็เพราะว่า จิตกับประสาทห่างกันออกมา ตั้งแต่ปฐมฌาน จิตก็ห่างจากประสาทไปนิดหนึ่ง มาถึงฌานที่สอง จิตก็ห่างจากประสาทมากไปหน่อยหนึ่ง พอถึงฌานที่สาม ห่างไปมากเกือบจะไม่มีการสัมผัสกันเลย ถึงฌานที่สี่ จิตปล่อยประสาท ไม่รับรู้การกระทบกระทั่งทางประสาททั้งหมด จึงไม่รู้สึกว่าเราหายใจ ข้อนี้เป็นข้อสังเกต
ทีนี้ต่อมาก็จะพูดถึงอาการที่จะเข้าถึงอุปจารสมาธิ เมื่อท่านกำหนดรู้ลมหายใจเข้าลมหายใจออก จิตจะมีความสงบสงัดดีขึ้นดีกว่า อุปจารสมาธิจะมีความชุ่มชื่นมีความสบาย แต่ทว่าจะทรงอยู่นานก็หาไม่ อาจจะทรงอยู่ได้สักหนึ่งนาที สองนาที สามนาที ในระยะต้นๆ แต่บางวันมันก็ทรงอยู่ได้ตั้งครึ่งชั่วโมง ตั้งชั่วโมงเหมือนกัน เอาแน่นอนอะไรไม่ได้
เป็นอันว่าเมื่อจิตของท่านเริ่มมีความสุข มีความรื่นเริง จิตชุ่มชื่นหรรษา อาการของปีติมี ๕ อย่าง ที่จะเรียกว่าอุปจารสมาธิ จิตที่เข้าถึงอุปจารสมาธิก็คือจิตมีปีติ และก็จิตเข้าถึงสุข ถ้าเข้าถึงสุขเรียกว่าเต็มอุปจารสมาธิ
อาการของปีติที่ควรแก่การพิจารณา ควรจะทราบนั่นก็คือ หนึ่ง มีขนลุกซู่ซ่า ที่เรียกว่าขนพองสยองเกล้า ถ้าอาการอย่างนี้เกิดขึ้น ก็จงอย่าสนใจกับร่างกาย ขนมันจะลุก ขนมันจะพอง ขนมันจะตั้งขึ้นสูงขึ้นมา ขนมันจะต่ำก็ช่างมัน ไม่สนใจกับอาการทางร่างกายทั้งหมด พยายามสนใจกับอารมณ์ที่เราทรงไว้
ความจริงอาการอย่างนี้ ผมพูดก็พูด เขียนก็เขียนมาแล้ว แต่ก็ยังมีนักปฏิบัติมากท่าน เมื่อกระทบกระทั่งกับเรื่องทางกายเกิดขึ้น มักจะมาถามกันบ่อยๆ แต่ว่าไม่ใช่คนในสำนัก เป็นคนนอกสำนัก เป็นเหตุให้รู้สึกว่ารำคาญ เพราะว่าสันดานของพวกคนที่จะเอาดีเนี่ยเขาฟังกันครั้งเดียว หรือว่าดูครั้งเดียว อ่านครั้งเดียวเท่านี้พอ ไม่ต้องมานั่งจ้ำจี้จ้ำไชอะไรกัน
เมื่อมีอาการขนลุกขนพองเกิดขึ้น จิตจะเป็นสุข ตอนนี้ขอให้ท่านทั้งหลายมีความเข้าใจว่า จิตเราเริ่มเข้าอุปจารสมาธิคือ ปีติ
บางท่านอาการอย่างนี้ไม่ปรากฏ จะปรากฏอีกอย่างหนึ่ง คือ น้ำตาไหล เวลาเริ่มทำสมาธิน้ำตาไหล บางทีใครเขาพูดอะไรเป็นที่ชอบใจ ชื่นใจ ปลื้มใจ น้ำตาก็ไหล มันไหลจนกระทั่งบังคับไม่อยู่ นี่เป็นอาการของปีติที่สอง
อาการของปีติที่สาม เวลาจิตเริ่มเป็นสมาธิ คำว่าเริ่มเป็นสมาธินี่เอาแน่นอนไม่ได้ ถ้าคนที่มีอารมณ์คล่อง บางทีทำทำงานอยู่ นึกขึ้นมาอาการมันก็เกิดทันที เรียกว่าจิตเข้าถึงสมาธิเร็ว อาการที่สามของปีติก็คือร่างกายโยกไปโยกมา โยกข้างหน้าโยกข้างหลัง อย่างนี้เป็นอาการของปีติที่สาม
ปีติที่สี่ มีอาการตัวสั่นเทิ้มคล้ายกับปลุกพระ หรือมีอาการบางครั้งตัวลอยขึ้นพ้นพื้นที่ ถ้าอาการอย่างนี้ปรากฏก็อย่าพึงนึกว่า นั่นอาการของการเหาะมันจะมีขึ้น ยังไม่ใช่เหาะ เป็นเรื่องของปีติ
อาการที่ห้าจะมีอาการซาบซ่านซู่ซ่าทางกาย คล้ายๆ กับของในกายมันไหลออกไปหมด ตัวกายเบาโปร่ง จะมีความรู้สึกเหมือนว่าตัวใหญ่ขึ้น หน้าใหญ่ขึ้น ตัวสูงขึ้น รู้สึกว่ามันซู่ซ่าแต่อารมณ์จิตสบาย อาการอย่างนี้เป็นอาการของปีติที่ห้า
เมื่ออาการของปีติที่ห้าเกิดขึ้น ตอนนั้นอารมณ์จิตจะเป็นสุข ความสุขที่มีขึ้นเราจะบอกไม่ถูก ว่าความสุขนั้นมันจะมียังไง อธิบายไม่ได้ ขึ้นชื่อว่าความสุขประเภทนี้ในชีวิตของเราจะไม่ปรากฏมีมาเลย มันเป็นความสุขสดชื่น ปราศจากอามิสที่คิดถึง หมายความว่าไม่ใช่มีความชื่นใจเพราะได้ของมา
อย่างนี้เขาเรียกความสุขที่เกิดขึ้นจาก นิรามิสสุข คือสุขที่ไม่อิงอามิส มันเป็นความสุขผ่องใสสดชื่น มีความสบาย เปรียบเทียบกับอะไรก็เปรียบเทียบไม่ได้ ถ้าอาการอย่างนี้มีขึ้น แสดงว่าจิตของท่านเข้าถึงอุปจารสมาธิอันถึงอันดับที่สุด เป็นการเต็มในขั้นกามาวจรสวรรค์
อย่าลืมว่า ขณิกสมาธิ เป็นปัจจัยให้เกิดในกามาวจรสวรรค์ แล้วก็ถึงอุปจารสมาธิเต็ม เป็นการเต็มที่จะขึ้นไปเกิดบนสวรรค์ได้ทุกชั้นตามอัธยาศัย เรียกว่าเต็มกามาวจรสวรรค์ ถ้าเลยไปจากนี้ก็เป็นอาการของพรหม
ขอถอยหลังมาอีกนิดหนึ่ง ขณะที่จิตเข้าถึงอุปจารสมาธิ อาจจะเป็นอุปจาระต้น อุปจาระกลางหรืออุปจาระปลายก็ตาม อุปจาระต้นที่เรียกว่า ขนพองสยองเกล้า หรือว่าน้ำตาไหล ร่างกายโยกโคลง นี่เป็นอุปจารสมาธิขั้นต้น
อุปจารสมาธิขั้นกลางก็ได้แก่กายสั่นเทิ้มคล้ายๆกับปลุกพระ เริ่มรู้ว่ามีร่างกายลอยขึ้น มีอาการซาบซ่าซู่ซ่า ตัวเบา ร่างกายใหญ่ หน้าตาโต มีจิตสบาย อย่างนี้เรียกว่าอุปจาระขั้นกลาง
ถ้ามีถึงขั้นอารมณ์ใจเป็นสุขบอกไม่ถูก นี่เป็นอุปจารสมาธิขั้นสูงสุด
จะเป็นอุปจารสมาธิ อันดับใดก็ตาม ในขณะนี้จะมีอาการแปลกๆ เกิดขึ้น นั่นก็คือบางครั้งเราจะเห็นแสงหรือสีต่างๆ ปรากฏ บางครั้งก็เห็นสีเขียว สีขาว สีแดง สีเหลือง บางครั้งก็มีอาการคล้ายๆ ใครเขาฉายไฟเข้ามาที่หน้า บางคราจะรู้สึกว่ามีแสงสว่างทั่วไปทั้งวรกาย มีทั้งข้างหน้าและข้างหลัง
ถ้าอาการอย่างนี้ เกิดขึ้นขอให้ท่านทั้งหลายพึงทราบว่า นั่นเป็นนิมิตของอานาปานุสสติกรรมฐาน แต่ว่าบางทีก็อาจจะมีภาพคน ภาพอาคารสถานที่ และภาพอะไรก็ตามเกิดขึ้น แต่อาการอย่างนี้จะเกิดขึ้นชั่วขณะเดียวแล้วก็หายไป
มาในตอนนี้ขอท่าน ทั้งหลายจงจำไว้ว่า จงอย่าสนใจกับแสงสีใดๆ ทั้งหมด อะไรจะเกิดขึ้นก็ช่าง ทำความรู้สึกไว้เสมอว่า เราเจริญกรรมฐานต้องการอารมณ์จิตเป็นสุข ต้องการอารมณ์เป็นสมาธิคือจับอารมณ์เดิมเข้าไว้
แต่ทว่าเรื่องภาพแสงสีนี่ก็รู้สึกว่าเป็นที่น่าหนักใจอยู่นิดหนึ่ง เนื่องว่าเป็นของแปลก เป็นของใหม่สำหรับผู้ปฏิบัติ เมื่อเห็นเข้าอดจะตกใจไม่ได้ พอจิตไปจับภาพและแสงสีนั้นจิตก็เคลื่อน ภาพก็หาย ฉะนั้นการเห็นภาพหรือแสงสีในอันดับนี้ ตามเกณฑ์แห่งการปฏิบัติท่านยังไม่ถือว่าเป็นของดี
แต่ก็มีหลายท่าน อาจจะเป็นหลายสำนักก็ได้ เพราะมีลูกศิษย์ลูกหาของบรรดาท่านทั้งหลายเคยมาถามเสมอๆ ว่าขอท่านได้โปรดพิจารณากรรมฐานที่ฉันได้ ว่ามันเสื่อมไปแล้วหรือยัง ก็ได้ถามว่าทำไมจึงถามอย่างนั้น ท่านบอกว่าขณะที่ท่านเจริญกับอาจารย์ของท่าน อาจารย์ของท่านบอกว่าจบกิจในการปฏิบัติแล้ว
ได้ถามว่าการจบกิจในการปฏิบัติ มีอะไรเกิดขึ้นกับใจ ท่านก็บอกว่าเห็นภาพแสงสีต่างๆ เห็นเหมือนภาพคนบ้าง แสงสว่างบ้าง สีเขียวบ้าง สีแดงบ้าง อย่างนี้ อาจารย์บอกว่าจบแล้ว กรรมฐานมีเท่านี้ อันนี่ท่านทั้งหลายผมเสียดายความดีของท่านผู้ปฏิบัติ
ความจริงภาพแสงสี ต่างๆ ที่เห็น บางคนก็เข้าใจว่า อาการอย่างนั้น เป็นเรื่องของทิพจักขุญาณ ถ้าความรู้สึกมีอย่างนี้ ก็น่าเสียดายอีก เพราะภาพที่ปรากฎ แสงสีที่ปรากฎ ไม่ใช่ทิพจักขุญาณ เป็นเรื่องของอารมณ์จิตที่เข้าถึงอุปจารสมาธิ จิตมีสภาพเป็นทิพย์เล็กน้อยเท่านั้น ยังใช้อะไรไม่ได้
ฉะนั้นขอท่านทั้ง หลาย จงอย่าสนใจกับภาพและแสงสีต่างๆ ถ้าหากว่าอาการอย่างนี้ปรากฏ จงทำความรู้สึกว่าเรายังดีไม่พอ อารมณ์จิตของเรายังเข้าไม่ถึงปฐมฌาน ขอท่านทั้งหลายโปรดจำ
และอีกอาการหนึ่งเท่าที่พูดมา ถ้าหากว่าอาการของจิตของท่าน เข้าถึงปีติส่วนใดส่วนหนึ่งก็ตาม เช่น ขนพองสยองเกล้า น้ำตาไหล ร่างกายโยกโคลง กายสั่นหรือกายลอย มีอาการซาบซ่าน มีจิตเป็นสุข อาการอย่างใดอย่างหนึ่งที่ปรากฏกับท่าน
ขอท่านทั้งหลาย เวลาทำงานทำการก็ดี เดินไปไหนทำกิจธุระใดๆ ก็ดี ขณะเมื่อมันเหนื่อย เวลาที่เหนื่อยรู้สึกว่าใจสั่น มันเหนื่อยหนัก นั่งพัก พอนั่งพักเริ่มจับลมหายใจเข้าออก กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกทันที ทำแบบสบาย จิตจะมีความเป็นสุข แล้วก็อาการเหนื่อยจะหายได้รวดเร็ว เพราะว่าอานาปานุสสติกรรมฐาน เป็นการระงับทุกขเวทนาทางกาย นี้จุดหนึ่ง
และอีกจุดหนึ่งขณะที่เราเหนื่อยๆ สมมติว่าวันนี้ผมไปเห็นพระดายหญ้า ทำงานกันหลายอย่าง ขณะที่ท่านทำงานกันแบบนั้นท่านก็เหนื่อย หาแท่นที่นั่งพัก ที่นั่งพักจะมีเสียงเอะอะโวยวายอะไรก็ช่าง
พอนั่งพักลงมาแล้วจับลมหายใจเข้าออกทันที พอจับปับ อาการอย่างใดอย่างหนึ่งที่เป็นอาการของปีติมันจะเกิดขึ้น อย่างนี้แสดงว่าจิตของท่านเข้าสมาธิได้รวดเร็ว
อาการอย่างนี้ควรจะฝึกไว้เสมอๆ เพราะมันเป็นประโยชน์มาก ทำให้เราคล่องในการทรงสมาธิ เวลาที่จิตถึงฌานสมาบัติ เราสามารถจะเข้าฌานได้ตามอัธยาศัย
อาการเข้าฌานนี่ ถ้าท่านที่เข้าฌานยังต้องการเวลา หมายความว่าต้องการจะรู้อะไรต้องการจะสงบจิต เราก็ต้องใช้เวลานิดหนึ่ง หน่อยหนึ่งหรือนานหน่อย หลับตาภาวนาอยู่นาน แล้วฌานจึงจะเกิด อย่างนี้ต้องถือว่ายังใช้ไม่ได้
การทรงสมาธิต้องคล่อง ตามพระบาลีท่านกล่าวว่า จิตเข้าถึงวสี คำว่า วสี คือการคล่องในการเข้าฌานและออกฌาน
ฉะนั้นการฝึกสมาธิ ของท่าน ผมจึงบอกว่าจงอย่าหาเวลาแน่นอน หมายความว่าเดินไปก็ดี ทำงานอยู่ก็ดี นั่งอยู่ก็ตาม หรือแม้ว่าจะดูหนังสือ จะฟังเทปก็ตาม จิตจับลมหายใจเข้าออกให้มันทรงตัว
เวลาเดินบิณฑบาตกว่าจะกลับ มีโอกาสสำหรับเรามาก ขณะที่ไปบิณฑบาต ก้าวออกไปบิณฑบาตตั้งแต่ก้าวแรก หรือก่อนจะไปจนกระทั่งกว่าจะถึงเวลากลับ จงอย่าปล่อยจิตของท่านให้ว่างจากสมาธิ ให้จิตของท่านทรงสมาธิอยู่ตลอดเวลา
และก็จงอย่าเข้าใจผิดว่าถ้าจิตเป็นสมาธิจะยืนแข็งโด่ ไม่ใช่อย่างนั้น ไม่จำเป็นต้องเป็นอย่างนั้น จิตเป็นสมาธิ ก็ใช้การกำหนดการก้าวของเท้า ก้าวเท้าซ้ายหรือก้าวเท้าขวาก็รู้อยู่ หายใจเข้าก้าวเท้าซ้าย หายใจออกก้าวเท้าขวา หรือก้าวเท้าไปรู้ด้วย รู้ลมหายใจเข้าออกด้วย
ถ้าจะใช้พุทธานุสสติควบก็ดี เวลาก้าวเท้าไปหนึ่งก็พุท ก้าวไปอีกทีก็โธ ก้าวไปอีกทีก็พุธ ก้าวไปอีกทีก็โธ ทำอย่างนี้ตลอดไป ก็เป็นอันว่าท่านเป็นผู้ไม่ว่างจากอารมณ์ของสมาธิ
เวลาจะกลับมาฉันอาหาร จะทำอะไรก็ตามอย่าวางสมาธิ เวลาจะกินข้าว จะฉันข้าว เวลานี้เราตักข้าว เวลานี้ตักกับข้าว เวลานี้เอาข้าวเข้าปาก เวลานี้เราเคี้ยว มีความรู้สึกไปด้วย เวลานี้เราอาจจะไม่รู้ลมหายใจเข้าออก แต่รู้อาการที่ทำ อย่างนี้ก็ใช้ได้ เป็นการทรงอารมณ์สมาธิ
หรือว่าเวลาที่กำลังฉันข้าว เรารู้ลมหายใจเข้าออกไปด้วย จะช่วยให้เกิดสมาธิได้ง่าย และก็เป็นการทรงฌานได้ดี
คือการที่จะเจริญพระกรรมฐานให้ดีนี่เขาไม่ยอมให้เวลาว่าง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เวลานอนก่อนจะหลับ ใช้จับอานาปานุสสติกรรมฐานให้ทรงตัว ท่านจะหลับง่าย และให้หลับไปกับอานาปานุสสติกรรมฐาน เวลาหลับจะมีความสุข ขณะที่หลับจะถือว่าเป็นผู้ทรงฌานอยู่
การกำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกจนหลับ ขณะที่จะหลับจิตจะต้องเข้าถึงปฐมฌานหรือฌานสูงกว่านั้น จึงจะหลับ และแม้ขณะที่หลับอยู่ก็ถือว่าหลับอยู่ในฌาน ถ้าตายระหว่างนั้นท่านเป็นพรหม
เวลาที่ตื่นมาใหม่ๆ ท่านจะลุกจากที่นอนก็ตาม หรือไม่ลุกก็ได้ จะนอนอยู่อย่างนั้น กำหนดรู้ลมหายใจเข้าหายใจออก หรือว่าอยากจะนั่งก็ได้ แต่ระวังให้ดี การลุกขึ้นมานั่งต้องคุมสติสัมปชัญญะให้ดี
เมื่อตื่นนอนขึ้นมา แล้วต้องจับลมหายใจเข้าออกทันทีเพื่อทรงสมาธิจิตให้ทรงตัว ตอนเช้ามืดพยายามทำให้สงบสงัดให้มากที่สุด เป็นการรวบรวมกำลังใจสูงสุด เพื่อประโยชน์แก่การบิณฑบาต
เมื่อเวลาไปบิณฑบาตอย่าคุยกัน แล้วเวลาเดินไปบิณฑบาตเว้นระยะห่างกันพอคนรอดได้ สำหรับพระองค์หน้า เคยเดินไปยืนตรงไหนยืนตรงนั้น เมื่อเวลาเขาใส่บาตร ถ้าองค์ท้ายยังรับบาตรไม่เสร็จ องค์หน้าอย่าพึ่งก้าวไป มิฉะนั้นจะทำให้องค์ท้ายลำบาก ต้องเดินตามเร็วเดี๋ยวก็เหนื่อย มันเป็นการดูไม่งามสำหรับชาวบ้าน
เรื่องนี้ก็เป็นสติสัมปชัญญะหรือว่าเป็นสมาธิเหมือนกันที่ท่านทั้งหลายจะต้องรู้ไว้ และจำเข้าไว้เพื่อความดีของท่าน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าหากว่าท่านทั้งหลายจิตทรงสมาธิไว้ตั้งแต่ตอนกลางคืน แล้วก็ตอนเช้ามืดในเวลาที่เดินไปบิณฑบาต ถ้าจิตของท่านทั้งหลายทรงสมาธิอยู่ สมเด็จพระบรมครูทรงตรัสว่าคนที่เขาใส่บาตรท่านเขาจะมีบุญมาก ได้บุญมาก มีความสุขในปัจจุบัน
ดีกว่าท่านที่ปล่อยให้ใจลอยให้จิตน้อมไปในกามารมณ์หรือโลกียวิสัย ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะจิตน้อมไปในโลกีย์ เป็นจิตที่เต็มไปด้วยความสกปรก เมื่อจิตของเราสกปรก ท่านผู้ให้ก็ได้ของสกปรกไป ถ้าจิตของเราทรงสมาธิเข้าไว้ แสดงว่าจิตของเราสะอาดจากบาปอกุศล บรรดาท่านพุทธศาสนิกชนที่สงเคราะห์ก็ได้ดี
เอาล่ะบรรดาท่านทั้งหลาย สำหรับเวลานี้ก็หมดเวลาเสียแล้ว สำหรับวันนี้ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้.
​

<center>— จบ ตอนที่ ๓ อุปจารสมาธิ —</center>

 

สวัสดีครับยินดีต้อนรับนะครับมี มีอะไรก็มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะครับ

 

ยินดีต้อนรับนะครับ ...................

 

ขออนุโมทนาในคลังบุญของท่านด้วยค่ะ แจ้งได้ละเอียดแล้ว สาธุ......ค่ะ วันนี้ช่วงสาย ได้สวดมนต์ทำสมาธิ รู้สึกนิ่ง สงบ วันนี้ทำได้ดีในระดับนึงค่ะ

 

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้่นกลับตัวเองนะครับที่เคยประสบพบเห็นมาบ้าง
1.เกิดจากสถาณที
2.เกิดจากตัวเจ้าของร้านเอง

อยางที่เกิดจากสถาณที่ ก็เกิดขึ้นกับตัวเองก่อนที่จะย้ายมานี้ละครับตอนแรกๆที่อยู่มีหลายคนทักว่าที่ตรงนี้แรงมากพอเข้ามาอยู่คืนแรกเลยก็ฝันไปว่าตัวเองเดินอยู่บนกำแพงสูงมีพระเดินนำหน้าอยู่องค์หนึ่งท่านผิวขาวชึี่่งองค์นี้รู้จักท่านด้วยในความเป็นจริงและพระอีกองค์ท่านเดินตามหลังท่านผิวออกสิดำ แต่ด้านล่างกลับมีพระญานาคตัีวใหญ่สีดำยกคอแผ่

พังพานแล้วก็พูดข่มขู่ว่าหากผิดศิลเมื่อไรจะเอาให้ถึงตายในความรู้สึกตอนนั้นเรากลับไม่รู้สึกกลัวอะไรเลยแต่พระองค์ที่ท่านเดินอยู่ด้านหน้าท่านรู้สึกกลัวท่านจึงมาอยู่ข้างหลังแทนและให้พระองค์ดำนั้นไปอยู่ข้างหน้าแต่ที่น่าแปลกคือข้างหลังนั้นมันไกล้กับพญานาคตัวนั้นมากก่วาข้างหน้าเสียอีกพอถึงตอนนี้ก็ตืนเรพาะเช้าแล้ว ตอนมาอยู่ใหม่ๆก็ดีครับพอนานไปก็เงียบจึงไปหาทางแก้ตามที่เล่ามา และก็มีหลายท่านที่เคยช่วย

เก็บวิญญาณต่างๆแถวนั้นไปจนหมดแต่อีกไม่นานก็กลับมาอีกชึ่งก็ทำให้งงเหมือนกันแล้วต่อมาค่อยมาทราบว่าที่ตรงที่อยู่นั้นแต่ก่อนเป็นป่าช้ามาก่อน เพราะบางทีเวลานั่งสมาธิก็มองเห็นข้างล่างมีโลงศพอยู่แต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าเป็นนิมิตรเหมือนภาพที่เห็นทั่วไปจนมีวันหนึ่งเพือนของน้องคนที่รู้จักเขามาเทียวที่บ้าน(เขาเป็นร่างทรง)พอมาถึงพูดคุยกันเกียวกับเรืองที่เขาเลยดูให้จึงรู้ว่ามีศพทีี่ถูกฝังอยู่ในห้องที่เราพักอยู่นั้นหลายจุดเหมือนกันแต่มีจุุดใหญ่3-4จุดและที่สำคัญจุดที่อยู่กลางบ้านมีสมบัติฝังอยู่ด้วยพร้อมกับมีมนดำครอบไว้ พอรู้อย่างนั้นแล้วก้ต้องมาแก้กันอยู่

นานจนทุกอย่างในบ้านค่อยเบาบางลงแต่ก็ยังไม่หมดลงเสียที่จนวันหนึ่งออกมานอนข้างนอก(ตรงที่โดนมนตืดำครอบไว้และข้างล่า่งมีสมบัติฝังไว้)พอนอนลงกลับพื้นหันหน้ามาทางหน้าบ้านกลับนอนไม่ได้เลยความรู้หงุดหงิดมากถ้าเป็นคนทั่วไปก็คงรับได้เท่านี้แต่ว่าตัวเองรู้เพราะเป็นพลังที่ไม่ดีส่งเข้ามาก็เลยหลังให้แล้วค่อยนอนได้ชึ่งเป้นแบบนี้ทุกครั้งเลยเอะใจว่าเิกิดจากอะไร จนสุดท้ายมารู้ว่าข้างล่างบ้านที่อาศัยอยุ่นั้นมีพญานาคอาศัยอยู่3ตัวที่เป็นตัวใหญ่ๆนะ(เรื่องนี้คุยจิโปเคยเล่าเป้นนิทานไว้ไม่รู้หน้าไหนเหมือนกันครับ)เดิมตรงนี้เคยเป็นเมื่องมาก่อน....เดี๋ยวค่อยต่อนะครับ

 

อย่าลืมมาเล่าต่อนะคะ ติดตามๆอยู่ค่ะ

 

ได้อ่านประสบการณ์ ทั้งของเจ้าของกระทู้ และคนอื่นๆ สนุกดีค่ะ ได้สาระอยู่ค่ะ ขอติดตามอ่านต่อ นะค่ะ

อนุโมทนาบุญ กับทุกข้อความที่มีประโยชน์ ค่ะ _/l\_

ขอให้ เจริญในธรรมค่ะ

 

เมื่อวาน 19 ก.ค. 2555 ได้มีโอกาสไปร่วมงานอุปสมบท ที่วัดอัมพวัน จำนวน 15 รูป ( หนึ่งในนั้นมีหลานด้วย 1 รูป ค่ะ) ในการบวชครั้งนี้ ได้รับความเมตตา จากหลวงพ่อจรัญ ท่านได้มาเป็นพระอุปัชฌาย์ให้ค่ะ จึงมาบอกกล่าว ให้เพื่อนๆ กัลยณมิตรธรรมทุกท่านของท่าน ain ได้ร่วมอนุโมทนาบุญในครั้งนี้ด้วยกันค่ะ ผู้ที่คิดจะเลือกบวชจำพรรษาที่วัดนี้ได้ ต้องถือว่าไม่ธรรมดา ต้องมีความมุ่งมั่น มานะ อดทนมีความเพียรในธรรมสูงพอสมควร เพราะที่นี่นักบวช ต้องเคร่งครัดในธรรมวินัย และฝึกหนัก ค่ะ ร่วมอนุโมทนาด้วยกันค่ะ

 

เมื่อปีที่แล้วได้มีโอกาสไปร่วมงานบวช ที่วัดอัมพวัน. 2 ครั้งค่ะ ได้พบหลวงพ่อจรัญได้แต่นั่งอธิษฐานอยู่ในใจ ชอบมากค่ะอยากไปอีกได้บวชพระทีละ15รูป ขออนุโมทนาบุญด้วยนะคะหลานคุณดอกข้าวมีบุญได้หลวงพ่อท่านเป็นอุปัชฌาย์

 

จะทำอย่างไรให้มีสมาธิในการสวดมนต์คะ

 

สวัสดีครับทุกท่าน วันนี้มีโอกาสได้เข้ามาอีกครา หลังจากที่ห่างหายไปนาน
เป็นช่วงเปลี่ยนกรรมฐานอันใหม่เลยไม่ค่อยได้เข้า

วันนี้ใครมีคำถามอะไรเชิญครับ จะตอบให้พิเศษ วันเดียวพอ วันต่อๆไปก็คงตอบ
เหมือนเดิมแต่อาจจะไม่พิเศษครับ

 

นึกภาพหนังสือสวดมนต์หน้าที่จะสวดตรงหน้า แล้วให้นึกให้เห็นถึงตัวหนัง
สือข้างหน้า แล้วเราก็อ่านหนังสือที่มองไม่เห็นนั้นครับ

 

ฝันร้ายบ่อยๆแก้ยังไงดีคะ ทำบุญจะดีขึ้นไหมคะ

 

ปกติสมองคนเราจะสร้างความฝันขึ้นเพื่อให้เกิดการผ่อนคลายของร่างกาย
ส่วนต่างๆ ส่วนมากจะเป็นฝันที่ดีมีความสุข หรือไม่ก็ฝันที่ทำให้เกิดอารมณ์มาชดเชยส่วนที่ขาดหายไป เพื่อปรับสมดุลย์

ถ้าเกิดคนเราฝันร้ายบ่อยๆนั่นคือเรื่องที่ผิดปกติมาก ในทางพุทธท่านให้ท่อง
คาถายันทุนนิมิตตังที่มีสามบรรทัดน่ะครับ ท่องก่อนนอน หรือท่องจนหลับไป
บางครั้งความเครียดก็ทำให้เราฝันร้ายได้ ในส่วนของชาวต่างประเทศที่ไม่นับ
ถือพุทธเขาก็เอากำยานมาจุดนะครับ เป็นการคลายเครียด พวกเครื่องหอม
กำยาน เทียนหอม เอามาจุดน้อยๆในห้องนอน น้อยๆนะครับไม่ใช่สุมเป็นไก่ย่าง
รมควัน เมื่อไม่เครียดก็ไม่ฝันร้ายครับ

 

ดีใจจังวันนี้คุณจิ-โป เข้ามาตอบปัญหา อยากถามว่าทำอย่างไรจะให้หลุดพ้นจากผู้คนที่แวดล้อมเราซึ่งสร้างความทุกข์ใจให้เรา

 

ถามคุณจิ-โป คะ ช่วงนี้นั่งสมาธิไม่ได้เลยคะ จิตไม่นิ่งเลย ควรทำอย่างไรคะ

 

ผู้คนแวดล้อมเรียกว่ากรรมเป็นเผ่าพันธุ์ เกิดมาในสิ่งแวดล้อมที่มีกรรมเป็น
เครื่องนำไปในทางที่ทุกข์ใจก็ปลง บางคนโชคดีเกิดมาในสิ่งแวดล้อมที่ดีก็ดีไป
การที่เราจะหลุดพ้นกรรมเป็นเผ่าพันธุ์นี้ยากมาก เราเปลี่ยนเขาไม่ได้ เราก็เปลี่ยน
ที่ตัวเรา เอาพรหมวิหารสี่เป็นหลัก เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ผิดจากหลักสี่
อย่างนี้เป็นทุกข์ทันที ถ้าอยู่ในหลักสี่อย่างนี้เราอยู่ในความทุกข์ที่มองไม่เห็น
แต่เรามีใจที่เป็นสุขได้ด้วยพรหมวิหารสี่ อย่างน้อยที่สุดตายไปเราก็เป็นเทวดา
จากการปฏิบัติตัวแบบนี้อยู่เป็นนิจครับ

 

ง่ายมากครับ
1.ตอนนั่งหลับตากำหนดเหมือนร่างกายเราโปร่งโล่งเป็นส่วนหนึ่งของกระแสน้ำ
2.กำหนดมองลงมาจากข้างบน ให้รู้สึดถึงกระแสน้ำที่ไหลจากหน้าเราไปข้างหลัง
3.ตัดสิ่งรอบข้างออกให้หมด มองในกายของเราว่าตรงไหนมันหมุน มันพลุ้งพล่าน
4.มองความหมุนนั้นด้วยอาการเฉยๆ บางครั้งเกิดที่กลางอก บางครั้งเกิดที่ในข้างหน้า

เมื่อความพลุ้งพล่าน หมุนวนในจิตในเราสะสางออกไป ความเรียบนิ่งของ
สมาธิจะมาแทนที่ เราในตอนนี้จะเกิดตัวรู้ ที่ดูอาการของเวทนา และจิต
ในตอนนี้เอง ก็ตัดเข้าหลักของสมาธิที่เราเคยฝึกมาตามสายปฏิบัติไปเลยครับ

 

สาธุ..........ค่ะ คุณบุษ เหม๋!! วันนี้โชคดีกันจังนะคะ คุณจิโป มาเยี่ยมห้องขัง มีโอเลี้ยง ข้าวผัด มาฝากรึป่าวค๊า คุณจิโป ยังอยู่รึป่าวคะเนี่ย

 

สวัสดีค่ะ คุณจิโป อยากทราบว่า เมื่อสัปดาห์ก่อน ฝันว่า มีคนมาบอกว่าจะสอนสมาธิขั้นอุปจาริยญาณ ให้หน่ะค่ะ แต่เห็นหายเงียบไป ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องนิมิตรจริง หรือ ไม่? ถ้าดิฉันอยากติดต่อกับเค้าอีก ดิฉันจะทำอย่างไรคะ คุณจิโป กรุณาดูให้สุหน่อยได้รึป่าวคะ น๊าา รอคุณจิโป มาหลายวันมากค่ะ