เทพธิดาปูทะเล...โดยหลวงพ่อฤาษีลิงดำ

เทพธิดาปูทะเล

ตายจากคนอาชีพจับปูทะเลขายแล้วไปเกิด
เป็นนางฟ้าบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลก
"..ตามที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสว่า "ก่อนจะตายถ้าจิตใจผ่องใส นึกถึงบุญกุศลนิดหน่อยตายแล้วก็ไปสวรรค์ทันที เรื่องนี้ให้ชื่อเรื่องว่า "เทพธิดาปูทะเล" เรื่องมีอยู่ว่า
วันที่ ๑๘ ธันวาคม ๒๕๓๑ ขึ้นไปบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเทวโลกนั่งอยู่กับท่าน ปัญจสิกขเทพบุตรซึ่งทำหน้าที่เปรียบเหมือนเลขาของท่า นพระอินทร์ เห็นนางฟ้า ๘ องค์ รูปร่างหน้าตาสวยสดงดงามมาก ผิวพรรณผ่องใส เครื่องประดับก็สวย แต่มีองค์หนึ่งนั่งใกล้มากที่สุด ท่านมองหน้าไม่ละสายตา เบื้องหลังนางฟ้า ๘ องค์ ไกลออกไปประมาณ ๒ เส้น เป็นภาพผู้หญิงอ้วนใหญ่ ผิวเนื้อดำแดงค่อนข้างดำ หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว ในความรู้สึกของอาตมาเป็นภาพนางยักษิณี จึงหันไปถามท่านปัญจสิกขเทพบุตรว่า "บนสวรรค์มีภาพประเภทไม่สวยอย่างนี้เหมือนกันรึ" ท่านตอบว่า "ปกติไม่มี แต่นางฟ้า ๘ องค์นี้เป็นคนมีบาปอยู่เบื้องหลัง" หมายความว่าในระยะต้นสร้างบาปไว้มากแต่ว่าไม่ถึงอนัน ตริยกรรม อนันตริยกรรมได้แก่ ฆ่าพ่อฆ่าแม่ ฆ่าพระอรหันต์ ทำร้ายพระพุทธเจ้าจนห้อพระโลหิต ยุยงให้สงฆ์แตกกัน ตอนช่วงหลังของชีวิตและตอนใกล้จะตายได้ทำกำลังใจเป็น สัมมาทิฏฐิ รู้จักการให้ทาน รู้จักการรักษาศีล รู้จักการเจริญภาวนา เวลาจะตายจิตใจก็เกาะความดี เมื่อตายแล้วก็มาเกิดเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ชั้นดาวดึงสเ ทวโลกก่อน แต่ทว่าบาปยังติดตามอยู่ ถ้าไม่สร้างความดีต่อเป็นการป้องกัน เมื่อจุติไปจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เมื่อไรบาปจะดึงเธอ ทั้งหมดลงอบายภูมิทันที


ท่านพุทธบริษัทเมื่ออ่านหรือฟังแล้ว จงคิดตามที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า
"จิตเต สังกิลิฏเฐ ทุคคติ ปาฏิกังขา" เวลาก่อนจะตาย จิตใจเป็นอกุศลหรือเศร้าหมองนิดหน่อย ก็จะไปอบายภูมิทันที
"จิตเต ปาริสุทเธ สุคติ ปาฏิกังขา ก่อนจะตาย แม้แต่จิตใจผ่องใสในด้านของบุญกุศลนิดหน่อย ก็จะไปสวรรค์ทันที
อาตมาหันไปถามนางฟ้าที่อยู่ใกล้มากที่สุด และมองหน้าไม่ยอมละ ถามเธอว่า "สมัยเป็นมนุษย์อยู่ที่ไหน" เธอตอบทันทีว่า "จำฉันไม่ได้รึ" อาตมาบอก "ถ้าอย่างนั้นขอดูภาพเดิม" ให้เห็นภาพเธอเป็นคนแก่อายุประมาณใกล้ ๖๐ ปี รูปร่างใหญ่เทอะทะ ผิวเนื้อดำแดงค่อนข้างดำ ถามเธอว่า "รูปร่างของเธอเป็นอย่างนี้ เธอมีสามีหรือเปล่า" เธอตอบว่า "มี" เธอแสดงภาพให้เห็นตั้งแต่สมัยเป็นเด็กแล้วก็เป็นสาวว ัยรุ่นถึงสาวใหญ่ ตอนสาวรุ่นรูปร่างทรวดทรงดี หน้าตาดี ผิวพรรณไม่ดำ ผิวเนื้อดำแดงและเกลี้ยง ร่างกายมาเปลี่ยนแปลงตอนอายุ ใกล้ ๔๐ ปี เธอเป็นคนจน


เวลานั้นอาชีพจริงๆ ก็คือ จับปูทะเลมาขาย ปูทะเลจับมาได้ก็ต้องมัด จับปั๊บมัดปุ๊บ ทำมาแต่เด็กก็ทำได้คล่องรวดเร็วแล้วก็เอามาขาย พอเป็นสาวขึ้นมาก็จับปูทะเลขายเหมือนเดิม แต่งงานแล้วก็ยังทำอยู่เหมือนเดิม มาเปลี่ยนแปลงเอาจริงๆ เมื่อตอนอายุ ๓๐ ปีเศษ ขายปูได้กำไรพอสมควรมีทุนอยู่บ้างไม่จับปูเองแล้วแต่ เป็นคนซื้อปูมาขายและคุมการขาย
ให้นึกดูว่าสภาพปูถูกมัดกระดิกกระเดี้ยไม่ได้แบบนั้น มันทรมานขนาดไหน มีการเจ็บปวดมีการเมื่อยขนาดไหน สรุปแล้วเธอทำบาปมาอย่างหนัก เป็นบาปที่ติดตามมา ที่เห็นเป็นภาพนางยักษิณีอยู่ข้างหลังตอนที่เกิดเป็น นางฟ้าบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์แล้ว


ความจริงในตอนระยะต้นๆ ตั้งแต่เด็กมาจนถึงสาวใหญ่ แต่งงานแล้วก็ตาม บุญเธอก็ทำบ้างแต่ก็ทำบุญแบบผิวเผิน หมายความว่าใส่บาตรบ้างแต่ก็นานๆ ใส่ครั้ง นานๆก็ไปฟังเทศน์บ้างแต่ก็ไม่ตั้งใจนัก เขาทำบุญเรี่ยไรก็ทำบ้างแต่ไม่ได้ตั้งใจมาก ทำประเภทปัดสวะให้ผ่านพ้นไป ฉะนั้นท่านทั้งหลายที่แจกฎีกาพึงทราบว่า คนที่เขาทำบุญตามฎีกาเขาจำใจทำกันมา แต่ก็ได้บุญถึงแม้จะได้บุญไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยก็ตาม เปรียบเหมือนชาวบ้านเขามีข้าว ๑ กะละมังได้บุญเต็มเม็ดเต็มหน่วย แต่เราได้บุญไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย มีข้าวแค่ ๑ จาน ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย


ต่อมาเมื่อเธอมีอายุ ๔๐ ปีเศษๆ ก็มีความรู้สึกว่าอาชีพเดิมมันบาปทั้งหมด ก็เพราะบังเอิญมีพระหลวงตาที่น่าเคารพท่านหนึ่ง ท่านเป็นพระที่อยู่ใกล้บ้านไปรับบาตรเป็นประจำ ผ่านอยู่เสมอท่านอธิบายให้ฟังว่า "การทำแบบนี้มันบาป" ในที่สุดเธอก็ละจากอาชีพขายปูทะเลมาเป็นอาชีพรับจ้าง อย่างอื่นที่ไม่เป็นบาป ความจริงน่าขอบคุณหลวงตาองค์นั้นที่ท่านแนะนำ ตอนหลังเธอตั้งหน้าตั้งตาทำบุญ บุญใหญ่เธอทำมาเป็นปกติ ใส่บาตร ฟังเทศน์ ใครไปเรี่ยไรก็ให้ ทำบุญมาเรื่อยๆ จิตใจเป็นบุญกุศล
ต่อมาในระยะใกล้ตาย ๔ เดือน เธอก็มีโอกาสมาที่วัดท่าซุง ในงานเป่ายันต์เกราะเพชร เห็นวัดเข้าก็ชอบใจ คิดในใจว่าวัดสวยๆ แบบนี้หายาก เธอสนใจมณฑปแก้ว ที่ปิดกระจกทั้งข้างนอกและข้างใน ก็ชอบใจมากเข้าไปนั่งไหว้พระดูภาพพระก็ชอบใจ มีจิตใจสดชื่น ไปนั่งนานจนกว่าจะถึงเวลาเป่ายันต์เกราะเพชร ก็ไปรับยันต์เกราะเพชรตอน ๔ โมงเช้า ปรากฏว่าเขาประกาศว่ารถจะออกตอน ๔ โมงเย็น จึงไปนั่งป๋ออยู่ที่มณฑปแก้วใหม่ สดชื่นมากจิตใจจับอยู่ที่นั่น


ต่อมาได้ทราบข่าวว่า ที่ซอยสายลมมีพระวัดท่าซุงไปสอนพระกรรมฐานที่นั่น เธอก็ไปกับเขาด้วย ไปเจริญพระกรรมฐานวันแรกเธอบอกว่า "ภาพพระที่มองเห็นเวลาลืมตา แต่เวลาที่หลับตาแล้วพระองค์นั้นไม่เห็น เห็นแต่ปูที่คลานยั้วเยี้ยที่เธอจับมาก็ดี ภาพที่เธอกำลังมัดปูก็ดี นั่งขายปูก็ดี"
รวมความว่า ภาพปูปรากฏเต็มไปหมด จะมองเท่าไรก็ไม่เห็นภาพพระเห็นแต่ปูแทน ในที่สุดลืมตาดูพระใหม่ ทิ้งภาพปู พอเห็นภาพพระแจ่มใสดี สดชื่น นานๆ เข้าจึงหลับตาใหม่ ก็ปรากฏเห็นภาพปูอีก เป็นอันว่าวันแรกของการเจริญพระกรรมฐานคือวันเสาร์ ไม่มีผลเห็นพระแต่มีผลเห็นปูทะเลแทน เธอก็เศร้าสลดใจ พอถึงเวลาอุทิศส่วนกุศล พระท่านแนะนำว่า "ให้ขอพระยายมราชและเทพเจ้าเป็นพยานในการบำเพ็ญกุศล"
เผอิญท่านพระยายมราชท่านมาบอกกับอาตมาในวันนั้นว่า "ถ้าใครทำบุญไว้ เวลาอุทิศส่วนกุศลให้บอกท่านให้เป็นพยาน ถ้าบังเอิญต้องผ่านสำนักท่าน การสอบสวนเรื่องบาปก็ไม่มี ท่านจะเป็นพยานให้เพราะบุญมีอยู่แล้ว จะส่งไปสวรรค์ก่อน" เธอบอกว่า "ดีใจในถ้อยคำนี้" เวลาพระท่านนำอุทิศส่วนกุศลสดชื่นมาก ตั้งใจจริงๆ เพราะว่าปูเป็นเหตุ ถึงอย่างไรก็ไม่ขอลงนรกแน่ เธอคิดในใจว่า "ถ้าขืนลงนรกเสียท่าปูแน่ ปูนับเป็นพันเป็นหมื่นมันตามเล่นงานแน่นอน เธอไม่ได้คิดถึงไฟนรกคิดถึงแต่ปูอย่างเดียว พออุทิศส่วนกุศลเสร็จ เธอก็รีบไปที่จุดสังฆทาน จะเอาชุดใหญ่ ๕๐๐,๑,๐๐๐ , ๒,๐๐๐ เงินก็ไม่มี ผสมผเสได้ ๑๐๐บาท ก็ถวายสังฆทานชุดเล็ก ๑๐๐ บาท ทันที

 

วันรุ่งขึ้นเป็นวันที่สองไปใหม่ตอนกลางวัน ตั้งใจไปถวายสังฆทานชุดเล็ก ๑๐๐ บาททันทีและก็ฟังพระท่านคุยไป นั่งดูพระพุทธรูปไป ตัดสินใจว่าวันนี้จะไม่ยอมให้ภาพปูเข้ามากวนใจ จะขออยู่กับพระพุทธรูป หลับตาบ้างลืมตาบ้าง ใครจะคุยอย่างไรก็ช่าง สนใจพระพุทธรูปอย่างเดียว พอตอนกลางคืนเจริญพระกรรมฐาน เวลาหลับตาปรากฎว่า ภาพปูกับภาพพระแย่งกัน ภาพพระเกิดขึ้นบ้าง เห็นภาพปูบ้างสลับกัน เธอก็ดีใจว่าวันนี้พระสู้กับปูแล้วปูแพ้ เพราะภาพปูเกิดขึ้นมาน้อย เห็นภาพพระมากกว่า พอเจริญพระกรรมฐานเสร็จก็ถวายสังฆทานชุดเล็ก ๑๐๐ บาทอีก
ต่อมาวันที่สาม ก็ทำอย่างนั้นอีก พอไปถึงปุ๊บไม่ต้องการอะไรทั้งหมด ตั้งหน้าตั้งตาจ้องพระพุทธรูปกับพระสงฆ์ที่พูด มองลีลาพระสงฆ์ที่นั่งพูดบ้างและจำภาพพระพุทธรูปบ้าง ดูสองอย่าง อย่างไหนเลือนก็จับอีกอย่างหนึ่งเข้ามาแทน ตั้งใจจับพระพุทธรูปกับพระสงฆ์ช่วยกันขับปู วันนี้ชนะเด็ดขาดภาพปูไม่ปรากฏเห็นแต่ภาพพระอย่างเดี ยว เห็นชัดทั้งภาพพระพุทธรูปกับพระสงฆ์ ภาพปูไม่เกิด เธอดีใจมาก
ก็รวมความว่าเธอทำอย่างนี้มาได้ ๓ ครั้ง วาระที่สุดของชีวิตเธอก็มาถึง เวลาที่จะตายจริงๆ เธอมีอาการป่วยกระเสาะกระแสะมาหลายวัน ปวดศีรษะบ้าง แน่นหน้าอกบ้าง เสียดท้องบ้างเป็นปกติ แต่ในเวลานั้นก็ตั้งใจภาวนาว่า "พุทโธ" นึกถึงภาพพระกับพระสงฆ์ที่เคยเห็น ภาพก็ชัดเจนแจ่มใสเป็นบางครั้ง บางทีมันปวดมากภาพก็หายไป พอคลายหน่อยจิตก็เห็นภาพ แต่ใจไม่ยอมปลด มันจะปวดอย่างไรก็ตาม ก็ตั้งใจภาวนา "พุทโธ"บ้าง "นะมะพะธะ" บ้าง จับภาพพระพุทธเจ้าบ้าง จับภาพพระสงฆ์บ้างสลับกันไปในที่สุดก็ตาย


เวลาจะตายเธอบอกว่าไม่มีความรู้สึกว่ามันจะตาย มันเป็นแต่มีความรู้สึกวูบไป อาการปรากฏทีแรกมันอืดเสียดมาก เมื่ออาการอืดเสียดหายไปมึนงงหายไป จิตมีอารมณ์เป็นสุขมาก มีความเยือกเย็น มีความสบาย จิตก็จับภาพพระพุทธรูปภาวนาว่า "พุทโธ" เดี๋ยวก็ "นะมะพะธะ" สลับกันทั้ง ๒ อย่าง ภาพพระก็เกิดมีสภาพแจ่มใส สดใสขึ้น สวยขึ้นๆ ตามลำดับเป็นทองอร่ามขึ้นในที่สุดพระท่านยิ้ม เมื่อเห็นภาพพระพุทธรูปยิ้ม เธอก็มีอาการสดชื่น ตอนนี้เองเธอบอกว่า "มีความรู้สึกว่าวูบเหมือนตกจากที่สูง และมีความรู้สึกอีกทีหนึ่งก็มาอยู่ที่วิมานบนสวรรค์ช ั้นดาวดึงสเทวโลก วิมานสวยสดงดงามมากแพรวพราวเป็นระยับ เป็นเพชรสีน้ำมันก๊าด จะขาวก็ไม่ใช่แต่ใส


ถามเธอว่า "ที่ได้วิมานสวยอย่างนี้เพราะอะไร" เธอตอบทันทีว่า "เพราะสนใจในมณฑปแก้วและพระพุทธรูปในมณฑปแก้ว" ถามว่า "ไปในมณฑปแก้วนั้นกี่ครั้ง" เธอตอบว่า "ไป ๓ ครั้ง ติดใจ เวลามีงานก็ไป ยามปกติก็ไป เวลาไปต้องเข้าไปในมณฑปแก้วก่อน ไปนั่งหน้าพระพุทธรูป ภาวนาให้สบาย ตัดภาพปูทิ้งไปเห็นพระแทน ดูภาพมณฑปแก้วก็ชอบใจ อันนี้เป็นปัจจัยให้วิมานแก้วใสมาก สว่างมาก" ถามว่า "เธอมีเทพบุตรหรือนางฟ้าเป็นบริวารเท่าไร" เธอยิ้มแล้วก็ตอบว่า "ไม่มีเทวดาเป็นบริวาร มีแต่นางฟ้าเป็นบริวาร ๔,๐๐๐ องค์ เครื่องประดับประดาก็มีมาก" บอกเธอว่า "อยากจะเห็นวิมาน"


ก็ปรากฏว่าเวลานั้นวิมานก็ลอยมา บ้านเราในเมืองมนุษย์ยกไปไหนไม่ได้ แต่ในเมืองสวรรค์วิมานลอยมาทันที นางฟ้าทั้งหมดหน้าตาแจ่มใสมาก วิมานของเธอใหญ่มากและมีความสว่างไสวมาก ถามเธอว่า "เธอมีความรู้สึกอย่างไรกับเรื่องบาปเก่า" เวลานี้ภาพนางยักษิณียังปรากฏอยู่ เธอบอกว่า "ภาพนางยักษิณีนี่ความจริงไม่ใช่นางยักษิณีจริง เป็นภาพที่แสดงออกเมื่อท่านปรากฏนี่เอง ตามปกติฉันไม่เห็น แต่ว่าภาพนั้นเป็นพยานให้ท่านทราบว่า ฉันยังเป็นคนมีบาป" ถามเธอว่า "เธอทราบไหม ถ้าหมดบุญจากสวรรค์ที่ดาวดึงส์เธอจะไปไหน" เธอก็ตอบว่า "ทราบ เขาจะนำฉันไปไว้นรกขุมที่ ๕"


ถามเธอว่า "จะไปไหม" เธอก็ตอบว่า "ที่ไปซอยสายลมพระท่านสอนว่า ให้หนีไปพระนิพพาน เวลานี้ฉันตั้งใจจะไปพระนิพพาน ฉันไปฟังเทศน์ที่พระจุฬามณีเจดียสถานเสมอ ที่บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์และที่ประชุมเทวสภา ก็มีหลายวาระที่บรรดาพระโพธิสัตว์ท่านมาเทศน์ วันไหนพระโพธิสัตว์ท่านไม่ว่างมา ท่านพระอินทร์ก็เทศน์แทน ท่านเทศน์สงเคราะห์ให้เทวดาทุกองค์บำเพ็ญกุศลต่อให้ท ุกคนมองดูกรรมดั้งเดิมของตนเองก่อนที่จะตายว่ามีกรรม ที่เป็นอกุศลไหมและกรรมที่เป็นอกุศลนั้นทิ้งเราหรือย ัง เทวดาและนางฟ้าทุกองค์ก็ปฏิบัติตามท่าน รวมความว่าไม่มีเทวดา ไม่มีนางฟ้าองค์ไหนที่ไม่มีบาปกรรมต่อท้ายอยู่เบื้อง หลัง ฉะนั้นเทวดาและนางฟ้าทุกองค์ก็ตั้งใจบำเพ็ญกุศลหวังไ ปพระนิพพาน
เมื่ออาตมาคุยกับเธอจบก็ถามเธอว่า "มีอะไรสั่งไปถึงทางบ้านบ้างไหม" เธอก็ตอบว่า "ฉันขอสั่งเมื่อท่านเขียนหนังสือแล้วก็บอกเขาด้วยว่า ฉันคนชื่อ ป อยู่หน้า ตายเมื่ออายุ๕๗ ปี อาชีพเดิมจับปูทะเลและก็ขายปู ต่อมาเมื่ออายุ ๔๐ ปีเศษ ก็กลายเป็นนักบุญ เวลานี้มีความสุขมาก ขอบรรดาลูกหลานทุกคนที่อยู่ในเมืองมนุษย์ที่คิดว่า การฆ่าสัตว์ตัดชีวิตเป็นปัจจัยให้เกิดความสุขแก่ตัวเ องนั้น ความจริงไม่จริงมันจะลากไปสู่อบายภูมิ จะมีความทุกข์หนัก มันไม่คุ้มกันกับความสุขนิดหนึ่งที่ทำให้ร่างกายอิ่ม ฉะนั้นขอบรรดาลูกหลานและพี่น้องทุกคนจงละบาปอกุศล ทำงานรับจ้างเขาที่ไม่เป็นบาปดีกว่า.."

ที่มา...෾?ԴһٷРŠ[?ʒà?蒝 - Ǒ?෕ºȔŒÒ?lt;/a>

 

ขออนุโมทนาสาธุครับ...
...หันหลังคืนฝั่ง พ้นจากทะเลทุกข์...

 

anumothana sathu kha

 

เรื่องราวสนุกและน่าติดตามมากเลยครับ เหมือนกับอ่านนิยายธรรมมะเลย ขอขอบคุณและขออนุโมทนาในผลบุญนะครับ

 

ขออนุโมทนา สาธุ ค่ะ ฉันคนหนึ่งล่ะที่ตั้งปณิธานกับตัวเองตั้งแต่เด็กแล้วว่าจะไม่ขอทำมาหากิน หรือประกอบอาชีพเกี่ยวกับการเบียดเบียนชีวิตผู้อื่นเด็ดขาด (คือเป็นคนที่โชคดีอยู่อย่างนึงคือมักจะคิดอะไรได้เองโดยยังไม่มีใครสอนหรือบอกตั้งแต่เล็กๆแล้ว แปลกเหมือนกันค่ะคงจะเป็นบุญเก่าติดตัวมา) เมื่อก่อนเคยเปิดร้านอาหารก็พยายามเลี่ยงโดยการ ซื้อเนื้อสัตว์ที่ตายแล้วแต่สดนะคะ จะไม่ซื้อวัตถุดิบที่ยังมีชีวิตอยู่ หรือสั่งให้ฆ่าเด็ดขาด ตอนนั้นคิดว่าก็ยังบาปอยู่ดี ไม่ค่อยสบายใจนักแต่จำเป็นต้องทำรู้สึกว่าเราเป็นคนไปซื้อก็เหมือนกับสนับสนุนให้ฆ่าอยู่ดี แต่ตอนนี้กลับมาทำงานออฟฟิศแล้ว รู้สึกสบายใจกว่าเยอะเลยค่ะ

 

ขออนุโมทนา สาธุ ด้วยค่ะ อ่านแล้วชอบเรื่องนี้มากเช่นกันค่ะ
เพราะได้ไปฝึกการปฏิบัติ ที่บ้านสายลมเหมือนกันค่ะ
ทุกวันนี้ก็ฝึกการจับภาพสมเด็จองค์ปฐมให้ติดตาไว้เสมอ ๆ ทั้งวัน
ถ้าเผลอก็ ดึงกลับมาใหม่ให้เป็นอารมณ์ปกติ ภาวนาพุทโธ หรือนะมะพะทะ
เผื่อเวลาใกล้ตายจะได้ไม่ลืมคิดถึงภาพพระ จะได้ไปอยู่ในภพที่ดี ๆ บ้างค่ะ
ขอ อนุโมทนาสาธุ สาธุ สาธุ อีกครั้งค่ะ

 

อนุโมทนาค่ะ

โอกาส มีเสมอเลยนะค่ะ

เราจะไม่ทิ้งโอกาส เมื่อมีมา จะเร่งทำเพื่อสะสมบุญ ทำจิตให้เป็นธรรมเยอะๆๆ เชียวค่ะ