ขอแชร์ความคิดเห็นและอุบายแก้ไข เมื่อจิตมารกระตุ้นให้สนองต่อกิเลส

มองจิตตนเอง แล้วบางครั้งทราบว่า จิตมารกระตุ้นให้สนองต่อกิเลส ยั่วยุ บ้างก็ได้ยินเสียงชัดมาก อยากให้ทุกท่านช่วยแชร์ความคิดเห็นและอุบายแก้ไขกันค่ะ เราควรพิจารณายังไงดี......ขอบพระคุณมากค่ะ

 

มารทั้งหลายตัวเราเองเอามันเข้ามา หลายๆทาง มันมีอยู่จริงเป็นเรื่องธรรมดา
แต่ไม่ใช่ของจริงเพราะเกิดจากความปรุงแต่งในใจเราทั้งสิ้น เมื่อเห็นมารเกิดขึ้น
แล้ว บ้างก็ต้องอาศัยกำลังของศีล บ้างก็ต้องอาศัยกำลังสติ บ้างต้องอาศัย
กำลังของปัญญา บททดสอบของมารก็เหมือนเราได้พัฒนากำลังของเรา จน
กำลังเรามีมากพอ จะรู้เท่าทันมาร รู้ว่ามารคือเราเองปรุงแต่งขึ้นมาจากความ
ประมาทของเราเอง สาธุครับ

 

พอเรารู้ว่าตอนนี้กิเลสกำลังเล่นงานเราอยู่ เราก็อย่าตามใจมันค่ะ
เช่น รู้ว่าตอนนี้อยากดูหนังมาก แต่ก็หักดิบไม่ดู พิจารณาว่า ร่างกายเป็นของไม่เที่ยง ของเราหรือของนักแสดง ต้องพังลงซักวัน สิ่งที่เที่ยงคือจิต แล้วเราจะมานั่งดูร่างกาย กิริยาการกระทำไปทำไม หนังก็มีวันจบ ถึงดูจบเรื่องหนึ่งก็ไปต่ออีกเรื่องหนึ่ง
สู้เอาเวลามาทำความดี ทำบุญเป็นเสบียงเพื่อความหลุดพ้นดีกว่า
เช่น วิปัสสนากรรมฐานตามจริตของเรา
ทำสมาธิรู้ลมหายใจเข้าออก ตั้งใจว่าจะทำให้ได้ในทุกอิริยาบถ
พระพุทธเจ้าบอกว่า เมื่อใดที่เรารู้ลมหายใจเข้าออก เมื่อนั้นกิเลสแทรกไม่ได้ค่ะ สาธุ

 

เราเป็นคนที่ชอบดูหนังมาก อันนี้ยังเลิกไม่ได้ แพ้มารสุดๆ
แต่เวลาดู เราก็จะพิจารณาการกระทำของนักแสดงว่าผิดศีลข้อไหนมั่ง เช่น
ตบ ตี ฆ่า เบียดเบียนทำร้าย ร่างกาย/จิตใจ คนอื่นหรือตัวเอง อีกทั้งเล่นคุณไสย ไสยศาสตร์ ผิดศีลข้อ 1
ขโมย เอาของๆคนอื่นไปไม่ได้รับอนุญาต อู้งาน เบิกเงินเต็มอัตราแต่ใช้ไม่ถึง เอาของที่ทำงานกลับบ้าน เอาของวัดกลับบ้าน ไม่เสียภาษีหรือไม่เสียไม่ครบ ติดหนี้แผ่นดิน ผิดศีลข้อ 2
หมกมุ่นในกาม ชิงสุกก่อนห่าม นอกใจแฟน ผิดศีลข้อ 3
โกหก นินทา พูดคำหยาบ ไร้สาระ เพ้อเจ้อ ผิดศีลข้อ 4
กินเหล้าเมายา สูบบุหรี่ ผิดศีลข้อ 5
อีกทั้งอบายมุข การคบคนชั่วเป็นมิตร เที่ยวกลางคืน ดูหนัง ฟังเพลง เล่นหุ้น หวย พนัน ไพ่ ซึ่งเป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าบอกว่า เป็นหนทางสู่ความเสื่อม สามารถทำให้ผิดศีล ศีลซึ่งเป็นรากฐานของสมาธิและปัญญา

แต่ส่วนใหญ่ ก็จะชอบอินไปกับหนัง เลยทำให้อารมณ์ฟุ้งซ่าน ทำสมาธิไม่ค่อยได้ดี ไม่ค่อยได้ทำสมาธิเลย ทำให้ไม่ก้าวหน้าในทางธรรมจริงๆ

 

วิธีที่ดีที่สุดเลยคือ เจอแล้ววางทันที
จะมีอะไรเข้ามา รู้แล้ววางทันที ไม่คิดตาม ไม่ตำหนิตัวเอง ไม่คิดอะไรต่อ

 

มารไม่มี บารมีไม่เกิด

มารยิ่งมี บารมียิ่งแก่กล้า

แม้แต่ สุขหยาบ ๆ ก็คือมารดี ๆ นี่เอง

 

......................สติสัมปชัญญะ สำคัญที่สุด เมื่อตั้งใจเข้าสู่การภาวนา...ไม่ว่า จะเป็น ทาน ศิล ภาวนา หรือ ศิล สมาธิ ปัญญา...สติ(การระลึกรู้)สัมปชัญญะ(รู้ตัวทั่วพร้อม)จะเป็นเครื่องมือที่ดีที่สุด......การที่จขกท ได้ยินจิตมาร(อย่างที่ท่านว่า จะเรียกอะไรก็ได้ ฟุ้งซ่าน หรือ กิเลสในใจ) ก็ถือว่า มีสติ ถึงได้รู้ว่า มีสิ่งที่แยกกันเป็นส่วนส่วน....ทีนี้รู้แล้ว จะกระทำด้วย กาย วาจา ใจ ตามสิ่งยั่งยุนั้น ก็ต้องมีสติระลึกรู้อยู่ตลอด.............จะระลึกรู้แม้กระทั่ง เวทนา ที่เกิด หรือ โทสะที่เกิดถ้าไม่ได้กระทำ(หรือพ่ายแพ้กระทำตามกิเลส ก็รู้ ) หรือ มันอาจจะกลายเป็นอุเบกขา ในที่สุด....ยังไงก็ตามแต่ สิ่งเหล่านี้ย่อมเกิดดับ ตามสภาวะของเหตุปัจจัย..........พอ มีสติสัมปชัญญะ บ่อย บ่อย เนืองเนื่อง ก็จะเข้าใจ เรื่อง คุณ(รสอร่อย อัสสาทะ) และ โทษ(อาทีนพ ความไม่เที่ยงความน่าเบื่อหน่าย) และ อุบายนำออก(นิสรณะ ความพ้นไปเสีย)ในครั้งต่อต่อไป ถ้าเรายังไม่หลงลืมการภาวนา.....สิ่งเหล่านี้ จะนำไปสู่การภาวนาที่ละเอียดยิ่งยิ่งขึ้นไป......จนกระทั่ง เกิด อุเบกขา หรือ ปัสสัทธิ(กายไม่โยกโคลงใจไม่โยกโคลง)โดยธรรมชาติบริบูรณ์....มีสติจึงสำคัญตลอด....จนกว่าจะมี สัมมาทิฎฐิบริบูรณ์ มีสัมมัปธานสี่บริบูรณ์ เข้าสู่ อินทรีย์สังวรณ์โดยธรรมชาติ(มีศิล อยู่ที่ใจ)

 

ศึกษาการระงับนิวรณ์๕ และกรรมฐาน๔๐ ครับ

 

เห็นแต่ไม่ตามเดี๋ยวมันก็ดับเอง