เดี๋ยวนี้เป็นไรไม่รู้ เห็นไรเก็บเอามาพิจารณาไปซะหมด

ตั้งใจแน่วแน่ถือศีล5ให้มั่น (ถือ5 แต่ใจข้างในปลงเหมือนถือศีล8) ทำมาได้ 3 เดือนกว่า สมาทานศีล ขอขมาพระรัตนตรัย ชุมนุมเทวดา ธรรมจักร ยอดพระกัณไตรปิฎกษ์ สวดทุกวัน

ตอนนี้ แม้ไม่ได้เจตนา จิตคอยแต่จะพิจารณาจากผลมาหาเหตุไปซะัหมด เยอะจนแทบจะเรียกว่าฟุ้งซ่าน สิ่งที่แว่บเข้ามาในหัวก็มีค่าทั้งนั้น คือใช้ปัญญาเดิมที่มีอยู่คิดไม่ได้ เมื่อก่อนต้องเงียบจริงๆจึงจะแว่บเข้ามา เดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะทำอะไรแว่บเข้ามาอย่างนี้ตลอด เลยเป็นงานให้ต้องคอยจดไว้เพราะเสียดาย ในสิ่งที่เห็น หลายครั้งที่สงสัยว่านีี่คืออาการของการฟุ้งซ่านหรือเปล่า เลยลองปล่อยวางโดยทำำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มันอยากคิดก็ปล่อยให้มันคิดไป แต่เราจะไม่สน แล้วมันก็คิดจริงๆ คิดจากผลมาหาเหตุมาเลยโดยอัตโนมัติทุกเรื่องทุกเวลาแทบจะทุกชั่วขณะจิต ถามว่าเหนื่อยมั๊ยที่คิด มันก็ไม่เหนื่อย มันไม่เหมือนกับการที่เราพยายามคิดแก้โจทย์ข้อสอบ แต่มันจะเห็นไปเป็นขั้นๆไปเรื่อยๆค่อยแทงทะลุไปทีละเรื่อง(ไม่ใช่รู้พรวดทีเดียวนะ) เข้าใจว่านี่เป็นสภาวะธรรม ธรรมดาปกติของนักปฏิบัติ แล้วหลายท่านในนี้ก็น่าจะเป็นกันอยู่หลายท่าน จึงอยากเรียนถามว่า ท่านมีวิธีการในการปล่อยวางสภาวะธรรมนี้กันอย่างไร (นอกเหนือจากที่ผมได้ทำน่ะครับ) หรือก็ปล่อยให้มันคิดแล้วก็คอยจดไว้อยู่อย่างนี้ ขอได้โปรดชี้แนะเพื่อเป็นการสนทนาธรรมเพื่อจะได้ได้บุญกันอย่างถ้วนหน้าด้วยครับผม...

 

ก็แล้วถ้าเห็นช้างตัวเท่ามดล่ะ...?
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

 

ปกติ ไม่ได้เข้ามามองกระทู้แถบนี้ แต่วันนี้ไม่รู้ยังไง (deejai) แนะนำตามที่มีปัญญานะครับ ยังไม่บรรลุ
เป็นช่วงรอยต่อของอารมณ์พิจารณา ที่กำลังเป็นญาณครับ มันจะไหลเข้าอารมณ์คิดพิจารณาอยู่เสมอ ตอนที่เคยเป็นก็ตอนที่ทรงอารมณ์ พรหมวิหาร 4 ที่เป็นอารมณ์คิด พอมาเริ่มจับวิปัสสนาญาณข้อต้น มันจะเป็นอาการแบบนี้ คือคิดอะไรมันก็จะไหลเข้าหัวข้อพิจารณาความเกิดดับ ไปเสียหมด อาจารย์ท่านสอนไว้ว่า ถ้าคิดอยู่ในกรอบก็ปล่อยมันคิดไป แต่ถ้าจะออกนอกกรอบให้ กลับมาทรงอารมณ์ภาวนาที่เราถนัด พอทรงตัวก็คลายอารมณ์กลับมาคิดใหม่ กลับไปกลับมาแบบนี้ ไม่ช้าครับ

 

ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมแสดงความคิดเห็นครับ

 

คอยให้คนมาให้คำตอบอาจช้ากว่าเราไปหาคนที่ตอบคำถามเราได้ ขอเชิญเรียนถามคุณ natthapatpan ที่นี่ค่ะ
http://palungjit.org/threads/จิตพร้อม-รับภัยพิบัติ.334019/page-309#post6785875