รู้สึกเป็นทุกข์เมื่อเห็นคนอื่นลำบากทำอย่างไรดีค่ะ

มีความรู้สึกเป็นทุกข์ถ้าได้เห็นคนที่กำลังเป็นทุกข์หรือลำบาก เป็นความรู้สึกเมื่อได้เจอหรือพบเห็นนะค่ะ เช่น คนชราที่เก็บขยะ หรือคนที่อยู่ข้างถนน ส่วนมากจะให้เงินช่วยเขาไปบ้าง แต่กลับมาจะรู้สึกเสียใจ เป็นกังวลว่าเขาจะลำบากมากแค่ไหน แล้วเราจะได้ช่วยอะไรเขาอีกได้ เป็นกังวลจนเหมือนมากเกินไป จะทำอย่างไรดีค่ะ ไม่อยากยึดติดกับความรู้สึกแบบนี้เลยค่ะ

 

อุเบกขา

กรรมใคร กรรมมัน ใครทำแทนกันไม่ได้


อุเบกขา

<!-- /firstHeading --><!-- bodyContent --><!-- tagline -->จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
<!-- /tagline --><!-- subtitle -->
<!-- /subtitle --><!-- jumpto -->ไปที่: ป้ายบอกทาง, ค้นหา
<!-- /jumpto --><!-- bodycontent --><TABLE style="BORDER-BOTTOM: rgb(0,102,0) 1px solid; TEXT-ALIGN: center; BORDER-LEFT: rgb(0,102,0) 1px solid; MARGIN: 0px 0px 1em 1em; WIDTH: 170px; FLOAT: right; BORDER-TOP: rgb(0,102,0) 1px solid; BORDER-RIGHT: rgb(0,102,0) 1px solid" id=WSerie_Buddhism class=toccolours cellSpacing=0 cellPadding=1><TBODY><TR><TD style="FONT-SIZE: 100%" colSpan=2><SMALL>ส่วนหนึ่งของ</SMALL>
ศาสนาพุทธ

สถานีย่อย
<HR>
ประวัติศาสนาพุทธ
</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>ศาสดา</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%" colSpan=2>พระโคตมพุทธเจ้า
(พระพุทธเจ้า)
</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>จุดมุ่งหมาย</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%" colSpan=2>นิพพาน</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>ไตรรัตน์</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%" colSpan=2>พระพุทธ · พระธรรม · พระสงฆ์
</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>ความเชื่อและการปฏิบัติ</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%" colSpan=2>ศีล (ศีลห้า) · ธรรม (เบญจธรรม)
สมถะ · วิปัสสนา
บทสวดมนต์และพระคาถา</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>คัมภีร์และหนังสือ</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%" colSpan=2>พระไตรปิฎก
พระวินัยปิฎก · พระสุตตันตปิฎก · พระอภิธรรมปิฎก</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>หลักธรรมที่น่าสนใจ</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%" colSpan=2>ไตรลักษณ์
อริยสัจ ๔ · มรรค ๘ · อิทัปปัจจยตา</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>นิกาย</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%" colSpan=2>เถรวาท · อาจริยวาท (มหายาน) · วัชรยาน · เซน</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>สังคมศาสนาพุทธ</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%">ปฏิทิน · บุคคล · วันสำคัญ · ศาสนสถาน · วัตถุมงคล</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>การจาริกแสวงบุญ</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%">พุทธสังเวชนียสถาน ·
การแสวงบุญในพุทธภูมิ</TD></TR><TR><TD style="BACKGROUND-COLOR: rgb(138,158,73); COLOR: rgb(255,255,255); FONT-SIZE: 95%" colSpan=2>ดูเพิ่มเติม</TD></TR><TR><TD style="FONT-SIZE: 90%" colSpan=2>อภิธานศัพท์ศาสนาพุทธ
หมวดหมู่ศาสนาพุทธ</TD></TR></TBODY></TABLE>อุเบกขา (ภาษาบาลี: อุเปกขา ภาษาสันสกฤต: อุเปกษา) แปลว่า ความวางเฉย ความวางใจ เป็นกลาง
อุเบกขา หมายถึง ความวางเฉยแบบวางใจเป็นกลางๆ โดยไม่เอนเอียงเข้าข้างเพราะชอบ เพราะชัง เพราะหลงและเพราะกลัว เช่นไม่เสียใจเมื่อคนที่ตนรักถึงความวิบัติ หรือไม่ดีใจเมื่อศัตรูถึงความวิบัติ มิใช่วางเฉยแบบไม่แยแสหรือไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งๆ ที่สามารถช่วยเหลือได้เป็นต้น
ลักษณะของผู้มีอุเบกขา คือเป็นคนหนักแน่นมีสติอยู่เสมอ ไม่ดีใจไม่เสียใจจนเกินเหตุ เป็นคนยุติธรรม ยึดหลักความเป็นผู้ใหญ่ รักษาความเป็นกลางไว้ได้มั่นคงไม่เอนเอียงเข้าข้าง ปฏิบัติหน้าที่ด้วยเหตุผลถูกต้องคลองธรรม และเป็นผู้วางเฉยได้เมื่อไม่อาจประพฤติเมตตา กรุณา หรือมุทิตาได้
[แก้] อุเบกขา10ประเภท

1. ฉฬงฺคุเปกขา อุเบกขาประกอบด้วย องค์ 6 คือ การวางเฉยในอายตนะทั้ง 6
2. พฺรหฺมวิหารุเปกฺขา อุเบกขาในพรหมวิหาร
3. โพชฺฌงฺคุเปกฺขา อุเบกขาในโพชฌงค์ คือ อุเบกขาซึ่งอิงวิราคะ อิงวิเวก
4. วิริยุเปกฺขา อุเบกขาใน วิริยะ คือ ทางสายกลางในการทำความเพียร ไม่หย่อนเกินไป ไม่ตึงเกินไป
5. สงฺขารุเปกขา อุเบกขาในสังขาร คือการไม่ยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ 5
6. เวทนูเปกฺขา อุเบกขาในเวทนา ไม่ใช่ทุกข์ ไม่ใช่สุข
7. วิปสฺสนูเปกขา อุเบกขาในวิปัสสนา อันเกิดจากเห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
8. ตตฺรมชูฌตฺตุเปกขา อุเบกขาในเจตสิก หรืออุเบกขา ที่ยังธรรมทั้งหลาย ที่เกิดพร้อมกันให้เป็นไปเสมอกัน
9. ฌานุเปกฺขา อุเบกขาในฌาน
10. ปาริสุทฺธุเปกฺขา อุเบกขาบริสุทธิ์จากข้าศึก คือมีสติบริสุทธิ์ เพราะอุเบกขา<SUP id=cite_ref-0 class=reference>[1]</SUP>

[แก้] อ้างอิง

1. ^ หนังสือ วิสุทธิมรรค 1 / 84 - 89 / 473 - 179

• พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช) ป.ธ. ๙ ราชบัณฑิต พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุด คำวัด, วัดราชโอรสาราม กรุงเทพฯ พ.ศ. 2548

 

ไม่มีกิน เพราะไม่ได้ทำ

ทำทานใน เขตบุญ ของ ศาสนาพุทธ

ในเมื่อตัวเค้านั้น ยังไม่ช่วยตัวเอง ใครก็ช่วยไม่ได้ครับ

 

เมื่อก่อน ก็เป็นเหมือนกันคะ ช่วยเหลือ จนตัวเอง ไม่มีสตางค์ มีสุภาษิตโบราณ ว่า " อย่า เลี้ยงหมาผอม ตอมคนตุ๊ก ( คนยากจน ) " มีคนแก่เตือน เตือนแล้วเตือนอีก ว่าเสียดายสตางค์ไปช่วยเขาทำไม เราก็บอกไม่เป็นไร พอเขาได้ดิบดี ไม่มองเราเลยคะก็นำคำสอนมาคิด โอ้มันเป็นความจริงของคนโบราณสอนไว้ เดี๋ยวนี้ ก็ช่วยได้ก็ช่วยคะ ช่วยไม่ได้ก็เตือนตัวเองว่า " กรรมใคร บุญมัน " ก็หูตาสว่างคะ บุญรักษาคะ

 

เคยช่วยเหลือ คนยากจน ข้นแค้น จนได้ดิบดี ในที่สุดเขาไม่มองเราเลยคะ คนแก่คนเฒ่าเตือน อย่าไปเลี้ยง " หมาผอม ตอมคนตุ๊ก ( ยากจน ) " เสียดายสตางค์ " เอาลูกเขามาเลี้ยง เอาเมี่ยงเขามาอม " เราไม่เชื่อ ในที่สุดพบสัจจธรรมในคำสอนของคนโบราณคะ ปัจจุบันก็ยังช่วยแต่ช่วยได้ช่วยช่วยไม่ได้ก็อุเบกขา และจะเตือนตนเองว่า " กรรมใคร บุญมันคะ " บุญรักษานะคะ

 

เตี้ย อุ้ม ค่อม ชาวนากับงูเห่า พระเวศสันดรฯลฯ
พบเห็น ก็เมตตา กรุณาเขา พบเห็นไกลๆก็มุทิตาแก่เขา ช่วยไม่ได้ลงท้ายก็วางเฉยซะ...ให้คิดว่า สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม
สงสารคนที่มีเมตตาสุดประมาณ เช่น เห็นสุนัขจรจัดก็สงสาร เก็บมาเลี้ยง ไปๆมาๆ500 ตัว
ครานี้ก็เหมือนใช้กรรม เป็นทาสหมาไป แล้วมาทำตาละห้อย ขอความเมตตาจากคนอื่น ช่วยมาอุดหนุนหมาที่ตนเองเมตตาด้วย...อย่างนี้ ก็ต้องปล่อยให้ตายไปพร้อมหมา...เพราะใช้ธรรมะ...ในทางที่ผิด ไม่เข้าใจธรรมะ...ต้องปล่อยไปตามกรรมของเขา...
ท้ายสุด พวกเมตตาไม่มีประมาณเหล่านี้ ส่วนใหญ่จนทั้งนั้น แต่หน้าใหญ่ ทำเป็นใจบุญ ตัวเองยังเอาตัวแทบไม่รอด...พวกนี้ หาเหาใส่หัวเองทั้งสิ้น น่าสงสาร เลยต้องวางอุเบกขา คือ ไม่ช่วยให้พ้นกรรมของตน ก็รับกรรมไปซะ เต็มๆ ให้สมกับความขี้สงสาร....ฮา

 

ไม่แน่คุณอาจจะมีเชื้อทางพุทธภูมิมาก็ได้นะ อันนี้แค่พูดกันเล่นๆนะไม่ได้จริงจัง คิคิคิ
ผมก็เป็นเหมือนกัน เป็นจนเกินไปด้วย จนเครียด แต่เราก็ต้องเข้าใจความจริงของโลกแล้ววางอุเบกขา เพราะกฏของกรรมมันมี มันทำไปตามหน้าที่ของมัน ใครทำมาอย่างไรก็ต้องรับไปอย่างนั้น...

 

ช่วยตามกำลังของตัวเอง ช่วยไม่ได้หรือเกินกว่ากำลังของเราก็วางอุเบกขา ไม่ทำอะไรเกินกำลังของตน แต่ที่ทำได้กับสัตว์โลกที่มีทุกข์ทั้งหมดคือตั้งจิตอุทิศส่วนกุศลและแผ่เมตตา

 

เมื่อเห็นผู้อื่นมีทุกข์ รู้สึกสงสารเขาคิดอยากช่วยให้เขาพ้นทุกข์ ความรู้สึกเช่นนี้เป็น"กรุณา"อันเป็น 1 ในพรหมวิหารธรรม 4 ..จิตขณะนั้นเป็น"กุศล" ..ครั้นต่อมาเกิดเศร้าเสียใจโทมนัส เพราะอะไรก็ตาม พึงทราบว่าขณะนั้นจิตเป็นไปกับโทสะ อันเป็นอกุศลธรรมแล้ว ...หากไม่รักษาใจให้ดี ปล่อยไว้ยาวนานต่อเนื่อง ผลเสียหายย่อมมีได้..เพราะขึ้นชื่อว่าอกุศล แม้เล็กน้อยย่อมมีโทษตามมาเสมอ..

จึงพึงรักษาใจด้วย"ปัญญา" ..เมื่อตนไม่ิอาจช่วยเขาได้ด้วยข้อข้องขัดที่เกินกำลัง..ว่า เพราะเหตุคือบาปกรรมที่เขาผู้นั้นเคยล่วงศีล มาก่อน เช่นเคยลักขโมยหลอกเอาทรัพย์คนอื่นมาจึงเข้าถึงความไม่มี ต้องเดือดร้อนเช่นนั้น เป็นต้น เมื่อพิจารณาเห็น"เหตุ"ที่มาและ"ผล"..ที่ปรากฏสอดคล้องกันเช่นนั้น จิตจึงยอมรับความจริงที่ปรากฏ..ปัญญาที่เกิดนี้ย่อมระงับความโทมนัสอาดูรที่ตามมาได้โดยฉับพลัน จึงสามารถปล่อยวางได้ อันเป็นการปล่อยวางที่เป็น"กุศล"ที่เรียกว่า"อุเบกขาด้วยปัญญา"..ไม่ใช่อุเบกขาด้วยโมหะ และโทสะ ทำนอง"ช่างมัน ไม่ใช่เรื่องของเรา"ฯลฯ..เป็นต้น..

 

ใช้ ธรรม นำหน้า

ให้ทำทาน รักษา ศีล ภาวนา ครับ


สิ่งที่จะช่วยได้ มีแต่ บุญ กุศล เท่านั้น ถึงจะช่วยจาก วิบากกรรม ได้ครับ


ทาน ศีล ภาวนา เป็น บุญ กุศล เป็น บุญใหญ่ ที่จะช่วยได้ครับ



ถ้าคิดจะช่วย ต้องช่วยให้ตรงๆ ครับ


.

 

ในเบื้องต้นก็จะเป็นอย่างนั้นกันนั่นแหละครับ
เพราะธรรมว่าด้วยอุเบกขานั้น อย่างหนึ่งต้องได้สมาธิจิตตั้งมั่น
อย่างหนึ่งต้องมีปัญญาพิจารณาเห็นตามความเป็นจริง

จิตตั้งมั่น... ถ้าเจริญพรหมวิหาร๔ ครบองค์พรหมวิหาร๔ จริงๆนั้น
ต้องใช้การพิจารณามาประกอบด้วย ต้องค่อยๆฝึกกันไปครับ
คือมองให้เห็นตามความเป็นจริง
ให้ยึดมั่นในพระรัตนตรัย เชื่อในกฏแห่งกรรม
เราทำดีที่สุดได้แค่ไหนก็แค่นั้น เรามาทุกข์เรื่องของเขา เขาก็ไม่ได้มีความสุขขึ้นมา
ใช่มั้ยครับ..

พระพุทธเจ้าสอนในเรื่องพ้นทุกข์ สอนให้มีความสุข ทั้งทางโลกและทางธรรม

 

ให้ดูว่าที่สุดของทุกข์ก็แค่ทุกข์ อย่าปรุงแต่งอะไรเพิ่มในจิตของเรา

เพราะว่าทุกคนมีกรรมเป็นแดนเกิด มีกรรมเป็นทายาท มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย มีกรรมเป็นของๆตน ทำกรรมอันใดไว้ ดีหรือชั่วก็ตามต้องได้รับผลของ­กรรมนั้น

 

จงมีเมตตาและสงสารเขาเหล่านั้น แต่ไม่ควรนำเอาความทุกข์ของผู้อื่นมาเป็นทุกข์ใส่ตน

ควรมีปัญญาว่า เหตุใดเขาเหล่านั้นจึงต้อง ตกระกำลำบากอย่างนั้น เขามีจิตใจอย่างไร เขาทำกรรมอะไร เราควรสงเคราะห์เขาได้อย่างไรบ้าง เราควรเตือนสติตนให้ไม่ประมาทอย่างไรบ้าง พึงมองทุกอย่างด้วยธรรม และจบลงด้วยปัญญาธรรม ไม่ยึดติด แต่ให้รู้จักพิจารณาและรู้จักปล่อยวางด้วยปัญญา นะครับ แล้วคุณจะไม่ทุกข์และรู้ว่าวิถีทางแห่งการพ้นทุกข์ ควรก้าวเดินต่อไปอย่างไร ควรไม่ประมาทอย่างไร ควรขัดเกลาตนอย่างไร ควรอนุเคราะห์ผู้อื่นตามกำลังความสามารถของเราอย่างไรครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

สำหรับเรา...หากรู้สึกสงสาร แล้วเราพอจะช่วยเหลือได้...และการช่วยเหลือนั้นไม่เกี่ยวพันกับบุคคลที 3 นอกจากเรากับเขาเท่านั้น เราช่วยคะ

แต่หากช่วยไม่ได้ หรือเกินกำลังเรา เราหันหลังคะ...จำต้อง "วาง"

 

สรุปช่วยตามปัจจัยที่เรามี โดยไม่เดือดร้อนเบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ช่วยได้ช่วย ช่วยไม่ได้ ให้ปลง ไม่ต้องสมน้ำหน้านะครับ หาก จขกท ช่วยจนตนเองเดือดร้อน จนตนเองเป็นทุกข์ จิตจะเศร้าหมอง ระวังทุคตินะครับ