พระพุทธเจ้าทรงสอนให้เจริญเมตตาอยู่อย่างสม่ำเสมอ

<TABLE width=763 align=center border=0><TBODY><TR><TD colSpan=2>เจริญเมตตา

​

</TD></TR><TR><TD width=383>จากหนังสือ กำลังใจ 9 ตอน ธัมมานุสติ

​

</TD><TD width=383>พระจุลนายก (สุชาติ อภิชาโต)

​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

​

​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

พระพุทธเจ้าทรงสอนให้เจริญเมตตาอยู่อย่างสม่ำเสมอ

ให้มีความรู้สึกที่ดีต่อคนทุกๆ คน มองเขาเป็นเหมือนเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง
เป็นคนที่เรารักที่เราชอบ ถึงแม้จะไม่รู้จักเขา ก็ขอให้มองเขาแบบนั้นเพราะเมื่อมองเขาแบบนั้นแล้ว
เราจะไม่มีความโกรธแค้นอาฆาตพยาบาท ​

​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

เราจะไม่คิดเบียดเบียนเขา แต่จะมีแต่ความปรารถนาดีกับเขา
อยากให้เขามีความสุข อยากให้เขาพ้นทุกข์​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

แต่ถ้าไม่ได้เจริญเมตตา ปล่อยให้จิตถูกความมืดบอดครอบงำ
เวลาเห็นการกระทำของผู้อื่นที่ไม่ถูกใจ ก็จะเกิดความขุ่นมัวขึ้นมา
เกิดความพยาบาทขึ้นมา

เกิดความไม่พอใจ ไม่ชอบใจขึ้นมา แล้วก็จะเริ่มคิดร้ายกับเขาขึ้นมา
เพราะไม่ได้เจริญเมตตานั่นเอง ถ้าเจริญเมตตาแล้ว เราจะมีแต่ความรู้สึกที่ดีต่อเขา​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

นอกจากการเจริญเมตตาแล้ว ทรงสอนให้เจริญอุเบกขาควบคู่ไปด้วย
คือให้มองว่าสัตว์ทั้งหลายนั้น มีกรรมเป็นของๆ ตน จะดีจะชั่ว ก็เป็นเรื่องของเขา
เขาดีเขาก็จะได้รับผลดีของเขา เขาชั่วเขาก็จะต้องได้รับผลชั่วของเขา
ไม่ใช่หน้าที่ของเราที่จะต้องไปเป็นผู้ตัดสิน เป็นผู้ให้คุณให้โทษกับเขา ​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

เขาดีเดี๋ยวเขาก็ได้รับผลดีไปเอง​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

เขาชั่วเขาก็ได้รับผลชั่วของเขาไปเอง ยกเว้นเขาเป็นคนที่อยู่ภายใต้การดูแลของเรา
เป็นลูกจ้างของเรา ถ้าเขาเป็นคนดี ทำงานมีความขยันหมั่นเพียร มีความซื่อสัตย์สุจริต
เราก็ควรให้รางวัลเขา ถ้าเราอยู่ในฐานะที่จะให้เขาได้ ถ้าเขาเป็นคนไม่ดี
คนเกียจคร้าน คนทุจริต มีแต่จะคอยลักเล็กขโมยน้อย เราก็จะต้องทำโทษเขา
ในเบื้องต้นเราอาจจะเตือนเขาไว้ก่อน ว่า ไม่ควรทำสิ่งเหล่านี้แล้วก็คาดโทษไว้ว่า
ถ้าทำต่อไปจะต้องมีการทำโทษ ต้องมีการตัดเงินเดือน ถ้าเป็นโทษร้ายแรง
ก็จะต้องให้ออกจากงานไป อย่างนี้ก็เป็นสิ่งจำเป็นที่จะต้องทำ​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

แต่ไม่ได้เป็นการกระทำที่เกิดจากการขาดความเมตตา แต่เกิดจากความจำเป็นที่จะ
ต้องทำอย่างนั้น ถ้ามีความเมตตา มีอุเบกขา เวลาเห็นคนอื่นที่เราไม่มีความเกี่ยวข้องด้วย
เขาจะชั่วอย่างไร เขาจะดีอย่างไร
ใจของเราจะเป็นปกติ คือจะไม่โกรธแค้น โกรธเคืองกับเขา
อยากให้เขาต้องเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ไป เราถือว่าเป็นเรื่องของกรรม
เพราะการที่เราไปโกรธแค้นโกรธเคือง ก็เป็นการสร้างความทุกข์ให้กับใจของเราเอง
สร้างความร้อนให้กับใจของเรา เป็นความทุกข์อย่างหนึ่ง ซึ่งเป็นผลที่เกิดจากความมืดบอดนั่นแหละ
ขาดปัญญา ขาดธรรมะ ผู้ที่มีธรรมะแล้วย่อมไม่โกรธแค้นโกรธเคืองผู้ใดเลย​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

แม้ผู้นั้นจะทำสิ่งที่ไม่ดีกับเรา สร้างความทุกข์ทั้งทางกายและทางใจให้กับเรา
เราจะไม่อาฆาตพยาบาท เพราะความโกรธความอาฆาตพยาบาทเป็นเหมือนไฟที่จะเผาจิตใจของเรา
ให้มีแต่ความรุ่มร้อน​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

เราถูกเขาทำร้ายทางกายแล้ว ทำไมจึงให้เขาทำร้ายทางใจอีกด้วย
ทางใจนี้เราระงับได้ด้วยธรรมะ ด้วยน้ำของธรรมะ คือต้องยอมรับสภาพความเป็นจริงว่า
ตราบใดที่เรายังอยู่ในโลกนี้ เรายังจะต้องรับเคราะห์กรรม ที่เราเคยทำไว้ในอดีต ​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

แม้ไม่ใช่เป็นกรรมในชาตินี้ ก็มีกรรมที่เราเคยทำไว้ในอดีตชาติ
เราอาจจะจำไม่ได้เท่านั้นเอง แต่เมื่อเกิดเคราะห์กรรมแล้ว ก็ขอให้เราทำใจให้สงบ
ทำใจให้เป็นปกติ เป็นอุเบกขา ดังในบทธรรมที่ได้เจริญไว้ว่า​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของๆ ตน
เขามีกรรมของเขา เราก็มีกรรมของเรา ในเมื่อวิบากกรรมคือผลของกรรมได้ตามมาถึงแล้ว
เราจะไปปฏิเสธวิบากกรรมเหล่านั้นได้อย่างไร
เราก็ต้องอดทน ใช้ขันติ ยอมรับกรรมอันนั้นไป
แต่เราจะไม่ไปสร้างกรรมอันใหม่ขึ้นมาด้วยการไปตอบโต้ไปทำร้ายเขา
อย่างนี้เป็นการสร้างเวรสร้างกรรมให้เพิ่มมากขึ้นไปอีก ​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

เมื่อทำเช่นนี้แล้ว เวรกรรมก็จะไม่มีหมดสิ้น​

</TD></TR><TR><TD colSpan=2>

ดังในพุทธภาษิตที่แสดงไว้ว่า เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร เวรไม่ระงับด้วยการจองเวร​

</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

อนุโมทนาด้วยนะครับ ขอให้ผมมีความเมตากรุณาไปทุกชาติๆ จนกว่าจะบรรลุเป็นพระพุทธเจ้า