สอบถามครับ พรุ่งนี้จะไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวันครับ

ถ้าไม่เหมาะสมก็ขออภัยนะครับ ผมไม่ทราบจริงๆ
1.สเปรย์ระงับกลิ่นกายใช้ได้มั้ยครับ (ครีมใช้ไม่ได้ แล้วโฟมล้างหน้าล่ะครับ)
2.ทางวัดห้ามใส่เครื่องประดับของมีค่า ถ้าเป็นสร้อยพระจะได้ไหมครับ สร้อนสแตนเลสธรรมดาครับ
3.ผ้าคลุมใช้ได้มั้ยครับ (เผื่อปฏิบัติเช้ามืดๆ จะหนาวไหม - หรือว่าต้องอดทนต่อความหนาวครับ)

ขอบพระคุณนะครับสำหรับคำตอบ หรืออยากจะแนะนำอื่นๆก็ได้นะครับ^^

 

1.ถ้าตัวเหม็นเป็นกังวลกลิ่นรบกวนคนอื่นถือเป็นยาก็ใช้ได้
2.ของประดับถ้าใส่แล้วไม่มีห่วงกังวลก็ใส่ได้ กลัวหายเดี๋ยวสติไม่ตั้งมั่น
3.ถ้าไม่รบกวนเบียดเบียนผู้อื่น และพอเหมาะอำนวยการปฎิบัติธรรมเฉพาะตัวก็ติดไปครับ

เข้าไปบริเวณวัดก็จะสัมผัสได้ถึงพลังงานแล้ว ทำจิตนิ่งๆว่างๆสัมผัสดูนะครับ

ไปปฏิบัติเอาสติเอาวิธีการปฎิบัติ ไม่ได้เอารวยนะครับ

ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพครับ

 

ขอบคุณคุณ Bull_psi มากครับ
ู^_^

 

เคยไปแล้วเครื่องหอมใช้ไม่ได้เลยค่ะ

 

สาธุ ๆ ด้วยครับ ผมไม่มีโอกาสได้ไป สำหรับคำถาม
1.หากมีความกังวลก็ใช้เถอะครับ เราคิดเพียงว่าสิ่งนั้นเป็นยามิใชเครื่องหอม
2.เครื่องประดับผมไม่เห็นถึงความจำเป็น หากไว้ที่บ้านน่าจะปลอดภัยกว่า
แล้วไม่ต้องกังวลด้วย
3.ใช้เถอะครับ เราคิดเพียงว่าสิ่งนั้นเป็นเครื่องนุ่มห่มป้องกันความหนาวมิใช่แต่งเพื่อ
ประดับความงาม

 

ถ้ากังวลเรื่องกลิ่นกาย ถ้ากลิ่นไม่แรงมาก
แนะนำให้ใช้สารส้มที่เค้าทำเป็นแท่งกลมๆ
(สมัยปู่ย่า ตายาย พ่อแม่เราใช้ ก่อนที่จะมีอุปกรณ์ระงับกลิ่นกายทั้งหลายแหล่)
หาซื้อได้ตามริมถนน จะเป็นลุงๆ ป้าๆ
ที่ใส่กระจาดมาวางขาย ที่ขายพร้อมผลิตภัณฑ์สมุนไพรอ้ะค่ะ
ไม่แน่ใจ เซเว่นมีป่าว ???
อนุโมทนานะคะที่มีโอกาสได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดอัมพวัน
ฝากกราบนมัสการหลวงพ่อท่านด้วยค่ะ

_/|\_

 

เคยไปมาแล้วค่ะ คนเยอะมาก อาจจะต้องทำใจให้สงบนิ่งมากมาก มากกว่าปกติ
อุเบกขาเยอะๆ

 

คุณ bull_si ถ้ายิ่งเข้าไกล้กุฏิหลวงพ่อจะยิ่งแรงใช่ใหมครับ พอดีเหมือนเคยรู้สึกถึงไอ้พลังที่ คุณbull_si ว่าอ่าครับ เลยอยากจะรู้ว่าไช้พลังเดียกันเปล่าอ้ะ

 

ผมเคยไปปี 2552 ผมตั้งใจจะรบกวนท่านครั้งเดียว ก็ทำได้ตามที่ตั้งใจ
จนถึงทุกวันนี้ทำต่อที่บ้านทุกวัน ขอแนะนำเรื่องเวทนานะครับ เกิดเวทนาทางกาย
อย่าสู้ อย่าหนี ทำดีอย่างเดียว อย่าสู้คือ ไม่เกลียดเวทนา หลวงพ่อจรัญบอกนี้ครูใหญ่
มาสอนแล้วเรียนเลย ไม่หนีเรียน อยู่กับเขา เรียนรู้กับเวทนา ที่ผมได้ก็ตรงนี้แหละ
ขอให้ได้ดวงตาเห็นธรรมนะครับ

 

คิดง่าย ๆ ไปอยู่แบบไม่มีอะไรเลย เพื่อดูว่า
หากลำบากแล้ว มันจะเป็นไงบ้าง จะได้รู้จักทุกข์

ถ้าไปแล้วเครื่องอำนวยความสะดวกมากมาย มันหลง
เราจะไม่รู้จักว่า ทุกข์ เป็นอย่างไร

 

1ให้เข้าใจว่า ยา และเครื่องสำอางค์ต่างกันอย่างไร
2เข้าใจ ในเครื่องประดับ และเครื่องยึดเหนี่ยวใจ
3เข้าใจคำว่า เครื่องห่มกันหนาว กันแพรพันตกแต่งร่างกาย

คือ ให้เข้าใจเจตนาตัวเอง แล้วเราจะรู้ว่า เราจะปฏิบัติตามกฏได้อย่างไร ไม่ฝืนตัวเอง
และไม่ผิดข้อบังคับ

 

ระงับกลิ่นกาย แต่พอหอมแล้วคนอื่นอาจจะเผลอตำหนิได้ อย่าเอาไปเลย
สร้อยพระถ้าต้องดูแลหรือถอดแล้วเป็นห่วงก็อย่าเอาไปเลย
ถ้าหนาวแล้วไม่สบาย หรือใช้กันยุงแมลงได้ ก็ควรเอาไป

 

เด่วได้เจอกับหลวงพี่ฟิล์มแน่ๆๆๆ555 ณ อาคารลานช้าง + พี่ศักดิ์

 

เคยไปฝึกสาขาย่อยล่ะเกือบตายทรมานนั่งสมาธิเดินจงกรมทั้งวัน

 

กลับมาละครับ ^^
สเปรย์ระงับกลิ่นตัวสำหรับผู้ชายท่านอนุญาติให้ใช้ได้ครับ
ไม่ได้เอาสร้อยพระไปนะครับ แต่ก็เห็นมีคนห้อยไปบ้างนะ

คุณอินทรี : เจอคุณศักดิ์กับหลวงพี่ฟิล์มจริงๆครับ ใจดีๆๆ

แต่เท่าที่อ่านจากรีวิวตามเวบต่างๆเห็นว่ามีปัญหาเยอะ คนเยอะ เจ้าหน้าที่ดุ อันนี้ไม่เจอในฝั่งผู้ชายนะครับ ผู้หญิงน่าจะจุกจิกกว่ามั้งครับหมายถึงผู้ฝึกปฏิบัตินะครับ ยิ่งจำนวนเยอะด้วย (ผู้ชาย 110 : 450 โดยประมาณ) แต่ของฝั่งผู้ชายมีต่อยกันครับ -*-

เท่าที่ดูเจ้าหน้าที่ผู้หญิงออกแนวพูดตำหนิ แต่ก็ในกรณีที่ทำไม่เหมาะสมจริงๆ แต่ผมว่าไม่ได้แรงนะครับ เจอสังคมข้างนอกแรงกว่าท่านมาเยอะ จริงๆแล้วเขาตักเตือนมากกว่านะ (สังเกตตอนประชุมรวม)

การฝึกก็ปวดๆอ่ะครับ แต่ผมทำสมาธิมาบ้างแล้วก็เลยพอชินกะการปวดเมื่อยอยู่ แต่นั่งแล้วง่วงจะคอตกวูบๆนี่สิน่าห่วงมากกว่า 555

สรุป ชอบมากครับ คนเยอะแยะแต่ใจสงบมากๆๆๆๆ จะหาโอกาสไปอีกครับ
ก่อนกลับได้ถวายสังฆทานปัจจัยให้หลวงพ่อจรัญด้วยครับ ^^

 

อาการนี้ จิต มันหนีเรียนครับ

 

ผมเคยเป็นหลังกลับมาจากวัดเดือนแรก เดินก็หลับจะล้มก็สดุ้งตื่น แก้โดยตั้งเวลา เดิน๑ช.ม นั่ง๑ช.ม ตั้งใจ ง่วงจะหลับ
ก็ไม่เลิก ล้มเหลวชะ๒ครั้ง มาได้ครั้งที่๓ ก็เข้าใจ เราไปบีบบังคับจิตให้มันเข้าสมาธิไวๆจะหนีเวทนานั้นเอง
เหมือนไฟสว่างอยู่ พอบีบจิตก็เหมือน ไฟมันรี่ลง ผมเล่นบีบแล้วปล่อยอยู่๒-๓
ครั้งก็เข้าใจว่าที่เราง่วงนี่ เรานี้เองไปบีบจิตเอง หลังจากนั้นถึงทุกวันนี้ ก็ไม่ง่วงแบบคอตกอีก
แต่ถ้าเหนื่อยจริงนั่งหลับคอไม่ตกตัวแข็งไปเลย ตอนทำงานอยู่(ตอนนี้เลิกทำงานแล้ว)นั่งรถตู้ไปทำงานก็นั่งสมาธิหลับถึงโรงงานเลย
ถามเพื่อนว่าเราคอตกไหม เพื่อนบอกไม่ตกนี่เหมือนนั่งสมาธิธรรมดา แต่ตัวผมว่าเหมือนผมหลับเลย
แต่ไม่ได้ว่าผมจะทำแบบนี้ได้นะครับ มันเป็นเองตอนมันเหนื่อย ๓ปีมานี้ เป็น๓-๔ครั้งเอง นอกนั้นนั่งรู้สึกตัวตลอด อยากให้เป็นอย่างนั้นอีกมันสบายดี
(เป็นความเห็นส่วนตัวนะครับ อ่านเล่นๆอย่าเอาเป็นมาตรฐาน ในการปฏิบัติ)

 

เจออาการง่วงนี่ เจริญสติไปเรื่อยๆ ครับ

ยิ่งสติแข็งแรง ยิ่งไม่ง่วง

 

ขอถามเพิ่มเติมอีกนะครับ
คือ
ถ้าเรานั่งไปเรื่อยๆจะเจอผีไหมครับ
คือผมกลัวผีอ่ะครับ -*-
จะจัดการกับความกลัวยังไงดีครับ

ตอนอยู่ที่วัดก็ทำได้ระดับหนึ่งครับ
แค่เห็นแสงๆ อาการปิติใช่ไหมครับ
แล้วก็อีกอาการคือเหมือนกายละเอียด (หรือเปล่า) ข้างในสูงขึ้นๆ แล้วจากนั้นก็เริ่มเอียงออก
คือรู้สึกว่าเรายังนั่งตรงๆอยู่ แต่ข้างในมันเอียงอ่ะครับเหมือนจะหลุด แล้วก็หมุน เหมือนรอบๆมันหมุนอ่ะครับ
(อาการนี้เป็นบ่อยครับ ตอนนั่งก่อนหน้าจะไปฝึกที่วัดก็เคยเป็น)

เมื่อคืนทำเองที่บ้านครับ มันเงียบม้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แล้วก็ทำคนเดียวอ่ะครับ
อาการที่เกิดคือเห็นแสงวูบวาบ ตัวเบาหวิวเหมือนไม่มีตัวเราแต่ขนลุกทั้งตัวแล้วร้อนวูบวาบ
(เปิดแอร์นะครับ) ยิ่งภาวนายุบหนอ พองหนออาการยิ่งชัดเจน

อาการแบบนี้คืออะไรครับ ผมจะเจอผีไหมครับ
คือแอบกลัวนิดๆอ่ะว่าทำสมาธิถึงจุดนึงแล้วจะเจอผี
หรือถ้ามันจะเห็นจริงๆจะมีวิธีรับมือหรือจัดการยังไงครับ

 

เวลา ทำสมาธิ ทำสมาธิให้จิตมันสงบจากเรื่องโลกๆ

พอ จิตมันสงบจากเรื่องโลกๆ เช่น เล่นเกมส์ จีบหญิง ฯลฯ

พอจิตมันสงัดจาก ความสุขแบบโลกๆ เรื่องของ ปุถุชนไม่เคย
สดับธรรม หลังจากนั้น จะเกิดอะไร

พิจารณาทันไหม หาก จิตใจเรา ไม่เอาเรื่อง เล่นเกมส์ จีบหญิง ฯลฯ
มาเป็นใหญ่ใน คลองความคิด การแสความคิด แล้ว จิตของคนๆนั้น
จะหันมาพิจารณา เรื่องราวเกี่ยวกับอะไร

......................

จิตของคนฝึกสมาธิ ห่างออกจาก โลก เนี่ยะ จิตของคนมุ่งมั่นปฏิบัติธรรม
เขาก็ต้องหันมา พิจารณาเรื่องที่ว่า ด้วย ภพ ภูมิ ธรรมะ

เนี่ยะ เข้าใจไหม เวลา จิตเราละเรื่องราวโลกๆ มันเป็น ธรรมดาอยู่เอง ที่
จิตของคนที่อบรมปฏิบัติเนี่ยะ เขาจะแล่นมาตรึกในเรื่องของธรรม

ทีนี้ อย่าไปยกเรื่องราวที่จิตมันไหลไปตรึก

ให้พิจารณาเพียรเพ่งลงไปที่จิต ว่า เวลาจิตมันว่างจาก ความคิดแบบโลกๆ
แล้ว จิตมันมาคว้าอะไรมาใส่อีก ตามเห็น สภาพของจิตที่มันหิวอารมณ์
หิวความคิด ทนไม่ได้ในการมีความสงบ มันจะต้องหาเรื่องออกไปตรึกใน
เรื่องราวต่างๆ ศึกษาธรรมชาติของจิตไปแบบนี้

เหมือนเรา ดูหนัง

คนที่ดูหนังเป็น เวลาหนังจบ เขาก็เดินเหินปรกติ

คนที่ดูหนังไม่เป็น เวลาออกจากโรงหนัง เอาแต่ สะดุ้ง กับ ภาพความคิด
ที่อยู่ใน จอหนังนู้น ไปคว้ามาสะดุ้ง ไปคว้าเอามาเล่า ไปคว้าเอามาเป็น
ความภูมิใจในเรื่องราวที่ได้ดู อันนี้เรียกว่า ดูหนังไม่เป็น

คนที่พิจารณาธรรมเป็น ดูธรรมเป็น ก็ไม่ยาก แค่ เห็นจิตมันหิวความคิด
คว้านั่น คว้านี่ มาเป็นตน ของตน ไปเรื่อย

คว้าไปแล้ว ตนก็สะดุ้งเองด้วยความที่ ศีล มันไม่มีเป็นพยานให้อุ่นใจว่า
เราไม่เคยทำร้ายใคร เบียดเบียนใคร หวังเคลมใคร หรืออะไร