เรื่องราวของน้องพอตเตอร์ ตอน หนูไม่อยากเห็นผี

ตอนนี้น้องพอตเตอร์อายุ 6 ขวบกว่าแล้วนะคะ แต่นับวันลูกชายจะเห็นผีมากขึ้นจากที่คิดว่าถ้าเกิน 6 ขวบคงไม่เห็นอีกแล้ว เพราะเป็นธรรมดาของเด็กน้อยที่เป็นเปรียบเหมือนผ้าขาวจะเห็น...แต่นี่ไม่ใช่กลับเห็นมากขึ้น และลูกชายก็กลัวมากขึ้นด้วย สงสารมากแต่ไม่รู้ว่าจะช่วยได้ยังไง....

วันที่ 8 ธันวาคม 2555 ที่ผ่านมา เป็นวันที่ครอบครัวเราสูญเสียคุณย่าของน้องพอตเตอร์ไป (ท่านนอนหลับตาย อายุแค่59 ปี) ครบ 3 วันเท่านั้นแหละค่ะ ที่บ้านได้กลิ่นธูปเต็มบ้านเราได้แต่มองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร ผ่านไปสักพัก น้องพอตเตอร์นอนลงแล้วเอามือทุบหัวตัวเองซ้ายขวา ทุบไปทุบมาแล้วร้องว่า

ทำไมหนูถึงไม่ลืมๆๆๆ เอามาด้วยทำไมๆๆๆ ทำไมต้องจำได้ด้วย ไม่อยากจำๆๆ อยากลืมๆๆ

เรารับเอามือน้องจับไว้ไม่ให้ทุบห้วตัวเองอีก คุณพ่อน้องรีบเอาน้องมาอุ้มเดินไปเดินมา แล้วลูบหลังเบาๆให้น้องใจเย็นๆ แต่น้องก็ยังทุบหัวอีกเป็นระยะๆ
จนน้องเริ่มสงบลง

คุณพ่อจึงถามน้องว่าเป็นอะไร พอตเตอร์ตอบว่า

คุณย่ายืนยิ้มอยู่ตรงพัดลมหน้าประตูห้องนอน แต่มาในสภาพแต่งตัวสวยยืนยิ้มให้

เราได้แต่อึ้ง และอธิบายให้ลูกฟังว่า คุณย่าเค้ามาดีลูก ไม่มีอะไรหรอก หลังจากนั้นในงานสวดศพ พอตเตอร์ก็เห็นคุณย่ามานั่งฟังสวดอยู่ในงานอีก2 วัน สงสารลูกชายที่ต้องไปงานศพแบบผวาๆ แต่ก็ผ่านไปด้วยดี

หลังจากงานศพคุณย่าผ่านไป น้องพอตเตอร์ก็มีอาการผวาตอนนอน และไม่สามารถอยู่คนเดียวได้อีก เพราะเค้าเห็นอีกหลายๆคนเพิ่มที่ไม่ใช่คุณย่า

สงสารลูกชายจังค่ะ ไม่รู้จะช่วยยังไงดี

 

ยังไม่พ้นวัยเด็กค่ะ ยังมีโอกาสเห็นอยู่ แต่ถ้าจิตอ่อนจริงๆ โตแล้วก็จะยังเห็นอยู่ดีค่ะ
ขออาราธนาพระแล้วใส่สร้อยพระให้ และให้ลูกชายนึกกำหนดเห็นภาพพระทุกลมหายใจเลยนะคะ เลือกพระองค์ที่เขาชอบให้เขาดูจนติดตา ทุกครั้งที่เขาเห็นผีแล้วให้เขาตั้งใจว่ามีพระคุ้มครอง ให้นึกภาพพระครอบตัวเขาไว้เลย แล้วจะช่วยได้ในระดับนึงค่ะ กำลังใจเขาจะดีขึ้น

 

น่าสงสารน้องจังค่ะ อาจจะเป็นของเก่าที่น้องเค้ามีติดตัวมาก้อได้ค่ะ
ลองปรึกษาพระท่านดูสิคะ ว่ามีวิธีไหนจะสามารถช่วยบรรเทาเบาบางลงได้มั่ง

 

บางทีเบื้องบนอาจเลือกน้องให้ทำอะไรสักอย่าง ก็ได้

 

อย่ากลัวในสิ่งที่เป็น...

สอนน้องให้นั่งสมาธินะครับ

 

ผมสงสารลูกชายคุณนะ ที่ไม่ใช่เพราะว่าเห็นผีนะ แต่สงสารที่มีพ่อแม่แบบคุณ
พวกคุณไม่สามารถรับรู้และเข้าใจคนที่เป็นแบบนั้นได้หรอก เพราะคุณไม่เคยเข้าใจความจริงของโลก แปลกใจ ทำไมพวกคุณสักคุนใดคนนึง จะเป็นคุณพ่อ หรือคุณแม่ก็ได้ ลองไปฝึกภาวนาให้หนักๆจริงๆ ต่ำสุด 3 เดือน มากสุด 7 ปี คุณจะมองเห็นและเข้าใจอะไรได้มากกว่านี้ ความสงสารในตัวลูกคุณจะลดลง จะเข้าใจอะไรมากขึ้น และอธิบาย สอนลูกคุณแบบเป็นเหตุเป็นผลได้มากขึ้น แบบนี้เหมือนลูกอยู่เหนือกว่าคุณ แล้วสิ่งที่คุณทำๆไปจะกลายเป็นตัวทำลายลูกนะ

ผีมันมีหลายแบบ ต้องไปฝึกหัดภาวนาและวิปัสนา บวกกับหาพระอาจารย์ดีๆไว้ ไต่ถาม สอบถาม หรือสอนวิธีคิด ไม่ใช่ขอให้ช่วยนั่นช่วยนี่

สมัยก่อนผมคงจะตื่นเต้น เวลาคนพูดอะไรพวกนี้ พวกผีๆสางๆ เรื่องเทวดง เทวดา เปรตอะไรนี่ แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าเด็กๆ มันเป็นเรื่องปกติแต่ทำไมคนมันไม่เข้าใจกัน เพราะไม่เคยฝึกปัญญานะสิ

 

เด็กๆที่มองเห็นญาติ ที่ละโลกนี้ไปแล้วจุติเป็นเทวดาทันที หรือ เห็นพระภูมิ เจ้าที่ มาเดินตรวจตราถึงในห้อง เป็นเรื่องธรรมดา ... ผมยังเคยเห็นมา 2-3 ครั้ง ตั้งแต่เล็กจนถึงตอนเรียน ม.ต้น แล้วก็ไม่เห็นอีกเลย

 

ลองอ่านเรื่องราวในกระทู้นี้ดูนะครับ แล้วจึงค่อย ๆ พิจารณาว่า ทำไมเด็กเห็นผีจึงเป็นเรื่องที่ถูกต้องตามธรรมชาติ แต่พอผู้ใหญ่เห็นผีจึงเป็นเรื่องผิดธรรมชาติ แท้จริงแล้วอะไรกันแน่ที่ทำให้เรื่องแบบนี้ผิดธรรมชาติไป หรือว่าอะไรทำให้ระบบ การยอมรับความเป็นจริง ของผู้ใหญ่ทำงานบกพร่อง ลองค่อย ๆ พิจารณาดูนะครับ

http://palungjit.org/threads/เด็กกับการเห็นผี.359583/

 

ของผม ผมเดินเข้าไปในห้องลูกบอกว่าปะป๊ามาแล้วไม่ต้องกลัวผีอีก =_= เป็นงง

 

พ่อแม่น่าจะดีใจที่มีลูกสามารถมองเห็นสิ่งเหล่านี้ได้นะ เขาจะได้ไม่ประมาทในชีวิต จะได้เชื่อเรื่องการตายแล้วไม่สูญ เขาจะได้ไม่ทำตัวผิดศีลผิดธรรม และไม่ประมาทในชีวิต
เดี๋ยวเขาเห็นเรื่อยๆเดี๋ยวก็จะชินไปเอง สำคัญตรงที่ผู้ปกครองต้องบอกสอนเขา ปลูกฝังเขาให้เขารู้จักสวดมนต์แผ่เมตตา ภาวนา โตขึ้นเขาอาจจะได้เป็นที่พึ่งของคนอื่นๆได้ เวลาเขาเห็นอะไรพ่อแม่ก็ต้องปลอบเขา อย่าตื่นตูมเพราะจะทำให้เขายิ่งกลัวค่ะ

 

ตอนนี้น้องพอตเตอร์ ทำใจยอมรับสิ่งที่เห็น สิ่งที่เป็นมากขึ้น

ยอมรับว่า การเห็นผี มาพ่วงกับความสามารถ อย่างอื่นเช่นความจำดี เรียนเก่ง

ตัดออกไม่ได้เพราะมาเป็นพวง...คิดได้ค่ะ

แต่ก็ดีแล้วเพราะคุณแม่จะได้ไม่เป็นห่วงมาก กลัวลูกกลัวจนมีชีวิต ไม่ปกติ