อารมณ์มันชอบไปอยู่กับเรื่องสมสู่ จะแก้ยังไงดีคับ

ความจริงแล้ว ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะถ้าเป็นศัทพ์ภาษาทางพุทธศาสนา เรียกว่า "คุณยกจิตขึ้นสู่อารมณ์" ทำให้เกิด วิตก วิจารณ์ ฯลฯ ถ้าคุณไม่ยกจิตขึ้นสู่อารมณ์ คุณก็ย่อมไม่คิด นั่นแสดงว่า คุณขาดสมาธิ ในการควบคุมความคิด
ในเมื่อคุณคิดได้ คุณก็ต้องไม่คิดได้เช่นกัน แนะนำได้เท่านี้ขอรับ

 

คนเราจะเห็นธรรมได้ก็ต่อเมื่อ ตัวเองตกอยู่ในสภาพที่จำเป็นต้อง เลือกทางธรรมให้เดินเพราะเมื่อมองทางอื่น มันก็มืดไปหมดจริงๆ.... อสุภกรรมฐานใดก็ไม่เท่ามองเห็นคนที่ตนรัก คนที่ตนปรารถนา คนที่ตนสนิท นอนข้างๆ กำลังตายต่อหน้าต่อตา และเห็นเรื่อยมาในสภาพเช่นนั้นจนศพ เน่าอืด ถ้าคุณได้อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ รับรอง ร้อยเปอร์เซนต์ว่า ความรู้สึกดับสนิท
เวลาคุณเห็นร่างกายผู้อื่น อีกจะมีแต่ความรู้สึกสงสาร เมตตา ไม่อยากทำร้ายใคร

 

ลองผ่อนอาหาร และหมั่นพิจารณาอสุภะและน้อมเข้ามาในกายเรา. สาธุ

 

ท่านก็กินมันให้อร่ิอยเถอะท่านเป้นเพศฆราวาส เพียงรู้ว่ามันอร่อย แล้วเห็นโทษมัน และก็รู้วิธีที่จะสลัดมัน เท่านั้นเอง อัสสาทะ(รสอร่อย) อาทีนวะ(เหนโทษะ) นิสสรณะ(ออกไป ไม่ติด) ท่านก็จะเป็นเหมือนเนื้อที่ติดจมอยู่กับบ่วง แต่ไม่ติดบ่วงกระโดดออกได้ทัน
สมณพราหมณ์พวกใดพวกหนึ่งไม่ใฝ่ฝัน ไม่ลุ่มหลง ไม่ติดพัน เห็นโทษ มีปัญญาที่จะคิดนำตน
ออก ย่อมบริโภคกามคุณ ๕ เหล่านี้ สมณพราหมณ์พวกนั้น บัณฑิตพึงทราบว่า เป็นผู้ไม่ถึงความ
เสื่อมความพินาศไม่ถูกมารผู้ใจบาปกระทำได้ตามต้องการ. เหมือนอย่างว่า เนื้อป่าที่ไม่ติดบ่วง นอน
ทับกองบ่วง พึงทราบว่า เป็นสัตว์ไม่ถึงความเสื่อมความพินาศ ไม่ถูกพรานกระทำได้ตามต้องการ
เมื่อพรานเดินเข้ามา ก็หนีไปตามปรารถนา ฉันใด สมณพราหมณ์พวกใดพวกหนึ่งไม่ใฝ่ฝัน
ไม่ลุ่มหลง ไม่ติดพัน เห็นโทษ มีปัญญาที่จะคิดนำตนออก ย่อมบริโภคกามคุณ ๕ เหล่านี้

 

อย่าอุปชาและอุปถัมถ์
และอย่าให้อาหารเดี๋ยวเหี่ยว
หรือไม่อย่างไรขอรับ

 

เจริญสัญญาท่ี 5 ในคิริมานนทสูตร ทำให้มากเจริญให้มาก คือ การกำหนดหมายในการละ หรือการเจริญปหานสัญญา ทรงตรัสสอนว่า “เธอย่อมไม่รับ ย่อมละเสีย ย่อมบรรเทา ย่อมทำให้พินาศ ย่อมทำไม่ให้เกิดอีกต่อไป ซึ่งกามวิตก หรือความหมกมุ่นอยู่ในกามที่เกิดขึ้นแล้ว ซึ่งพยาบาทวิตกหรือความคิดปองร้ายสาปแช่งสัตว์อื่นให้ถึงความพินาศที่เกิด ขึ้นแล้ว ซึ่งวิหิงสาวิตก หรือความหมกมุ่นคิดเบียนเบียนสัตว์อื่นที่เกิดขึ้นแล้ว ซึ่งเหล่าธรรมอันเป็นบาปเป็นอกุศลที่เกิดขึ้นแล้ว อันนี้ตถาคตกล่าวว่าปหานสัญญา”

 

รักษาสมดุลย์ดีกว่าหรือไม่อย่างไร

 

เขาเข้ามาถามหาทางออกแต่ตัวเองกลับมาพูดแบบนี้โดยการแปลเจตนาเขาผิดแล้วว่าตัวเองถูก คนอื่นผิด เฮ้อ กูละท้อใจคนแบบนี้มีเยอะจังเลย เขาอุตส่าห์คิดว่าจะมีวิธีแก้ไข มีผู้ช่วยแนะนำให้เกิดกำลังใจ คนแต่ละคนกว่าที่จะตัดสินใจมาสนใจปฏิบัติธรรมก็ยากแล้ว ยังมาเจอพวกแบบนี้อีก แล้วจะมีใครเขาอยากปฏิบัติธรรมล่ะ ถ้าไม่อยากแนะนำหรือไม่มีวิธีการพูดแบบสร้างสรรค์ก็ไม่รู้จะพิมพ์ลงมาทำไม ตัวเองดีแค่ไหนถึงมาว่าคนอื่น(eek)

 

ลองวิธีในแบบของเราดู ทำง่าย ทำแล้วได้ผลดี
1.สวดมนต์มากๆ จะสวดอะไรก็สวด แต่อย่างน้อยต้องมียอดพระกัณฯ (สวดบ่อยๆแล้วมุมมองที่มีต่อโลกจะเปลี่ยนไปเลย)
2.ฟัง mp3 ยอดพระกัณฯ บ่อยเท่าที่มีโอกาส
3.ตั้ง wallpaper เป็นรูปพระพุทธเจ้า ไม่ว่าจะหน้าจอคอมพิวเตอร์หรือหน้าจอมือถือ

คราวนี้..เวลาที่เรารู้สึกอย่างนั้นนะ ไอ้รู้สึกมันก็รู้สึก เพราะสารเคมีในร่างกายมันทำให้รู้สึก แต่จากเดิมที่ภาพในหัว มันจะเห็นเป็นแต่เรื่องอย่างนั้น มันจะเปลี่ยนไปหมดเลย
คือจะเปลี่ยนเป็นภาพพระำำพุทธเจ้าแทรกเข้ามาในหัวทันที ขณะเดียวกัน ก็จะได้ยินแต่เสียงสวดมนต์ของพระด้วย และเมื่อนั้นแหละ ต่อให้ท่านอยากขนาดไหน ท่านก็ทำไม่ลง มันจะรู้สึกเฝื่อน คือความอยากนี่ก็ยังมีอยู่จริง(ตามธรรมชาติของสารเคมีในร่างกาย) แต่ใจท่านมันเฝื่อน มันจะทำไม่ลง หรือถ้ายังลองดื้อดึงที่จะทำเพื่อบำเรอสารเคมีในร่างกายมันหน่อย มันก็จะรู้สึกเกรงใจภาพพระพุทธเจ้าที่อยู่ในหัว เกรงใจพระสงฆ์ที่เสียงก้องกังวาลอยู่ในหัว เกรงใจเทวดา ที่รู้สึกว่าเหมือนว่า ท่านกำลังเห็นจ้องดูเราอยู่ เมื่อนั้นแหละมันจะเฝื่อน ถึงมันจะอยาก มันก็อยากแบบเฝื่อนๆ แล้วมันก็จะค่อยๆลดปริมาณลงไปเอง อันนี้เป็นแบบที่เราเผลอตัวนะ คือเผลอไปคิดว่า "มีเรา" เผลอไปยึดติดว่า กายกับใจนี้เป็นของเรา
แต่ถ้าหากว่าเมื่อไหร่มีสติ เห็นว่าทุกอย่างนี้มันก็แค่การรวมกันของธรรมชาติ ที่เผลอไปยึดทุกสิ่งทุกอย่างนี้ให้มันเป็นกลุ่มเป็นก้อน เป็นตัวเป็นตน เป็นเราเป็นเขา มันก็จะเห็นว่า ไอ้ที่มันมีความอยาก มันก็แค่ธรรมชาติอยาก อยากไปตามหน้าที่ของมัน เมื่อมันอยาก ก็ดูมันอยากไป ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ที่ว่าไม่เกี่ยว เพราะมันไม่มีเราให้เกี่ยว ทุกอย่างมันมีแต่ธรรมชาติที่ทำหน้าที่ของมัน แล้วเราก็ไปยึดเอามาเป็นตัวเป็นตน เป็นเราเป็นเขา เป็นคนนั้นคนนี้ เป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้เท่านั้น

ถ้าเห็นว่ามีเรามีเขาอยู่ ก็ใช้แบบแรก
ถ้าพิจารณาเห็นว่าไม่มีเราไม่มีเขา ก็แบบที่สอง

 

มันระงับยากที่สุด ผมบังคับมันไม่ได้สักที นานๆก็สักครั้ง แต่ก็หายไปเยอะ เพราะอายุมากแล้ว และผมไม่ใช่เพศบรรชิตจึงตามใจตัวเองได้ ผมว่าแค่ค่อยๆพิจารณา ลด ละ บ้างดีกว่า เลิกเลยหักดิบเกินไปนะ

 

เห็นโทษมันกเก่งแล้ว (อาทีนวะ) ที่นีต้องนิสรณะ(อุบายออกจากมัน)ใหเอาสติตั้งอยู่ที่กาย ละความเพลิน

 

..กาม..ลามก เกิดแต่เหตุใด..ก็ดับที่เหตุนั้นครับ
..กาม ลามก เกิดจากร่างกายสมบูรณ์ด้วยอาหาร จิตจึงคิดฟุ้งซ่านไปต้องกำหราบด้วยการ..อดอาหาร-อดนอน คู่สลับกันไป ..
(k).. สติจะเด่น แย่งความคิด ลามกและความคิดทุกชนิดมารวมที่.."หิว-ง่วง"..ได้ดีทีเดียว เพราะจิตมันจะเสพอารมณ์ที่เด่นชัดเราก็หา.."ทุกข์" ให้มันเกาะไงครับ อดข้าว อดนอน..ในระยะนี้เฉพาะหน้าใช้วิธีนี้ครับ ในระยะยาว ก็ทำให้ต่อเนื่อง-อสุภะเดินคู่(อย่าลืม-จิตจะเสพอารมณ์ได้ทีละอารมณ์)

 

ผ่านมาเจอ อีกละ สดุดกะ กระทู้นี้ จัง จ้า

เป็น ทางเลือกแห่งจิต ระหว่าง อุปทานเพื่อบรรลุความปราถนา กับ การละความปราถนา กระมังจ๊ะ

ลึกๆ แล้ว ควรเห็นเอง อุปทานเมื่อบรรลุผล แล้ว อะไรจะตามมา กับจิต และ หาก ละ หรือ หยุด หรือ ดับ ปราถนานั้น แล้ว มีผลต่อจิต อะไรบ้าง คิคิ ตอบให้ไม่ได้ อะ จำ ต้องรู้เอง ( กระซิบได้แค่ว่า ทั้งสองแบบ เป็น อนุกรมลูกโซ่ ยาวเหยียด เลย แหละ) อย่าว่าแต่ใน สมาธิเลยน้าจ้า หนักกว่านี้ จิตใต้สำนึก ขณะฝัน ยัง อาละวาดได้ เลย นะ จ๊ะ จิตใต้สำนึกตัวนี้แหละเป็นตัวนึงในการทำข้อสอบที่ดีว่า จิตได้ถูกอบรม มาแน่นเพียงใด ที่จะระลึกได้แม้กระทั่งในจิตใต้สำนึก

(ลอง ทำวิปัสสนา ในเรืองนี้ ดู สิจ๊ะ)

 

ผู้เริ่มฝึกก็อย่างนี้แหละ อย่าท้อ มารมันจะมาหลายรูปแบบมาก มาทดสอบกำลังใจ ไม่มีใครแน่กว่าใครจนกว่าจะพ้นไปได้จริง ตอนนั้นเราไปปฏิบัติธรรมวันแรกนุ่งขาวห่มขาวไปแล้ว เผลอร้องเพลงในวัดหลายครั้งมาก อาบน้ำพอส่งเสียงร้องไป รู้สึกตัวหยุดร้องเพลงทางปากมันดันมาร้องอยู่ในใจ ทั้งๆที่ปกติไม่เป็น ตอนนั้นก็เลยรู้จริตตัวเอง สติต้องมาเพื่อควบคุมกาย วาจา ใจ อายคนที่ตัวเองทำไปได้ ขนาดเรื่องเล็กๆแบบนี้กว่าจะทำได้ ก็ไม่ใช่เล่นๆ หวังว่าคุณไปฝึกมาแล้วนะ พยายามต่อไป กิเลสมันจะมาอีกมากรู้ไม่เท่าทันมันก็มี ผิดแล้วก็แก้ไขอยู่กับปัจจุบัน ดีที่สุด

 

หายใจเข้ารู้ หายใจออกรู้
ความไม่รู้ก็ตั้งอยู่ไม่ได้

จิตดวงเดียวท่องเที่ยวไป แสวงหาสิ่งใด ถามใจตนเอง!