สงสัยเกี่ยวกับศีลครับ

จากที่ผมอ่านมา ฟังความเห็นคนอื่นมา ไม่ได้รู้ด้วยตัวเอง ผมเข้าใจว่าคนที่รักษาศีลได้แบบเบ็ดเสร็จจึงจะบรรลุธรรมได้ หรือ ได้รับผลที่ดีในชีวิต

ทีนี้ผมสงสัยในฐานะที่ผมเป็นปุถุชนกิเลสหนาอยู่ สงสัยว่าถ้าคน ๆ นึงไม่ได้รักษาศีลแบบ 100% ครบทุกข้อ มีบางข้อ แหว่งบางข้อ บุคคลนั้นจะยังได้รับผลดีของศีลบ้างหรือไม่ครับ? หรือถ้าไม่รักษาให้ 100% หมดจดทุกข้อ ก็จะไม่ได้เลยครับ

ตัวอย่างเช่นผม

1. ผมไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ปรารถนาการฆ่าสัตว์ เลี้ยงอาหารสัตว์ เคยพาหมาแมวข้างถนนไปหาหมอเพื่อรักษาด้วยเงินตัวเอง แต่ก็ยังติดกินเนื้อสัตว์อยู่

2. ผมไม่ขโมยของ ๆ ใคร ผมทำงานจับเงินคนอื่นเพื่อบริหารงานเป็นจำนวนหลายหมื่นจนถึงหลายแสนบาท ก็ไม่เคยคิดจะยักยอกแม้แต่บาทเดียว ทุกบาทมีที่มาที่ไปตรงไปตรงมา ไม่มีฮั้วในการจัดซื้อสินค้าและบริการเพื่อรับผลประโยชน์

3. ผมไม่ผิดลูกเมียใคร แต่ยังมีความต้องการทางเพศเป็นปกติ

4. ผมมีโกหกบ้าง ทั้งการโกหกที่จำเป็นต้องทำ ทั้งการโกหกที่ไม่จำเป็นต้องทำ แม้จะไม่มีการโกหกใหญ่หรือเสียหายหนัก ๆ แต่การโกหกก็คือการโกหก นอกจากนี้ผมยังมีความปากหมา พูดตรงไปตรงมา หรือไม่ก็คะนองปากเวลาอยู่กับเพื่อนสนิท แต่ไม่เคยใส่ร้ายป้ายสีใครให้ได้รับความเสียหาย และไม่เคยเผยความลับของคนรอบตัวหลายคนตลอดเวลาที่มีชีวิตมา

5. เหล้าผมเคยกินสมัยเมื่อทำงานใหม่ ๆ ซัก 8 ปีที่แล้ว แต่ไม่ได้กินมาร่วม 5 ปีแล้วและจะไม่กินตลอดไป เพราะผมว่ามันไม่อร่อย กินชาเขียวอร่อยกว่า

การทำความดีของผม ก็มักจะมีเงื่อนไขที่ตั้งไว้เอง เช่น

- บริจาคให้กับมูลนิธิที่คิดว่าน่าเชื่อถือพอ เช่น มูลนิธิรามาธิบดี มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ เป็นต้น รวมถึงการบริจาคโลงศพที่วัดหัวลำโพง แต่พวกเรี่ยไรตามสถานที่ต่าง ๆ ผมจะมองว่าเป็นพวกหากิน หาประโยชน์เข้าตน เงินลงขวดเหล้า ฯลฯ จึงไม่ให้ครับ

- ไม่ให้เงินขอทานที่มานั่งนอนขอเงินฟรี ๆ แต่จะให้กับคนที่มีความตั้งใจทำ เช่น ให้เงินกับนักศึกษาที่มาเล่นดนตรีข้างถนน ให้เงินกับคนตาบอดที่รับดูดวง (โดยไม่ให้ดูดวง) แต่จะไม่ให้เงินกับขอทานตาบอดที่เล่นดนตรีเป็นแก๊งข้างถนน บนสะพานลอย หรือพวกซ่อนแขนซ่อนขาตามสะพานลอย โดยเฉพาะแถวสยาม เป็นต้น

- สวดมนต์เรื่อย ๆ บางทีก็ทำเป็นเดือน ๆ ติดกัน บางครั้งก็ห่างเป็นอาทิตย์แล้วทำใหม่ (เพราะเหนื่อยมาก) ทำสมาธิก็ทำเรื่อย ๆ แต่ไม่เคยเกิดมรรคผลหรือเห็นอะไรแบบที่คนอื่นเค้าเห็นกัน (แม่ผมทำยังเห็นเลย ฮา)

- พยายามให้แม่ให้มากที่สุด เท่าที่จะให้ได้ อยากกินอะไร จัดไป อยากไปไหน จัดไป อยากให้ช่วยอะไร บอกมา อยากได้อะไร ซื้อให้ (แต่บางอันเงินไม่ถึงก็อิ๊บไว้ก่อน ฮา) แต่ก็มีบางครั้งที่ผมรำคาญ (ในใจ) บ้าง เวลาโดนเรียกบ่อย ๆ โดยเฉพาะตอนงานยุ่ง ๆ แม้จะไม่แสดงออกแต่ก็รู้นะครับว่าตัวเองนั้นบาป จิตขุ่นมัว

- เป็นคนนอนดึกดื่นสาย เพราะทำงานส่วนตัว จึงไม่ค่อยได้ตักบาตร แต่จะใช้วิธีหาเวลาว่าง ๆ จัดเฉพาะของใช้ดี ๆ ลงถุงแล้วไปบริจาคสังฆทานตามวัดแบบไม่มีเป้าหมาย คือสุ่มโดยการขับรถไปตามทาง เจอวัดไหนที่เล็ก ๆ ดูยากจนก็เข้าไป แต่ถ้าเจอพระผิวขาวผ่องเหมือนทาครีม หรือไม่เจอหมาแมวเลย ผมจะออกจากวัดนั้นทันที แล้วไปวัดที่มีพระแก่ ๆ หรือพระเณรที่ดูปกติ มีหมาแมวปกติแทน (จากประสบการณ์ในอดีต มีหลายวัดดังที่เจ้าอาวาสใช้วิธีเอาเนื้อคลุกยาเบื่อให้หมาแมวกินเพื่อกำจัดหมาแมวในวัด ดังนั้นถ้าไม่เจอหมาแมวเลยซักตัว นั่นคือผิดปกติสำหรับผม)

- เคยไปอยุธยา เจอพระขอติดรถไปลงอีกวัด แต่ระหว่างทางก็เยอะไม่สิ้นสุด แวะโน่นนี่กินเวลาหลายชั่วโมง สุดท้ายจะขอให้ผมไปนอนที่กุฏิสองต่อสอง โดยบอกว่าผมนั้นขาวดี ผมไม่ลังเลที่จะจอดแล้วไล่ลงจากรถ ไสส่งข้างทางเลย หรือง่าย ๆ คือจากจิตช่วยเหลือผมพร้อมจะเปลี่ยนเป็นมารได้ทันทีถ้าเจอพวกที่ผมคิดว่าเลว

แบบนี้ผมจัดอยู่ในคนจำพวกไหนครับ

คำถามผมน่าจะตอบคำถามในใจของหลาย ๆ คนทำนองนี้ เพราะตราบใดที่ยังเป็นมนุษย์ในสังคมอยู่ การรักษาให้ได้ 100% ตลอดเวลาเป็นเรื่องที่ทำได้แต่ยากมาก เช่น ตอนเช้าให้อาหารหมา เที่ยงมานั่งนินทาเพื่อนในวงกินข้าว บ่ายแอบม่อสาว เย็นกลับบ้านเจอตู้ก็บริจาคไปหน่อย กลับถึงบ้านเจอเมียบ่นก็ด่าเมียในใจ ฯลฯ เหมือนว่าคนเราทำดีสลับชั่วตลอดเวลาครับ

 

โสดาบัน




.

 

มีศีล ๕ บริสุทธิ์

 

ศีล คือความไม่ล่วงละเมิดของผู้มีเจตนาความตั้งใจงดเว้นจากความชั่วทางกาย วาจาและอาจตลอดไปถึงใจด้วย

บางคนอาจจะไม่ล่วงละเมิดเพราะตั้งใจไว้ก่อน เช่นตั้งใจว่าจะไม่ฆ่าสัตว์ ก็ไม่ฆ่า ตามที่ตั้งใจไว้

แต่บางคนก็ไม่ล่วงละเมิดโดยที่มิได้ตั้งใจไว้ก่อน ต่อเมื่อมีเหตุที่จะให้ล่วงละเมิดเกิดขึ้นเฉพาะหน้า ก็คิดงดเว้นไม่ล่วงละเมิดได้เอง เช่นเห็นงูพิษเลื้อยเข้ามาในบ้าน รู้ว่าเป็นงูพิษ ถ้ากัดใครเข้าอาจถึงตายได้ จึงหยิบไม้ขึ้นมาหมายจะตีงูให้ตาย แต่แล้วเกิดเมตตาสงสารว่า งูมันก็มีชีวิตเช่นเดียวกับเรา มัน
คงกลัวเจ็บกลัวตายเหมือนเรา อย่าทำมันเลย แล้วก็โยนไม้ทิ้ง ไล่งูให้ออกไปเสียจากบ้าน การกระทำเช่นนี้ก็เป็นศีล แต่เป็นศีลที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้า โดยมิได้มีเจตนาคิดจะงดเว้นมาก่อน

อ่านรายละเอียดเรื่องศีลที่นี่

http://www.84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html

..

การอยู่เฉยๆ แม้ไม่ได้ฆ่า ลักขโมย ประพฤติผิดกาเม โกหกหรือไม่ดื่มเหล้า ไม่ได้หมายถึง"การมีศีล"อะไร..เพราะไม่มีเจตนางดเว้นจากบาปกรรมเหล่านั้นเลย ต่อเมื่อมีเจตนาตั้งไว้แล้วงดเว้นได้จึงชื่อว่ามีศีล..

เพราะบุญและบาป เกิดได้ด้วย"เจตนา" ขณะใดมีเจตนาบุญผลบุญย่อมตามมา และขณะใดมีเจตนาบาป ผลบาปย่อมปรากฏได้ ต่างขณะต่างวาระกัน ผลจึงแยกแยะไปตามเจตนา ของตน..เราจึงมีทั้งสุขทุกข์สลับคละเคล้ากันตลอดเวลา..

เคยใหม ไปกินอาหารในภัตตาคารหรู ดันกัดลิ้นตัวเองเลือดสาด..

หรือซื้อรถมาด้วยราคาแพงลิ่ว ไม่กี่นาทีต่อมาพบว่ามันมีข้อบกพร่อง จะส่งคืนบริษัทเขาก็ไม่รับ จนมีปัญหาถึงกับทุบรถประท้วงกลางถนน..

หรือเด็กถูกนักเลงช่างกลตัดนิ้วกุดหมด ผู้คนบริจาคทรัพย์ช่วย ทั้งยังได้รับอุปถัมภ์จากแพทย์ส่วนพระองค์..ฯ

สรุปว่ากรรมดีกรรมชั่ว ต่างทำหน้าที่ของตนๆอย่างซื่อตรง ไม่มีเกี่ยงงอนอะไร..ใครอยากได้ไม่อยากได้ กรรมก็ไม่ได้ใส่ใจตรงนั้น เมื่อเหตุปัจจัยประชุมพร้อม ผลจึงมาส่งให้เสวย เท่านั้น..

ไม่มีใคร(ปุถุชนคนหนา)ทำดีหรือชั่วอย่างใดอย่างเดียวตลอดเวลา ต่างทำมาทั้งสองอย่างนั่นแหละ ไม่งั้นโลกคงมีคนที่มีแต่สุขหรือทุกข์อย่างเดียวตลอดเวลา แต่ในความจริงหามีเรื่องเช่นว่านี้ไม่เลย..

 

ทุกอย่างอยู่ที่่ จิต ครับ เราจะรู้เองว่า วาระจิต เราอยู่ระดับไหน..
.
อย่างเราคุยกับคนในสังคม เราก็จะรู้ละว่า ใครจิตนรก ใครจิตเปรต ใครจิตเดรัจฉาน ใครจิตเทวดา เป็นต้นครับ

ส่วนจิตหลุดพ้น คือไม่ยึดไม่ถือมั่นครับ ไม่ว่าบุญหรือบาป กาย ไม่ยึดมั่นในตัวกูของกู หรือเปรียบเทียบเราเขา ดีกว่า ด้อยกว่า ไม่มี ศีล5 เป็นปกติทุกขณะกาย วาจา ใจ ครับ

 

เป็นคนดีครับ ถ้าอยากเป็นพระอริยบุคคล แค่ศีลอย่างเดียวไม่พอ ต้องละเอียดกว่านั้น สีลพรตปรามาส เวลาทำจริงละเอียดมากต้องค่อยๆเก็บไปเรื่อยๆ ลองหาๆ ที่ท่านสมาชิกท่านอื่น เอามาดู ถ้าถึงนี่ลองเพิ่ม พรหมวิหาร 4 เข้าไปอีกหน่อยดูครับ จิตจะละเอียดกว่าเดิม ที่ทำอยู่จะเห็นหน้าเห็นหลังมากขึ้น
อาจารย์สอนไว้ว่า "เราเป็นอะไร ถึงไหนตัวของเราจะรู้ตัวเองดีเสมอ" ตรงนี้ในตำราใหญ่มีกล่าวไว้ถึง ญาณวิมุตติทัศนะ เราจะรู้เองเมื่อถึง, "การพยากรณ์มรรคผลเป็นหน้าที่ของพระพุทธเจ้า พระสาวกไม่มีสิทธิพยากรณ์มรรคผล ถ้าทำก็ผิด"
โชคดีครับ

 

ถ้าเราผิดศิลเราก็อาราธนาศิลใหม่ ศิลเราก็ครบคะ แต่ที่สำคัญที่สุดคือจิต ของเราคะเรารูด้วยจิต จิตมันรับอารมณ์คะ จิตควบคุมด้วยสติคะ ส่วน จิตหลุดพ้นคือ หลุดพ้นจากกิเลส โลภ โกรธ หลง คะ อาจจะทำได้ หลุดๆ ได้ๆ คะ บุญรักษานะคะ

 

ทำดีไม่ต้องมีเงื่อนไข..ทำไปเรื่อยๆทำบ่อยๆสักวันหนึ่งก็คงถึงฝั่ง

 

บุคคลใดก็ตามทำได้ทุกข้อครบ 5ข้อ อย่างสม่ำเสมอเละเป็นปกติโดยไม่ต้องไปบังคับตัวเองหรือฝืนให้ทำ นั้นแหละครับบุคคลนั้นบรรลุธรรมแล้ว พึงรู้ได้ด้วยบุคคลนั้นเอง

คนดี ความหมาย การเอาใจเค้่ามาใส่ใจเรา


ขออนุโมทนาสาธุนะครับท่าน ท่านถือว่า เป็นคนดีคนหนึ่งครับพูดจาตรงไปตรงมาดี

 

บางวันเราอาจจะทำแต่ความดี ศีลเราก็ขาวสะอาดบริบูรณ์ กาย วาจา ใจเราก็สุจริตดีงาม
วันนี้เราก็เป็นเทวดา เป้นโสดาบันบุคคล

บางวันความดีเรามีไม่มาก มีทำบาบบ้าง เล็กน้อย ศีลเราก็บกพร่องบ้างเล็กน้อยไม่เจตนา วันนี้เราเป็นได้แค่ตนธรรมดา

บางวันเรามันบาบหนาจริงๆ จิตมันเจตนในการทำบาบลงไป ฆ่าสัตว์ หรือลักขโมย หรือเมาสุรา เคล้านารี กาย วาจา ใจ มันหมดไม่เหลือความดี วันนี้เราก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์เดียรฉานอสุรกายและสัตว์ในนรกภูมิ

เมื่อพิจารณาได้เช่นนี้ ลองเอาปากกาทำเครื่องหมายในปฏิทินดุว่าในหนึ่งเดือน เราเป็นอะไรกี่วัน หนึ่งปีเราเป็นอะไรได้กี่วัน ลองตรวจตนเองดูครับ

สำหรับท่านที่ปฏิบัติมาดี ท่านดูวันต่อวัน ชม.ต่อชม. วินาทีต่อวินาทีครับ ก็ลองเทียบเคียงแบบง่ายๆแบบนี้ดูครับ
ยังไม่ต้องเอา สังโยชน์มาดูเอาแค่นี้ก่อน พอความดีมันทรงตัวก้าวถึงโสดาบันแน่นอนแล้วจะก้าวไปข้างหน้า ต่อไปก็ค่อยเอาสังโยชน์มาเทียบดูครับ สาธู

 

คุณสมบัติของการเป็นมนุษย์นั้น คือ การรักษาศีล ดังที่มีคำกล่าวว่า "ศีล" เป็นธรรมที่จำแนกคนออกจากสัตว์ได้ เพราะสัตว์เดรัจฉานนั้นทำทุกอย่างไปตามสัญชาติญาณ หิวก็กิน ง่วงก็นอน เกิดกำหนัดก็ผสมพันธุ์ทันที ไม่สนใจว่าจะเป็นที่ไหน แต่คนเรานั้นมีสามัญสำนึก รู้จักพัฒนาจิตใจไม่ให้ไหลไปตามสัญชาตญาณความอยาก

ความเป็นคนทำให้รู้จักนำเอาศีลธรรมมากำกับจิตใจตนเอง ไม่ให้ทำอะไรไปตามสัญชาตญาณ ถ้าใครที่เกิดความกำหนัดแล้วไปไล่ฉุดคนอื่น ข่มขืนสนองความอยากของตนทันที ก็ถือว่ามีพฤติกรรมเยี่ยงสัตว์ จิตใจไม่สามารถนำศีลธรรมมาฉุดรั้งเอาไว้ได้ รวมไปถึงผู้ชายที่เห็นหญิงสาวเป็นไม่ได้ สายตาหื่นกระหายเกิดตัณหาหน้ามืด ผู้ชายบางคนถึงขนาดกวาดเรียบทั้งคนใช้ที่บ้าน ทั้งพนักงานที่บริษัท จนถึงขั้นที่เรียกได้ว่า คลำดูไม่หางเป็นเอาได้หมด ก็เข้าข่ายพฤติกรรมสัตว์เดรัจฉานเช่นกัน เพราะทำไปตามสัญชาตญาณความอยากโดยไม่สนใจศีลธรรม ความถูกต้องตามธรรมนองคลองธรรม

มีคำกล่าวเอาไว้ว่า..ช่วงใด :-

ที่คนเรามีศีลครบ 5 ข้อ ถือว่าช่วงนั้นมีความเป็นคนเต็มบริบูรณ์ 100%
ถ้ารักษาศีลได้ 4 ข้อ ความเป็นคนมีอยู่ 80%
ถ้ารักษาศีลได้ 3 ข้อ ความเป็นคนมีอยู่ 60%
ถ้ารักษาศีลได้ 2 ข้อ ความเป็นคนมีอยู่ 40%
ถ้ารักษาศีลได้ 1 ข้อ ความเป็นคนมีอยู่ 20%

ถ้ารักษาศีลไม่ได้เลยแม้แต่ข้อเดียวก็หมดความเป็นคนทันที เมื่อความเป็นคนวัดกันที่ศีล ฉะนั้น หากต้องการที่จะเกิดชาติใหม่ในโลกมนุษย์อีกครั้ง ก็ต้องสะสมคุณสมบัติของความเป็นคนให้ได้มากที่สุด นั่นก็คือรักษาศีลห้าให้ได้มากที่สุด ยิ่งรักษาได้มากกว่าศีลห้าได้ยิ่งดี เช่น คนที่รักษาศีล 8 ได้บริสุทธิ์ ก็จะสามารถยกระดับเป็น มนุษย์ผู้ประเสริฐ

โดยเฉพาะการรักษาศีลนั้น จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทำให้สมกับสถานภาพของตนได้แก่
- เป็นฆราวาสก็ต้องรักษาศีล 5 เป็นอย่างน้อย
- เป็นแม่ชีก็ต้องรักษาศีล 8 ไม่ให้ด่างพร้อย
- เป็นสามเณร ก็ต้องรักษาศีล 10 ไม่ให้ด่างพร้อย
- เป็นพระภิกษุ ก็ต้องรักษาศีลปาฎิโมกข์ 227 ข้อให้บริบูรณ์ ไม่ให้ด่างพร้อย

และยิ่งหากท่านจะเป็นผู้ทรงศีลหรือนักปฎิบัติธรรมแล้วละก็ ขอกล่าวว่า หากศีลไม่มั่นคง ก็ยากที่จะทำให้การเจริญฌานนั้นเกิดขึ้นได้ เพราะศีลเป็นบาทฐาน (กำลัง) ที่ทำให้เกิดสมาธิ และอานิสงส์ของสมาธินั้น เหนือกว่าการรักษาศีลชนิดที่เทียบกันไม่ได้เลย และเมื่อกำลังสมาธิดีแล้วก็จะใช้เป็นฐานในการเข้าสู่วิปัสสนาเพื่อการพิจารณาธรรมต่อไปจ้าวค่ะ..

สาธุธรรมค่ะ ^^

 

ขออนุโมทนาในกุศลเจตนาของทุกท่านด้วยเป็นอย่างยิ่ง ขอคุณพระศรีรัตนตรัยได้โปรดดล

บันดาลประทานพรแก่ทุกท่าน และขอกุศลผลบุญที่ท่านได้บำเพ็ญไปด้วยดีแล้วนี้ จงเป็นพล

วปัจจัยให้ท่านเจริญรุ่งเรือง ในพระธรรมของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และในกิจการงาน

โดยชอบ ปราศจากความทุกข์ โศก โรค ภัย และสรรพอันตรายทั้งปวง ขอจงมีอายุมั่นขวัญยืน

ขอจงมีแต่ความสันติสุข สมบูรณ์ บริบูรณ์ ด้วยมนุษย์สมบัติ ได้แก่ ทรัพย์สมบัติ รูปสมบัติ

คุณสมบัติ และบริวารสมบัติ ให้ถึงสวรรค์สมบัติ และพระนิพพานสมบัติ มีมรรค 4 ผล 4 นิพพาน

1 ที่สิ้นสุดแห่งทุกข์ และที่เป็นบรมสุขอย่างถาวร ตลอดกาลนาน เทอญ

 

คุณปลาแมวทำในสิ่งที่ถูกที่ควรแล้วครับ ขอให้รักษาไว้และทำให้เจริญยิ่งๆขึ้นไป คนเราตราบเท่าที่ยังไม่บรรลุอรหัตถผล ก็จะยังมีกิเลสบ้าง แต่ลดน้อยลงกว่าปกติ ขอให้คุณพระรักษา เทวดาคุ้มครองครับ อนุโมทนา สาธุ

 

ขออย่าได้สงสัยเลยนะคะ? ท่านเจ้าของกระทู้ก็เป็นคนที่ดีงามคนหนึ่งในสังคมนี้ละคะ

หากแต่การจะรักษาศีล ทั้ง 5 ข้อ นั้นให้ขาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง และยังตัองปฏิบัติหน้าที่การ

งานในสังคมก็อาจมี ด่าง ๆ หม่น ๆ หมอง ๆ กันไปบ้างโดยเฉพาะศีลข้อ 4 ที่แม้ตัว

ดิฉันเองต้องพยายามอย่างมากถึงมากที่สุดในอันที่จะไม่พูดปดแม้ว่าการพูดความจริงมันจะ

ดูไม่ดีก็ตาม หากเลี่ยงได้ยิ่งทุกวันนี้ขอเงียบไปพูดจะดีทีีสุดเพราะ บอกตรง ๆ นะคะ

(กลัวศีลขาดที่สุด) และไม่ครบ 5 ข้อนี่ ยอมไม่ได้ อาจเป็นโรคจิตไปแล้วก็ได้ดิฉัน

มักทวนศีล ประจำในใจ ในแต่ละวัน จากข้อ 1-5 ว่า วัน ๆ เราได้ละเมิดข้อไหนไป

บ้างหรือไม่ ขอท่านเจ้าของกระทู้หมั่นปฏิบัติ สวดมนต์แม้บทสั้น ๆ แบบไตร

สรณคมน์ไปก่อนพร้อมแผ่เมตตานะคะ เชื่อว่า ท่านจะพบทางที่ถูกจริตกับท่านและจะหาย

สงสัยอย่างเด็ดขาด เพราะธรรมมะของพระพุทธเจ้าเป็นของจริงที่พิสูจน์ได้หากแต่เป็น

ปัจจัตตัง (รู้ได้เฉพาะตน) นะค่ะ!

เจริญในธรรม กำหนดมีพระพุทธเจ้าเป็นพุทธานุสติ

 

อนุโมทนาครับ

เริ่มด้วยศึกษา..และปฎิบัติ..หมั่นเจริญสติ

ไปด้วยก็จะดีมากครับ..เมื่อถึงเหตุการณ์ที่ล่อแหลม

หรือไม่แน่ใจ..สติก็จะช่วยระลึกและทบทวน

หากรู้แล้วว่าไม่ถูก..และยับยั้งไม่ทำผิดในศีล

ข้อนั้นๆ..เขาเรียกว่าเป็นผู้มี..หิริ..โอตัปปะ

หมายมั่นได้หากชาตินี้ยังไม่นิพพาน..ชาติ

ต่อไป..ไม่มนุษย์ก็สวรรค์..แน่นอนครับ

หากยังรักษาในบางข้อไม่ได้..ก็รักษาข้อที่เรา

ทำได้ไปก่อนครับ.

 

เมื่อไม่ได้มี "เจตนาร้าย" คุณจึงมีศีลค่อนข้างดี
และยังมีการใช้สติคิด-พิจารณาว่าอะไรสมเหตุสมผลหรือไม่สมเหตุสมผล แบบนี้เรียกว่าการใช้ "ปัญญา"
น่ายินดีครับ

 

สำหรับปุถุชนธรรมดานั้นอาจจะพอดี แต่สำหรับผู้มีบารมีมาแต่เกิด ยังถือว่าความละอายระดับจะเป็นพรหม นั้นยังมีค่อนข้างน้อยไป ผู้จะเป็นพรหมจะมีความละอายต่อการประพฤติเยี่ยงมนุษย์ และไม่สามารถทำเยี่ยงมนุษย์ได้ ตั้งแต่ การรู้สึกไม่ชอบรสของเนื้อสัตว์ ไม่ชอบการครองเรือน กลัวการทำเลวทุกรูปแบบ

 

ท่าน tjs กล่าวมาสมเหตุสมผลครับในการใช้ชีวิตประจำวันของมนุษย์