60.สุดเขตที่มุกดาหาร ข้ามด่านที่อุบลฯ ชุมพลที่โคราช

​

 

​

 

อาคารไม้เก่าหน้าชุมชน​

 

ทัศนศึกษาแล้วซื้อของเสร็จ ก็ขึ้นรถย้อนกลับไปโรงแรมที่พักเพื่อทานข้าวกลางวัน เมนูอาหารกลางวัน มีดังนี้ จ้า.....

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

ของหวาน เฉาก๋วยเย็นๆ
​

 

​

ในช่วงบ่ายไม่มีโปรแกรมทัศนศึกษา มีแต่โปรแกรมช้อปปิ้งล้วนๆ แต่ก่อนจะช้อปปิ้งทางไกด์บอกว่าจะพาไปไหว้ศาลเจ้าฟ้ามุงเมือง แต่พอไปถึงจริงๆ กลับไปไหว้ศาลหลักเมืองมุกดาหาร อืมมม.....แต่ที่รู้ๆ มาว่าไม่ใช่ที่ศาลหลักเมืองปัจจุบันนี้นี่หน่า ก็ไม่เป็นไร ไปไหว้ขอพรก่อน

 

​

 

​

 

​

ไหว้หลักเมืองเสร็จแล้ว ไกด์ก็พาไปช้อปปิ้งที่ตลาดอินโดจีน ตรงนี้ถ้าจำกันได้ในกระทู้ไหว้พระธาตุที่จังหวัดนครพนมก็มีตลาดอินโดจีนเหมือนกัน ครั้งแรกที่หาข้อมูลก็สับสน จึงได้ข้อสรุปว่ามีตลาดอินโดจีนทั้งสองจังหวัดและเป็นจังหวัดที่ติดกันเสียด้วย พอสร้อยฟ้าฯ ลงรถได้ก็เดินไปที่ตลาดอินโดจีน ระหว่างที่เดินก็ไปเจอแผนที่ประชาสัมพันธ์นักท่องเที่ยวว่าละแวกนี้มีอะไรน่าสนใจ ก็เห็นมีศาลเจ้าฟ้ามุงเมืองด้วยซึ่งเป็นคนละที่กับศาลหลักเมืองที่ไปไหว้ตะกี้นี้ ก็เลยเดินไปถามไกด์ ไกด์อ่ำๆ อึ่งๆ ไม่รู้ ได้แต่ชี้ให้ไปไหว้ศาลเจ้าแม่สองพี่น้อง

 

งั้นก็ไปไหว้เจ้าแม่สองพี่น้องก่อนแล้วค่อยไปหาศาลเจ้าฟ้ามุงเมือง แต่ระหว่างที่เดินไปศาลเจ้าแม่สองพี่น้อง ก็ต้องเดินผ่านวัดศรีมงคลใต้ ก็เลยเดินเข้าไปไหว้พระที่วัดแห่งนี้ก่อน....

​

 

​

ในตำนานการสร้างเมืองมุกดาหารเล่าไว้ว่า เมื่อเจ้าจันทรสุริยวงษ์และพรรคพวกได้ตั้งอยู่ที่บ้านหลวงโพนสิม ใกล้พระธาตุอิงฮังทางฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง (ดินแดนลาว) ต่อมาอีกหลายสิบปี จนได้ถึงแก่กรรม เจ้าจันทกินรีผู้เป็นบุตรได้เป็นหัวหน้าปกครองต่อมา จนถึง พ.ศ.๒๓๑๐ ได้มีนายพรานคนหนึ่งข้ามโขงมาทางฝั่งขวาแม่น้ำโขงตรงปากห้วยบังมุก ได้พบเมืองร้าง วัดร้างและพบต้นตาล ๗ ยอดอยู่ริมฝั่งโขง เห็นว่าเป็นทำเลที่อุดมสมบูรณ์กว่าดินแดนทางฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง อีกทั้งในแม่น้ำโขงตรงปากห้วยบังมุกมีปลาชุมชุมอีกด้วย จึงกลับไปรายงานให้เจ้าจันทกินรีหัวหน้าทราบ เจ้าจันทกินรีได้พาพรรคพวกข้ามโขงมาดูก็เห็นว่าคงเป็นที่ตั้งเมืองโบราณมาก่อน และเป็นทำเลที่อุดมสมบูรณ์กว่าทางฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง จึงได้พากันอพยพจากบ้านหลวงโพนสิมมาตั้งบ้านเรือนอยู่ทางฝั่งขวาแม่น้ำโขงตรงปากห้วยบังมุก
เมื่อเริ่มถากถางหักร้างพงเพื่อตั้งเมืองขึ้นใหม่ ได้พบพระพุทธรูป ๒ องค์อยู่ใต้ต้นโพธิ์ริมฝั่งโขง พระพุทธรูปองค์ใหญ่เป็นพระพุทธรูปก่ออิฐถือปูน ส่วนพระพุทธรูปองค์เล็กเป็นพระพุทธรูปโลหะหล่อด้วยเหล็กเนื้อดี จึงได้พร้อมใจกันสร้างวัดขึ้นใหม่ในบริเวณวัดร้างริมฝั่งโขง และขนานนามวัดที่สร้างขึ้นใหม่นี้ว่า วัดศรีมุงคุณ(ศรีมงคล) และได้ก่อสร้างกุฏิวิหารขึ้นในบริเวณวัดพร้อมกับได้อัญเชิญพระพุทธรูปทั้งสององค์ที่อยู่ใต้ต้นโพธิ์ริมฝั่งโขงขึ้นไปประดิษฐาน บนพระวิหารของวัด ต่อมาปรากฏว่าพระพุทธรูปโลหะ(องค์เล็ก) เกิดปาฎิหาริย์กลับลงไปประดิษฐานอยู่ใต้ต้นโพธิ์ที่ตั้งเดิมอีกถึง ๓-๔ ครั้ง ในที่สุดพระพุทธรูปองค์เล็กนั้นก็ค่อยๆ จมหายลงไปใต้ดิน คงเห็นแต่ยอดพระเกศโผล่ขึ้นมาให้เห็นอยู่ใต้ต้นโพธิ์ริมฝั่งโขง จึงได้พร้อมกันสร้างแท่นสักการบูชาครอบไว้ในบริเวณนั้น และขนานนามพระพุทธรูปองค์นั้นว่า “พระหลุบเหล็ก” ปัจจุบันบริเวณที่พระหลุบเหล็กจมดินได้ถูกกระแสน้ำเซาะตลิ่งโขงพังลงไปหมดแล้ว (คงเหลือแต่แท่นสักการบูชาที่ยกเข้ามาเก็บรักษาไว้หน้าพระวิหารของวัดศรีมงคลใต้ในปัจจุบัน)

 

​

ส่วนพระพุทธรูปองค์ใหญ่ที่ก่ออิฐถือปูนและได้อัญเชิญขึ้นไปประดิษฐานอยู่บนพระวิหารของวัดศรีมงคุณ(ซึ่งต่อมาได้เปลี่ยนนามวัดเป็น วัดศรีมงคลใต้ จนถึงปัจจุบัน) ชาวเมืองได้ขนานนามว่า "พระเจ้าองค์หลวง" พระพุทธรูปปางมารวิชัย ศิลปะล้านช้าง มีขนาดหน้าตักกว้าง ๒.๒๐ เมตร ส่วนสูงเฉพาะองค์ถึงยอดพระเมาลี ๒ เมตร สูงจากฐาน ๓ เมตร เป็นพระประธานของวัดศรีมุงคุณ เป็นพระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมือง

 

​

เมื่อครั้งตั้งเมืองขึ้นใหม่ในเวลากลางคืน ได้มีผู้พบเห็นแก้วดวงหนึ่งสีสดใสเปล่งแปลงเป็นประกายแวววาวเสด็จ(ลอย) ออกจากต้นตาล ๗ ยอดริมฝั่งโขง ล่องลอยไปตามลำน้ำโขงแทบทุกคืน จวบจนใกล้รุ่งสว่างแก้วดวงนั้นจึงเสด็จ(ลอย) กลับมาที่ต้นตาล ๗ ยอด เจ้าจันทกินรีจึงได้ขนานนามแก้วศุภนิมิตดวงนี้ว่า แก้วมุกดาหาร เพราะตั้งเมืองขึ้นริมฝั่งโขงตรงปากห้วยบังมุกอีกทั้งได้มีผู้พบเห็นไข่มุก อยู่ในหอยกาบ(หอยกี้) ในลำน้ำโขงอีกด้วย เจ้าจันทกินรีจึงให้ขนานนามเมืองที่ตั้งขึ้นใหม่นี้ว่า เมืองมุกดาหาร ตั้งแต่เดือน ๔ ปีกุน จุลศักราช ๑๑๓๒(พ.ศ.๒๓๑๓) อาณาเขตเมืองมุกดาหารครอบคลุมทั้งสองฝั่งแม่น้ำโขงจนจรดแดนญวน (รวมเขตของแขวงสุวรรณเขตของดินแดนลาวด้วย)

 

พระเจ้าองค์หลวง​

ครั้นถึงสมัยกรุงธนบุรีเมื่อพระเจ้าตากสินมหาราช ได้แผ่พระบรมเดชานุภาพขึ้นมาถึงแถบลุ่มแม่น้ำโขง จนถึง พ.ศ.๒๓๒๑ ได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สมเด็จพระยามหากษัตริย์ศึกยกกองทัพขึ้นมาตามลำน้ำโขง เพื่อปราบปรามและรวบรวมหัวเมืองใหญ่น้อยในสองฝั่งแม่น้ำโขงให้รวมอยู่ในข้าขอบขัณฑสีมาของกรุงธนบุรี และได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ตั้งให้ เจ้าจันทกินรี เป็น พระยาจันทรศรีสุราชอุปราชามันธาตุราช เจ้าเมืองมุกดาหารคนแรกและได้พระราชทานนามเมืองว่า เมืองมุกดาหาร

 

​

วัดศรีมงคลใต้ พระอารามหลวงชั้นตรี ชนิดสามัญ เป็นวัดสำคัญของจังหวัดมุกดาหาร พระเจ้าองค์หลวงเป็นที่เคารพเลื่อมใสศรัทธาของชาวมุกดาหารและเป็นที่เลื่องลือทั้งในด้านความศักดิ์สิทธิ์ พระพุทธานุภาพคุ้มครองให้อยู่เย็นเป็นสุข แคล้วคลาดจากภัยอันตรายทั้งปวง ตลอดจนช่วยดลบันดาลให้ได้รับ ความสำเร็จในสิ่งที่ปรารถนาในทางที่ดีงาม จึงเป็นศูนย์กลางการทำพิธีกรรมในวันสำคัญทางศาสนา เช่น วันมาฆบูชา วันวิสาขบูชา และวันอาสาฬหบูชา ประชาชนจะเวียนเทียนรอบอุโบสถ

 

​

ลักษณะโบสถ์หรือสิมเป็นแบบอีสาน ก่ออิฐถือปูนทรงเตี้ยแจ้ หลังคา ๒ ชั้น ประกอบด้วย ช่อฟ้า(โหง่) หางหงส์ ใบระกา ใช้สีฉูดฉาดตกแต่งให้สวยงาม เป็นสิมโถงก่อผนังยกพื้นสูงประมาณ ๕๐ เซนติเมตร มีประตู หน้าต่าง มีชานมุขยื่นออกมาด้านหน้าโบสถ์ มีบันไดขึ้นด้านข้าง ๒ ข้าง ลักษณะเด่นของสิม คือ ประตู เข้าเป็นลายปูนปั้น ประดับลวดลายศิลปะอีสาน ส่วนยอดของลายปูนปั้นเป็นรูปพระอาทิตย์กับนาค