ผีตามถึงบ้าน ไม่รู้มาทำไม

วันนี้ ขอมาเล่าเรื่องที่ 2 ครับ
ย้อนไปสมัยผมยังเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ แสนซุกซน แถมไม่กลัวอะไรด้วย ตอนนั้นประมาณ ป.5-6 นี่แหละ บ้านอยู่ในซอยเล็กๆ ในเมืองพิษณุโลก เป็นซอยตัน มีบ้านอยู่กันประมาณ 11 หลังคาเรือน บ้านผมอยู่หลังที่ 2 จากปากซอย คืนนั้นเป็นคืนลอยกระทง วันเพ็ญเดือน 12 น้ำก็นองเต็มตลิ่ง วันพระใหญ่ คืนปล่อยผีซะด้วยแต่ตอนนั้นยังไม่รู้ ผมกับเพื่อนรักเพื่อนเกลออีก 2 หน่อ ซึ่งมีบ้านอยู่ซอยถัดไป นัดกันเดินไปลอยกระทงที่แม่น้ำน่านหน้าวัดหลวงพ่อพระพุทธชินราช หรือ วัดใหญ่ จริงจริงมีจุดประสงค์ไม่ดีนักหรอก แหะ แหะ หวังเก็บตังค์ในกระทงด้วย เราต้องเดินไกลพอสมควร (ตอนนั้นใครมีมอเตอร์ไซต์ ก็ ถือว่ารวย) แต่ก็ไม่นึกหวั่น เพราะนึกสนุกอย่างเดียว และตอนหัวค่ำยังมีผู้คนคึกคักมากมาย หลังจากปฏิบัติการลอยกระทง และเขี่ยกระทง ได้ตังค์มาพอสมควรแล้ว (เด็กๆโปรดใช้วิจารณญาณ อย่าปฏิบัติตาม) ก็ซื้อขนม พลุ ประทัด ต่่างๆมาเล่นกันอย่างสนุกสนานตามประสา จนเวลาล่วงเลยไปถึงดึกดื่นผู้คนแทบไม่มีแล้ว เราก็กลับ ขากลับไม่เหมือนขามา เพราะเราเดินกันมาเพียงลำพัง 3 คน บ้านเรือนทุกหลังปิดไฟมืดสนิท มีแต่ไฟถนนสีขาวห่างๆกัน เราเดินมาพลางเล่นพลุ เล่นดอกไม้ไฟกันไปพลางก็ไม่นึกกลัวอะไร เพราะกำลังสนุก เมื่อมาถึงปากซอยบ้านผมเรายังยืนเล่นกันอยู่หน้าปากซอยอีกพักใหญ่ ทั้งๆที่เวลานั้นเลยเที่ยงคืนไปแล้ว จนกระทั่งหมดพลุ ก็แยกย้ายกันกลับ เพื่อนกลับผมก็เดินเข้าซอยคนเดียว และปีนรั้วเข้าบ้าน ท่านผู้อ่านครับในบ้านผมน่ากลัวกว่าข้างนอกเสียอีก เพราะมืดตึบ มีเพียงแสงไฟฟ้าจากถนนในซอยพอช่วยให้มองอะไรได้ลางๆ แถมเป็นบ้านไม้เก่าๆ ยกใต้ถุนสูงพอลอดได้มีต้นไม้ กอกล้วยมืดครึ้ม ใต้ถุนก็มืดสนิทน่ากลัวมาก
เดี๋ยวมาต่อนะครับ

 

มาต่อให้ครับ

ก็นึกกลัวบ้างเหมือนกัน เหลียวหน้าเหลียวหลังล่อกแล่ก แต่อาศัยความเคยชินก็บ้านเราเองนี่นา ปีนเข้าบ้านได้ก็เข้านอนที่ห้องโถงกับยาย ส่วนแม่กับน้องนอนในห้อง เรากางมุ้งนอน หลับไปได้ตื่นหนึ่ง เวลาเท่าไหร่ไม่รู้รู้แต่ว่านอนไปได้ไม่นาน สะดุ้งตื่น ! ผมมีความรู้สึกว่ามีสิ่งหนึ่งกำลังยืนมองผมอยู่ทางปลายเท้าที่มุมห้องนอกมุ้ง ผมจ้องมองไปที่จุดนั้นท่ามกลางแสงสว่างสลัวๆจากไฟถนนใหญ่ที่พอจะสอดเข้ามาได้บ้างสว่างพอที่จะมองเห็นอะไรได้ลางๆ ผมเห็นอะไรบางอย่างเป็นเงาสีดำสนิท มันดำกว่าทุกสิ่งที่อยู่รอบข้าง รูปร่างคล้ายๆคนยืนนิ่งไม่ไหวติงใดๆทั้งสิ้นอยู่ที่นั่น ผมกลัวมากในตอนนั้น เหงื่อแตกทั่วร่าง แต่ยังพอมีสติ ผมสะกิดยาย ยาย ยาย ผมเรียกยายอย่างเบาที่สุด ยายรู้สึกตัวถามว่ามีอะไร ผี ผี มันยืนอยู่มุมห้องผมกระซิบตอบ (ประมาณว่าพูดคุยกันทำนองนี้นะครับ เพราะเวลานานมากแล้วจำไม่ได้ ) ยายนอนเพ่งมองตามที่ผมบอก แล้วบอกว่านอนเถอะ ยายไม่ได้พูดอะไรมากผมก็ไม่รู้ว่ายายเห็นอะไรหรือเปล่า แม้ยายจะบอกให้นอน แต่มันนอนไม่ได้แล้วตอนนี้ สายตาของผมยังคงเห็นมันยืนอยู่ที่เดิมไม่ยอมจากไปไหน แต่ใจชื้นขึ้นมานิดที่ยายตื่น ไม่รู้ว่ามันไม่เมื่อย ไม่เบื่อบ้างหรืออย่างไรยืนอยู่ได้เป็นนาน ความกลัวแล่นเข้ามาจับจิตเต็มที่อีกครั้งเมื่อรู้ว่ายายหลับไปแล้ว มีผมคนเดียวที่ยังนอนสบตากับสิ่งลึกลับนั่นอยู่คนเดียว เรียกว่าสบตาก็ไม่รู้ว่าถูกหรือเปล่า เพราะไม่เห็นตามัน ในที่สุดทนไม่ไหวต้องสะกิดยายอีกครั้ง คราวนี้ยายคงรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น แกลุกนั่งมองไปตรงนั้นสักพัก แล้วฉายไฟดู ไม่เห็นอะไรผิดปกติ ผมก็ไม่เห็นอะไรยายลุกไปเปิดไฟจนสว่างจ้า แล้วไปจุดธูปไหว้พระอยู่สักพัก ตอนนี้ไฟสว่างผมหายกลัวแล้ว ยายบอกว่าผีมันตามมาจากข้างนอกเพราะ เป็นคืนปล่อยผี และกลับดึกเกิน สักพักผมเริ่มง่วงก็หลับไปได้โดยไม่มีอะไรมายืนจ้องอีก หรือมีก็ไม่รู้แล้วง่วงทนไม่ไหวแล้วนี่นา ก็ไม่เข้าใจอยู่จนถึงทุกวันนี้ว่า มันจะตามผมมาทำไม ทำไมมันไม่ไปตามคนอื่น
โปรดติดตามเรื่องต่อไป เป็นเรื่องของน้องสาว อายุน้อยกว่าผม เห็นผีที่ใต้ถุนบ้าน
(ทุกเรื่องเป็นเรื่องจริง ) มีความเห็นยังไง คุยกันนะครับ

 

ท่าจะใช่นะครับ แต่เอส่งเสร็จก็น่าจะกลับนะ

 

ที่บอกว่ายืนปลายเท้า.แต่เป็นตำแหน่งๆเฉียงๆออกจากลำตัว
ถ้าวัดจากปลายเท้าไประยะประมาณ ๒-๓ เมตร..มุมประมาณ ๔๕ องศา.หรือเปล่า.
ถ้าใช่ตำแหน่งนี้.เป็นเจ้ากรรมนายเวรเก่าเราได้.ให้ทำตัวให้ดีๆไว้และทำบุญทำทาน
ให้มากๆหน่อย.และสีผิวอย่างนี้แสดงว่า.ถึงคิวเค้าพอดี.และเค้าก็เข้าทำนองอยู่มานานมากแล้ว..

ปกติถ้าเป็นสัมพะเวสี มาขอส่วนบุญในกรณีที่มาเดี่ยวๆนะ.จะอยู่ในตำแหน่งปลายเท้า
เหมือนกันแต่จะสูงขึ้นมาไม่เกินหัวเข่า.หรือถ้าระดับสูงกว่านี้นิดหน่อย
จะอยู่ตรงกลางระหว่างปลายเท้าพอดีและระยะห่างไม่เกิน ๕o ซม.
สีผิวออกเขียวๆแต่ไม่ใส.หรือถ้าผิวดำคล้ำจะ
ดำเหมือนถ่านและรูปร่างหน้าตาชัดเจนทั้งสองกรณี.

ส่วนที่ตามมาเพราะอะไรเป็นไปได้ ๒ สาเหตุ ให้ลองพิจารณาตัวเองดังนี้

๑.เพราะเราทำตัวดีขึ้น ทำทาน ถือศีล เป็นคนดีขึ้น ฝึกสมาธิ เดินปัญญาทำให้เป็นคนดีขึ้น
เจ้ากรรมเลยต้องรีบมาก่อนเพราะเกรงว่าจะตามเราไม่ทันเนื่องจากบุญเรา
เยอะมาก.เป็นเหตุให้บางตนอาจเลิกจองเวรได้
และถ้าเป็นสัมพะเวสีก็จะตามมาขอส่วนบุญซึ่งถือว่าเป็นเรื่องปกติเราก็อุทิศส่วนกุศลให้เค้าไป

๒.เราเคยทำความดีมาก่อนและรู้ว่าอะไรดีไม่ดีแล้ว..แต่เรายังกลับไปทำไม่ดีอีกหรือเปล่า
ในกรณีแบบนี้..เจ้ากรรมนายเวรจะกลับเข้ามาและมาได้เร็ว..ด้วยเหตุว่าเคยถอยให้เรา
แล้วเพราะเห็นว่าเราทำดีมาก่อน..เสมือนคล้ายๆให้อภัยไปแล้ว.แต่หากเราทำไม่ดีอีก
ก็เหมือนเรายังขาดสำนึกเค้าเลยกลับและกรณีอย่างนี้จะโดนหนักกว่าปกติ...

และจะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่ช่วงนี้อย่าใช้ชีวิตประมาท อย่างน้อยรู้จักทำทาน แล้วถือศีลให้มั่นคงยิ่งขึ้น นั่งสมาธิบ้าง
ตัดๆพวกกิเลสทั้งหลายให้ลดน้อยลงบ้าง เช่น รัก โลภ โกรธ หลง
หากว่าสิ่งที่เห็นมาในทางไม่ดี จากหนักจะได้กลายเป็นเบา หากสิ่งที่มีเป็นสิ่ง
ที่ดีจะส่งผลต่อชีวิตเราให้ดีขึ้น มากกว่าการที่จะไปให้ความสำคัญ
.หรือไปสงสัยว่าสิ่งที่ตามมาคืออะไร ตามมาทำไมและตามมาเพื่ออะไรครับ..​

 

ขอบคุณที่อธิบาย เรื่องเจ้ากรรมนายเวรให้อ่านนะครับ ได้ความรู้ใหม่ แต่ตอนนั้นค่อนข้างเด็กมากนะครับ เท่าที่จำได้ มันยืนทางปลายเท้าด้านขวา มุมห้อง เฉียงๆ ไปนิดหน่อยครับ

 

ใครมีเรื่องน่าสนใจอีก ช่วยแชร์กันหน่อยนะครับ

 

แสดงความเห็นหน่อยครับว่า ผีหรืออะไร

 

อ่านตามยังขนลุกซู่เลยอ่ะค่ะ ++

ธรรมะสวัสดี

ขออนุโมทนา สาธุจร้า

สาธุ สาธุ สาธุ

 

ขอบคุณครับ คุณ Thammasawasdee

 

เรื่องใหม่กำลังรอเวลาว่างๆอยู่ครับ เดี๋ยวเขียน ขอบคุณนะครับ คุณ cwmdosthai

 

แวะมาอ่านและเป็นกำลังใจให้เจ้าของกระทู้นะค่ะ ขอบคุณที่นำเรื่องราวมาแชร์ให้ได้อ่านค่ะ

ตอนเด็กๆก็เคยเจอบ่อยเช่นกันแต่จำเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้เพราะมันผ่านมายี่สิบกว่าปีแระค่ะ เลยอดแชร์เลย ^__^

 

เอาใจช่วยเจ้าของกระทู้ในการทำสิ่งอันเป็นกุศลต่างๆ นะครับ
แล้วความดีงามจะคุ้มครองเรา (นอกจากบอกท่านแล้วผมก็ต้องเตือนตัวเองเหมือนกัน)

 

ไม่รู้ ไม่ได้เจอด้วยตัวเอง อิอิ

 

บางทีผีที่ตามมาอาจจะเป็นผู้ที่มีความผูกพันกับเราในอดีตมาก่อน ประสพการณ์ของตัวเองคือเมือ่เกือบ 10 ปีก่อนป่วยแต่หมอหาสาเหตุไม่ได้เราก็จะเบลอๆตลอด งานการก็แทบจะทำไม่ได้ต้องพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลมานานเป็นเดือน ก่อนหน้านั้นเคยไปงานมหกรรมวิทยาศาสตร์ทางจิตก็ได้ชื่นชอบสินค้าประเภทสบู่สครับของบริษัทหนึ่งก็ได้นามบัตรวิทยากรของที่นี่ ป่วยอยู่แต่ไม่รู้ทำไมอยากได้สบู่มากเหมือนมีอะไรดลใจให้ติดต่อคนๆนี้ และตอนป่วยก็ได้อธิษฐานขอให้หลวงปู่ทวดช่วยให้หายป่วยและคุ้มครองตลอด พี่ก็ติดต่อสั่งซื้อสินค้าสบู่เขาเป็นลังกลัวเขาไม่มาส่งหากซื้อน้อย(เราก็เดินไม่ไหว ไม่รู้จะเอาสบู่ไปทำไม) เขาก็มาส่งที่โรงพยาบาล พอเห็นเราป่วยก็สอบถามคุณแม่ว่าเราเป็นอะไรแล้วคุณแม่ก็บอกว่าเรานอนไม่หลับเลย เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆปราดเปรียวก็ลุกมาเอามือขวาตั้งเหนือตัวพี่ประมาณสัก10-15เซ็นต์แล้วให้เรานอนทำสมาธิ พอเขาเลื่อนมือขนานไปมาจากหัวไปถึงเท้าไม่ถึง 5 นาทีเราก็หลับสนิท เขาก็บอกคุณแม่ว่าเขาจะไปดูให้ว่าเป็นอะไร พรุ่งนี้จะมาใหม่ มีเมตตามากๆเพราะการซื้อขายได้สิ้นสุดลงแล้วยังมีน้ำใจห่วงใยช่วยเหลือ แล้วเขาก็ฝากหลวงปู่ทวดสวยมากให้ 1 องค์ให้แขวนคอไว้ พอวันรุ่งขึ้นพี่คนนี้ก็มาแล้วมานั่งคุยว่าเราขับรถผ่านถ.สุวินทวงศ์ทุกวัน(รู้ได้ไงว่าเราต้องขับรถไปทำงานเส้นนั้นทุกวันเพราะไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลย) เขาบอกว่าในขณะที่เราขับรถผ่านถนนเส้นนั้น บังเอิญมีวิญญาณเพื่อนในอดีด(ชาติก่อน)เห็นเรา เขาถูกรถชนตายเมื่อปีก่อนที่จะมาพบเรา เขาเมาเหล้าเดินเซถูกรถชนตาย ไม่รู้จะขอความช่วยเหลือใครก็เลยมาเกาะพี่ แล้วพี่ก็มีอาการเดินเซแบบนั้นในขณะที่ป่วย พี่คนนี้เขาได้ทำสังฆทานให้ไปแล้วและก็ไม่ได้มาเรียกร้องเงินทองอะไรเลย และยังบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วคนที่ตายชื่อนายชม แกล้วคง เป็นเพื่อนในอดีตชาติเขาขอความช่วยเหลือวิญญาณเขาติดอยู่ไปไหนไม่ได้ หากพี่ออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ให้ไปทำบุญให้เขาด้วย และพี่คนนี้เป็นถึงด็อกเตอร์ทางวิทยาศาสตร์แต่มีจิตสัมผัสกับหลวงปู่ทวด ชื่ออาจารย์กัญจนา กาญจนเกตุ พี่ก็ไม่ค่อยเชื่อณ.เวลานั้นเพราะไม่รู้จักสนิทสนมกันมาก่อน แต่ก็ขอบคุณที่เสียสละเวลามาช่วยเหลือ พอออกจากโรงพยาบาลก็ให้คนขับรถที่บริษัทซึ่งอยู่ย่านลาดกระบังสอบถามเกี่ยวกับนายชม แกล้วคง เพราะพนักงานขับรถพวกนี้เขาอยู่มูลนิธิร่มไทรก็หาข้อมูลให้ไม่ยาก ปรากฏว่าเป็นจริงดังนั้นนายชมมีตัวตนจริงถูกรถชนตายในปีนั้นๆจริง พี่ก็ติดต่อท่านอาจารย์กัญจนาและยังคงรักและนับถือในความมีน้ำใจของท่านเสมอมา บางครั้งวิญญาณเขาต้องการความช่วยเหลือแต่ไม่รู้จะสื่อกับใคร ก็เลยพยายามสื่อกับคนที่มีกรรมหรือความสัมพันธ์ด้วยกันก่อนค่ะ

 

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะครับ

 

เคยเจอประสบการณ์ตอนจาจารย์ให้ไปเข้าค่ายปฏิบัติธรรมต้องถือศีลแปดหลังจากเสร็จภารกิจแล้วจะนอนเกิดปวดเบาๆขึ้นมาจะปลุกจะชวนเพื่อนก็เกรงใจเลยลุกไปคนเดียว พอเข้าห้องน้ำเสร็จก็เข้ามานอนไม่มีอะไรค่ะ แต่เช้ามาเจอเพื่อนที่นอนตรงข้ามมาต่อว่าดิฉันว่าออกไปกับเพื่อนแล้วทำไมไม่รอเพื่อน เลยตอบเขาไปว่าไปคนเดียวจริงๆ เขาดันไม่เชื่อเลยบอกว่าเห็นตั้งแต่ดิฉันลุกขึ้นมาแล้วเห็นคนนอนข้างๆลุกแล้วเดินตามไปห้องน้ำ แล้วขากลับเห็เดินกลับมาคนเดียว เฮ้อใช่สิเรามันคนไม่มีเครดิต เลยลากเพื่อนที่นอนข้างๆกันมายืนยันว่าไม่ได้ลุกตามออกไป แค่นั้นละพวกที่ถามเกิดความรู้สึกรักกันมากรีบกรูเข้ามากอดกันอย่างรวดเร็ว ดีเหมือนกันค่ะที่ไม่เจอ ไม่รู้ผีจริงหรือคนที่เห็นหิวข้าวจนตาลายค่ะ

 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ เป็นกำลังใจที่ดีอย่างยิ่งครับ

 

คงชอบท่าน จขกท.มั๊งครับเลยตามมา อย่างผมนี้ถ้าชอบใครแล้วก็ตามไปบ้านเขาเหมือนกันครับแล้วก็อยากอยู่กะเขาเลยแต่เขาไม่ยอมผมเลยต้องกลับ

 

สวัสดีค่ะ คุณนพ และท่าน จขกท เดินดงก็มีเรื่องเล่าเหมือนกัน คุณนพคงจำได้ ว่าเดินดงเคยเล่าเรื่อง เจ้าลาซา และบ้านที่เดินดง เช่าที่ ตาบานัน คืนนึง เดินดงตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะมีความรู้สึกว่า มีคนยืนมองอยู่ หันไปข้างเตียง เห็นผู้หญิงวัยรุ่นหน้าตาสวย แต่ ร่างกายเธอมีขน บอกไม่ถูก เหมือน กระต่ายปนไก่ เหมือนเธอสวมชุด ตุ๊กตาที่ เดินตามสวนสนุก ยืนนิ่งไม่ไหวติง มองมาที่เดินดง หน้าตาเธอเฉยเมยมาก ยืนระหว่าง กลางลำตัวของเดินดง และยืนข้างซ้ายมือเดินดง แต่ตัวเธอเป็นสีขาวสว่างๆ ต่างคนต่างดูกันจนเดินดงหลับไป ก็ไม่รู้สึกกลัว แต่สงสัยว่าเธอเป็นใคร