" น้องชายของฉัน ".... ( อ่านแล้วอย่าร้องไห้นะ )

( นำมาลงให้อ่านอีกครั้ง สำหรับผู้ที่ยังไม่เคยอ่านครับ )


ฉันเกิดในหมู่บ้านบนภูเขาที่ห่างไกลผู้คน แต่ละวัน พ่อแม่ของฉันต้องพรวน
ดินในไร่ท่ามกลางแดดที่ร้อนระอุ ฉันมีน้องชายอยู่หนึ่งคน อายุน้อยกว่าฉัน
3 ปี

วันหนึ่งฉันขโมยเงินของพ่อ เพื่อไปซื้อผ้าเช็ดหน้าที่เพื่อนๆของฉันมีกัน จาก
นั้นพ่อก็รู้เรื่อง พ่อให้ฉันกับน้องคุกเข่าหันหน้าเข้าหากำแพง โดยที่ในมือพ่อ
มีก้านไม้ไผ่อยู่หนึ่งก้าน

" ใครขโมยเงินไป " พ่อตวาด ฉันกลัวมาก ไม่กล้าพูดอะไรออกไป น้องชาย
ฉันก็เช่นกัน พ่อจึงเอ่ยขึ้นว่า

" ก็ได้ ในเมื่อไม่มีคนรับสารภาพ ก็ต้องโดนลงโทษทั้งคู่นั่นล่ะ " พ่อชูก้านไม้
ไผ่ในมือขึ้น ทันใดนั้น ! น้องชายของฉันก็ลุกขึ้นคว้าข้อมือของพ่อไว้ แล้ว
พูดว่า

" ผมขโมยเองครับ " ก้านไม้ไผ่ก้านนั้นได้กระหน่ำลงบนหลังของน้องของฉัน
อย่างต่อเนื่อง พ่อโกรธมาก พ่อตีน้องของฉันไม่หยุด จนพ่อหอบด้วยความ
เหนื่อย พ่อนั่งลงบนเก้าอี้ และด่าว่าน้องชายของฉัน

" ของคนในบ้านแกเอง แกยังขโมยได้ ต่อไปแกจะทำชั่วอะไรอีก แกน่าจะ
โดนตีให้ตาย ไอ้หัวขโมย "

คืนนั้น ฉันกับแม่กอดน้องขายของฉันไว้ หลังของน้องมีแผลเต็มไปหมด
แต่เขาไม่ได้ร้องไห้แม้แต่น้อย กลางดึกคืนนั้น ฉันนอนร้องไห้เสียงดังและ
นานมาก น้องเอามือเล็กๆของเขามาปิดปากฉันไว้ แล้วพูดว่า

" พี่ครับ ไม่ต้องร้องไห้นะมันผ่านไปแล้ว "

ยังไงฉันก็อดที่จะเกลียดตัวเองไม่ได้ ที่ไม่มีความกล้าที่จะบอกความจริงกับพ่อ
หลายปีผ่านไป แต่เหมือนกับว่าเหตุการณ์มันเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เอง ฉันไม่อาจ
ลืมคำพูดของน้องชายตอนที่เขาปกป้องฉันได้เลย ตอนนั้นน้องของฉันอายุ
8 ปี ส่วนฉันอายุ 11 ปี...

เมื่อตอนที่น้องชายของฉันใกล้จบ ม. ต้น เขาได้รับการตอบรับจากโรงเรียน
ม. ปลาย ว่าเขาสอบได้ ในขณะที่ฉันซึ่งใกล้จบ ม. ปลาย ก็ได้รับการตอบ
รับจากมหาวิทยาลัยของจังหวัดเช่นกัน

คืนนั้น พ่อได้นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่สวนหลังบ้าน ฉันแอบได้ยินพ่อพูดว่า
...

(ยังมีต่อ)

 

ติดตามอยู่ค่ะ รอ รอ ^^


ธรรมะสวัสดี

ขออนุโมทนา สาธุจร้า

สาธุ สาธุ สาธุ

 

เหมือนว่าจะเคยอ่านแล้ว นานมากๆแล้ว
ลืมๆเนื้อเรื่องไปบ้างแล้วเหมือนกัน
แต่ก้ออยากอ่านอีกรอบ อิอิ
ปูเสื่อรออ่านต่อ อย่าให้นานน้ะค้ะ ^_^

 

รออ่านค่ะ ^^

 

เคยได้ฟัง-และได้อ่าน 2-3 ครั้งอ่านทีไรก็เศร้าใจทุกที .

 

(ยังมีต่อ)

คืนนั้น พ่อได้นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่สวนหลังบ้าน ฉันแอบได้ยินพ่อพูดว่า

" ลูกเราทั้งคู่เรียนดี เรียนดีมากนะ " แม่ซึ่งนั่งเช็ดนำ้ตาอยู่ข้างๆพ่อ ได้พูดว่า

" แล้วเราจะส่งเสียลูกทั้งคู่ได้อย่างไร ในเมื่อเราก็ไม่ค่อยมีเงิน "

ทันใดนั้น น้องชายของฉันได้เดินเข้าไปหาพ่อ แล้วพูดว่า

" ผมไม่ต้องการเรียนต่อ ผมอ่านหนังสือมามากพอแล้ว "

พ่อเหวี่ยงมือตบลงที่แก้มของน้องของฉันฉาดใหญ่

" ทำไมถึงคิดโง่ๆ อย่างนี้ ต่อให้พ่อต้องไปเป็นขอทานข้างถนน พ่อก็จะส่งแกทั้งคู่เรียน
จนจบให้ได้ "

คืนนั้นทั้งคืน พ่อได้เดินไปตามบ้านต่างๆ ทั่วหมู่บ้านเพื่อขอยืมเงิน ฉันค่อยๆ เอามือประ
คบแก้มบวมๆของน้องชายเบาๆ และคิดว่า " ต้องให้น้องได้เรียนต่อ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่
อาจหลุดพ้นชีวิตลำบากเช่นนี้ได้ " แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่อาจล้มเลิกความคิดที่
อยากจะเรียนต่อไปได้ ใครจะรู้ได้ ... วันต่อมาในตอนเช้ามืด น้องชายของฉันได้ออก
จากบ้านไปพร้อมทั้งเสื้อผ้าติดตัวเพียงไม่กี่ชิ้น และถั่วเพียงเล็กน้อยเพื่อประทังความหิว
ก่อนไปเขาได้ทิ้งข้อความไว้ใต้หมอนของฉัน ขณะฉันกำลังหลับ " พี่ครับ การจะเข้า
มหาวิทยาลัยได้ ไม่ใช่ง่ายๆนะ ... ผมจะไปหางานทำ แล้วจะส่งเงินมาให้พี่ "
ฉันนั่งอยู่บนเตียง อ่านข้อความของน้องชายด้วยนำ้ตานองหน้า ... ฉันร้องไห้จนเสียง
แหบแห้งไป ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 17 ปี ส่วนฉันอายุ 20 ปี


ด้วยเงินที่พ่อยืมมาจากคนในหมู่บ้าน รวมกับเงินที่น้องชายของฉันได้รับเป็นค่าจ้าง
มาจากการทำงานเป็นกรรมกรแบกหามที่ไซท์งานก่อสร้าง ... ฉันจึงสามารถเข้าเรียนใน
มหาวิทยาลัยได้จนถึงปี 3 วันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องพัก เพื่อนร่วม
ห้องของฉันได้เข้ามาบอกว่า " มีชาวบ้านมาหาเธอ อยู่ข้างนอกแน่ะ " ทำไมชาวบ้านถึง
มาหาฉันล่ะ ??? ฉันเดินออกไปแล้วมองเห็นน้องชายของฉันยืนอยู่ ตัวของเขาเปรอะ
เปื้อนไปด้วยฝุ่นปูนและทรายจากงานก่อสร้าง ...ฉันถามเขาว่า

" ทำไมไม่บอกเพื่อนพี่ไปว่าเป็นน้องชายพี่ล่ะ " น้องชายของฉันตอบยิ้มๆว่า

" ก็ดูผมสิ สกปรกมอมแมมออกอย่างนี้ ขืนบอกว่าเป็นน้องพี่ เพื่อนๆก้อได้หัวเราะเยาะ
พี่กันพอดี "

ฉันค่อยๆเอื้อมมืออันสั่นเทาไปปัดฝุ่นให้น้อง และพยายามพูดด้วยเสียงเครือๆ ในลำคอ

" พี่ไม่สนใจว่าใครจะพูดยังไง เธอเป็นน้องของพี่ไม่ว่าเธอจะดูเป็นอย่างไรก็ตาม "

จากนั้น น้องของฉันได้ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง เป็นกิ๊บหนีบผมรูปผีเสื้อ
เขาติดกิ๊บให้ฉันแล้วพูดว่า

" ผมเห็นสาวๆ ในเมืองเค้าติดกัน ผมเลยอยากให้พี่ติดบ้าง "

ฉันหมดเรี่ยวแรงลงในทันใดดึงน้องชายเข้ามาสวมกอด และร้องไห้ซำ้แล้วซำ้เล่าเป็น
เวลานาน ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 20 ปี ส่วนฉันอายุ 23 ปี


วันที่ฉันพาแฟนหนุ่มของฉันมาที่บ้านเป็นครั้งแรก ฉันสังเกตเห็นว่า หน้าต่างบ้านที่เคย
แตกไป ได้ถูกซ่อมเรียบร้อยแล้ว เมื่อเข้าไปในบ้าน ก็เห็นว่าบ้านสะอาดขึ้นมาก
หลังจากที่แฟนของฉันกลับไป ฉันพูดกับแม่ว่า

"แม่ไม่ต้องเสียเงินเพื่อทำความสะอาดบ้านกับซ่อมกระจก เพียงเพราะหนูจะพาแฟนมา
ที่บ้านหรอกนะคะ " แม่ยิ้มแล้วพูดว่า

" แม่ไม่ได้จ้างหรอก น้องชายลูกต่างหาก วันนี้เขาขอเลิกงานเร็วเพื่อกลับมาทำความ
สะอาดบ้าน ลูกยังไม่เห็นมือน้องหรอกเหรอ น้องโดนกระจกบาด ตอนกำลังเปลี่ยน
กระจกบานใหม่น่ะ "

ฉันรีบเข้าไปหาน้องที่ห้องนอนของเขา ฉันรู้สึกเหมือนถูกเข็มนับร้อยเล่มทิ่มลงกลางใจ
เมื่อได้เห็นบาดแผลบนมือ ฉันจับมือน้องเอาไว้ อย่างเบามือที่สุด

" เจ็บมากไหม " ฉันถาม

" ไม่เจ็บสักหน่อย พี่ก็รู้นี่ผมทำงานก่อสร้างนะ วันๆมีหินตกใส่เท้าผมเต็มไปหมด แต่มัน
ก็ไม่ได้ทำให้ผมคิดเลิกทำงานหรอกนะ และ..." น้องชายของฉันยังพูดไม่จบประโยค
แต่ก็ต้องหยุดพูดเพราะฉันหันหน้าหนีเขา นำ้ตาไหลอาบหน้าของฉันอีกครั้ง ตอนนั้น
น้องของฉันอายุ 23 ปี ส่วนฉันอายุ 26 ปี ...


หลังจากนั้น ฉันก็ได้แต่งงานและย้ายเข้าไปอยู่ในเมือง หลายครั้งที่สามีของฉันชักชวน
ให้พ่อแม่ของฉันย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองด้วยกัน ... แต่ท่านทั้งสองก็ปฏิเสธ ท่านบอกว่า
ท่านเคยย้ายออกจากหมู่บ้านครั้งหนึ่ง แต่เมื่อออกไปแล้ว ท่านไม่รู้จะทำอะไรดี จึงได้
ย้ายกลับเข้ามาใช้ชีวิตในหมู่บ้านตามเดิม น้องชายของฉันก็ไม่เห็นด้วยกับการที่จะให้
เขาและพ่อแม่ย้ายออกไป ... เขาบอกกับฉันว่า

" พี่คอยอยู่ดูแลพ่อและแม่ของสามีพี่ทางนั้นเถอะ ผมจะดูแลพ่อและแม่ทางนี้เอง "


สามีฉันได้ขึ้นเป็นประธานของบริษัทของครอบครัว เราทั้งคู่อยากให้น้องชายของฉันเข้า
มารับตำแหน่งผู้จัดการบริษัท ... แต่น้องชายของฉันก็ไม่รับตำแหน่งนี้ เขาขอเข้าทำงาน
ในตำแหน่งพนักงานธรรมดา


วันหนึ่งน้องชายของฉันต้องปีนบันไดขึ้นไปซ่อมสายเคเบิ้ล และตกลงมาเพราะโดน
ไฟดูด เขาถูกรีบหามส่งโรงพยาบาล ฉันและสามีรีบไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล
น้องชายของฉันขาหักต้องเข้าเฝือกที่ขา ... ฉันโกรธมาก จึงตวาดน้องไปว่า

" ทำไมถึงไม่ยอมรับตำแหน่งผู้จัดการ หา !! ถ้าเป็นผู้จัดการก็จะได้ไม่ต้องทำงานเสี่ยงๆ
อย่างนี้ ดูตัวเองซิ เจ็บเจียนตายอยู่แล้ว ทำไมถึงไม่ยอมฟังพี่บ้าง " คำตอบจากปาก
น้องของฉัน รวมถึงสีหน้าเคร่งเครียดยังยืนยันความคิดเดิมของเขา

" พี่ลองคิดถึงพี่เขยสิครับ พี่เขยเพิ่งจะได้เป็นประธาน ส่วนผมมันการศึกษาต่ำ ถ้าผม
ได้เป็นผู้จัดการ คงจะมีเสียงนินทาว่าร้ายเต็มไปหมด "

นำ้ตาปริ่มดวงตาของฉัน รวมทั้งสามีของฉันด้วย ฉันบอกกับน้องว่า

" แต่ที่เธอไม่ได้เรียนต่อก็เพราะพี่ ..."

" ทำไม ต้องพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วด้วยล่ะครับ " น้องชายของฉันจับมือฉันไว้ ตอนนั้น
น้องของฉันอายุ 26 ปี ส่วนฉันอายุ 29 ปี...


เมื่อน้องชายของฉันอายุได้ 30 ปี เขาได้แต่งงานกับสาวชาวนาในหมู่บ้านเดียวกัน
ในงานแต่งงาน ประธานในงานได้ถามน้องชายของฉันว่า

" ใครคือคนที่คุณรักที่สุดในชีวิตนี้ " น้องชายของฉันตอบอย่างไม่ลังเล

" พี่สาวของผมครับ " และเขาก็เล่าเรื่องราว ที่แม้แต่ฉันยังจำไม่ได้

" ตอนผมอยู่โรงเรียนประถม โรงเรียนอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง เราสองคนพี่น้องต้องใช้เวลา
ถึง 2 ชั่วโมง เพื่อเดินไปเรียน และเดินกลับบ้าน วันหนึ่งผมทำถุงมือหายไปข้างหนึ่ง
พี่สาวจึงได้ให้ถุงมือของเธอข้างหนี่ง และเธอก็ใส่ถุงมือเพียงข้างเดียวเดินเป็นระยะทาง
ไกล เมื่อเรากลับถึงบ้านมือเธอบวมแดงเพราะอากาศหนาว เธอไม่สามารถจับช้อนทาน
ข้าวได้ด้วยซำ้ ... นับจากวันนั้นผมสาบานกับตัวเองว่า ตลอดชีวิตของผม ผมจะดูแลพี่
สาวของผมให้ดี และจะทำดีกับเธอ "

เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่ว สายตาทุกคู่ของแขกเหรื่อหันมาจับจ้องที่ฉัน คำพูดจาก
ปากฉันออกมาอย่างยากลำบาก ...

" ในโลกใบนี้ คนเดียวที่ฉันรู้สึกขอบคุณที่สุด คือน้องชายของฉันค่ะ "

ในวาระที่มีความสุขที่สุดเช่นนี้ นำ้ตาได้รินไหลออกมาจากสองตาของฉันอีกครั้ง ...



*** จงรัก และห่วงใยคนที่คุณรักในทุกๆวันในชีวิตของคุณและเขา
คุณอาจจะคิดว่า สิ่งที่คุณทำให้ใครสักคนเป็นเพียงสิ่งเล็กๆน้อยๆ
แต่สำหรับคนคนนั้น สิ่งๆนั้นอาจจะมีความหมายมากสำหรับเขาอย่างคาดไม่ถึง..
ไม่ว่าเขาคนนั้นจะคือ
พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ คนรัก เพื่อน หรือแม้แต่คนที่คุณไม่รู้จักก็ตาม ***


( จากหนังสือ " เหตุต้น- ผลกรรม " 3 ภาษา )

หมายเหตุ : เรื่องราวข้างต้นนี้ได้ถูกเผยแพร่เมื่อหลายปีก่อน ซึ่งขณะนั้นผู้ที่เป็นพี่สาว
ในเรื่องนั้นมีอายุ 86 ปี ดำรงตำแหน่งเป็นผู้บริหารใหญ่ บริษัท ฮุนได และ
บริษัทในเครือกว่า 20 บริษัท

ส่วนน้องชายมีอายุ 83 ปี เป็นผู้ก่อตั้งบริษัทเล็กๆ ที่มีชื่อเป็นภาษาเกาหลีว่า
" ซัมซุง "

______________________________________

ขอขอบคุณภาพประกอบจาก เว็บ tlcthai.com

นิพพานชาตินี้กันเถอะ

 

ไม่ได้ร้องไห้นะคะ.....แค่น้ำตาซึมๆค่ะ.....



" ดิฉันไม่มี พี่น้อง แต่พออ่านแล้วก็อด ซาบซึ้งใจไม่ได้จริงๆค่ะ ".......................................:'(

 

น้ำตาคลอเบ้า ร่วงเล็กน้อยถึงปานกลางครับ

 

55555 ... ยังกับพยากรณ์อากาศ มันไม่ได้ร้องหรอก มันไหลออกมาเอง อ่านทีไรก็ประทับใจทุกที

 

เป็นเรื่องราวที่น่าประทับใจมากค่ะ.. ^^

 

สาธุ สาธุ สาธุ..ขออนุโมทนากับคุณ จขกท. ด้วยค่ะเรื่องราวดีดี
ดิฉันเองก็มีเรื่องขอฝากบอกกับเพื่อน ๆ สมาชิกด้วยค่ะว่า

"..การที่เรามีใครสักคนหนึ่งให้ต้องดูแล...เอาใจใ่ส่ ขอจง
อย่าคิดเลยนะคะ ว่ามันคือ..ภาระที่เราต้องแบกรับเอาไว้
แต่ขอให้คิดเถอะค่ะ.. ว่านั่นเป็นประตูที่เปิดให้เราได้ทำ
กุศล..ร่วมกันกับคนคนนั้น..ก็เท่านั้นเอง นะคะ "

^^

 

.....น้ำตาซึม.....

 

ไม่ร้องค่ะไม่ร้อง แต่ก็ถึงกับคลอๆเลยเชียว ++

เหมือนจะเป็นเรื่องน้อยนิดนะ แต่ยิ่งใหญ่มาก ^^

ธรรมะสวัสดี

ขออนุโมทนา สาธุจร้า

สาธุ สาธุ สาธุ

 

มีแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย

 

มีพี่น้องหลายคน แต่ไม่ได้รักกันแบบนี้ ไม่มีเสียสละ ไม่มีห่วงใยกันแบบนี้ ไม่มีการทำเพื่อกันอะไรทั้งสิ้น

 

อ่านแล้วยิ่งทำให้ผมรักพี่รักน้องมากยิ่งขึ้น อนุโมทนาครับ

 

อยากให้พี่น้องเราเป็นแบบนี้บ้างจัง เฮ้อ!!!