รบกวนผู้รู้เข้ามาตอบ

แต่ก่อนนั่งสมาธิพอมันวูบดิ่งลงไปเราก็กำหนดจิตถอนขึ้นมากายกับวิญญาณจะแยกออกจากกันแต่มันจะติดตรงหัวแม่เท้าที่ไม่ยอมแยกจากร่างพอขยับจะลุกออกจากกายหัวแม่เท้าจะร้อนเหมือนโดนไฟเผาทำให้แยกออกจากร่างไปเดินไม่ได้ มีใครพอมีวิธีแก้มั้ยครับ รึว่าเป็นเพราะเรายังไม่ตายกายกับวิญญาณจึงไม่ยอมแยกออกจากกันแบบเป็นอิสระ สงสัยจะบุญน้อย

 

คือพอนั่งสมาธิหรือนอนสมาธิพอจิตนิ่งดีแล้ววิตกวิจารย์หายแล้วจิตจะรวมเข้ามาเราจะรู้สึกเหมือนตกจากที่สูง พอจิตรวมแล้วปล่อยใว้มันก็จะดำเนินการขั้นต่อไปตามการเปลี่ยนแปลงสภาวะจิต แต่หากเรากำหนดถอนสมาธิขึ้นมาจะรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงอีกครั้ง กายกับวิญญาณก็จะแยกออกจากกัน แต่หากเรากำหนดจิตให้รวมอีกครั้งจะรู้สึกเหมือนตกจากที่สูง
จิตก็จะทำการรวมลงใหม่อีกครั้ง พอจิตรวมแล้วเรากำหนดถอนจิตขึ้นมาใหม่จะรู้สึกเหมือนตกจากที่สูงอีกครั้ง วิญญาณก็จะแยกจากร่างอีกครั้งเป็น2 วิญญาณซ้อนกันถ้าทำแบบนี้ซ้ำๆไปเรื่อยๆวิญญาณก็จะแยกออกมาอีกแต่เราจะควบคุมได้แค่วิญญาณเดียววิญญาณอื่นจะกระทำแบบอิสระจากเรา อาจจะเป็นท่านอนบ้าง ท่านั่งสมาธิบ้าง แต่ก็ยังไม่หลุดจากกาย ทีนี้พอเราจะลุกออกจากร่างกายทุกส่วนหลุดออกจากร่างกายได้หมดยกเว้นหัวแม่เท้า 2 ข้างที่ไม่ยอมให้กายกับวิญญาณแยกออกจากกันได้อย่างอิสระ พอเราผืนลุกและพยายามดิ้นหรือขยับให้ส่วนนั้นหลุด จะมีความรู้สึกร้อนที่หัวแม่เท้าทั้ง 2 ข้างเหมือนไฟใหม้ความรู้สึกตอนนั้น เอทำไมเท่าที่เราฟังหรืออ่านประสบการณ์กันมาก็เห้นว่าเขาจะออกจากร่างกันง่ายนี่นา อ่อพอแยกวิญาณที่ 3 เห็นผู้หญิงนั่งเฝ้าข้างเตียงเป็นหญิงสาวแต่เราไม่เห็นหน้า ภาพบุคคลก็มีบุคคลที่เราไม่รู้จักเพิ่มขึ้นมาเหมือนมิติเวลามันซ้อนทับกันอยู่
คือเห็นสิ่งที่เกิดปัจจุบัน แต่เป็นสถานที่เดียวกันแต่บุคคลไม่ตรงกันคือที่บ้านมีน้องที่ตัดต่อรายการอยู่ แต่หญิงสาวที่นั่งเล่นคอมอีกคนเป็นคนที่เราไม่รู้จัก แต่ก็เกิดพร้อมๆกันคือปัจจุบัน เหมือนทุกอย่างจะดำเนินไปแบบอิสระคือเป็นธรรมชาติ นี่แหละครับเลยอยากจะถามผู้รู้ว่าทำไมผมลุกออกจากกายไม่ได้มันติดตรงหัวแม่เท้า มีวิธีแก้ใหมครับ

 

สภาวะทุกอย่างเขาจะเป็นไปโดยอัตโนมัติ ไม่ใช่ว่าเราจะบังคับได้ ขณะที่จิตดิ่งให้ทำความรู้กับอาการดิ่งเช่นนั้นจึงจะถูกต้อง ที่คุณเห็นก็เป็นเพียงนิมิตรหลอกเท่านั้น อย่าไปหลงกับมันเลยครับ ถามตัวเองว่าจะปฏิบัติเพื่อรู้ความเป็นจริงหรือเปล่า ความเป็นจริงนี้จะนำไปสู่การรู้กิเลสซึ่งเป็นความจริง ต่อไปจะได้ละและดับมันได้ ผมขอแนะนำอย่างนี้ใช่ว่าผมจะคิดเอาเองนะครับ แต่เป็นหลักที่ครูบาอาจารย์สอนมาครับ นิมิตรก็เป็นส่วนหนึ่งของกิเลสครับ
เจริญในธรรมครับ

 

เออ...เอ้าเข้าไป วิตกวิจารณ์หายเหรอ คุณว่าวิตกวิจารณ์คืออะไรกันละ คุณรู้แล้วหรือ แล้วที่คุณบอกว่า วิญญาณกับกาย แยกออกจากกัน ไม่ใช่วิตกวิจารณ์หรือขอรับ มั่วไม่รู้อะไร สร้างภาพหลอนให้กับตัวเอง นั่นแหละวิตกวิจารณ์ ตัวร้ายเลยละ ขอรับ คุณก็แค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีทางแยกวิญญาณออกจากกายได้ ยกเว้น ตายสถานเดียวขอรับ
สิ่งที่คุณเล่ามาทั้งหมด ใช้ไม่ได้เลยรีบแก้ไขเถอะขอรับ ศึกษาการปฏิบัติสมาธิให้ดี ก่อนที่จะสายเกินแก้ไข
ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรนะขอรับ เชิญทำต่อไปเถอะ แล้วก็จะรู้เอง

 

ขอบคุณมากครับ เหมือนจะยังไม่ได้คำตอบที่ตรงตามเรื่อง

 

เราบังคับไม่ได้แล้วจะทำสมาธิทำไมครับทำไมไม่ปล่อยให้นิพพานเองเลยจะรำบากฝึกสมาธิทำไม วิตกวิจารย์ที่ว่าคือจิตมันปุจฉาวิสัชนากันเราเป็นผู้รู้บุคคลที่สาม ตอบคุณเทวดาครับ ผมเป็นคนทั่วไปยังมีโทษะ เฮ้อ

 

พอเดกทะเลาะกันก็จะมีผู้ใหญ่เข้ามาอ่านแล้วก็ยิ้อกุ้มกลิ่ม

 

ลมหายใจยังอยู่มั้ยครับ ถ้าไม่อยู่แล้วก็เป็นนิมิตร
เอาแบบว่าเพื่อนแชร์ให้เพื่อนฟังแล้วกันนะครับ
พอจบกายคตาคติ เริ่มขึ้นเวทนานุปัสนา ผมได้วันแรกเมื่อ 4 ปีก่อนที่โรงแรม
นั่งวิปัสนาเล่นๆ แต่อากาศมันดีเงียบดี ทะลุขึ้นเวทนานุปัสนา
ปีติของผมเป็นการสั่น ไม่สั่นแค่ตัวแต่สั่นเหมือนแผ่นดินไหว
เล่นซะเหงื่อแตก แต่ใจสบายๆ กิเลสก็เยอะมาก เสวยอารมณ์อยู่นานมาก
มาแก้โดยกำหนดนิโรธวารรู้เวทนาไม่เที่ยง ก็เห็นขึ้นมาเลยว่าเวทนามันรู้ว่าเราจะชนะ
มันยื่นทุกอย่างที่มีให้เราหมด ทั้งการเห็นมิติอื่น การเห็นชาติที่แล้ว
เพราะไม่อยากให้เราหลุดจากมัน ก็เลยยื่นทุกอย่างที่มีให้เรา
ผมก็ติดเลยทีนี้หนึบ ไม่ได้มรรคในหมวดเวทนาซักที ก็ไปหาอาจาย์
ท่านก็ให้เดินจงกลมแล้วมานั่งสอบอารมณ์ ท่านก็รู้ว่าเราไปใหน
ท่านให้ดึงกลับมาดูช่วงที่มันเห็นมิติอื่นแล้วมันหายไป แสดงว่ามันไม่คงที่
มันมีเพราะปัจจัย ให้เราเห็นความดับมัน แล้วไล่บี้เลย จำตอนจบเรื่อง
ที่ภาพพวกนั้ยหาย แล้วกำหนดสภาวะนั้นให้ชิน คราวนี้ก็ดูไปไล่ไป
จนมันหายสติมันว้าบบบบบหายใจติดขัดแบบตื่นเต้นที่สุด น้ำตาไหลพราก
จากช่วงแลกที่หน่ายโลก กลับเป็นว่ามาใช้ชีวิตปกติได้ เพราะเห็นโลก
เห็นเวทนาของโลก นี่ครับจากจุดเล็กๆเดียวกัน แต่ปัจจุบันก็ติดแค่นั้น
ยังไม่ก้าวต่อเรื่องจิตภาวนายังไม่ชัดเท่าไหร่

 

ลมหายอยู่ครับแต่เบามาก

 

1.วิตกวิจารณ์ไม่ได้หายเอง ตามสภาวะธรรม แต่ คุณหลอกตัวเอง เข้าใจผิดไปเองว่า วิตกวิจาร หายไป ไปสร้างอารมณ์หลอกตัวเองว่า วิตกวิจาร หายไปครับ

เพราะคำโพสต์ของคุณนี่ชี้ได้เลย ยังรู้สึก ยังรับรู้ได้ ยังคิดได้ นั้นมันก็คือ วิตกวิจาร ละครับ

2.อาการรู้สึกเหมือนตกจากที่สูง นี่มันเป็นแค่ อาการของ ปิติ เท่านั้นเอง เหอๆ

แล้วมันก็ไม่ใช่อาการ กาย กับ จิต แยกออกจากกัน

เพราะ ถ้า กาย กับ จิต แยกออกจากกัน ของจริง กาย อยู่ส่วนกาย จิตอยู่ส่วนจิต ตัดขาดออกจากกัน ครับ

ของจริง อยู่กับ จิต ไม่มีทางที่จะรับรู้ กายได้ครับ เพราะมันขาดออกจากกันแล้ว

3.ผมว่า เป็น อุปทานหลอก เหมือนสร้างนิมิตหลอกขึ้นมาเองมากกว่า

ยกตัวอย่างเช่น เหมือนคน นั่ง นึกภาพนิมิตตัวเอง ยืน นั่ง นอน เดิน ออกมาพร้อมกัน 4 ท่าทาง ครับ

ก็เหมือนเรา กำหนด นิมิต ให้เห็นตัวเอง 1 คนบ้าง 10 คนบ้าง 100 คน 1000 คน นับไม่ถ้วน แล้วแต่จะกำหนดขึ้นมาเองมากกว่าครับ

ถ้า กาย กับ จิต แยกออกจากกันจริง


ลองถามตัวเองดูครับ

ว่า คุณ เห็นภาพ นิมิตตัวเอง เป็น รูปตัวเองทั้งตัว เห็นตัวเองขึ้นมา

หรือ คุณไม่เห็นตัวเอง แต่ใช้ จิต มองออกมา เหมือนเห็นด้วยตาใน เห็นออกมาจาก ใจ ครับ


ละที่บอกว่า กำหนดได้แค่ ควบคุมได้แค่ 1 รูป ส่วน 2 3 4 รูป คุมไม่ได้ ก็คงเป็นเพราะกำลังไม่พอ กำลังจิตไม่มี ไม่มีกำลังมากกว่า

4.ส่วนอันนี้ คงตอบไม่ได้ เพราะไม่ได้เห็นเอง

เป็น นิมิต ก็ได้ เป็น อุปทานหลอกตัวเองก็ได้ ก็ได้ ต่างนาๆบลาๆๆๆ ครับ


เอาว่า ผมแนะนำ นะครับ

1.ลองกลับไปอ่าน กรรมฐาน 40 ห้อง วิธีการปฏิบัติครับ ว่า

คุณปฏิบัติ สมาธิ ภาวนา กรรมฐาน กองไหน

แล้วผล ของ กรรมฐาน กองนั้นให้ผลอะไร


จะได้ไม่ปฏิบัติผิดทางครับ


ปฏิบัติ สมาธิ ภาวนา ไปเพื่ออะไร เป้าหมายอะไร ลองถามตัวเองดูครับ


.

ละก็ ลอง พิจารณาดูด้วยตัวเองครับ ผิดถูก ลอง ไม่ต้องเชื่อผมครับ ผมแค่ได้ฟังได้อ่านมาเยอะ แนะนำได้ตามนี้ครับ ไม่ได้จับผิดอะไร ใครนะครับ

.

 

ก็นั่งรอโอกาสนี้มาหลายปีครับ ผัสสะอยู่กับวิยาณ ใจจริงๆคือใกมันดิ่งลงได้ เลยจำสภาวะนั้น แล้วการถอนสมาธิ ทำซำ้ๆแบบนี้จะได้ชำนาญผลมันก็ออกตามชะนี้แล อยากเป็นวสีอย่างเขาบัาง
ผอลุกขึ้นหันไปดูครับไอ้กายเนื้อก็นอนนิัง ผัสสะมันมาอยู่ที่วิญญาน มีความรู้สึกร่างกายแค่หัวแม่เท้าสองข้าง

 

เอาจิตให้เป็นสมาธิก่อนครับ กายอะไรนั้น กายเนื้อ ไม่ต้องส่งจิตไปเห็นไปดูครับ


แนะนำว่า

1.เวลาปฏิบัติ ให้เลิก อารมณ์อยากทั้งหมด ละก็ ไม่ต้องจำสภาวะนั้น ๆ ใดๆทั้งสิ้นครับ

ไม่อย่างนั้น เวลาปฏิบัติ จะโดน อุปทานหลอก ทำให้ติด ครับ


จะเกิด สภาวะ อะไรก็แล้วแต่ ต่างๆนาๆ ให้สักแต่ว่า รู้ รับรู้ แล้วก็ปล่อยวาง ไม่ต้องไปตาม ไม่ต้องไปเสวยอารมณ์ใดๆ ครับ



2.เวลาปฏิบัติ ให้มี สติ อยู่กับ ผู้รู้ ไม่ต้องไปตามอารมณ์ดิ่งๆนั้นครับ


3.คำภาวนาห้ามหาย ห้ามขาด เด็ดขาดครับ จะเกิดอะไรก็แล้วแต่ ให้มีสติ อยู่กับคำภาวนา เท่านั้นครับ

4.อ่านดูโพส์ตข้างบนๆ เข้าใจว่า ปฏิบัติสาย อนาปานสติ ลมหายใจ

แนะนำว่า ลมหายใจ ยาว ก็ให้รับรู้ว่าลมหายใจยาว

ลมหายใจหยุด ไม่หายใจ ก็ให้รับรู้ว่า ลมหายใจหยุด ไม่หายใจ ไม่มีลมหายใจ ก็ให้สักแต่ว่ารู้ แล้วปล่อยวาง ไม่ต้องไป ปรุงแต่งกลัวตาย ต่างๆนาๆ เพราะไม่หายใจ

ให้อยู่กับคำภาวนาแทนครับ

เพราะตอนแรก ปฏิบัติ จับของหยาบ คือ ลมหายใจ เข้า ออก

พอจิตมันละเอียดลงไป จนลมหายใจไม่มี ให้ไปจับคำภาวนา แล้วอยู่กับคำภาวนาแทนครับ

จิตมันละเอียดลงไป เราก็ต้องไปจับของละเอียด ทิ้งลมหายใจ ของหยาบ ออกไปครับ


ถ้า ฟุ้งซ่าน เผลอไปคิดเรื่องอื่นๆ ต่างๆนาๆ ลืมจดจ่ออยู่กับคำภาวนา ถ้าสติตามทันความคิดฟุ้งซ่านเมื่อไหร่ ให้กลับมาที่คำภาวนาครับ

อยู่กับคำภาวนา อย่าให้คำภาวนาขาด หรือหาย

จิตสงบจากนิวรณ์ 5 จิตสงบ จะสงบลงจนจิตเป็นสมาธิครับ

ถ้าทำได้ กาย กับ จิต จะแยกออกจากกัน กายส่วนกาย จิตส่วนจิต ครับ


ทุกลมหายใจเข้า ออก จะให้ดีก็ตลอดทั้งวัน ปฏิบัติดูครับ

.

 

เคยภาวนาจนเวทนาทางกายหายไปแล้วตัวก็แต่งชุดทรงเครื่ิองใสเป็นแก้วนั่งอยู่บนแท่นนอกนั้นโล่งหมด มีความรู้สึกแบบสุขแบบไม่เคยมีมาก่อน พอนั่งไปสักพักใจก็ํคิดขึ้นมาว่าจะอยู่อย่างนี้คงไม่มีความหมายจิตก็วูบดิ่งลงกลับร่าง นั่งราวๆสามชั่วโมงได้์แค่นี้ครับ
ทุกวันนี้เปลียนสายหันมาภาวนาพุทธโธแทน ไม่ได้ไปนรกสวรรค์แล้วครับ แล้วก็ไม่ค่อยได้สวดมนต์นั่งสมาธิด้วยครับ ยังวิปัสนาไม่เป็นเลยครับ

 

กายกับจิต ขาดออกจากกัน เป็นไปตามสภาวะตามเป็นจริง

วันหลังแนะนำว่า อย่าไป วิจิกิจฉา ความลังเลสงสัย นะว่าไม่มีความหมายอะไร -.-

หลักๆ มันสงบจาก นิวรณ์ 5 แล้ว จิตสงบ

ไม่เหมือนคนที่ จิตไม่เคย สงบ หรอก มันต่างกัน


อยู่ข้างบนได้ ก็ให้มีปัญญา ให้วิปันสนาต่อไปข้างบนเลย


จะสายไหนทางไหนก็แล้วแต่ กรรมฐาน 40 ห้อง ผลต่างกันแต่ สุดท้ายลงที่เดียวกันหมดครับ



อดีตผ่านไปแล้ว อยู่กับปัจจุบัน ดูผลการปฏิบัติในปัจจุบันครับ.

.

 

มีคนเอาคำถามของท่านไปถามไว้ที่เว็บแห่งหนึ่ง และมีคนเข้ามาตอบด้วย
คุณลองเข้าไปอ่านดูนะค่ะที่ลิ้งค์นี้ค่ะ

ถามคุณพลศักดิ์ - สนทนาธรรมทั่วไป - ใบไม้นอกกำมือ - Wunjun Group

 

ขอตอบตามตรง ยังกลัวตายอยู่ จิตมันเลยยึดติดกับร่างกายไปไหนไม่ได้ ถ้าตัดความกลัวออกไปได้ ก็จะก้าวหน้าขึ้นเองครับ

เจริญในธรรมครับ

 

เพราะจิตไม่ยอมแยกจากร่างครับ

ลอง พิจารณา อสุภกรรมฐาน และ มรณานุสสติ บ่อยๆครับ คิดว่ายังไงเราก็ต้องตาย

 

คุณทำไมไม่ศึกษาหรือเรียนรู้เรื่องเกี่ยวกับสมาธิให้ดีขอรับ ความจริงแล้วคำถามที่คุณถามว่าจะทำสมาธิทำไม ไม่น่าถามนะขอรับ อีกประการหนึ่ง คุณคิดว่า นิพพาน เป็นอย่างไรขอรับ

เราฝึกสมาธิ ก็เพื่อให้จิตใจสงบ ไม่ฟุ้งซ่าน นั่นก็หมายความว่า ฝึกสมาธิ ก็เพื่อฝึกให้ตัวเองรู้จักควบคุมตัวเอง เมื่อได้รับการสัมผัส คือ ไม่คิด ไม่ปรุงแต่ง (วิตก วิจารณ์) ไม่เกิดความหลงยินดี(ปีติ) ไม่เป็นสุข ไม่วางเฉย เพราะการได้ วิตก วิจารณ์ ในเรื่องต่างๆ อ่านแล้วทำความเข้าใจช้าๆ

และถ้าคุณคิด คุณนึกภาพ คุณเห็นภาพ คุณรู้สึกว่าตัวลอยได้ หรือ อื่นๆ นั่นคือ วิตกวิจารณ์ เพราะระบบการทำงานของร่างกายมนุษย์แปลกปลาดมหัศจรรย์ คนที่ไม่รู้ ก็มักจะเข้าใจอย่างที่คุณเข้าใจนั่นแหละ

 

ขอบคุณทุกท่าน และทุกความคิดเห็นครับ
ผมยังปฏิบัติน้อยไปเลยเกิดข้อสงสัยกรรมฐานก็ฟังมาบ้างแล้วครับแต่ความจำไม่ค่อยดีครับ

เท่าที่สังเกตุจะมีแต่คนเล่าประสบการณ์สมาธิ แต่วิปัสนาไม่ค่อยมีคนเล่าเลยครับว่าทำตอนใหนอย่างไร

 

ในกระทู้นี้ เกี่ยวกับสมาธิ โดยเฉพาะ ถ้าคุณอยากรู้เรื่อง วิปัสสนา ก็หาอ่านในหมวด อภิญญา นี้แหละขอรับ มีอยู่แล้วครบถ้วน