ฆ่าด้วยการรู้เท่าทัน

เมื่อเราเอาตัวเอง เป็นศูนย์กลางของจักรวาล เราก็จะต้องทุกข์ ทุกครั้ง ที่สิ่งต่างๆ และคน ไม่ยอมโคจรรอบตนเอง ความคิดอาฆาตพยาบาทจองเวรนี่ทำให้จิตใจเศร้าหมอง ให้หยาบคาย


นั่นแหละคือผลกรรมที่ปรากฏทันที ผู้ที่ทำสิ่งใดทางกาย วาจา หรือใจ ด้วยอำนาจของกิเลส ชื่อว่ากำลังเบียดเบียนตัวเองอย่างยิ่ง เพราะถอยห่างออกไปจากความสุขที่แท้จริง


นั้นคือวิบาก การทำบาปแต่ละครั้งคือทำให้บันไดที่เราต้องปีนขึ้น สูงขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง การปฏิบัติธรรมเท่านั้นที่จะช่วยให้เราเป็นอิสระจากกิเลสได้
การทำบุญอย่างเดียว ไม่ปฏิบัติ ถึงจะทำให้มีสิ่งยึดเหนี่ยวอยู่ในใจบ้าง แต่มันไม่มั่นคง ลึก ๆ แล้วเราจะยังอยู่ในสภาพเดิม คือเคว้งคว้างอยู่เหมือนเรือเล็ก ๆ กลางทะเลอันกว้างใหญ่ มีเข็มทิศก็ใช้ไม่ค่อยเป็น มีสมอก็ไม่รู้จักทอด เอาแต่ประดับประดาเรือก่อนอับปาง


ชาวพุทธเราควรสนใจวิธีอุดรู วิธีวิดน้ำบ้าง จะได้เราตัวรอดได้ หากไม่สนใจศึกษาเรื่องตัวเอง เข้าวัดแล้วสักแต่ว่าไหว้พระพอเป็นพิธี ทำบุญบำรุงวัดตามประเพณี แล้วออกไปชมต้นไม้บ้างก่อนกลับ ไม่ใช่ว่าไม่ดี ดีอยู่หรอก แต่ยังดีไม่พอ


การจะฆ่ากิเลสหรือนิวรณ์นั้นต้องเข้าใจคำว่า “ฆ่า” นั้นว่าหมายถึง การรู้เท่าทัน ฆ่าด้วยการรู้เท่าทัน การภาวนาคือ การลดความโง่ของตัวเอง ผู้ที่หาว่าไม่มีเวลาภาวนา คือผู้ที่ถือว่าไม่มีเวลาลดความโง่ของตัวเอง


การที่จะรอให้สิ่งที่มายุ่งสงบลงก่อน จึงจะปฏิบัติธรรม ก็เหมือนกับว่า เราจะรอให้ทะเลหมดคลื่นก่อน เราจึงปฏิบัติธรรม มันไม่หมดหรอก ความสงบ คือ ความพร้อมที่จะปฏิบัติ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งภายนอก แต่ขึ้นอยู่กับศรัทธาภายในจิตในใจของเรา นี่แหละ คือ การปฏิบัติธรรม


ถ้าคิดว่า คนอย่างเราๆ คงไม่มีวาสนา จะพัฒนาตัวเองบรรลุธรรม หรือตัดกิเลสได้หรอก นั่นไม่ใช่แค่เถียงพระนะ เถียงพระพุทธเจ้าเลย พวกเราชอบอ้างบุญ อ้างบารมีอยู่เรื่อย เพื่อเป็นการแก้ตัว บางคนก็อ้างว่าบุญหรือบารมีที่จะภาวนาก็ไม่มี ทำไมเรามีแต่บุญมีแต่บารมีเพื่อทำความชั่ว ทำไมเราไม่มีบุญบารมีเพื่อทำความดีบ้าง บุญบารมีทำความชั่วเห็นเรามีทุกคนตลอดเวลา ทำไมเราไม่มีบุญบารมีทำความดี นั่นต้องถามตัวเองอย่างนี้


ถึงแม้ว่าการปฏิบัติของเรานั้น ยังไม่ถึงขั้นที่ว่า “การปฏิบัติชอบ” ก็อย่างน้อยที่สุด ขอให้เรา “ชอบปฏิบัติ” เสียก่อน


ครูบาอาจารย์ท่านสอนเรื่องการปล่อยวาง แต่การปล่อยวางนั้นไม่ใช่การปล่อยทิ้งหน้าที่ของเรา แต่หมายถึงการปล่อยวางความหวังในผลของการกระทำ ไม่ใช่การปล่อยวางในการสร้างเหตุในการกระทำ อยากทำ ไม่ถือว่าเป็นกิเลส อยากได้ผลของการกระทำ นั่นแหละคือกิเลส
การอยากทำความดีก็ไม่เป็นกิเลส ขอให้ทำมากๆ แต่ถ้าเราอยากได้ผลของการทำความดี นั่นแหละจะเป็นเหตุให้เราต้องทุกข์

ชยสาโร ภิกฺขุุ

 

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ
ที่ทำให้ข้าพเจ้าได้สำเร็จในบุญอันเป็นธรรมทาน
เพื่อเป็นเหตุปัจจัยให้ข้าพเจ้าได้ถึงธรรมบ้างในวันใดวันหนึ่ง

 

ได้เคยอ่าน "อยู่บ้านก็นิพพานได้"
ชอบคำที่เปรียเทียบว่า " ไม่ต้องรอให้คลื่นสงบก่อน ที่จะปฏิบัติ ไม่ต้องอ้างว่าสิ่งแวดล้อมเป็นตัวที่ ทำให้เราปฏิบัติธรรมไม่ได้ มัวแต่แต่งเรือให้สวยงาม ก่อนที่เรือจะจม "

ขอบคุณกับบทความดีๆ ครับ

 

" ถ้าเราอยากได้ผลของการทำความดี นั่นแหละจะเป็นเหตุให้เราต้องทุกข์ "

อ่านต่อที่นี่

 

สาธุ...อนุโมทนามิ...
จงเป็นสุข เป็นสุขเถิด ยิ้มไว้ไม่ทุกข์
สนุกดืๆๆๆ

 

สาธุค่ะ
ก็ไม่ถึงกับสุขนะ
แต่ก็ไม่ได้ทุกข์อะไร
มันเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้ชีวิตน่ะ
เหมือนการลงทุน
กำไรบ้าง ขาดทุนบ้าง ช่างปะไร
อาจแตกต่างบ้างนิดหน่อย ตรงที่ต้นทุนเป็นเวลา
แต่ดูแล้วน่าจะได้กำไรมากกว่านะ
เพราะชอบเรียนรู้
กำไรคือประสบการณ์
สติมาปัญญาเกิด
ไม่ทุกข์เพราะหลง อิ อิ