เก็บแล้วกดทับไว้ไม่ให้หนี

ไม่อยากหลงก่อนจะตายต้องไม่หลง
ตายแล้วคงให้เลิกหลงคงไม่ไหว
รู้ก่อนตายกับตายแล้วรู้ เป็นไปได้คือเช่นไร
ความจริงไซร้รู้ก่อนตายตาหลับเอย

 

คำว่าหลงอย่าพึ่งงงว่าจริงหรือฝัน
ถ้ารู้ทันจริงหรือไม่จริงคือไม่หลง
ถ้ารู้ทันเรารู้ทันจะไม่งง
เมื่อไม่งงก็ไม่หลงในจริงและไม่จริง

จริงไม่จริงเขาให้ดูที่ไม่หลง
ที่ไม่หลงคือรู้ทันนั่นแหล่ะไม่หลง
รู้ไม่ทันให้จำไว้มันจะงง
มันคือหลงเพราะงงๆรู้ไม่ทัน

ถ้ารู้ทันทันอะไรไม่ต้องสน
ทันที่ฝันทันว่าหลงอันไหนจริงนั่น
ที่หลงคือหลงในจริงไม่จริงนั้น
ถึงเป็นฝันมันก็จริงของมันไป

หลับก็จริงตื่นก็จริงถ้าไม่หลง
ที่ไม่หลงคือรู้ทันมันได้นั่น
รู้ตลอดรู้ทุกเวลาคือไม่หลงมัน
แม้แต่ฝันก็ไม่หลงบอกความจริง

ว่าความจริงคือตัวคุณรู้ไม่หลง
ถ้าอยากหลงให้รู้ทันเข้าไปหลงนั่น
ถ้ารู้แล้วเราเข้าร่วมเล่นกับมัน
ที่เล่นนั้นเราไม่หลงเรารู้ตัว

 

ที่บอกว่า..เรารู้ทัน..คือไม่หลง
ก็ยังงง..ว่าไม่หลง..อะไรนั่น
ถึงรู้ทัน..ก็เข้าไปเป็นมัน
ไม่หมดเวรกรรม...มีแต่ต่อเวรภัย

ก็เลยอ่อ...ตรงที่ถึง..ซึ่งความจริง
รู้ทุกสิ่งเป็นผล..ของการหลง
ถ้ารู้แล้ว...เกิดขึ้น..รู้จักปลง
สิ่งที่หลง..คือความจริง..ของตนเอง

เพราะตัวเองเป็นผู้ก่อเกิดกิเลส
เป็นอาเพทอันก่อเกิดนิสัย
ถึงอย่างไร...ก็คงต้องรับไป
เพราะนิสัยไม่ดี...มีอยู่นาน

หากสงสาร..กายใจ..ตัวเรานี้
อยากได้ดี...ควรละเลิก..ลดนิสัย
ฝึกสติเตือน..ตนเอง..บ่อยบ่อยไป
คลายนิสัย..ให้อ่อนลง..จงตั้งใจ

ที่รู้ทัน...นั่นแหละ..คือไม่หลง
เพราะจบลง..ตรงความเข้าใจนั่น
ทำอย่างไร..ถึงจะยุติมัน
การรู้ทัน..นั่นแหละ..คือเข้าใจ

แล้วค่อยค่อยปรับปรุงเพื่อแก้ไข
ฝึกสติ..จักค่อยค่อย..จางคลายหาย
ขอเพียงว่า..ละนิสัย..จนวางวาย
จะช่วยคลายความยึดมั่น..ไม่นานวัน

การรู้ทัน..ทำให้เรารู้..อุปนิสัย
ที่เก็บไว้อย่างค้างคานานนักหนา
เพียงสะกิด..อย่างเบาเบา..ก็ออกมา
ก็เพราะว่า..มันมีเชื้ออยู่..คู่กายใจ

เพียงเตือนใจ..เหมือนกับสะกิดหนอง
เลือดไหลนอง..เพราะเริ่ม..สะกิดแผล
หากยึดมั่นแล้วไม่ยอมเปลี่ยนแปร
ผลของแผล..ก็ย่อมอยู่..คู่กายใจ

ฝึกสติ..เพื่อรู้ทัน..กายใจนี้
ดูดีดี..สิ่งที่มีออกมาก..มีความหมาย
สื่อให้รู้..ว่าจะให้อยู่..หรือเอาออกจากใจ
หาความหมาย...จากความจริง..ที่พบเจอ

 

สวัสดีนะ คนคะนึง เหมือนกับชื่อ
คะนึงชื่อ ความหมาย คล้ายคิดถึง
แค่ชื่อยัง ไม่หมดหมาย ความคะนึง
แล้วอย่างนี้ จะรู้สติ ได้อย่างไร

จะรู้ทัน หรือไม่ทัน ไม่อาจรู้
แต่ที่รู้ สิ่งในใจ ไม่มีเห็น
ไม่ได้พบ กับตัวเอง ก็ใจเย็น
ไม่ได้เห็น พบกับตัว ไม่รู้จริง

รู้มั้ยว่า ลมหายใจ มีแต่เธอ
มีแต่เธอ อยู่ในใจ ไม่มีหาย
เก็บความเจ็บ ความคิดถึง ไว้ในใจ
ลมหายใจ มีแต่เธอ นั่นมีจริง

อยู่กับตาย ไม่ได้ต่าง กันหรอกนะ
วันนี้ตาย พรุ่งนี้ตาย ต่างกันหรือ
สุดท้ายแล้ว ไม่มีเหลือ เหมือนก้บคือ
ไม่มีสิ่ง ที่เหลืออยู่ อีกต่อไป

 

ขอเข้าร่วมการกวีด้วยคน

อันชีวิตในวังวนของกิเลส
ย่อมหาเหตุเกิดดับสนับสนุน
อยากออกจากสังสารวัฏที่ทารุณ
อาศัยบุญอย่างเดียวไม่เพียงพอ
ต้องตั้งใจ ทาน ศีล ภาวนา
เร่งรุดมาทำความเพียรกันเถิดหนอ
เพราะเวลาวารีไม่เคยรอ
ไม่อยากขออีกหลายชาติเดี๋ยวพลาดไป

 

แต่งกลอนไพเราะจับใจนัก
อยากรู้จักเพราะกลอนรักปักอกศร
แต่ชีวิตดำเนินอยู่...ไม่แน่นอน
เลยถอดถอนหัวใจอยู่เดียวดาย

ทุกชีวิตที่เห็นเห็นกันอยู่ทุกวันนี้
ล้วนมีดีแต่แรกที่พบเห็น
พอนานไปกลับกลาย...เพียงแค่เป็น
สิ่งที่เห็นล้วนั้น..ไม่ใช่ความจริง

อดีตสอนใจให้จำฝังจิต
มีชีวิตก็เพื่ออยู่หาความหมาย
รู้จักใจ...รู้จักตน...เพื่อให้คลาย
ทุกอย่างสลายหายไปไม่มีตน

จนวันหนึ่งได้รู้จักกัลยาณมิตร
ฝึกให้คิด...ให้รู้จัก...รักไร้เงื่อนไข
หากไม่หวังสิ่งตอบแทนจากรักใคร
ทำอย่างไร...ก็ไม่ทุกข์..ถ้ารักเป็น

รักเป็นรัก...อย่างไรก็...เป็นรัก
ไม่รู้จัก..ก็เข้าใจหากไม่ได้พบเห็น
ขอเพียงแค่มีใจให้รักเป็น
สิ่งที่เห็น...คือใจไร้ตัวตน

เป็นความรักที่งดงามและบริสุทธิ์
จะช่วยฉุดรั้งใจ....ให้ถึงฝัน
พ้นจากทุกข์..พ้นจากวงเวียนกรรม
เพราะรักนั้น...คะนึง...ซึ่งนิพพาน

 

ขอบคุณนะ คำกล่าวชม ไพเราะนัก
อยากรู้จัก ให้แรงรัก ปักอกศร
ชีวิตนี้ ดำเนินอยู่ ไม่ร้าวรอน
ไม่เคยคิด ถอนหัวใจ ให้เดียวดาย

จริงอยู่นะ มีชีวิตอยู่ ทุกวันนี้
ล้วนมีดี แต่เริ่มแรก ที่พบเห็น
พอนานไป ใจก็เหมือน ที่เคยเป็น
สิ่งที่เห็น แรกหรือจบ คือความจริง

อดีตนั้น สั่งสอนใจ จำฝังจิต
มีชีวิต ทนอยู่ไป ไร้ความหมาย
รู้จักใจ...รู้จักตน...รู้จักตาย
เสื่อมสลาย หายจากไป ไม่มีตน

ถึงวันหนึ่ง ได้รู้จัก กัลยาณมิตร
ฝึกให้คิด...ให้รู้จัก..ไร้ความหมาย
ความสิ้นหวัง ไม่ทดแทน จากรักใคร
ทำอย่างไร...ไม่หมดทุกข์..ถึงรักเป็น

รักเป็นรัก...อย่างไรก็...ไม่ใช่รัก
ไม่รู้จัก..ความเจ็บปวด ไม่พบเห็น
เพียงหัวใจ ไม่มีค่า ให้รักเป็น
สิ่งที่เห็น เหมือนกับเงา ไร้ตัวตน

เห็นความรัก แสนงดงาม บริสุทธิ์
ไม่อาจฉุด ผลักหัวใจ ไร้ความฝัน
มีแต่ทุกข์..ทั้งชีวิต วงเวียนกรรม
เพราะรักนั้น ไม่อาจหยุด พบนิพพาน

ตายดีกว่า อยู่ต่อไป เพื่อใครหรือ
รอบๆกาย เรานั่นคือ ภาพความฝัน
อยู่ต่อไป ให้กายเจ็บ ทำไมกัน
หรืออยู่กัน เพื่อรอป่วย เจ็บแก่ตาย

 

มีชีวิตอยู่ ในวังวน ของกิเลส
ใจเป็นเหตุ เกิดตายดับ กับสังขาร
ไม่อาจพบ สังสารวัฏ ที่ทารุณ
ถึงสร้างบุญ มากแค่ไหน ไม่เพียงพอ

อาจตั้งใจ ทาน ศีล ภาวนา
ปรารถนา ไม่อาจหมด ดับสิ้นหาย
เวลาช้า หรือว่าเร็ว ถึงอย่างไร
สุดท้ายตาย รู้ไม่ได้ กายวิญญาณ

ดับให้หมด ดวงจิต ลมหายใจ
ปิดชีวิต ให้ดับไป กลายเป็นศูนย์
คิดบวกเลข คูณหาร สร้างผลบุญ
หมดสิ้นสูญ กายจิต ดวงวิญญาณ

 

กดไว้นานๆ ระวังเน่านะคะ:VO

 

เจ็บปวดจริง 5555555555555 เน่าแน่

 

ฟ้าหลังฝน คนกล่าวใว้ สดใสนัก
ปลดแอกรัก ออกจากใจ ให้ได้หนา
ดึงใจกลับ จากอุปทิ สู่วิปัสนา
จะเห็นว่า อิสระแห่งใจ ใหญ่ยิ่งแล

 

ยินดีด้วย ที่ถอนใจรัก ออกมาได้
ขอให้ได้ พบทางธรรม นำวิถี
ขอให้มี แต่ความสุข สมฤดี
คะนึงนี้ อวยพรให้ ด้วยใจจริง

ชีวิตรัก ไม่มีอะไร ที่แน่นอน่
เดี๋ยวยอกย้อน เดี๋ยวเปลี่ยนใจ ใหม่เสมอ
เจอคนนี้ เจอคนนั้น ใจละเมอ
หากเธอเผลอ เป็นเมื่อไหร่ ฉันปันใจ

เมื่อรักแล้ว จิตมิวาย คลายคิดถึง
เมื่อตราตรึง จิตส่งออก ไปที่หมาย
หรือไม่ก็ ตรึงความคิด จิตวุ่นวาย
เหมือนสุขกาย ไร้สุขจริง เพราะลืมตัว

สุขอย่างไร จึงเป็นสุข ที่จริงแท้
ขอเพียงแต่ สุขภายใน ดั่งใจหมาย
สุขข้างใน ใจเบาเบา แสนสบาย
ช่างง่ายดาย กว่ารักอื่น เท่าทวี

 

อันความรัก ทำไมใคร ต้องการรัก
หรือว่ารัก ทำให้ใจ เป็นดั่งฝัน
หรือว่ารัก ทำให้โลก ยังมีกัน
หรือว่ารัก ทำให้ฉัน ต้องมีเธอ

ทุกทุกคน ล้วนเฝ้าหา แต่รักแท้
ขอเพียงแต่ ได้เจอรักแท้ สักหนึ่งหน
ชั่วอนันตกาลนี้ ขอได้แค๋มี ใครสักคน
วัฏฏะวน ก็ใจพร้อม จะเวียนไป

หรือเวียนไป เพื่อเรียนรู้ หาความหมาย
หรือเวียนไป เพื่อจักได้ คลายสงสัย
เป็นมนุษย์ มีความรัก ไว้ทำไม
หรือให้ฉัน ได้เรียนรู้ สิ่งใดกัน

 

อันความรัก จะมีใคร ต้องการรัก
เพราะว่ารัก ที่หลอกใจ กลายเป็นฝัน
ก็ความรัก ทำให้โลก ยังมีกัน
โลกสร้างสรร ให้มนุษย์ สืบต่อไป

ทุกทุกคน ล้วนเฝ้าหา แต่รักแท้
คงมีแต่ พบรักแท้ แค่ในฝัน
แต่รักแท้ ก็ยังมี ชั่วนิรันดร์
ทุกๆคน เฝ้าใฝ่ฝัน หารักจริง

หรือเวียนไป เพื่อเรียนรู้ หาความหมาย
หรือเวียนไป เพื่อจักได้ คลายสงสัย
เป็นมนุษย์ มีความรัก ไว้ทำไม
ก็มีไว้ ให้มนุษย์ อยู่ต่อไป

 

สะสมความเครียดไว้ทำไม

 

เห็นเชิงกลอน ก็รู้ได้ ใครเป็นใคร
ถึงรู้ไป เปล่าประโยชน์ ระคางจิต
ควรยึดถือ นักกวี เป็นมิ่งมิตร
ไม่ต้องคิด ให้เปลืองเปล่า เฉาอารมณ์
กลั่นความคิด หลั่งไหล ในธรรมา
ปัญญาพา จิตเบิกบาน เลิกสะสม
ทั้งอดีต อนาคต สิ่งนิยม
ความระทม ทิ้งให้หมด ไม่ถือครอง

 

เห็นเชิงกลอน รู้ได้ไง ใครเป็นใคร
หรือในใจ คิดอยากรู้ ดังใจคิด
ไม่ยึดถือ ว่าเป็นจริง อย่างที่่คิด
แล้วจะคิด ให้เปลืองเปล่า เฉาอารมณ์

กลั่นความคิด หลั่งไหล ดั่งลมพา
พัดชีวา พัดชีวิต ให้หมดหาย
ทั้งอดีต อนาคต ไม่พ้นตาย
ทุกข์ระทม ทั่งใจกาย ตายทั้งเป็น

เก็บและกด ทั้งชีวิต ให้มัวหมอง
ตัดชึวิต ตัดสมอง ไม่คิดฝัน
ให้หมดลม ถึงสาสม ที่เธอทำ
ชีวิตฉัน เธอคลุมได้ เพียงแค่กาย

ใจอย่าหมาย จะได้สม ดั่งใจได้
ชีวาวาย ก็ไม่ยอม ใจให้ฝัง
ทำร้ายกาย ให้เจ็บปวด ถ้าอยากทำ
แต่ใจนั้น ไม่มีทาง ทำได้เลย

 

ไม่เน่าค่ะ ถ้าขยับตัวบ่อยๆ:d:d:d

 

ตกลกแล้ว น้องนางนั้น คือผู้ใด
คงไม่ใช่ คะนึงคนนี้ ดอกหรอกหนา
รักของท่าน ล้นดวงใจ ประกาศออกมา
เพียงรู้ว่า เก็บกดไว้ ภายในใจ

บอกประกาศ ส่งเสียง เพรียกเรียกรัก
แม้ซึ้งนัก ยังไม่รู้จัก เป็นไฉน
ว่าได้เคย อกหักใคร ไว้หรือไร
เพราะยังไม่เคย มีใครบอกรัก จำนรรจา

หรือว่าเป็น การแค่บอก กล่าวส่งผ่าน
ไม่อาจอ่าน ความในใจ ได้หรอกหนา
ถ้ารักจริง ต้องให้บอก ตรงตรงมา
ให้รู้ว่า ได้จริงใจ หรือมีใจจริง

แต่ไม่ใช่ ก็ไม่เป็นไร หรอกนะ
เว็บธรรมะ มีข้อคิด ที่หลากหลาย
เรื่องความรัก ก็ยังมีดี ใช่มีแต่ร้าย
เพราะสุดท้าย ก็จบลง ตรงเหมือนกัน

ถ้าเข้าใจ ในชีวิต ของมนุษย์
ถ้าจะหยุด เรื่องนี้ได้ ก็อาจหมาย
เดินมาแล้ว ที่ปลายทาง แสนยาวไกล
เรียนรู้ไว้ เพื่อเข้าใจ ในทางเดิน

ถ้ามีคู่ ก็อยากรู้ว่า ต้องทำอย่างไร
อยู่เดี่ยวไซร้ แค่แน่ใจ แล้วแน่หรือ
ทั้งอยู่คู่ หรืออยู่เดี่ยว เหมือนกันคือ
อย่ายึดถือ ให้หัวใจ ต้องทุกข์ทน

 

เก็บให้ลึก ผนึกไว้ ในดวงจิต
ว่าชีวิต ยังมีรัก ยังมีฝัน
เก็บหัวใจ ของเธอไว้ ตราบอนันต์
ให้เธอฉัน มีกัน ตลอดไป