อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

การชื่นชมผู้อื่น









การทำความดีแต่ละครั้งนั้น ไม่ใช่ว่าผู้ทำจะได้รับผลดีด้วยตัวเองเท่านั้น แต่ย่อมเกิดแก่ผู้อื่นด้วย

ทุกคนที่เป็นปุถุชนย่อมยังต้องการกำลังใจ คือต้องการความสนับสนุนจากผู้อื่น เป็นการยากนักที่จะมีผู้ไม่แยแสความสนับสนุนจากภายนอก เพื่อให้มีความมั่นใจตัวเองเพียงพอ ดังนั้น จึงต้องมีการยกย่องสนับสนุนคนทำดี เพื่อให้กำลังใจทำความดีให้ยิ่งขึ้นต่อไป

เมื่อผู้ใดผู้หนึ่งทำความดี ควรแสดงความรับรู้อย่างชื่นชมให้เขาได้รู้เห็น

เมื่อผู้ใดผู้หนึ่งทำความดี ได้รู้ได้เห็นเข้า
อย่างน้อยควรแสดงความรับรู้อย่างชื่นชม ให้ผู้ทำความดีนั้นรู้เห็น เพื่อเป็นกำลังใจส่งเสริมให้ไม่ท้อแท้เหนื่อยหน่าย ต่อการที่จะกระทำความดีต่อไป

อย่างมากก็ให้เกิดความซาบซึ้งชื่นชมในความดีของผู้อื่นอย่างจริงจัง
และที่ไม่ควรยกเว้นก็คือ ให้คิดว่าผู้ทำความดีนั้น ไม่ได้ทำเพื่อตัวเขาเองเท่านั้น แต่เขาทำเพื่อเราด้วย

จากหนังสือแสงส่องใจ

สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก

 

เขมาเขมสรณทีปิกคาถา

พะหุง  เว  สะระณัง  ยันติ  ปัพพะ-
มนุษย์ทั้งหลายส่วนมากเมื่อเกิดมีภัยคุกคาม

ตานิ  วะนานิ  จะ  อารามะรุกขะเจต-
แล้ว ก็ถือเอาภูเขาบ้าง  ป่าไม้บ้าง  อารามบ้าง

ยานิ  มะนุสสา  ภะยะตัชชิตา,
และรุกขเจดีย์บ้าง เป็นสรณะ,




เนตัง  โข  สะระณัง  เขมัง  เนตัง
นั่นมิใช่สรณะอันเกษมเลย  นั่นมิใช่สรณะ

สะระณะมุตตะมัง  เนตัง  สะระณะ-
อันสูงสุด  เขาอาศัยสรณะนั่นแล้ว  ย่อมไม่พ้น

มาคัมมะ สัพพะทุกขา  ปะมุจจะติ,
จากทุกข์ทั้งปวง,

โย  จะ  พุทธัญจะ  ธัมมัญจะ
ส่วนผู้ใดถือเอาพระพุทธเจ้า  พระธรรมเจ้า

สังหัญจะ  สะระณัง  คะโต  จัตตาริ
พระสงฆเจ้า  ว่าเป็นสรณะแล้ว  เห็นอริยสัจจ์

อะริยะสัจจานิ  สัมมัปปัญญายะ
คือความจริงอันประเสริฐทั้งสี่  ด้วยปัญญา

ปัสสะติ,
อันชอบ,

ทุกขัง  ทุกขะสะมุปปาทัง  ทุกขัสสะ
คือเห็นความทุกข์  เหตุให้เกิดทุกข์  ความ

จะ  อะติกกะมัง,
ก้าวล่วงทุกข์เสียได้,

อะริยัญจัฎฐังคิกัง  มัคคัง
แหละหนทางมีองค์แปด  อันประเสริฐเป็น-

ทุกขูปะสะมะคามินัง,
เครื่องถึงความระงับทุกข์,

เอตัง  โข  สะระณัง  เขมัง  เอตัง
นั่นแหละ เป็นสรณะอันเกษม  นั่นเป็นสรณะ

สะระณะมุตตะมัง  เอตัง  สะระณะ-
อันสูงสุด  เขาอาศัยสรณะ นั่นแล้ว  ย่อมพ้น

มาคัมมะ  สัพพะทุกขา  ปะมุจจะตีติ.
จากทุกข์ทั้งปวงได้  ดังนี้.

                               

 

เวลาเดินจงกรม จิตมีสติควบคุมดี เมื่อเวลามานั่งจิตจึงสงบดี จึงควรจำไว้ในวิธีที่ได้ผลดีและเร็วกว่ากัน การเคลื่อนไหวในขณะเดินสติทำงานดีกว่านั่ง ผลจึงต่างกัน วิธีใดดีกรุณาจำวิธีนั้นไว้ปฏิบัติ กรุณาขยันภาวนาเข้านะ ใจจะเป็นสุข การงานจะราบรื่นไปตาม ๆ กัน

.............................................................

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน
จากหนังสือ "เมตตาธรรม"

 

หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ


การปฏิบัติถ้าอยากให้มันเป็นเร็ว ๆ มันก็ไม่เป็น หรือไม่อยากให้เป็นมันก็ประมาทเสีย เลยไม่เป็นอีกเหมือนกัน...อยากเป็นก็ไม่ว่า ไม่อยากเป็นก็ไม่ว่า ทำใจให้เป็นกลาง ๆ ตั้งใจให้แน่วแน่ในกรรมฐานที่ตั้งไว้ ภาวนาเรื่อยไป เหมือนกับเรากินข้าวไม่ต้องอยากให้มันอิ่ม ค่อย ๆ กินไปมันก็อิ่มเอง...ภาวนาก็เช่นกัน ไม่ต้องไปคาดหวังให้มันสงบ หน้าที่ของเราคือภาวนาไป ก็จะถึงของดีของวิเศษในตัว แล้วเราจะรู้ชัดว่าอะไรเป็นอะไร ให้หมั่นทำเรื่อยไป

 

..แก่ ชรา มานานเท่าไร พึงภาวนาให้คุ้นเคยกับความตาย เพราะจะต้องตายอยู่แล้ว เตรียมตัวไว้ก่อนตาย รอรถ รอเรือ ที่จะต้องขึ้นไปสวรรค์พระนิพพาน หูยิ่งหนวกหนักเข้าทุกวัน ตายิ่งไม่เห็นทน ตีนเท้าอ่อนเพลีย หันไปหาความตายเสมอไป ถือภาวนาในไตรลักษณ์ ทุกขํ อนิจจํ อนตฺตา มีเกิดแล้วย่อมมีตาย เพราะโลกไม่เที่ยงอยู่แล้ว แปรปรวนไปต่างๆ สังขารเราบอกเช่นนั้น เที่ยงแต่พระนิพพานอย่างเดียว..
หลวงปู่หลุย จันทสาโร..

 

เมื่อจิตใจไม่คิดมากไปหลายเรื่องหลายราวแล้ว จิตก็จะมีความสุขเกิดขึ้น เหมือนกับบุคคลนี่แหละ ถ้าไม่ถือสิ่งของหลายอย่าง ถือแต่ของเบาๆ ก็เดินไปสบาย หรือปล่อยวางหมด เดินแต่ตัวเปล่าๆ ไป..

พระอาจารย์เปลี่ยน ปัญญาปทีโป..