จริงหรือผู้ที่บรรลุธรรมเป็นพระโสดาบันแล้วจะไม่เคารพกราบไหว้เทพเทวดาอีกเลย

ขอแสดงความเห็นตามหลักที่รู้กว้างๆ นะครับ

คำถามแรก ขอแยกคำถามของท่าน พระโสดาบันกราบสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือไม่ ผมมองว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ความหมายมันกว้าง กว้างไปทางงมงายก็มี กว้างไปทางไม่งมงายก็มี ฟากงมงาย เช่น เจ้าป่าเจ้าเขา จอมปลวก แม่ย่านางรถ ฟากไม่งมงาย เช่น พุทธรูป รูปธรรมจักร สังเวชนียสถาน 4 ต้นโพธิ์

ที่ว่างมงายเพราะมันไม่มีจริงหรือไม่มีคุณจริง สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่สรณะ ที่ว่าไม่งมงาย เป็นสัญลักษณ์ระลึกถึงพุทธองค์ มีคุณจริง คำตอบก็ได้แล้ว อะไรที่งมงายพระโสดาบันไม่งมงาย จึงไม่กราบ ส่วนที่ไม่งมงายย่อมปฏิบัติได้ ย่อมกราบไหว้ได้

คำถามที่สอง เทพเทวดา ขอแบ่งเป็นสองแบบ เทวดาที่ไม่มีอยู่จริง กับเทวดาที่มีอยู่จริง เทวดาที่ไม่มีอยู่จริง มีสองแบบ แบบที่คนบูชาแล้วระลึกถึงธรรม แบบที่เข้าถึงแล้วขอบน ขอนู้นนี่นั่น เทพเทวดาที่คล้ายสิ่งศักดิ์สิทธิ์นี้ พระโสดาบันดูประชาชนเป็นหลักเหมือนกรณีข้างต้น ส่วนเทวดาจริงๆ หมดปัญหา เพราะถ้าไม่มาพบกันก็ไม่มีเรื่องทักทายกัน ถ้ามาพบกัน เทวดาย่อมทราบว่าใครประเสริฐกว่าตนด้วยทิพญาณ ย่อมกราบไหว้ผู้เหนือกว่าตน ถ้าเทวดาเป็นพระอริยะชั้นโสดาบัน ท่านทั้งสองย่อมทราบภูมิธรรมอยู่แล้ว ที่เหลือเป็นวาสนาว่าเคยมีต่อกันในฐานะใด

 

55 ขออภัยที่ตอบอ้อมโลก งั้นก็ตอบให้แคบลงมาอีกหน่อยแล้วกัน
มันก็ขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล เพราะการที่ท่านจะละ สักกายทิฏฐิ,วิจิกิจฉาและสีลัพพตปรามาส จนตัวท่านเอง ดำรงอยู่ในขั้นโสดาบันได้ ก็ไม่ได้มีในส่วนไหนที่เกี่ยวข้องกับเทพกับเทวดาเลยแม้แต่น้อย เพราะฉะนั้น ถ้าท่านจะกราบจะไหว้ นั่นเป็นความเห็นของท่าน แต่โดยทั่วไปแล้ว ท่านที่มีใจอ่อนน้อม อ่อนโยนอยู่เป็นพื้น จะเป็นฐานที่ช่วยทำให้ท่านละได้มาถึง อรูปราคะ และ มานะ ได้ แต่จะละได้ก็ต้องรู้ รู้แล้วจึงสามารถพิจารณาได้ ว่าอะไรคือรูปราคะ อะไรคืออรูปราคะ อะไรคือ มานะ อะไรคือ อุทธัจจะ ที่อยู่ในตน รู้แล้ว แม้ว่าสภาวธรรมทั้งหลาย มันจะมี มันจะเกิด ก็เหมือนไม่มี เพราะมันเป็นแค่เพียงสภาวะชั่วคราวที่เขามองผ่านมาแล้วก็ผ่านไปไม่ได้ยึดไว้เป็นสาระทั้งสิ้น เขาไม่มัวมาเพลิดเพลินแล้ว ว่าเรานั้น เป็นนั่นเป็นนี่ เขานั้น เป็นนั่นเป็นนี่ ถ้าเขาจะกราบจะไหว้ ก็กราบไปเพื่อแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตน ซึ่งเป็นธรรมที่พึงมีแก่ผู้เจริญแล้วทุกผู้ทุกคนเท่านั้น ส่วนจะกราบเด็ก กราบผู้ใหญ่ กราบใครระดับไหนนั้น ผู้กราบรู้เอง ว่าเจตนาที่ได้กราบ กราบในฐานะใด จะกราบไปตามภาระหน้าที่สมมุติของโลก หรือจะกราบไปตามธรรมที่สัมผัสถึงผู้ถูกกราบได้ นั่นก็อยู่ที่เจตนาของท่าน ท่านเป็นผู้กราบ ท่านรู้เอง ว่าสมควรที่จะกราบหรือไม่กราบ แล้วถ้ากราบ ท่านจะวางเจตนา วางใจมุ่งกราบไปในสถานะใด กราบไปตามความสอดคล้องตามธรรมที่ท่านรู้ได้ จากผู้ถูกกราบ

 

ตอบ ไม่จริง

เค้าไหว้การปฏิบัติธรรมของเทวดานั้น ไม่ใช่ไหว้เพื่อขอให้ช่วย

 

สรุปแล้ว ถ้าพระโสดาบัน ผู้นั้นเขาจะกราบไหว้ พ่อแม่พี่ญาติผู้ใหญ่รวมถึงเทพเทวดาเจ้าที่ที่อยู่ที่บ้าน ด้วยความเคารพอ่อนน้อมถ่อมตนในฐานะสมมติว่าตนเป็นลูกเป็นหลานแบบนี้ก็กราบไหว้ได้ตามปรกติ หมายถึงอย่างนี้ใช้มะ

 

แต่ถ้าไหว้ในสิ่งที่คนมือหนาถือแป้งแล้วสแควสกันจนมันด้าน แล้วได้รูปหงิกๆงอๆไปรอลุ้นต้นเดือนและกลางเดือน แบบนี้พระโสดาบันเขาไม่ทำกันใช่มะ มันเป๋นจะอี้แม่นก่อ?

 

ลุงแมวไหว้ มีหลายเวอร์ชั่น
1.เพื่อเคารพบูชาในความดีของท่าน
2.ไหว้เพราะระลึกถึงพระคุณของท่านก็มี
3.ไหว้เพราะอยากเพิ่มบารมีให้ตนเอง
4.ไหว้เพราะเสริมบารมีเขาก็บ่อย
5.ไหว้แบบฮาๆก็ทำแต่ไม่บ่อยนัก
6.ไหว้เพราะคือที่พึ่ง ที่ระลึกสูงสุด

ส่วนเทวดาถ้าเราไม่ได้บวชเป็นพระ
นี่ เราน่าไหว้เพราะท่านต้องเคยเป็นผู้ดี
หรือคนดีมาก่อนเราแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่ได้
เกิดเป็นเทพเทวาเทวี
หรอกนะฮะ
แต่ถ้าเป็นพระสงฆ์ แล้วไปไหว้เทพเทวา
นี่คงไม่ใช่สงฆ์ที่อยู่ใต้พระธรรมวินัยฮะ

 

เขียน ๑๒.๐๘

เราซึ่งเป็นผู้รู้มั่ง ไม่รู้มั่ง ขอเดาด้วยละกันนะ ว่า

บางโสดาบัน อาจจะไม่ค่อยไหว้อะไรแล้วล่ะมั้ง นะ
เหตุเพราะไม่จำเป็นต้องขออะไรใคร
เพราะเค้า ต้องพร้อมรับมือกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิต อยู่เป็นปกติ

สิ่งต่างๆ ล้วนเกิดขึ้นตามเหตุปัจจัย ใช่ม๊า
เมื่อเค้า เข้าถึงเหตุปัจจัย และเข้าใจในทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
ก็ไม่มีเหตุต้องติดสินบนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือเทพเทวดาใดๆ

อีกอย่าง ระดับยอดฝีมือน่ะนะ เค้าไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยหรอก ล่ะมั้ง นะ
การแสดงออกภายนอก มันเป็นแค่เปลือก
เค้าคงใช้วิธีสื่อจิตถึงจิตกันได้เอง โดยตรง รึเปล่าน๊า หึหึหึ

ขอฝากกลอนไว้ใช้อ้างอิงละกัน ไม่รู้ว่าคนละเรื่องเดียวกันรึเปล่าน๊า หึหึหึ
ของลูกพี่เรา ท่านหัวหน้าแก๊งค์นาฬิเกร์ (กราบขออภัย) ความว่า

...ทำดีดีแล้วเป็นพร
ไม่ต้องอ้อนวอน
ขอพรกะใครให้กวน

พรที่ให้กันผันผวน
เป็นเหมือนลมหวน
อวลไปอวลมาอย่าหลง

พรทำดีเองมั่นคง
วันคืนยืนยง
ซื่อตรงต่อผู้รู้ทำ

อยากรวยด้วยพรเพียรบำ-
เพ็ญบุญกุศลนำ
ให้ถูกให้พอต่อตน


เอ..จำได้แค่นี้เองแฮะ ที่เหลือจำไม่แม่นแล้ว
ถูกหมดรึเปล่าไม่ทราบนะครับ ๕๕๕



กระต่ายป่า ลูกแก๊งค์นาฬิเกร์ / ชาวหมู่บ้านในนิทาน
.

 

จริงดังนั้นนับตั้งแต่พระอริยะบุคคล ท่านมีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง จึงไม่ถือเอาสิ่งอื่นเป็นสรณะ เข้าถึงที่พึ่งอย่างแท้จริง

นอกนั้นยังเอาต้นไม้บ้าง ภูเขาบ้าง แม่น้ำบ้าง เทวดาบ้าง พรหมบ้าง อันที่พุทธเจ้าตรัสว่า นั่นมิใช่เป็นที่พึ่งอันเกษมเลย

 

เรายังไหว้เทวดา ที่เป็นพระอริยเจ้า อยู่
คือ เทวดาโสดาบัน
เทวดาสกิทาคามี
เทวดาอนาคามี
และ เทวดาอรหันตมรรค

 

น่าจะขึ้นอยู่กับทัศนคติของแต่ละบุคคลนะครับ โสดาบันก็มีศรัทธา มีความเชื่อได้ แม้แต่อรหันต์ก็ยังมีความเชื่อเช่นกัน การจะไหว้ หรือไม่ไหว้ ก็แล้วแต่ว่าบุคคลนั้นๆเขามีความเชื่ออย่างไร

 

ไหว้คนกับไหว้เทวดา ไม่เหมือนกันนะคับ
เรื่องนี้ต้องแยกประเด็นคับ
ไหว้คนเพราะเป็นประเพณี เฉย ๆ
คือ ผู้มีอายุน้อยไหว้ เคารพผู้มีอายุมากกว่า
มันเป็นสิ่งที่เราทำต่อ ๆ กันมา

แต่ไหว้เทวดา ไหว้เจ้าที่ ส่วนใหญ่ ไม่ใช่ไหว้เพราะคิดว่า เทวดามีอายุมากกว่า
แต่ไหว้เพราะคิดว่า เทวดาศักดิสิทธิ์ เคารพเพราะว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ลองไปถามดูว่า มีใครเคยไหว้เทวดา เพราะคิดว่า เทวดาอายุมากกว่า มีไหม?

เพราะฉะนั้น บริบทในการไหว้มันต่างกัน

ที่นี้ คนที่บรรลุโสดาฯ หรืออะไร จะไม่ไหว้เจ้าที่หรือเทวดาอื่นอีก ก็ไม่แปลก
เพราะว่า บุคคลโสดา เคารพพระพุทธเจ้า เป็นอันดับ 1
เพราะฉะนั้น สิ่งศักดิ์สิทธิ์อื่น ๆ จะเคารพหรือไม่เคารพ
ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
ที่เคารพพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ว่าอยู่ดี ๆ ก็เคารพ
หรือเห็นเขาเคารพ เลยเคารพตาม
แต่เพราะคำสอนของพระพุทธเจ้าอะไรบางอย่างมันโดนเขา
เคารพเพราะถือว่าพระพุทธเจ้าเป็นครูของชีวิตนั้นเอง
และที่ไม่ได้เคารพเทวดาหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อื่น ไม่ใช่เพราะหยาบคาย
แต่เพราะว่าเทวดาอื่น หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อื่นไม่ได้มีคำสอนที่โดนให้เขา
ก็ไม่มีเหตุอะไรที่ต้องไปศรัทธา

การเคารพแบบนี้ ไม่ใช่เคารพเพราะวัฒนธรรม คือการกราบไหว้
แต่เป็นการเคารพ ด้วยจิตศรัทธา
เพียงแต่แสดงออกมาด้วยการไหว้ เพราะวัฒนธรรมดั้งเดิมเป็นแบบนั้น

ถามว่า คนที่ศรัทธาในพระเจ้า เขาไหว้พระเจ้าไหม?
เขาไม่ได้กราบไหว้ เพราะวัฒนธรรมดั้งเดิม การแสดงออกต่างกัน
แต่ข้างใน เขาอาจจะมีจิตศรัทธาในตัวพระเจ้าสูง พอ ๆ กับ คนที่ศรัทธาในพระพุทธเจ้า

เหมือนกัน คนที่ไหว้เทวดา เจ้าที่ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งหลาย
เขาไหว้ ไม่ใช่เพราะ วัฒนธรรมดั้งเดิม คือ คนมีอายุน้อยไหว้คนมีอายุมากกว่า
แต่ไหว้เพราะมีจิตศรัทธา ในสิ่งศักดิ์สิทธิ์นั้น ๆ
(แต่แสดงออกมาเป็นการกราบไหว้ เพราะวัฒนธรรมดั้งเดิม)
และบางคนอาจจะรู้จักพระพุทธเจ้าแค่ชื่อเท่านั้น
ดังนั้นเผลอ ๆ บางที ที่เขาเคารพสิ่งศักด์สิทธิ์ทั้งหลาย
อาจจะเคารพพอ ๆ กับพระพุทธเจ้า หรือมากกว่าด้วยซ้ำ (ในทางจิตลึก ๆ แล้ว)
คือปากอาจจะบอกว่า เคารพพุทธ แต่อาจจะกราบอย่างอื่นมากกว่า พระพุทธเจ้าเสียอีก

กลับมาที่การไหว้คน
การที่เราไหว้คน เอาเข้าจริง ๆ แล้ว ถามว่าเราไหว้เพราะเราศรัทธาตัวบุคคลนั้นจริง ๆ หรือ?
บางที เราอาจจะไม่ได้รู้จักบุคคลนั้นอะไรเลยก็ได้ รู้แค่เบื้องต้น
แต่เราไหว้เพราะ ประเพณีมันเป็นแบบนั้น
เราไหว้ตั้งหลายร้อยคน จะมีกี่คน ที่เราไหว้เพราะจิตเราศรัทธาจริง ๆ?

สรุป
เพราะฉะนั้นการไหว้คน จึงเป็นของกราดเกลื่อน ที่เห็นได้ทั่ว ๆ ไป
แค่เข้ามหาลัย ไม่ต้องรู้จักอะไรกันเลย คณะเดียวกัน เป็นรุ่นน้องก็ต้องไหว้รุ่นพี่แล้ว
ถ้าเราไม่ทำ ก็จะดูแปลก ถูกตำหนิจากสังคมได้
เพราะฉะนั้นเราไหว้ โดยส่วนใหญ่แล้ว
เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกว่า แค่นั้นเอง
เพราะบางทีเราอาจจะต้องไหว้ คนที่เราไม่อยากไหว้
แต่ก็ต้องยอม ๆ ทำไป เพื่อไม่เป็นที่ครหา
เอาง่าย ๆ สมมุติคุณอยู่ในบริษัท
คุณก็ต้องไหว้หัวหน้า ไหว้เจ้าของ
พวกทหาร ตำราจ ก็ต้องไหว้รุ่นพี่
แต่ถามว่าลึก ๆ คุณศรัทธาในตัวเขาไหม? ไม่รู้

แต่ไหว้เจ้าที่ ไหว้เทวดา ไม่มีใครเขาบังคับ
เพราะมีจิตศรัทธาล้วน ๆ เลยไหว้
แต่บุคคลที่เป็นโสดาฯ เขาศรัทธาในพระพุทธเจ้าสูงสุดแล้ว
จะไหว้เทพอย่างอื่น หรือไม่ไหว้ ก็เป็นเรื่องของเขา

 

ไหว้ที่ "เทวธรรม" คุณธรรมของเทวดา คือ ละอายชั่ว กลัวบาป จะเรียกว่ามีสติก็ได้
หรืออย่างเลว ก็ต้องมีความดีที่สร้างไว้แล้วจึงไปเป็นเทวดาได้

เทวดาก็มีทั้งแบบ มีกิเลสแบบปุถุชน และแบบที่เป็นพระอริยเจ้า
พระโสดา ท่านก็เคารพในส่วนที่เป็นความดี ส่วนที่ไม่ใช่ความดีก็เป็นธรรมดาที่ยังมีกิเลส เพราะท่านเองก็ยังเหลือสังโยชน์อีก 7 ข้อที่ยังต้องชำระ จริงๆในโลกนี้มันก็ลักษณะเหมือนกันที่เป็นเพื่อนร่วมเกิดแก่เจ็บตาย อยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์ ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องคิดว่าเป็นพระโสดาแล้วจะดีกว่าเทวดา เพราะจริงๆถ้าเป็นพระโสดาแล้วตายโดยยังไม่ถึงอรหันต์ก็ต้องอยู่ระหว่าง มนุษย์ และสวรรค์อยู่ดี

ปกติเมื่อเป็นอริยบุคคลหรือพระอริยเจ้าแล้ว บุคคลเหล่านั้นจะมีความเป็นธรรมดามากขึ้นเรื่อยๆ เป็นลักษณะปกตินิ่มนวลตามสังโยชน์ที่ละได้

** พระวิสุทธิเทพ ก็คือเทวดาเช่นกัน เป็นเทวดาที่ปราศจากกิเลส หรือเป็นพระพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า และพระอรหันต์ ในการปฏิบัติธรรม องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสสอนเรื่อง เทวตานุสติกรรมฐาน เป็นหมวดหนึ่งที่ระลึกถึง เทวธรรม หากพิจารณาตรงตามจุดมุ่งหมายที่พระพุทธองค์ตรัสสอน ก็สามารถใช้กรรมฐานกองนี้เข้าสู่มรรคผลได้ **