สัญญา-สาบาน

"ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์" ไม่ว่าจะกี่ยุคกี่สมัย ประโยคนี้ก็ไม่เคยล้าสมัยเลยค่ะ

 

เรื่องราวน่าสนใจดีค่ะ

ดอกบัวข้างหน้าต่าง



เปิดบานหน้าต่างเห็นดอกบัวชูช่อในคลองน้ำ ลมพัดต้นหญ้าต้นอ้อสั่นไหว ได้ยินเสียงนกร้องแต่ก็มองไม่เห็นตัวมัน เสียงนกสายคลองสายลมโคลนตมและดอกบัว น่าจะเป็นชื่อเรื่องสั้น ที่ให้สายลมเป็นแฟนกับนกน้อยผู้สูงศักดิ์ เจ้าโคลนตมชายหนุ่มแอบหลงรักเจ้านกน้อยแต่ค่าด้อยเพียงตมจมตัวอยู่ใต้สายคลอง เขาไม่อาจเห็นเจ้านกน้อยได้ตลอดปี มีเพียงฤดูแล้งเพียงฤดูเดียวเท่านั้นเมื่อสายคลองแห้งเหือด เจ้าโคลนตมถึงจะได้ยลโฉมเจ้านกน้อย แต่หน้าแล้งปีนี้เกิดโศกนาฏกรรมครั้งยิ่งใหญ่ เมื่อเจ้านกน้อยบินเสียหลักพลัดตกลงไปในโคลนตม เจ้าโคลนตมผู้หลงรักเจ้านกน้อยพยายามพยุงช่วยเธอไม่ให้จมลึก แต่ยิ่งช่วยก็ดูเหมือนยิ่งทำร้ายเธอ ขนและปีกของเธอเปรอะไปด้วยโคลนตม และเธอเองก็เช่นกันยิ่งเธอพยายามดิ้นหนีตัวเธอก็ยิ่งจมดิ่ง เจ้านกน้อยไม่สามารถขยับตัวได้ เจ้าโคลนตมยิ่งกอดยิ่งพยุงก็เหมือนยิ่งรัดตัวเธอแน่นจนเธอหายใจไม่ออก สุดท้ายเจ้านกน้อยก็เสียชีวิตในอ้อมกอดเจ้าโคลนตม เจ้าโคลนตมเศร้าเสียใจ ได้แต่รำพึงรำพันกับตัวเอง

 

“เธออยู่บนนั้นกางปีกส่งเสียงไพเราะเราหลงรักเธอ ในปีหนึ่งเราได้ยลโฉมเธอแค่ฤดูกาลเดียว เราเฝ้าฝันมาตลอดอยากให้เธอบินลงมาสู่อ้อมกอดเรา แต่สุดท้ายเธอก็มาลาจากเพราะเรา เธอเหมาะที่จะอยู่บนนั้นอยู่กับสายลมมากกว่าอยู่กับเรา เพราะบนนั้นเป็นที่ของเธอ ส่วนเรามันแค่โคลนตมไม่มีค่าควรคู่อยู่กับใคร”

 

เจ้าดอกบัวเห็นเหตุกาณ์ที่เกิดขึ้นมาตลอด จึงเอ่ยกับเจ้าโคลนตมว่า

“ไม่จริงหรอกโคลนตมเราอยู่ได้มาทุกวันนี้ก็เพราะท่าน ท่านเป็นหลักยึดให้เราท่านให้อาหารแก่เรา เราชูช่ออวดความสวยของก้านดอกได้ก็เพราะท่านนะ”


“แต่ข้าเสียใจที่ทำให้คนที่ข้ารักมีอันเป็นไป” เจ้าโคลนตมกล่าว


เจ้าดอกบัวได้ยิงดังนั้น ก็หัวเราะ แล้วพูดว่า “ง้นเจ้าเขียดน้อย เจ้ากบอ้วน เจ้าไส้เดือนตัวยาว เจ้าผี้เสื้อ เจ้าแมลงปอ และสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ที่ตายในโคลนตมก็เป็นเพราะท่านฆ่าสินะ”


เจ้าโคลนตม “เอ่อ นั่นสินะ เจ้าพวกนั้นตายในอ้อมอกข้าวันละหลายสิบตัว แต่ทำไมข้าไม่รู้สึกเศร้าเสียใจอะไร”


เจ้าดอกบัว ก้มหน้ายิ้มให้เจ้าโคลนตม “นั่นเป็นเพราะท่านไม่รู้สึกว่าเจ้าพวกนั้นเป็นของท่าน เมื่อท่านไม่ได้รู้สึกว่าสิ่งใดในโลกนี้เป็นของท่าน เจ้าก็จะไม่รู้จักคำว่าเสียใจ ที่ท่านเสียใจเป็นเพราะท่านคิดว่าเจ้านกน้อยเป็นของท่าน ท่านรู้สึกหวงแหน รู้สึกผูกพัน เมื่อพลัดพลากจากกันท่านจึงโศกเศร้าเสียใจ”

เจ้าโคลนตม “ทำไมท่านเข้าใจในเรื่องพวกนี้ แล้วข้าจะทำยังไงไม่ให้เศร้าโศกเสียใจ”

 

เจ้าดอกบัว “ที่เราเข้าใจเรื่องนี้ เพราะเมื่อ 2500 ปีก่อน มีบรุษผู้ยิ่งใหญ่ท่านหนึ่งได้ถือกำเนิดในโลกใบนี้ มีนามว่าพระพุทธเจ้า บรรพบุรุษของเราได้เบ่งบานเพื่อสรรเสริญนอบน้อมในวันที่พระองค์ประสูตร กาลต่อมาพระองค์ได้นำการเจริญเติบโตของพวกเราในแต่ละช่วงไปเทียบกับระดับปัญญาของมนุษย์ที่จะเข้าใจหลักธรรมของพระองค์ พระองค์ได้บัญญัติระดับปัญญาของมนุษย์เทียบได้กับบัวสี่เหล่า พวกเราเกิดและผูกพันกับศาสนาพุทธมาตลอด ลูกหลานของเราในรุ่นต่อๆ มาจึงซึมซับหลักธรรมคำสั่งสอนของพระองค์”

เจ้าดอกบัวยิ้มให้เจ้าโคลนตม “ส่วนที่ท่านถามเราว่าจะทำยังไงไม่ให้เศร้าเสียใจ ท่านต้องเข้าใจในธรรมชาติก่อน ถ้าท่านสังเกตความเป็นไปในสายคลองท่านก็จะเห็นว่า สิ่งชีวิตในนี้มีเกิดและดับอยู่ตลอดเวลา ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ เป็นวงจร สายน้ำระเหยกลายเป็นไอ สายลมพัดขึ้นสู่ท้องฟ้า เป็นก้อนเมฆ และกลั่นตัวเป็นสายฝน ไหลลู่ลงสายน้ำ มันวนเวียนอยู่อย่างนี้ มันเป็นวงกลม ความจริงเจ้านกน้อยไม่ได้หายไปไหนหรอกเพียงแต่แปรรูปเป็นธาตุอื่นที่ไม่ใช่เจ้านกน้อยแค่นั้นเอง แต่ท่านติดอยู่ในรูปเดิม ติดอยู่ในความเป็นเจ้านกน้อย พอเจ้านกน้อยหายไปท่านก็โศกเศร้า แต่ความจริงแล้วธรรมชาติมันหมุนวียนเปลี่ยนไปตลอด สิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสรู้ก็มาจากหลักความจริงของธรรมชาตินี่แหละ”

เมื่อเจ้าดอกบัวพูดจบพายุก็โหมกระหน่ำ นั่นเป็นเพราะเจ้าสายลมเสียใจที่เจ้านกน้อยได้จากไป การพลัดพลากจากคนรักทำให้เจ้าสายลมอารมณ์แปรเปลี่ยนจากสายลมที่โชยเอื่อยเป็นพายุลมกระหน่ำ ฝนตกติต่อกันหลายวัน จนน้ำท่วม สัตว์สิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ล้มตาย เมื่อพายุสงบลง ผมเปิดบานหน้าต่างเห็นดอกบัวชูช่อในคลองน้ำ ลมพัดต้นหญ้าต้นอ้อสั่นไหว ได้ยินเสียงนกร้องแต่ก็มองไม่เห็นตัวมัน

คักลอกจาก...บล๊อคโอเคเนชั่นดอทเน็ต/phupha/2010/07/25/entry-1

 

(ลอกเค้ามาค่ะ)

คำสัญญาที่ถูกลืม

คำสัญญาว่าเธอรักตัวฉัน
ด้วยคำมั่นจะไม่ทำให้ขื่นขม
จะไม่เผลอแบ่งใจให้ใครชม
กลับตรอมตรมทุกคืนค่ำช้ำน้ำตา

ระยะทางห่างไกลใยเธอเปลี่ยน
เหมือนล้อเกวียนเปลี่ยนเส้นทางซ้ายไปขวา
ใยใจเจ้าโลเลทุกครั้งครา
หรือโหยหาคนหลอกเจ้าเศร้าอีกที

ฉันอยู่ตรงนี้มีเธอเป็นที่รัก
เฝ้าฟูมฟักบ่มใจให้สุขขี
คำสัญญาฉันคงมั่นทุกนาที
ไร้ราคีพลีร่างสร้างมลทิน

มาวันนี้คำสัญญาฟ้าลิขิต
ไร้คู่คิดร่วมสร้างทางแห่งฝัน
ลบด้วยเลือด คำสัญญาหายฉับพลัน
เหลือแต่ฉันนั่งเศร้าตรมบ่มแผลใจ

 

รักลวงพราง....ทำใจไม่ได้ค่ะ เมื่อเดือนที่ผ่านมาได้พบเจอเรื่องราวของหญิงคนหนึ่งซึ่งถูกผู้ชายที่พบกันบนโลกออนไลน์ หลอกลวงให้รัก ด้วยความเหงาที่ต้องไปเรียนและทำงานอยู่ต่างประเทศคนเดียว การได้พูดคุยกันทางแชททุกวันๆ กลายเป็นความผูกพันและรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ผู้ชายคนนั้นอ้างว่ามีปัญหาแล้วเธอก็โอนเงินให้ด้วยความรักและเป็นห่วง สูญเงินไปเกือบแสนค่ะ ต่อมาชายผู้นั้นก็เริ่มห่างเหินตีตัวจาก เธอโทร.หาเค้าแต่มีผู้หญิงรับสาย

เธอเข้ามาที่แชทแห่งหนึ่งและได้พบกับดิฉัน เธอระบายเรื่องราวและความในใจทั้งหมดอย่างพรั่งพรู เธอบอกว่าเธอทำใจไม่ได้ เธอลืมชายคนนั้นไม่ได้ทั้งๆ ที่ไม่เคยพบปะตัวตนกันจริงๆ นอกจากออนไลน์มาคุยกัน เธออยู่ต่างประเทศ ส่วนผู้ชายอยู่ที่เมืองไทย เธอบอกว่าแฟนเธออยู่ที่แชทห้องนี้ เธอจึงเข้ามาหาและอยากจะบอกกับเค้าว่า ไม่ว่าเค้าจะทำกับเธอยังไง เธอก็ยังคงรักเค้าอย่างไม่เสื่อมคลาย ขอร้องให้เค้ากลับมาเหมือนเดิม อย่าหมางเมินเธอ เธอไม่เคยปฏิบัติธรรมเลย เธอไม่รู้ว่าจะดับทุกข์ครั้งนี้ได้อย่างไร เธอคิดถึงเค้ามาก ขอร้องให้สมาชิกในแชทช่วยเธอด้วย เราทุกคนต่างปลอบประโลมเธอ และบอกให้เธอทำใจเพราะรักแท้ไม่มีอยู่จริงบนโลกออนไลน์ ให้ปล่อยวางเรื่องราวนั้นเสีย แล้วกลับใจใหม่ เธอมีการศึกษาที่ดี มีหน้าที่การงานที่ดี มีเงินมีทุกอย่างที่ต้องการ มีครอบครัวที่รักและรอคอยเธออยู่ที่เมืองไทย

บางครั้งดิฉันก็พูดแรงๆ กับเธอว่าให้ลืมเค้าได้แล้ว จะไปคิดถึงทำไมนักหนากับผู้ชายหลอกลวงคนหนึ่ง ดูไร้ค่าสิ้นดี แค่เค้าบอกรักก็เชื่อซะแล้ว ทุ่มเททั้งใจและเงิน ดีแล้วที่ผู้ชายเลวๆ ได้ออกไปจากชีวิตของเธอ เธอจะได้มีชีวิตใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิม เอาเงินที่ตนเองมีอยู่มาทำให้ตนเองมีค่าซิ เธอจะเข้ามาที่แชทนั้นทุกวันค่ะ และพร่ำรำพันถึงคนรักทุกวัน พร้อมๆ กับวางลิ้งก์เพลงรัก เหมือนคนเสียสติ แล้วก็ขอร้องให้ทุกคนช่วยเธอด้วย เธอทุกข์ใจเหลือเกิน เธออยากพ้นทุกข์นี้