~~~~~*** สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ากั๊ก***~~~~~

ฮัดเช๊ย! เอ๊ะใคยเอ่ยถึงขุน

 

สาธุ!! เป็งหวัดไปเลย บ้านช่องไม่รู้จักกวาดถู หยักไย่เกาะกระทู้หมดละ ท่านหญิงจันทราคงละเหี่ยใจกับท่านขุน ไม่แวะมามั่งเลย กิกิ

 

แวะมาสาดน้ำท่านขุน....โครม!!!!!! อิอิ

จริงด้วยค่า..คุณกะปิหวาน ข้าเจ้ารู้สึกละเหี่ยใจยิ่งนัก
ที่พยายามลุ้นภารกิจหลักท่านขุนไม่ขึ้น อิอิ
แบบว่า..ท่านขุนชอบทำทิ้งทำขว้าง..เอ๊ย เขียนทิ้งเขียนขว้างอ่ะ 555

 

สุขสันต์วันปีใหม่ไทย อะจะโอ๊ะ ซ่าาาาา เปียกเบย

 

คุณท้าวเล่นทีเผลออ่าาา ขุนเปียกโหมะเบย หนุ่มๆหายใหนหมด ประแป้งคุณท้าวหน่อย
เร้วววว ประคุณปิหวานด้วยนะ เห็นหลังไวๆโน่น อิอิ วิ่งๆๆๆ

 

ตรุษสงกรานต์กลับบ้าน ถิ่นฐานเค้า
กราบพ่อเฒ่า แม่แก่ ชะแง้หา
ญาติสนิท มิตรสหาย ได้พบหน้า
ร่วมเฮฮา รื่นเริง บันเทิงใจ เย้วๆ

 

อะแฮ่มมมม..... อืมมมนะ กระแอมทีเดียว
กระทู้ขึ้นมาอยู่บนสุด ของหน้าแรกเบย
เป็นไปได้ไงเนี่ย กรั๊ก กรั๊กๆๆๆๆ~~~

 

คำ่คืนหนึ่ง ขณะเดินจงกมกลับไปกลับมา คลุกวงใน กลับใจตนอยู่นั้น
ก็พลันใีเสียงร้อง อื้อออออ ที่หลังพุ่มไม้ ปลายทางจงกมอีกด้านนึง ตกใจพอสมควร มองฝ่าความมืดสลัวไปจึง กั๊ก..~~~

 

จากอากัปกิริยาและสำเนียง เสียงหัวเราะ หึๆ แล้วเดินลับความมืดไปนั้น ไม่ใช่ใครที่ใหน เพื่อนพระ องค์ดื้อ รูปนั้นนั่นเอง โอหนอ เป็นไปได้ ร้อยพ่อพันแม่ นานาจิตตัง มีอยู่ทุกสังคม .....และนี่ก็คือความตกใจ แต่ไม่กลัว มีแต่โมโห แล้วรียระงับ

 

อีกคำ่คืนหนึ่ง (หลายคำ่คืนเหลือเกิน) หลังจากเดินจงกมพอประมาณ จึงล้างเท้า ขึ้นกุฏิ นั่งสมาธิ ใช้สติเพ่งลมหายใจบวกคำบริกรรม เพื่อตลอมจิต ดำเนินลุ่มลึกไปโดยลำดับ จวบจนจะเข้าสู่โหมดภายใน และความรับรู้ภายนอกกำลังจะดับนั้นก็พลัน....อิอิ กั๊ก...

 

เกิดเสียงดังซ่าาา อย่างนสนันหวั่นใหว จนจิตใจที่กำลังดิ่งลงนั้น ดีดกลับอย่างเร็วเช่นกัน
ตัวสะดุ้งโหยงทั้งยังนั่งในท่าขัดสมาธิ ตามมาด้วยกายที่สั่นเทาไม่หยุด มันเป็นความตกใจ กลัวสุดขีดตั้งแต่เกิดมา ใจหนึ่งว่าต้องรีบลงกุฏิไปขออาศัยนอนกับเพื่อนองค์อื่น แต่อีกใจก็ปลอบตัวเองว่า อย่างมากก็แค่ตาย นึกทบทวนเสียงนั้นคืออะไร คล้ายกับว่า
ต้นไม้แห้งขนาดใหญ่ พร้อมกิ่งและใบ โดนลากผ่านไปด้วยความแรงและเร็ว พักแป๊บ

 

นั่งปลอบใจตน แล้วก็นอนปลอบ จนหลับไปในที่สุด
ตื่นเช้าก็เร่งรีบทำกิจวัตร ไม่มีเวลาทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืนเบย~^~

 

ภายหลังเมื่อลาสึกไปแล้ว ได้พบเจอกับหลวงตารูปนึง ที่เคยพำนักประจำอยู่กุฏิบนโขดหิน หลังเดียวกับทีผมพักอยู่นี้
ท่านเล่าสิ่งที่ท่านได้เจอ ดังนี้....อิอิ กั๊ก

 

ท่านได้ยินเสียงเดียวกันนี้ ในสภาวะจิตที่กำลังจะรวมลงเหมือนกัน สีหน้าแววตาตอนเล่า ดูแล้วท่านก็ตื่นเต้นไม่เบา ส่วนจะกลัวหรือไม่ มากน้อยยังไง ผมก็ไม่กล้าซัก ผมเลยวิเคราะเชิงเดาว่าเป็นการเลื้อยผ่านไปของพญานาค เพื่อประสงค์ใดไม่ทราบ หรือว่าที่นี่จะเป็นทางผ่านของภพภูมิ เพราะหลวงตาท่านยังได้เจออีกเหตุการณ์ ..พักก่อง

 

นั่นคือ เมื่อท่านนั่งสมาธิในกุฏิหลังนี้ ขณะที่จิตเข้าสู่สมาธิในระดับที่เห็นภาพนิมิตได้ ได้ยินเสียงกู่ร้องว่า "ท้าวสักโกมาแล้ว" พร้อมกับมีรถเทียมม้าของเทวดา แล่นเฉียงลงมาจากเบื้องบน เป็นเทวดาหัวหน้า พร้อมด้วยลูกน้องอีกจำนวนหนึ่ง ขบวนอลังการณ์สง่างามมาก แต่หลวงตาท่านไม่รู้เทวดาเหล่าใหน จะไปที่ใด

 

มีธงประจำตำแหน่งปลิวใสว ตัวเทวดาผู้เป็นหัวหน้าสง่างามและรัสมีเจิดจ้ามาก ประมาณนี้ ...ผมจึงอธิบายเท่าที่รู้มา แก่หลวงตาว่า สักโกหรือสักกะ คือชื่อหนึ่งของพระอินทร์ ผู้เป็นพระราชาของเทวดาชั้นน ดาาวดึงส์ ดหลวงตาจึงถึงบางอ้ อ แตก็ยังสงสัยอยูวาทำไมตัวท่านไม่เขียว และท่านจะไปใหน

 

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นทั้งโน่นและทั้งโน้นนนน...อุปัฌชาย์ครูอาจารย๋ท่านไม่สนับสนุน การตามรู้ตามเห็นสิ่งเหล่านี้. ท่านว่าไม่่ประเสริฐเลิศเลอ ยังอยู่ในวังวนแห่งสังส.ารวัฏ. แต่การรตามรู้ตามเห็นจิตตนนั้นประเสริฐนักแล

 

แต่ว่า การที่จะรู้จิตเห็นจิตก็ไม่ใช่จะรู้เห็นได้ง่ายๆ ต้องฝึกสติขึ้นมา เพราะไม่ว่าในที่ใหนๆ
ในกาลใดๆ สติสำคัญที่สุด

 

ห่างหายไปเสียนาน ไม่พานพบ
ไม่ประสบ เจอแควนแควน แสนคิดถุง
กลับมาแว้ว มาเติมรัก ซักครั้งนุง
ช่วยพยุง ลั้ลลา อย่าลืมกัน ~~(^_~) กิ้วๆ

 

บรรยากาศตอนเช้าๆ ทำให้หวนระลึกถึงตอนออกบิณฑบาตตอนเป็นพระ
และมีอยู่ครั้งนึง ที่สติตามกำกับช้าไปหน่อย ทำให้เกิดปฏิกิริยาน้องชาย
ลุกตั้ง คือเรื่องมันเป็นยังงี้ แถ่นแทน แถ่นแถ๊นนนนน ..เรียบเรียงความจำแพ๊พ