เอาเฉพาะผู้ที่มีความรู้จริงๆ เดาเอาไม่ต้องเข้ามา

นิพพานไม่ใช่ทั้งสมมุติบัญญัติ และปรมัตถ์บัญญัติ หรอกครับ .. ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น
เราทำนิพพานให้แจ้งไม่ได้ครับ ที่เราฝึกกันทั้งหมดนี้ ไม่เกี่ยวกับนิพพานเลย
.
.
.
แต่เกี่ยวกับทุกข์

คือให้
1. จิตเห็นความทุกข์
2. จิตเบื่อสังขาร และให้
3.จิตมีอุเบกขาต่อกองสังขารทั้งปวง
นั้นเป็นเหตุ คล้ายๆเราปลูกต้นมะม่วง รดน้ำ ใส่ปุ๋ย ทำเหตุต่างๆตั้งมากมาย เพื่อให้มะม่วงออกผล

ส่วนผล อาสวักขยญาณ นั้น เกิดเอง เมื่อทำเหตุถูกต้องอย่างเพียงพอ เหมือนผลมะม่วงที่สุกเอง

(ลองตอบแบบ จิตสู่จิต ถึงลุงหมานนะคับ)

 

เรื่องนิพพาน ผู้รู้จริงมีได้แต่พระอรหันต์และพระพุทธเจ้าเท่านั้น

 

แล้วตั้งแต่พระโสดาบันรู้ไม่ได้หรือ

 

แม้นแต่อหัตมรรคก็ไม่รู้จริง

 

กลับไปที่เดิมที่รู้มาลองไปถามคนบอกใหม่อาจฟังมาผิด

 

ไม่ผิดหรอก อริยบุคคลตั้งแต่อรหันตมรรคลงมาท่านยังไม่ถึงนิพพาน ย่อมจะไม่รู้จริงเรื่องนิพพาน

 

ถามจริง! อริยะมรรคทั้ง ๔ มีอะไรเป็นอารมณ์

 

กะแล้วต้องเปลี่ยนเรื่อง

 

ถามหน่อยเปลี่ยนเรื่องอะไร
มรรคทั้ง ๔ มีอะไรเป็นอารมณ์ ตอบไม่ได้ก็แสดงว่า ไม่รู้เรื่องนิพพาน

 

ใช่แล้วครับ เพราะผมไม่ใช่พระอรหันต์

 

เมื่อรู้ว่าไม่ใช่พระอรหันต์ ทำไมบอกว่านิพพานมีแค่พระอรหันต์เท่านั้นที่รู้
หัวข้อกระทู้ก็บอกชัดเจนว่า....

 

ไม่ได้อวดรู้นะครับ ระหว่างคำว่า "รู้" กับว่า "รู้จริง" นั้นแตกต่างกันมาก
"รู้" หมายการรู้อย่างทั่วไป
"รู้จริง" คือรู้แจ้งเห็นจริงประจักษ์ด้วยตนเอง
ตามกระทู้คือ "รู้จริง"
ก็แค่นี้ละครับ
กระทู้เดิม - เอาเฉพาะผู้ที่มีความรู้จริงๆ เดาเอาไม่ต้องเข้ามา

 

ผมขอตอบแบบผู้ไม่รู้ครับ
บัญญัติ คือสิ่งที่มนุษย์สมมุติขึ้นหรือบัญญัติชื่อขึ้นเพื่อให้เข้าใจ ความหมายซึ่งกันและกัน
นิพพานก็คือสิ่งที่สมมุติเป็นชื่อให้คนเข้าใจกัน ถ้าพูดถึงในรูปธรรมไม่แตกต่างกัน

แล้วทำไมต้องมีบัญญัติชื่อ นิพพาน ขึ้นมา เพื่อให้คนที่เดินทางเข้าใจว่าได้เดินถึงจุดไหน มีเป้าหมายปลายทางคือสิ่งใด ถ้าไม่มีเป้าหมายเป็นนิพพานหรือจุดยึดให้เดิน จิตใจคนก็จะอ่อนแอ ก็เหมือนพุทโธ ดูแก้ว เพ่งพระ เพื่อให้จิตมีที่ยึดก่อน สุดท้ายก็ทิ้งหมด
จึงมีการสมมุติขึ้น
ส่วนปลายทางนิพพานที่ได้ก็ไม่เหมือนกัน ถ้าเป้าหมายคุณคือไปยืนที่ภูเขา จุดที่ยืนก็ต่างกัน แม้จะอยู่ภูเขาเดียวกัน อะไรที่ทำให้แตกต่างก็อยู่กับสิ่งที่สะสมมาซึ่งแต่ละคนก็มีไม่เท่ากัน พระอรหันต์แต่ละรูปก็รู้แจ้งในแต่ละเรื่องที่ไม่เท่ากัน แต่สิ่งมีเหมือนกันคือทิ้งสมมุติ หัวข้อต่างๆที่เขียนให้เรียนรู้ปกิบัติก็เป็นสิ่งสมมุติ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธการมีอยู่

ส่วนโสดาบันนิพพานไหม ถ้านิพพานแบบรู้แจ้งแทงตลอดเวลาคงไม่ใช่ เน้นตรงตลอดทุกขณะจิต

เขียนแบบงงๆว่า คำถามนี้เปิดช่องเพื่อจะขยายอะไรให้อ่าน

 

ผมขอตอบแบบผู้ไม่รู้ครับ
บัญญัติ คือสิ่งที่มนุษย์สมมุติขึ้นหรือบัญญัติชื่อขึ้นเพื่อให้เข้าใจ ความหมายซึ่งกันและกัน
นิพพานก็คือสิ่งที่สมมุติเป็นชื่อให้คนเข้าใจกัน ถ้าพูดถึงในรูปธรรมไม่แตกต่างกัน

แล้วทำไมต้องมีบัญญัติชื่อ นิพพาน ขึ้นมา เพื่อให้คนที่เดินทางเข้าใจว่าได้เดินถึงจุดไหน มีเป้าหมายปลายทางคือสิ่งใด ถ้าไม่มีเป้าหมายเป็นนิพพานหรือจุดยึดให้เดิน จิตใจคนก็จะอ่อนแอ ก็เหมือนพุทโธ ดูแก้ว เพ่งพระ เพื่อให้จิตมีที่ยึดก่อน สุดท้ายก็ทิ้งหมด
จึงมีการสมมุติขึ้น
ส่วนปลายทางนิพพานที่ได้ก็ไม่เหมือนกัน ถ้าเป้าหมายคุณคือไปยืนที่ภูเขา จุดที่ยืนก็ต่างกัน แม้จะอยู่ภูเขาเดียวกัน อะไรที่ทำให้แตกต่างก็อยู่กับสิ่งที่สะสมมาซึ่งแต่ละคนก็มีไม่เท่ากัน พระอรหันต์แต่ละรูปก็รู้แจ้งในแต่ละเรื่องที่ไม่เท่ากัน แต่สิ่งมีเหมือนกันคือทิ้งสมมุติ หัวข้อต่างๆที่เขียนให้เรียนรู้ปกิบัติก็เป็นสิ่งสมมุติ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธการมีอยู่

ส่วนโสดาบันนิพพานไหม ถ้านิพพานแบบรู้แจ้งแทงตลอดเวลาคงไม่ใช่ เน้นตรงตลอดทุกขณะจิต

เขียนแบบงงๆว่า คำถามนี้เปิดช่องเพื่อจะขยายอะไรให้อ่าน

ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านแบบงงๆ

 

นิพพาน ตามบัญญัติ แปลว่าเย็น สิ่งที่ร้อนแล้วเย็นลง
เรียกว่า นิพพาน
อารมณ์นิพพาน ก็เย็นคล้ายๆ ละอองน้ำฟุ้ง
กระจายออกมาจากจิตที่บริสุทธิ์ ละอองน้ำ
ละอองธรรม ที่เปล่งออกมาถึงจะเย็นแบบ
ละอองน้ำสัมผัสแบบละอองน้ำจริงๆ
แต่กระทบกับผิวกายของผู้ทรงนิพพานเป็นอารมณ์กลับไม่เปียกด้วยละอองน้ำที่บังเกิดเป็นน้ำพุภายในตัว

 

โลกสมมุติต้องมีแพ้มีชนะ ต้องดิ้นรนตลิอดเวลา
โลกนิพพานไม่มีแพ้ไม่มีชนะ ไม่มีการดิ้นรน

 

นิพพานคือคำเรียก สภาวะหนึ่ง เป็นสภาวะที่หมดกิเลส หมดการเกิด เป็นสภาวะที่ไม่ได้ใช้กัวผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่

บัญญัติ เป็นคำที่ใช้ยกตัวอย่างในสภาวะ วัตถุ คน สัตว์ ฯลฯ เพื่อให้เข้าใจไปในทิศทางเดียวกัน