กรรมของลุงผี กับเรื่องท่านแม่ของผม

เรื่องแรก....

เรื่องนี้ไม่เชิงเกี่ยวกับตัวเองเท่าไรนะครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับการเห็นผีตัวแรกๆในชีวิต ตั้งกะสมัยยังเป็นวันรุ่นอยู่

เริ่มเลยนะครับ...
มีอยู่คืนนึง เข้าสมาธิในท่านอน จนร่างกายหลับไป แต่ใจยังตื่นอยู่นะครับ
คือร่างเนื้อนี่ หลับน้ำลายไหลไปแล้ว แต่กายในมันตื่นอยู่ มันจะมีอาการมองเห็นได้รอบๆตัว ทั้งๆที่ตาเนื้อยังปิดอยู่
ความสว่าง ความชัดเจน นี่ประมาณว่าเห็นภาพในตอนกลางคืน ตอนที่พระจันทร์ขึ้นเต็มดวงอยู่
จะเห็นตอนคืนเดือนมืด หรือจะเห็นตอนเที่ยงวัน การมองเห็นของผม ก็เห็นได้แค่นี้แหละ ...(T^T)...

กลับมาเข้าเรื่องต่อ...คืนนั้นนะครับ อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีคนมองอยู่
ก็มองออกไปตามทิศทางที่รู้สึกว่ามีคนจ้องอยู่ จากชั้นสองของบ้านในท่านอนนะครับ มองเห็นทะลุกำแพงลงไปที่สวนหย่อมข้างบ้าน
เห็นเงาตะคุ่มๆ ยืนอยู่ใต้ต้นมะม่วง ก้มหน้ามองดิน ไม่หือไม่อืออะไร...
เราก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็นอนต่อ คือใจที่ตื่นมันก็จะตื่นอยู่อย่างนั้น จนสติขาดมันก็จะหลับตามกายเนื้อไป อันนี้เป็นเรื่องปรกตินะครับ...

ทีนี้...รู้สึกว่า ไอ้เงาตะคุ่มนั่น...ยังมองมาไม่หยุด....
เราก็มองกลับไปอีกที คราวนี้รู้สึกว่าเงานั่นมองสวนกลับมา....สัมผัสได้นะครับว่า....เริ่ม'รมณ์บ่จอยแล้ว..
แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้ว่าเป็นใคร ไม่รู้ว่าต้องการอะไรด้วย ก็นอนต่อ

ซักพัก...รู้สึกว่ามีอะไรเคลื่อนไหวอยู่ ก็มองกลับไปที่ใต้ต้นมะม่วง เงาตะคุ่มนั่นเดินออกมาจากใต้ต้นมะม่วงแล้วเงยหน้ามองมาทางผม
เหมือนเป็นลุงท่าทางผอมเกร็งคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่คนนะครับ ยังสัมผัสได้ว่าอารมณ์ลุงแกไม่ปรกติ ออกแนวเหมือนของจะขึ้น
ก็เหมือนเดิมนะครับ ก็นอนต่อ...ก็นึกดูนะครับ เด็กมัธยม เช้าเรียน เย็นเล่นเกม เบื่อเกมก็นั่งสมาธิ
อยู่ๆมีคนมาจ้องหน้า ไม่พูดไม่จา ท่าทางเหมือนอารมณ์เสีย แล้วจะไปรู้มั๊ยครับ ว่าจะให้ทำอะไร หรือจะต้องทำอะไร

 

ทีนี้นะครับ...หันไปอีกที เห็นลุงแก เดินเข้ามาชิดกำแพงบ้าน ตะกายกำแพง ปีนขึ้นมา
เราก็มองอยู่....เฮ้ย!!ไรฟะ...แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนะครับ แค่แปลกใจนิดๆว่า จะตะกายขึ้นมาทำไม แลัวขึ้นมาแล้วจะได้อะไร แค่นั้น
ไม่ถึง 5 วินาทีได้มั๊ง หัวลุงแกโผล่มาที่หน้าต่างห้องนอน ชั้นสอง
ตอนมองไกลๆก็ดูดีอยู่นะครับ อีตอนมาเกาะหน้าต่างเนี่ย ความยาวจากหน้าผากถึงคาง ตอนลุงแกอ้าปากเนี่ย เกือบเมตร

แกเอามือเกาะขอบหน้าต่างไว้ แล้วก็ขยับปากเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง...แต่ผมไม่ได้ยิน
ตอนนั้นรู้สึกว่า จะหัวเราะกับตัวเองอยู่นิดๆด้วย
คือถ้าอยู่ในสภาพของกายทิพย์เนี่ย ผีทั่วๆไปแบบนี้นี่ เห็นแล้วจะเฉยๆ ไม่รู้ความกลัวมันไปไหนหมด
ไม่เหมือนตอนดูหนังผีนะครับ ขนหัวลุก กลัวจนเกร็งไปทั้งตัว.......ผีจริงไม่กลัว กลัวผีในหนัง...( -_-")

อยู่ๆลุงแกก็พุ่งพรวด ขึ้นมาบนเตียง มาคร่อมตัวเราไว้ มองขึ้นไปนี่เห็นปากแกอ้าเหมือนจะกินหัวเราได้ในคำเดียวเลย
แต่ไม่ได้กินนะครับ ดูเหมือนแกจะตะโกนอะไรซักอย่าง ท่าทางเหมือนโกรธอยู่ ซักพักแกก็หายไป
เราก็งงไปซักพัก เกิดไรขึ้นฟะเนี่ย...??? พอซักพักสติขาดตอน โมหะเข้าครอบ ก็หลับตามกายเนื้อไป
ก็จบไปแบบงงๆนะครับ คือทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่า ตาลุงนั่นอ่ะใคร...???

 

ทีนี้...หลายปีผ่านไป
เริ่มเห็นเรื่องที่ไม่ควรเห็นมากขึ้น และก็เริ่มสังเกตุและเรียนรู้จากเพื่อนๆที่ฝึกสมาธิด้วยกันมาเรื่องนึงว่า
ตาทิพย์กับ หูทิพย์เนี่ย มันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย
เพื่อนเกือบทุกคน เห็นโน่น นี่ นั่น ไปเรื่อย แต่ไม่ได้ยิน รวมผมด้วยนะครับ เห็นแต่ไม่ได้ยิน
มีแค่บางคนเท่านั้น ที่เห็นด้วยได้ยินด้วย

หลังจากไปอ่านคัมภีร์วิสุทธิมรรค อีกรอบก็เห็นว่า การฝึกทิพยโสต ท่านแยกไว้เป็นอีกหัวข้อต่างหาก
แต่ก็ไม่ได้คิดจะฝึกนะครับ ขี้เกียจ....

ต่อมา วันนึงสมัยยังหนุ่มๆอยู่ เราก็นึกขึ้นมาได้ว่า สมัยเรายังวัยรุ่น มีผีโก๋แก่ตัวนึงบุกมาถึงเตียง เกือบจะโดนงับหัวหลุดไปแล้วด้วย
เดชะบุญที่เข้าสมาธิอยู่แหงม...ผีเลยทำอะไรไม่ได้.....(อันนี้ เป็นจินตนาการในวัยหนุ่มนะครับ ไม่ใช่ข้อเท็จจริง...)
มันมาทำอะไรฟะ ???.......เพิ่งจะอยากรู้ ในอีกหลายปีถัดมานะครับ

ก็ตามสูตรนะครับ นึกถึงเรื่องที่อยากจะรู้ก่อน แล้วก็เข้าสมาธิไปเงียบๆ
ภาพที่เห็นในสมาธินี่ ทำเอาติดสตัน(อึ้ง)ไปหลายวิเลยนะครับ
ลุงแกร้องไห้อยู่ครับ คือแกอ้าปากตะโกนอะไรซักอย่างใส่เรา
ไอ้เราก็มองแต่ปากแก ก็ช่วยไม่ได้นะครับตั้งกะเกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นผีตัวเป็นๆ แถมปากผียังกว้างเป็นกะละมังอย่างนั้นอีก แล้วจะให้มองอะไรอ่ะ
แล้วไอ้เราสมัยนั้นก็ แผ่เมตตาก็ไม่เป็น อุทิศส่วนกุศลก็ไม่เป็น แล้วก็ไม่เคยมีใครสอนด้วยว่า เจอผีแล้วจะให้ทำยังไง แล้วลุงจะเอาอะไรกับผมอ่ะ....

 

กลับมาเข้าเรื่องต่อ...
ภาพในสมาธิที่เห็นนะครับ มันบอกว่า แกเห็นผมเข้าสมาธิอยู่ แกก็มาขอส่วนบุญ แต่ทำยังไงผมก็มองมาแล้วก็นิ่งอยู่เฉยๆ
แกก็เลยปีนขึ้นมาใกล้ๆ ผมเข้าใจว่าตอนนั้น ลุงผีแกคงรู้แล้วล่ะว่า ผมมองเห็นแต่ไม่ได้ยิน (แต่ผมไม่รู้นะครับ...) แกก็เลยลองมาตะโกนใกล้ๆ
ทำถึงขนาดนั้นผมก็ยังเฉยอีก ทีนี้ร้องไห้ หมดหวังกลับไปเลย....

คือกว่าจะมาเจอหนังสือของหลวงพ่อฤาษีลิงดำเนี่ย พ้นวัยรุ่นมาหลายปีดีดักแล้วนะครับ
หลวงพ่อท่านสอนไว้ชัดเลยว่า ถ้าผีมาขอส่วนบุญต้องทำยังไง
แต่อีตอนที่เจอตาลุงผีนั่น รู้แต่วิธีฝึกสมาธินะครับ เรื่องอุทิศส่วนกุศลนี่ ไม่รู้....

ในส่วนแรกนี้ฝากไว้ 2 เรื่องนะครับ
เรื่องแรก ถ้าเจอผีมาทำตาละห้อยใส่ละก็ อุทิศส่วนกุศลนำไปก่อนเลยนะครับ
หลวงพ่อฤาษีท่านบอกว่า ผีบางตัวมาไม่ได้นานนะครับ อยู่ได้แป๊บเดียวก็ต้องไปแล้ว

เรื่องที่สอง อันนี้มาจากคนใกล้ตัว
แผ่เมตตาอย่างเดียว ไม่เคยและไม่อุทิศส่วนกุศล และไม่มีวันที่จะทำเด็ดขาด....
อันนี้งงนะครับ ไม่มีคำอธิบายจากเพื่อนผม แต่เพื่อนผมยืนยันจะทำแบบนี้ และจะไม่เปลี่ยนแปลงใดๆด้วย...

ลองนึกดูนะครับ
มีคนมาหาเราที่หน้าบ้านเพราะรู้ว่าเรามีข้าวมีน้ำที่พอจะแบ่งปันกันได้
คนที่มา มาด้วยความหิวที่แสบท้องเหมือนไส้จะขาด กระหายน้ำรู้สึกเหมือนคอแห้งเป็นผง
ตัวเราเองก็รู้ว่ามีคนมาหน้าบ้าน แล้วเราก็เปิดประตูออกไปหาเขา ยิ้มให้ แล้วก็บอกกับเขาด้วยท่าทีที่เป็นมิตรว่า
ขอให้โชคดีมีสุขนะทุกคน ขอให้อยู่รอดปลอดภัยมีความสำเร็จนะ...แล้วก็ปิดประตูเข้าบ้านไป

ข้าวซักเม็ด น้ำซักหยดก็ไม่แบ่งให้เขาซักหน่อย...อุตสาห์มารอ...
เป็นผมโดนแบบนี้นี่ จะนั่งร้องไห้ดังๆประชดอยู่หน้าบ้านเลยนะครับ...
แผ่เมตตาอ่ะดี แต่ผีที่ต้องการบุญกุศล ถ้าเราแผ่เมตตาไปให้ ถึงเขาจะรู้สึกถึงกระแสแห่งความเป็นมิตรที่เราส่งไปให้ แต่เขาก็ไม่มีกินเหมือนเดิมนะครับ

 

เรื่องที่สอง ต่อเนื่องจากเรื่องแรก (ต่อกันนิดเดียวนะครับ..)

จากเรื่องแรก มีอยู่เรื่องนึงที่ยังไม่เข้าใจนะครับ คือผีส่วนใหญ่เวลามาบ้านจะติดอยู่แค่รั้ว เข้าเขตุบ้านไม่ได้
แม้แต่แม่ผมเอง หลังจากโดนยิงตายไปแล้ว ก็เข้าเขตุรั้วบ้านไม่ได้ ท่านที่รักษาเขตุบ้านอยู่ไม่ให้เข้า !!!???!!
แต่ตาลุงนั่นเข้ามาเฉย มาได้คนเดียวด้วย แปลกดี...!!??!!

คือตอนนั้น ท่านแม่ถูกยิงตายด้วยเรื่องเกี่ยวกับที่ดินของท่านพ่อ
หลังจากท่านแม่ตาย คนยิงก็มาป้วนเปี้ยนหาจังหวะจะยิงท่านพ่อทิ้งไปอีกคน ตำรวจก็มาเตือนว่าคนสั่งยิง ใหญ่มา..ก..ก ช่วยอะไรไม่ได้ หลบได้ก็ให้หลบไปซะก่อน
ตอนนั้นก็บ้านแตกกันไปเลยทีเดียว ผมเองก็ย้ายมาอยู่หอพักในกรุงเทพ มารู้ทีหลังอีกหลายปีไปแล้วเหมือนกันว่า แม่ตายก่อนอายุขัยหมด
ต้องเดินร้องไห้กลับไปกลับมา ระหว่างหลุมศพที่วัดกับที่บ้าน นานหลายเดือนอยู่ กว่าจะมีพระมาช่วย
สภาพท่านแม่ตอนนั้น เหมือนจะเป็นคนก็ไม่ใช่ เป็นผีก็ไม่เชิง ยังหนาวได้ ยังหิวได้ แถมยังเป็นผีที่มีคนเห็นประจำด้วย

ท่านยายเล่าว่า ได้ยินชาวบ้านคุยกันในตลาดว่า มีผู้หญิงคนนึง เดินร้องไห้ไปมาเป็นประจำ ระหว่างวัดที่เอาศพท่านแม่ไปเก็บไว้ กับที่หน้าบ้าน
ท่านยายก็เลยไปซักไซ้ไล่ความกับชาวบ้านได้ว่า คนที่เดินร้องไห้ไปมาเป็นประจำ มีรูปร่างแบบนี้ แต่งตัวแบบนี้ ทำผมแบบนี้ จนมั่นใจว่า เป็นท่านแม่แน่นอน
ก็เลยไปหาพระที่เคารพท่านนึง เล่าเรื่องให้ท่านฟัง ท่านก็มาช่วย จากนั้นท่านแม่ก็หายไปไม่มีใครเจออีกเลย

ตอนนี้สบายไปแล้วนะครับ เจอกันครั้งรองสุดท้าย ท่านแม่มากับท่านย่า ชุดนี่ยังกะนางเอกลิเก มาเต็มยศเลย ทั้งสไบเฉียงทั้งชฏา
ขนาดเห็นไม่ชัดนะครับ ยังรู้สึกได้เลยว่า ระยิบระยับ แสบตากันทีเดียว
ท่านมาบอกผมว่ากรรมปรามาสพระรัตนตรัยคลายตัวไปแล้วกำลังจะได้กลับมาเก็บเลเวลต่อที่เมืองไทย (ผลจากเรื่องโง่ๆที่ทำไว้สมัยก่อน)
(ไม่ได้ยินนะครับ แต่รู้สึกเหมือนอะไรมันวิ่งเข้าหัวมาแว๊บนึง ตอนที่ท่านแม่เอามือมาลูบหัว ทำให้รู้ว่าท่านต้องการบอกอะไร)

 

อาทิตย์ถัดมา ภรรยามานั่งร้องห่มร้องไห้ ให้พาลูกกลับมาเยี่ยมเมืองไทย ทั้งๆที่ปรกติภรรยาจะกลับ ส่วนผมไม่เคยกลับ อยู่ทำงานเก็บเงินที่โน่นตลอด
ถามเหตุผลก็ไม่ยอมบอกทำไมอยู่ดีๆปีนี้จะให้เรากลับ

คือไม่ได้อยากจะกลับนะครับ เพราะไปคุยกับเพื่อนที่ทำงานไว้ว่า ภรรยากับลูกจะกลับไปเยี่ยมเมืองไทย 2-3 อาทิตย์
ไอ้เพื่อนก็ดีใจหาย เอาปฏิทินมากาง แล้ววางแผนเที่ยวกัน ยันวันเมียกลับ ตั้งกะเย็นวันนั้นเลย....เสียดายแผนล่ม ต้องกลับเมืองไทยซะก่อน 55

ครั้งสุดท้าย ผมไปถือศีลแปดที่วัดอัมพวัน วันสุดท้ายนี่เห็นท่านแม่นุ่งขาวห่มขาวเดินสวนมาตอนเดินจงกรม ทั้งตาเนื้อนี่เลยนะครับ

ในเรื่องที่สองนี้ ที่อยากจะบอกก็คือว่า
คนที่พูดว่า ตายคือไปสบายแล้ว นี่โกหกคำโตเลยนะครับ
มันจริงสำหรับบางคนเท่านั้น น่าจะเป็นส่วนน้อยด้วย

เพราะฉนั้นเรื่องที่ควรทำ สำหรับคนตายก็คือ ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ตามที่โอกาสจะเอื้ออำนวยนะครับ
ไม่ใช่ว่า ตายก็ตายไป แล้วก็ปล่อยคนตายทิ้งๆขว้างๆไป
เจอแบบที่แม่ผมโดนเนี่ย ชีวิตเศร้าเลยนะครับ หิวก็ไม่มีกิน หนาวก็ไม่มีที่จะซุกนอน
อยู่อย่างงั้นตั้งหลายเดือน ดีที่มีพระท่านมาช่วยซะก่อน ถ้าต้องอยู่จนหมดอายุขัยเนี่ย ถ้าจะหลายสิบปีแน่

ไอ้ตัวผมเอง สมัยนั้นก็นั่งสมาธิ เอานิ่งอย่างเดียว อย่างอื่นไม่เอา ไม่รู้อะไรเลย นอกจากทำใจนื่งๆ
พอมีปัญหาขึ้นมา ก็มืดแปดด้าน ทำอะไรไม่ถูก
เพราะฉนั้น การมีกัลยณมิตร การเข้าหาผู้รู้ ในทางธรรมนี่ ค่อนข้างสำคัญนะครับ สำหรับผู้ปฏิบัติธรรม
เรื่องที่ไม่เคยรู้นี่ ได้รู้อีกกันอีกเยอะเลย

ส่วนโอกาสที่จะเอื้ออำนวยในการทำบุญนั้น ก็ควรจะดิ้นรนหาโอกาสเอาเอง อย่ารอให้โอกาสเดินมาหา หาเองบ่อยๆหน่อยก็ดีนะครับ
คนเรากว่าจะรู้ว่าบุญเป็นที่พึ่งได้ กรรมดี กรรมชั่วให้ผลจริง ร้อยทั้งร้อยไปถึงบางอ้อกันตอนตายไปแล้วทั้งนั้น ถึงตอนนั้นก็สายไปแล้ว

 

ดังนั้นนะครับ ทาน ศีล สมาธิ พระพุทธเจ้าท่านตรัสสอนไว้ดีแล้ว
ทั้งวิธีที่จะทำ ทั้งอานิสงค์ที่พึงได้ ยังมีโอกาสอยู่ก็ดิ้นรนทำกันให้ครบๆซะ
ตายไปถ้าลูกหลานมันไม่ทำบุญส่งไปให้ จะได้ไม่ต้องไปนั่งเสียอารมณ์กันทีหลัง

รวมถึงเมื่อเราทำแล้วก็อย่าลืมอุทิศส่วนกุศลไปให้คนที่ล่วงลับไปแล้วด้วย
คนตายบางคน หรือหลายๆคน กำลังรอบุญจากเราอยู่อย่างหมดแรงและสิ้นหว้งนะครับ เผื่อแผ่ให้เขาหน่อย

 

มีแถมอีกเรื่องครับ ไม่น่าเกี่ยวกับ เรื่องผีเท่าไร แต่เกี่ยวกับข้อความในเนื้อเรื่องนิดนึง
คือเรื่องกรรมปรามาสพระรัตนตรัยนะครับ

ของผมยังโชคดีอยู่หน่อยนึง คือเก็บเวลมาพอตัวแล้ว กรรมนี้เลยให้ผลก่อน แล้วให้ทีเดียวจบ ไม่ตามไปชาติหน้าแล้ว

ถ้าใครเก็บเวลมาน้อยนะครับ ตอนยังมีชีวิตอยู่จะไม่เจอแบบที่ผมเจอ
แต่ตอนตายอาจได้ลงนรกเล่นๆแก้เซ็งกันไปซักพักนึง แถมเมื่อพ้นจากภูมิเปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉานมาแล้ว เมื่อเป็นคน ก็ไม่มีโอกาสเจอพระศาสนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแม้ซักองค์นะครับ จนกว่ากรรม จะหยุดส่งผล

กรรมตัวนี้นะครับ จะส่งผลให้ ไม่มีโอกาสเจอศาสนาพุทธ
ต่อให้เกิดเป็นคนในเวลาที่ศาสนาพุทธตั้งอยู่ในโลกแล้ว ก็ต้องไปอยู่นอกเขตุของพระศาสนา

ลองนึกดูนะครับ ถ้าเป็นช่วงที่พระวิริยะธิกะพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านประกาศพระพุทธศาสนาไว้ในโลกละก็...ถึงกับหามุมเกิดเป็นคนในโลกไม่เจอกันเลยทีเดียวนะครับ เพราะทั้งโลกจะมีศาสนาพุทธศาสนาเดียว

ทีนี้หลวงพ่อฤาษีท่านสอนว่า ให้ขอขมาพระรัตนตรัยบ่อยๆ ทำตามท่านไว้ก็ไม่เสียหลายนะครับ เพราะในความเป็นจริงเราไม่รู้หรอกว่า เรื่องบางเรื่องที่ทำลงไป คำพูดบางคำที่พูดออกไป เป็นการปรามาสพระรัตนตรัยหรือเปล่า ปลอดภัยไว้ก่อน

เรื่องของพระรัตนตรัย ไม่ข้องแวะ ไม่เกี่ยวข้อง ไม่เป็นไร ยังปลอดภัยอยู่
แต่ถ้าต้องข้องแวะ ต้องเกี่ยวข้อง ให้ทำด้วยความสำรวม และความเคารพอยู่ทุกเมื่อนะครับ

 

ขอแถมอีกนิดครับ พอดีไม่รู้จะอาไปไว้ตรงไหน
จะเขียนให้เป็นเรื่องเป็นราว ไปลงในเรื่องของกรรม ก็ดูจะสั้นไป
ขออนุญาตแปะต่อไว้ตรงนี้แล้วกัน ใครมีวาสนาต่อกันคงได้มาอ่านเจอเอาเอง

เรื่องที่จะต่อเป็นเรื่อง เกียวกับกรรมปรามาสพระรัตนตรัย เหมือนกัน
แต่เป็นทางอ้อม ไม่ได้ทำเองโดยตรง ผลของกรรมก็แทบไม่ได้กระทบอะไรกับชีวิตมากนัก
แต่รู้ไว้ก็น่าจะดีกว่า

เรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับ การที่เราเอา พระพุทธรูปบ้าง พระเครื่องบ้าง พระธาตุบ้าง ไปยัดเยียดให้คนที่เขาไม่ต้องการ
สิ่งที่เขาจะทำก็คือ รับไปแล้ว เอาไปวางทิ้งๆขว้างๆบ้าง ไม่สนใจไม่ดูแล ไม่บูชาให้ดีบ้าง หรืออาจจะหนักกว่านั้น
สิ่งที่คนทำได้รับ ก็เรื่องนึงนะครับ ยกไว้ไม่กล่าวถึง แต่โดนหนักกว่าเราแน่ เพราะทำเองกับมือ
ไม่รับมา ไม่เป็นไรนะครับ แต่รับมาแล้วต้องทำให้ถูกต้องเหมาะสม

ส่วนผลที่เราซึ่งเป็นคนเอาไปยัดเยียดให้คนที่เขาไม่ต้องการ จะได้รับเนี่ย คือการที่ต้องไปอยู่ในที่ๆ เราจะไม่มีความสำคัญ ไม่เป็นที่ต้องการ
ถ้าเป็นเรื่องครอบครัว คนรอบๆก็ไม่ใส่ใจเรา ถ้าเป็นเรื่องงาน เราก็จะไปอยู่ในองค์กรที่เราไม่มีความสำคัญต่อองค์กรนั้นๆ เป็นต้น

เพราะฉนั้น ทิ้งท้ายไว้ตรงนี้นิดนึง (น่าจะสุดท้ายแล้ว)
เวลาเอาข้าวของอะไร ที่เกี่ยวกับ พระรัตนตรัยไปให้คนอื่นเนี่ย
ดูซักนิดนึง ว่าเขาอยากได้หรือเปล่า ไม่ใช่คิดว่าเป็นของดี แล้วจับยัดส่งๆให้เขาไปนะครับ
ดูให้ลึกอีกนิดก็ดี ว่าเขาจะเอาไปทำอะไร

ตัวอย่างเช่น คนรับอยากได้มาก เพราะต้องการเอาพระพุทธรูป ไปตั้งเป็นเครื่องประดับในห้องรับแขก
หรืออยากได้มาก เพื่อจะเอาไปตัดเอาเฉพาะเศียรพระไปตั้งในตู้โชว์เป็น collection
อยากได้เอาไปทำอะไรแบบไม่สมควรแบบนี้ ก็อย่าไปยุ่งนะครับ
ให้ไปหาเอาเองคนเดียว เวลาโดนก็ให้มันโดนไปคนเดียว
ไม่งั้นอาจจะงานเข้าทั้งคนรับ ทั้งคนให้เอาได้ครับ

 

เขียนในกระทู้นี้ก้อได้ครับเรื่องที่ท่านไปเจอประสบพบมาเอามาเป็นอุทาหรณ์สอนใจมีประโยชน์ครับแต่ละเรื่องที่ลงรอติดตามตอนต่อไป

 

1. อยู่ในบ้านอยู่แล้ว
2. ติดมากับของ
3. มีคนในบ้านไปทัก
4. สมุนพระภูมิ
5. พระภูมิหรือเทวดาปลอมมา

 

อยากให้เข้ามาแวะเวียนบ่อยๆ นะครับ มาเขียนเรื่องราวประสบการณ์แบบนี้เยอะๆ ไม่ว่าจะเรื่องการปฏิบัติสมาธิ หรือเรื่องที่เคยประสบพบเจอมา เป็นประโยชน์เป็นอุทาหรณ์สอนใจและเป็นวิทยาทานมากๆ ขออนุโมทนาครับคุณพี่ _/|\_

 

เรื่องเอาของเกี่ยวกับพระเกี่ยวกับธรรมะไปยัดใส่มือคนนี่แต่ก่อนผมชอบทำมากครับ มิน่าล่ะกรรมผมถึงได้รับแบบนี้

 

เขียนได้ดี ให้แง่คิด อ่านแล้วเพลิน ขอบคุณค่ะ