ทำไมคนดีถึงตายเร็วและคนเลวตายช้า

ตั้งแต่ดิฉันเกิดมาเห็นมาจนเป็นสัจธรรมก็ว่าได้ คนที่ดีมากๆเกินมนุษย์ปุถุชนทั่วไปถ้าไม่ได้บวชพระบวชชีทำไมมักจะตายเร็ว โดยเฉพาะคนที่น่าตาสวยๆหล่อๆแถมจิตใจดีทำไมกลับเป็นมะเร็งตายอย่างทรมาน แต่บางคนทั้งปากร้าย โกหก สูบบุหรี่กลับอายุยืนเกือบๆร้อยปี

 

คนอื่นเขาจะดีหรือไม่ดีอยู่ที่คุณตัดสินหรือ

อย่าไปตัดสินคนอื่นเลย ตัดสินตนเองดีกว่า

คนเราจะดีหรือไม่ ไม่ได้อยู่ที่กิริยา แต่อยู่ที่เจตนา

การรู้ในเจตนาของคนอื่นเป็นสิ่งยากยิ่ง

 

รู้ได้อย่างไรว่าเค้าเป็นคนดี ภายนอกดูดี หน้าตาดี แต่ในใจอาจอิจฉาริษยา อาฆาตแค้นก็เป็นไป

มนุษย์เรามักสร้างภาพให้คนอื่นเห็น หรือถูกวางภาพจากสังคมให้เห็นเป็นแบบนั้น แต่จริงๆอาจไม่เป็นก็ได้ ใครจะรู้

 

ที่ว่าอย่างนี้ก็เพราะคนใกล้ตัวดิฉันึงสามสี่คนตายไปก่อนวัยอันควรและนทั้งสี่ก็เป็นบุคคลที่ใกล้ชิดมากพอจะตัดสินได้ว่าเขาเป็นคนดี อย่างน้องสาวคุณยายดิฉันก็เป็นมะเร็งปอดตาย ทั้งที่แกไม่สูบบุหรี่ แถมเป็นคนดี ใจบุญมากๆ ผิวก็ขาว ส่วนคุณยายแท้ๆดิฉันผิวคล้ำ สูบบุหรี่ ปากร้าย บางทีแกก็โกหกด้วย ที่รู้เพราะเราเป็นหลาน บางทีเห็นใครมาบ้านต่อหน้าต่อตาเราเลยยายก็โกหกว่าหลานตัวเองไปทำนู่นนี้ ได้นั่นได้นี้มาทั้งที่ไม่เป็นความจริง ประมาณอวดคนอื่นน่าตาเฉยเรื่องที่ไม่จริง เราเห็นแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ แต่ชีวิตของคุณยายผู้นี้กลับสวยงาม สุสบาย อายุยืน ไม่มีโรคทั้งที่สูบบุหรี่ อย่างสมมุติว่าหลานจบปริญญาตรีแต่ไปบอกคนอื่นว่าจบปริญญาเอก กับหลานตัวเองดีแต่กับหลานน้องสาวตัวเองเอาไปนินทา หรือตีเอาตีเอาเป็นต้น อีกกรณีนึงคือแฟนดิฉันเองก็เป็นมะเร็งตายเช่นกันทั้งที่เขาเป็นคนดี ช่วยเหลือคนทุกคน ใจดีมาก หน้าตาก็ดี แต่มาตายทรมานตรงข้ามกับพวกพี่ๆน้องๆโกงคนอื่นจนร่ำรวยแต่ก็ไม่เป็นอะไร ส่วนอีกกรณีนึงคือเพื่อนสนิทดิฉันเองอายุไม่ถึงยี่สิบเป็นฝรั่งหน้าตาสวยมากมีคนชอบเยอะแยะ เขาดีกับดิฉันมากแต่ก็มีหลายคนอิจฉาหมั่นไส้ในความสวยของเธอ ก็เพิ่งมาตายเพราะมะเร็งเช่นกัน ดิฉันคิดว่าตัวเองนั่นจะว่าไปมีนิสัยแย่กว่าคนทั้งสามที่กล่าวมามากมายแต่ก็ไม่มีอันเป็นไปหรือมีจุดจบที่ทรมานแบบคนทั้งสามที่ดิฉันอยู่คลุกคลีด้วยจนพูดได้ว่าพวกเขาเป็นคนดีมากๆ

 

เกิดมามีกรรมเป็นของตนเอง การเจ็บป่วยร้ายแรงอาจเป็นการใช้กรรมเก่า จะได้ไม่ต่อไปอีกภพหน้า เหลือคนที่ยังอยู่ต้องตั้งสติ หมั่นทำความดีต่อไปไม่เห็นผลชาติหนี้ก็ทำไว้รอชาติหน้านะคะ

 

เรื่องกรรมนั้นเป็นอจินไตย นอกจากปัญญาของพระพุทธเจ้าแล้ว ไม่มีผู้ใดสามารถล่วงรู้ได้โดยละเอียดทั้งหมด แม้กระทั่งพระอรหันต์สาวกก็ตาม

อย่ามองเพียงแค่ชาติเดียว คนเรานั้น เกิดมานับชาติไม่ถ้วน ทำกรรมดี และ กรรมชั่วไว้นับไม่ถ้วน กรรม แม้จะมีผ่านมาหลายพันปีล่วงมาแล้ว ก็ยังไม่หมดอายุ และพร้อมจะส่งวิบากให้ได้เมื่อเหตุปัจจัยพร้อม

อีกอย่างนึง การมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ด้วยกายสังขารนี้ ไม่ได้เป็นสิ่งน่ายินดีเลย ผู้ที่มีอายุสั้น แต่มีความสุขทั้งทางโลก และทางธรรม ต่างหาก คือผู้ที่น่ายินดีด้วยที่สุด ยิ่งกว่าผู้มีอายุยืน และมีความสุขครับ

 

อนุโมทนา สาธุ ๆ ๆ ครับพี่ ( ตรงใจ ชัดเจน )

 

นานา จิตตัง
.............

ต่างคน ต่างความคิด
ว่ากันไปตามกาลเวลา

 

เห็นจนเป็น...สัจธรรม
เราก็แค่มาเที่ยว จะอยู่กันจนเหี่ยวทำไมล่ะ
สะสมเสบียงจนเพียงพอ มะ...มาเดินทางกันต่อ...ปายยยยย

 

ถาม คนส่วนใหญ่เข้าใจว่า การที่เสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยเป็นบุญ เพราะเขาไม่ต้องชดใช้กรรมอะไร ขอความกรุณาพระอาจารย์ช่วยอธิบายด้วย

ตอบ ตามความเห็นของอาจารย์เห็นว่า เราไม่ควรด่วนสรุปว่า การเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยเป็น “บุญ” หรือเป็น “บาป” เพราะจริงๆ แล้วขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยอื่นๆ ด้วย เปรียบเทียบการเดินทางมาที่วัดสุนันทวนารามครั้งหนึ่งเหมือนการเกิดชาติหนึ่ง มีคนที่เดินทางมาวัดเพียงวันเดียวก็กลับบ้าน บางคนมาพักค้างคืน ๒-๓ คืน บางคนมาอยู่เป็นสัปดาห์ หรือพักอยู่เป็นเดือนก็มี ในกลุ่มคนเหล่านี้ คนที่มาอยู่วัดแค่ระยะเวลาสั้นๆ ก็มี ทั้งมาแล้วประทับใจ ตั้งใจฟังเทศน์ฟังธรรม เกิดศรัทธานำไปประพฤติปฏิบัติตาม เป็นประโยชน์ต่อการดำเนินชีวิตก็มีมาก หรือตรงกันข้าม บางคนมาแล้วรู้สึกไม่ดี ไม่พอใจ มีปัญหาอย่างนั้นอย่างนี้ ตัวเองก็ไม่ได้ปฏิบัติอะไร มองสิ่งต่างๆ ในแง่ร้าย ตำหนิเพื่อน ทำให้คนอื่นลำบากใจ หรือเป็นภาระแก่วัดก็มีเหมือนกัน การเกิดมาชาติหนึ่ง อายุสั้น อายุยืนก็คล้ายกัน บางคนอายุสั้น เสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากมายก็มี หรือเกิดมาแล้วตัวเองเป็นทุกข์ ทำให้พ่อแม่ทุกข์ไม่สบายใจก็มีเช่นกัน
สาระสำคัญจึงอยู่ที่ว่ามีชีวิตอยู่อย่างไร ใช้ชีวิตอย่างไรมากกว่าระยะเวลาของการมีชีวิตอยู่ การมีชีวิตสั้นๆ แต่เป็นชีวิตที่สร้างคุณงามความดีก็ย่อมดีกว่าอายุยืนแล้วสร้างบาปกรรมให้ตัวเองและผู้อื่นเดือดร้อน เป็นต้น
สำหรับคนที่เป็นพ่อแม่ เมื่อลูกตายไปก่อน ไม่ว่าจะอายุสั้น อายุยืนก็ตาม พ่อแม่ก็ต้องรู้จักปล่อยวาง ไม่ใช่เป็นทุกข์ไปตลอดชีวิต ลองนึกดูว่า หากลูกที่ตายไปได้รับรู้ว่าพ่อแม่จมอยู่กับความทุกข์ ความเศร้าหมอง ลูกก็คงไม่อาจสงบสุขได้ ดังนั้นพ่อแม่ควรทำใจปล่อยวางด้วยความสบายใจว่า ลูกไปดีแล้ว ไปตามทางพอดีๆ ของเขา
ความจริงแล้ว ดีที่สุดก็น่าจะเป็นการมีชีวิตอยู่นานพอสมควร โดยใช้ชีวิตเพื่อการปฏิบัติธรรม ขัดเกลากิเลส พัฒนาจิตใจ ตามหลักไตรสิกขา คือ การศึกษาและปฏิบัติตามหลัก ศีล สมาธิ ปัญญา เพื่อเข้าใจในอริยสัจ ๔ หรือ อย่างน้อยก็ให้เข้าถึงสุขภาพใจดี มีความสงบสุข เบิกบานใจ เมื่อจะตายก็ตายด้วยใจดี จึงน่าจะเรียกได้ว่าประสบความสำเร็จในชีวิต

คัดจาก หนังสือ คำถาม ๑๐๘ เล่มที่ ๔ โดย พระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก

 

กายหยาบ หน้าตา เป็นสิ่งสมมุติ ตายไปเอาไปไม่ได้
แต่ความคิด กิริยา ทาท่าง ลักษณะ ไม่ได้เป็นสิ่งสมมุติ เกิดขึ้นเพราะใจเรา

ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าตัวเองแล้วละ

 

คนดีที่เขามีชีวิตอยู่ไม่นานนั้น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขาได้ชดใช้กรรมเก่าหมดสิ้นแล้ว
เขาไปยังภพภูมิที่สูงส่งขึ้นไป ตามบุญกุศลที่เขาได้สร้างสมเอาไว้

ส่วนคนไม่ดีนั้น เขายังต้องชดใช้วิบากกรรมที่เขาเคยสร้างเอาไว้ในอดีตชาติยังไม่จบสิ้น จึงต้องก้มหน้ารับวิบากกรรมต่อไป หนักบ้าง เบาบ้าง หยาบบ้าง ละเอียดบ้าง ตามวิถีแห่งกรรมของเขาเหล่านั้น