นั่งสมาธิเห็นนิมิตกับไม่เห็นอันไหนดีกว่ากัน ?

​

ถาม : นั่งสมาธิเห็นนิมิตกับไม่เห็นอันไหนดีกว่ากันครับ ?

ถาม : ไม่รู้ไม่เห็นเลยดีกว่า รู้เห็นมากเท่าไหร่โอกาสที่จะไปยึดติดและโดนหลอกมีมากเท่านั้นส่วนใหญ่แล้วมันจะไปยึดอยู่ตรงนั้นน่ะ

พอครั้งแรกเห็นครั้งที่สองก็จะเห็นซะให้ได้ พอจะไปเห็นซะให้ได้ตรงนั้นน่ะมันเป็นอุทธัจจะคือฟุ้งซ่าน พอไม่เห็นก็ยิ่งคลุ้มคลั่งมากเข้าไปใหญ่ เป็นอันว่าการปฎิบัติไม่ก้าวหน้าไปไหนติดอยู่แค่นั้นเอง
น้อยคนที่เห็นนิมิตแล้วจะทำให้ละได้อย่างง่าย ๆ และสะดวก ส่วนใหญ่จะอดไปยึดติดอยู่กับมันไม่ได้ ยิ่งประเภทเขาแสดงให้รู้อย่างนั้นรู้อย่างนี้เข้า พอเหตุการณ์เป็นไปตามที่รู้จริง ๆ ก็ยิ่งไปยึดมั่นถือมั่นตรงนั้นใหญ่ มันจะไปติดหนักเข้าไปอีก

ถ้าเป็นไปได้ไม่รู้ไม่เห็นน่ะปลอดภัยดี ยิ่งรู้ยิ่งเห็นยิ่งชัดยิ่งแจ่มใสมากเท่าไหร่โอกาสโดนหลอกยิ่งมากเท่านั้น ส่วนใหญ่เราจะเผลอไง ไม่ได้กำหนดใจถามพระว่าสภาพความเป็นจริงเป็นอย่างไร ถ้ากำหนดใจถามพระอยู่ เรื่อย ๆ ไม่เผลอซะก่อนโอกาสพลาดก็น้อย


ถาม : โดนหลอก... มารเข้าแทรกเหรอครับ ?

ตอบ : จะเรียกว่ามารก็ได้จ้ะ ถ้าเป็นมารเรียกว่าอภิสังขารมาร มารก็คือสิ่งที่ประเภทเหนือสังขารเหนือการปรุงแต่งต่าง ๆ ก็คือจะเป็นเรื่องของฌาน เรื่องของสมาบัติ เรื่องของทิพจักขุญาณ

ถาม : ไม่เกิดการหลง ?

ตอบ : มันหลงแหง ๆ เลยล่ะ ส่วนใหญ่ก็จะไปคิดว่า เออ.. เราก็เก่งนี่หว่า เรื่องนี้รู้ถูกนี่ พอคนชมเข้าหน่อย แหม....เก่งจังเลย ทำไมรู้ได้ชัดเจนอย่างนี้ ก็ไปพองติดอยู่กับลาภ ยศ สรรเสริญ สุข โลกธรรม เข้าไปอีก

ถาม : อย่างเราฝึกมโนมยิทธิ การที่เรานิมิต...(ไม่ชัด)...?

ตอบ : มโนมยิทธินี่ใช้กำลังของสมาธิ แล้วขณะเดียวกันบวกการสงเคราะห์ขององค์เทวดาด้วย เพราะจะสามารถรู้เรื่องได้ตลอดตามกำลังนั้น ถ้ายิ่งขอบารมีพระท่านสงเคราะห์ยิ่งรู้ได้ชัดเจน แต่นิมิตที่เกิดขึ้นมันจะไม่มีต้นไม่มีปลายอยู่ ๆ มันโผล่ขึ้นมาอยู่ ๆ มันก็หายไป กว่าเราจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรกว่าเราจะตีความได้เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว พอเกิดขึ้นแล้ว อ๋อ ... เรารู้มาแล้วนี่หว่า แก้ไขไม่ทันแล้วจ้ะมโนมยิทธินี่รู้ล่วงหน้าแล้วสามารถแก้ไขได้ทัน




สนทนากับพระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เดือนกรกฏาคม ๒๕๔๔
ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ

.