นั่งสมาธิแล้วปวดหัว ทำไงดี?

คือหนูอยากนั่งสมาธิ ให้ได้แบบปกติกับคนอื่นเค้าอ่ะค่ะ

คือเวลาหนูนั่งสมาธิแล้วหนูจะปวดหัวค่ะ จะเริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆ

จนนั่งไม่ได้ แล้วหนูก็จะไม่อยากนั่งค่ะ เป็นอารมณ์อย่างนี้บ่อยๆ

พอมานั่งคิดได้ ก็ไปพยายามนั่งใหม่ แต่ก็ยังปวดหัวทุกที

พอมีทางแก้ไหม คะ?

 

ให้ตั้งจิตอธิษฐาน ขอบารมีแห่งคุณพระรัตนตรัยคุ้มครอง และถ้านั่งสมาธิแล้วจะปวดหัวจนตายก็ยอม ให้ตายกันข้างหนึ่ง ลองตั้งจิตแบบนี้ดู ได้ผลประการใดมาเล่าสู่กันอ่าน เป็นประสบการณ์การนั่งสมาธิ
เจริญในธรรมที่ได้ตั้งใจไว้
โมทนา

 

ก่อนอื่นบอกว่าดีแล้วหนูที่หนูปฏิบัติ.....

ทีนี้หนูนั่งสมาธิหนูไม่ต้องไปทำใจให้มันอยากนะ....ไม่ว่ามันจะอยากให้มันสงบอย่างไรก็ตาม.......ทำกายและใจให้มันสบาย....ไม่ต้องไปคิดอะไร....ไม่อยากอะไรทั้งนั้น.....นั่งก็เพียงแค่กำหนดลมหายใจไปเบาๆ....เท่านั้น....นั่งตามสบาย..ตามถนัดจ๊ะ.....
เดี๋ยวมันก็จะหายปวดหัวเอง......

 

ทางแก้ ก็คือ เราอย่าเพิ่งไปนั่ง สมาธิ ตอนเครียดๆ

ให้เดินจงกรม หรือ กำหนดสติ แทน จะได้สมาธิเหมือนกัน

แผ่เมตตา ให้เจ้ากรรมนายเวร บ่อยๆ

ให้ทำสมาธิด้วยการเดิน แทนการนั่ง

 

...ส่วนสุด สองอย่างพึง ละเว้น...

...ตึงไป ไม่ได้....หย่อนไปไม่ดี....

...ต้องหาจุด ที่พอดี ของตัวๆ....ทำๆ หยุดๆ เก็บเล็ก ผสมน้อย ทำบ่อยๆ มีผลแน่

 

หนูนั่งสมาธิ ในรูปแบบไหนล๊ะครับ ถ้านั่งเพ่งลมเพ่งหน้าผาก ก็ให้รู้ว่ากำลังเพ่งอยู่
แล้วผ่อนคลายซะ อย่าไปอยากทำสมาธิจนเกินไป อย่าไปเร่งจนเกินพอดี ทำสมาธิ
ต้องผ่อนคลายเข้าไว้ ถ้าทำแล้วตึงๆมึนๆ อึดอัด กดๆทับๆ แสดงว่าผิดทางแล้วล๊ะ
มันเป็นอกุศลน๊ะครับ

 

ตั้งใจเกินไปรึเปล่า มันทำให้เครียดได้ อาจจะทำให้ปวดหัว หรือแน่นหน้าอกก็ได้

 

อืม...หนูนั่งสมาธิแบบไหนล่ะลูก
ใช้อานาปานสติ หรือใช้คำบริกรรม

 

หนูควรเล่า ว่า หนูทำแบบใหน กำหนดแบบใหน นะ
ค่อยๆ อ่าน ค่อยๆ ทำความเข้าใจ
เอาอย่างนี้นะ ลองใหม่ ลองทำดูนะ ขั้นแรก ถ้าหนูจะนั่ง อย่าสวดมนต์นาน นั่งในท่าที่สบายที่สุด ผ่อนกล้ามเนื้อให้หย่อน อย่าเกร็ง หลับตา ช้าๆ นะ หายใจเข้า-ออก ให้สุด ลึกๆ สัก ๔-๕ ครั้ง (ระบาย ลมหยาบ) เอาใจรู้ลม เข้า ออก ช้า ๆ (อย่าใช้ประสาทตาเพ่ง จะปวดหัว) ลมหายต้องปล่อย ตามธรรมชาติ นะ อย่าฝืนลม เมื่อลมหายใจ เรียบแล้ว ค่อยใส่คำภาวนา (เครื่องโยงจิต) ที่หนูชอบที่สุด สมมุติว่า พุทโธ นะ พอลมเข้า นึกว่าพุท ลมออก นึกว่าโธ ใช้ใจนึกนะ กำหนด รู้ตามอย่างเดียว ตัดความมอยากรู้ อยากเห็น ทั้งหมด อย่าเกร็งร่างกาย เราฝึกจิต ไม่ได้ฝึกร่างกาย ลองทำดูนะ หนู

 

ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรมาก..ใจเย็นๆ แต่ละฅนที่เก่งๆก็ล้วนผ่านอุปสรรคมากันอย่างยากลำบากทั้งนั้น.ไม่แปลกอะไรมากเป็นเรื่องธรรมดา..ของผู้เริ่มต้น..มักจะมีการติดขัดอยู่เสมอกระทั่งผู้ชำนาญแล้วก็ยังมี.. ก่อนจะทำสมาธิก็ทำจิตใจให้ผ่อนคลายก่อน..สบายๆ แล้วค่อยๆคิดนึกหาดูว่า"เรากำลังจะทำสมาธิเพื่ออะไร !-_-? " อือม์..ลองหาคำตอบแล้วบอกยืนยันกับตัวเองให้ได้มั่นใจอย่างแรงเลยนิก่อนก็แล้วกันนะ จากนั้นก็ศึกษาทดลองวิธีต่างๆด้วยการรับรู้ถึงความแตกต่าง ความเปลี่ยนแปลง ข้อดีข้อเสียในแต่ละวิธีการ พยายามค้นคว้าให้ละเอียดยิ่งๆขึ้น จำไม่ค่อยได้ก็จดบันทึกไว้ "วิธีใดหนอจะถูกจริตกับเรามากที่สุด"
สิ่งเหล่านี้มีอยู่หลายขแนงไม่ต่างกับบ้านอยู่ฅนละจังหวัดแต่จะไปที่เดียวกันก็ไม่จำเป็นต้องเดินทางแบบเดียวกันเสมอไปขอแค่เรารู้จุดหมายที่เราจะไปแล้วค่อยๆไปตามกำลังก็จะถึงได้เอง. หากระหว่างทางก็คอยสังเกตุดูดีๆจะมีผู้ร่วมทางเสมอทั้งคล้ายๆเรา ต่างกับเรา ช่วยเหลือเรา ขัดขวางเรา จริงใจกับเรา หรือหลอกลวงเรา แค่จิตใจเรายังอยู่ตามรู้กับตัวเราก็เพียงพอแล้วที่จะตัดสินใจด้วยตัวเราเอง สิ่งร้ายเข้ามาก็ขอยกให้ผ่านจากพ้นเราไป สิ่งใดเราผิดก็ขอขมาแล้วก็หาชดใช้ให้ สิ่งใดเกื้อหนุนค้ำชูมาก็ขอบคุณแลสรรหาสิ่งกำนัล..ที่ดีที่สุดก็คือ "ความดี" เปลี่ยนความรู้สึกที่ว่าแย่นั้นเป็นความ"อยากรู้อยากเห็น"ดีกว่า. หากเราจะผ่านอุปสรรคได้ต้องใช้ความเพียรพยายาม..ตามนั้น. (ตอนฃ้าพเจ้าแรกเริ่มก็เป็นเช่นกันแต่กลับดีใจที่มันมีอะไรบางอย่างได้เปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น โอ..นี่เราไม่ได้ทำในสิ่งที่ไร้สาระและไม่มีอยู่จริงใช่ใหม? รู้สึกดีใจซะงั้น.)

 

หนูตั้งเป้าของการนั่งสูงไป เพราะหนูคิดมากอยากเห็นนั่นเห็นนี่

ของแบบนี้ก็ขึ้นอยู่กับ บุญ-กรรมเก่าเหมือนกัน

บางคนทำสมาธิเล็กน้อยก็ไปเห็นนรก เห็นสวรรค์ เห็นพรหม มาเล่าเป็นตุเป็นตะ พาให้คนหัดใหม่ฝึกใหม่ อย่างหนูเกิดความ

อยากรู้อยากเห็น ทีนี้พอไม่เห็นอะไรเลย หนูก็จะปวดหัว

อันที่จริง เรานั่งสมาธิก็เพื่อความสงบ ก็พอ

ผ่อนคลาย แล้วจิตนิ่งสงบแล้ว ถ้ามันจะเห็นก็เห็นขึ้นมาเอง

โดยไม่ต้องอาศัยคิดเอา จนปวดหัว