บางครั้งต้องยอมให้สิ่งไม่ดีเกิดขึ้นก่อนจึง "ผ่านยุคสมัย" ไปสู่สิ่งที่ดีกว่าได้?

ลูกเอ๋ย ทุกสิ่งทุกอย่างมีเวลาของมัน มีวาระ
มียุคของมันนะลูกนะ สิ่งใดที่ลูกปรารถนา
และเป็นสิ่งที่ลูกคิดว่าถูกต้องดีงามแล้ว นั้น
อาจไม่ได้เกิดขึ้นโดยทันทีทันใด แต่หากลูก
เห็นเป้าหมายที่ถูกต้องดีงาม ตามความเชื่อ
ของลูกแล้ว นั่นเป็นสิ่งที่ดีมากเลย มันหมาย
ถึงลูกเห็นเป้าหมายในการดำเนินไปของลูก
อย่างชัดเจน ไม่สับสน ทว่า "เป้าหมาย ก็คือ
เป้าหมาย" มันเหมือนเส้นชัยที่รออยู่เบื้องหน้า
ของลูก แต่มันยังไม่ใช่ "เส้นทาง" ที่ลูกต้อง
ค่อยๆ ก้าวข้ามผ่านไปทีละขั้นๆ นั่นหมายความ
ว่าเป้าหมายที่ดีงามของลูก อาจไม่ได้เกิดขึ้น
โดยทันทีทันใด แต่มันต้องใช้เวลานะลูกนะ จง
อดทนและรอเวลาที่สุดแสนพิเศษนั้น แล้วลูกจะ
รู้ว่ามันคุ้มค่า สมกับกรรอคอยและความอดทน
เอาละ ลูกทำได้ดีมากแล้ว ที่อดทนและรอคอย
มาจนถึงวันนี้ได้ด้วยความสงบ นับเป็นสิ่งที่น่า
ชื่นชมอย่างมาก พวกเราอยู่เบื้องบนได้เห็นและ
เป็นสุขมากที่ลูกมีพัฒนาการที่ดีงามและแข็ง
แกร่งเช่นนี้ แต่ลูกต้องไม่ใจร้อนเกินไปนะลูกนะ
ลูกมีไฟแห่งการสร้างสรรค์และความสว่างไสว
นั่นแหละ ดีแล้ว แต่ลูกต้องระวังอย่าใช้มันจน
กลายเป็นไฟที่เผาผลาญกันเองนะลูกนะ ต้อง
อดทน และรอคอยเวลานั้น ยุคสมัยที่ลูกมุ่งหวัง
แต่ระหว่างนี้ ลูกจำต้องยอมรับ "ความจริงตาม
สถานการณ์" บ้าง ซึ่งบางครั้ง มันไม่ได้ตรงตาม
ความต้องการของลูกนัก ใช่แล้ว ลูกไม่อาจเรียก
ร้องในสิ่งที่ลูกต้องการได้อย่างสมบูรณ์แบบ 100%
แต่ลูกก็ไม่ใช่จะไม่ได้อะไรเลย นะลูกนะ ดังนั้น ลูก
จึงต้องเป็นผู้ที่ "ฉลาดเลือก" และ "ฉลาดแลกเปลี่ยน"
เพื่อให้ "องค์รวมก้าวไปร่วมกันได้" มันไม่อาจจะยึด
ใครคนใดคนหนึ่งเป็นตัวหลักได้ สิ่งที่ลูกปรารถนาแม้
จะถูกต้องดีงามเพียงใด แต่มันจะยังไม่ได้รับการสนอง
ถึง 100% ในทันที แต่ลูกต้องยอมรับ "พัฒนาการ"
ที่จะค่อยๆ เกิดขึ้นทีละน้อยไปก่อนนะลูกนะ เอาละ
วันนี้ เรามาคุยเรื่องนี้กันโดยเฉพาะ เลยก็แล้วกัน ...

 

พัฒนาการที่ค่อยเป็นค่อยไป อย่างเป็นขั้นตอน ...


นี่คือ สิ่งแรกที่ลุกควรทำความเข้าใจให้มาก เพราะไม่มีใครหรือประเทศ
ใดที่จะมี "ก้าวแรกที่ถูกต้องสมบูรณ์แบบ" ในทันที ไม่เป็นไรหรอกถ้าลูก
จะเล็งผลเลิศ เห็นเป้าหมายของความูกต้องดีงามที่สมบูรณ์แบบ ดีมาก
แต่นั่นก็คือ "เป้าหมายข้างหน้า" นะลูกนะ มันยังไม่ใช่ก้าวแรกและก้าว
ต่อๆ ไปของลูก ลูกยังมีความจำเป็นที่ต้องก้าวไปก่อนในจุดที่ไม่ใช่ หรือ
จุดที่ลูกไม่พึงประสงค์นักก่อน เพื่อจะไปสู่ข้างหน้าและถึงเป้าหมายของ
ลูกได้ในที่สุด อุปมาง่ายๆ อย่างนี้นะลูกนะ ถ้าลูกต้องเดินไปสู่เป้าหมาย
โดยมี "ปลักโคลนที่ไม่อาจเลี่ยงได้" ขวางทางลูกอยู่ ลูกจะยอมเดินลุย
ปลักโคลน ยอมแปดเปื้อนไปก่อน แล้วจึงถึงยังเป้าหมายของลูกหรือไม่?


นั่นแหละ ความหายของคำว่า "ก้าวแรกและก้าวต่อๆ ไป" ที่อาจไม่ใช่เป้า
หมายที่ลูกพึงประสงค์นัก แต่อย่างไรเสีย ลูกก็จำเป็นต้องเดินผ่านมันไปให้
ได้นะลูกนะ ถ้าลูกไม่กล้าก้าวแรก มันจะไม่มีก้าวที่สองและถ้าลูกยังยืนยัน
ที่จะยืนหยัดอยู่บนความถูกต้องของลูกคนเดียว ประเทศและโลกนี้จะไม่มี
ก้าวแรกและก้าวต่อไปดังที่กล่าวมาข้างต้นนะลูกนะ ดังนั้น เพื่อให้มีก้าว
แรกและก้าวต่อๆ ไป บางครั้งลูกก็จำเป็นต้องเข้าใจคำว่า "พัฒนาการ"
ก่อน กล่าวคือ คน, สังคม, ประเทศ หรือโลก ก็ตาม มันจะมีพัฒนาการ
ตามวัยของมันเหมือนคนนั่นแหละนะลูกนะ บางครั้ง มันยังไม่สมบูรณ์ดัง
ใจที่ลูกปรารถนา แต่ลูกก็ต้องปล่อยให้มันเกิดขึ้นบ้าง ให้มันมีก้าวแรกไป
เพื่อไปสู่เป้าหมายในอนาคตของลูกนะลูกนะ แต่ไม่ใช่ลูกจะไม่มีบทบาท
และปล่อยให้มันเกิดขึ้นภายใต้การดูแลของผู้อื่นไปจนหมด ลูกจะมีส่วน
ร่วมในการ "ต่อรองแลกเปลี่ยน" บ้าง นั่นคือ ลูกจะได้บางอย่าง และจะ
ต้องยอมปล่อยให้เขาได้บางอย่างบ้าง เพื่อให้ "องค์รวมเดินไปได้" นะ
ลูกนะ เพราะนี่คือ "ความจริงของการเมืองการปกครอง" ไม่ใช่การทำ
การบ้านหรือข้อสอบให้ถูกต้อง มันไม่ใช่ปรัชญา, ทฤษฎีอีกต่อไปแล้ว
นะลูกนะ ลูกจะต้องลงสู่ภาคสนาน ตามความเป็นจริง ลูกต้องปล่อยให้
ประเทศหรือโลก ดำเนินไปอย่างค่อยเป็นค่อยไป เป็นขั้นๆ เป็นยุคๆ ไป
เช่น บางครั้ง มันต้องมียุคมืด, ยุคทมิฬ ขึ้นก่อน จึงจะเข้าสู่ยุคสว่างได้
เหมือนโลกที่ก่อนสว่าง ก่อนรุ่งเช้า ก็คือ เวลากลางคืนใช่ไหม? เอาละ
ปัญหาจึงไม่ใช่ "ก้าวแรกต้องสมบูรณ์แบบทุกประการ" แน่นอนมันมี
คนก้าวพร้อมๆ กันหลายคนทั้งประเทศ ทั้งโลก ดังนั้น มันจะไม่มีความ
สมบูรณ์แบบตามใจของลูกเกิดขึ้นในก้าวแรกเลยในทันที ดังนั้น ลูกจึง
เลือกและแยกแยะให้ออกว่า "อะไรคือ รากฐานที่สำคัญ" ที่ลูกจะต้อง
ยืนหยัดยืนยันเอาไว้ให้ได้ และอะไรที่เป็น "รายละเอียดที่เปลี่ยนแปลง
ได้ในอนาคต" ซึ่งลูกควรจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นอย่างที่ลูกไม่พึงประสงค์
ไปก่อน เพื่อรอเวลาในอนาคตที่จะเปลี่ยนแปลงมันในภายหลัง นะลูกนะ

 

รากฐานที่สำคัญและรายละเอียดในอนาคต ...


นี่คือ สิ่งที่สองที่ลูกจะต้องแยกแยะให้ได้คือ 1. การวางรากฐานที่สำคัญ
จำเป็นที่จะต้องลงรากปักฐานอย่างถูกต้อง เพราะถ้าวางรากฐานสำคัญ
นี้ผิดพลาดไปแล้ว มันจะส่งผลต่ออนาคตไปอีกยาวนานทีเดียว 2. ราย
ละเอียดในอนาคต ที่สามารถปรับเปลี่ยนได้ตามยุคสมัย สิ่งนี้ ลูกไม่จำเป็น
ต้องคุมเข้มมาก ลูกสามารถผ่อนปรน หรือยอมให้ฝ่ายอื่นได้ตามความต้อง
การของเขาบ้างเพื่อเปิดทางให้เกิดความร่วมมือกัน มันเป็นแค่รายละเอียด
ซึ่งสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในอนาคต ยกตัวอย่างง่ายๆ เหมือนลูกจะสร้าง
บ้าน สิ่งสำคัญคือ ทำเลที่ใดที่สะดวกในการใช้ชีวิตของลูก, การวางราก
ปักฐานที่สำคัญและเปลี่ยนไม่ได้ ฯลฯ เหล่านี้ ลูกต้องยืนยันเอาไว้ให้ได้
เพื่อไม่ให้เกิดการว่างรากฐานที่ผิดไป แต่สำหรับรายละเอียดอื่นๆ เช่น มี
สีบ้านเป็นสีอะไร? กระเบื้องปูพื้น ตรงใจลูกไหม? เฟอร์นิเจอร์ ตรงตามที่
ลูกชอบหรือเปล่า? เหล่านี้ ไม่ใช่รากฐานที่สำคัญนะลูกนะ ลูกสามารถ
ปรับเปลี่ยนมันได้ในอนาคต เหมือนกับประเทศหรือโลก ถ้าลูกต้องเลือกที่
จะให้มันก้าวหน้าต่อไป ลูกต้องเลือก "เสาหลักปักฐาน" เอาไว้ก่อน และ
ยอมผ่อนปรนให้ฝ่ายอื่นได้ "รายละเอียดปลีกย่อยไป" อย่างที่เขาต้อง
การ เพื่อให้ได้รับความร่วมมือจากทุกฝ่าย และทำให้ภาพรวมเดินต่อไป
ได้ ดังนั้น มันจึงเป็นสิ่งสำคัญมากที่ลูกจะต้องแยกแยะออกให้ได้ ตัวอย่าง
ง่ายๆ ถ้าลูกจะเปิดประเทศ ลูกกังวลว่าผลประโยชน์จะตกลงที่ใคร? ถ้า
ตกลงที่นายทหารซึ่งเป็นคนในชาติของลูกเอง อันนี้ ไม่ใช่รากฐานนะลูก
นะ มันเป็นแค่รายละเอียดที่เปลี่ยนแปลงได้ในอนาคต แถมยังมีผลดีอีก
ด้วย ถ้าพวกเขาเอาเวลาไปยุ่งอยู่กับการแก่งแย่งผลประโยชน์ทางธุรกิจ
กัน ก็จะเป็นการเปิดทางให้ลูกได้มีโอกาสทางการเมืองมากขึ้น เชื่อเถิด
ลูก การทำธุรกิจใหม่ ต้องทำอะไรยุ่งยากมากมาย พวกเขาจะอยู่ในวังวน
ของความวุ่นวายจนไม่ค่อยมีเวลามาแย่งอำนาจทางการเมืองของลูกอีก
ต่อไปแล้ว เอาละ ลูกลองจินตนาการง่ายๆ นะ สมมุติ "มีเสืออยู่ตรงหน้า"
ลูกคิดอย่างไร? บางคนก็คิดว่า "ตายละ มันจะกัดเราหรือเปล่า?" ทว่า
บางคนกลับคิดว่า "อ่า สนุกดี สวนสัตว์มีเสือด้วย" เห็นไหมลูก เสือเหมือน
กัน แต่คนมองไม่เหมือนกัน มันขึ้นอยู่กับ "มุมมองและทัศนคติ" ของลูก
ด้วย ถ้าลูกมีพลังภาคบวกมากพอ ลูกจะเห็นสิ่งดีงามและประโยชน์จาก
เสือ, สิงห์, กระทิง, แรด ที่รายล้อมลูกอยู่นั้น พวกเขาพร้อมแล้วที่จะเป็น
พลังขับเคลื่อนให้แก่ลูก ทำไม ไม่ให้โอกาสเขาละ เพราะการให้โอกาส
ผู้อื่น ก็คือ การเปิดทางใหม่ๆ ให้แก่ตัวเองด้วยนะ นี่แหละคือการ ได้ทั้งคู่
(Win - win situation) ไงละ หวังว่าลูกจะใช้ "เกมและกติกา" นี้นะ

 

การขี่พยัคฆ์เพื่อบุกเบิกยุคสมัยที่มืดมน ...


นี่คือ สิ่งที่สำคัญลำดับที่สาม ที่ลูกจำเป็นต้องทำให้ได้ นะลูกนะ ลูกต้อง
เข้าใจก่อนว่า "คนมีเปลือกนอกเหมือนกันแต่มีพลังงานภายในที่ต่างกัน"
คนบางคนมีพลังงานภายในเหมือนกระต่ายที่น่ารักและแสนเชื่อง แต่เขา
อ่อนแอและไม่อาจบุกเข้าป่าฝ่าดงที่รกทึบได้ ในขณะที่บางคนมีพลังภาย
ในเหมือนเสือดุร้าย แต่เขาพร้อมรับกับทุกสถานการณ์ ยกตัวอย่างง่ายๆ
ถ้าลูกอยากให้คนรากหญ้าได้เป็นเจ้าของธุรกิจเร็วๆ แต่เขาไม่พร้อม เขา
เหมือนกระต่ายเชื่อง พอลงทุนไป แข่งขันกับเสือสิงห์ เขาก็ต้องเจ๊ง และ
ลูกจะไม่ได้รับความเชื่อถืออีก ดังนั้น การให้อะไรแก่ประชาชน ลูกต้องดู
"ความพร้อมของแต่ละกลุ่ม" ด้วย ไม่เช่นนั้น การให้จะกลายเป็นปัญหา
ได้นะลูกนะ อย่างตัวอย่างนั้น ถ้าลูกให้แก่ผู้มีอิทธิพล เหมือนเจ้าพ่อจอม
อิทธิพล พวกเขาเหมือนเสือร้ายก็จริง แต่เขาอาจเอาตัวรอดได้ท่ามกลาง
การแข่งขันทางธุรกิจที่รุนแรงกับคนภายนอก เอาละ ถ้าให้ลูกเลือกที่จะ
ให้ ลูกจะให้กระต่ายแสนเชื่อง ไปแข่งในเวทีที่เต็มไปด้วยเสือสิงห์หรือไม่
หรือลูกจะเลือกเอาเสือประจำชาติของลูก ไปงัดข้อกับเสือต่างชาติดีละ?
เห็นไหม? ลูกจึงจะต้องขี่เสือไงละ ลูกจะขี่กระต่ายป่าไปรบในท่ามกลาง
การแข่งขันที่รุนแรงของโลกในกระแสวิกฤติเศรษฐกิจปัจจุบันนี้ได้อย่าง
ไร? ลูกต้องยอมี่เสือก่อน เพื่อบุกเบิกเปิดยุคสมัยที่มืดมนนี้ไปให้ได้ แล้ว
จึงค่อยขี่กระต่ายหรือแมวในภายหลัง ลูกต้องยอมให้คนในชาติที่พร้อม
แข่งขันกับต่างชาติ ได้ผลประโยชน์ทางธุรกิจไปก่อน เพื่อใช้เขาแข่งขัน
กับต่างชาติในแบบของลูกตามวิถีของลูกนั้น ลูกดูคนจีนสิ พวกเขาก็แบ่ง
ผลประโยชน์ให้คนในชาติ ผู้ที่มีอิทธิพลและอำนาจได้ไปก่อนแต่พวกเขา
นี่แหละ ที่เข้มแข็งและใช้จารีตการค้าขายแบบของพวกเขาเอง ทำให้คน
ที่เข้าไปลงทุนจากต่างชาติ ไม่อาจต่อกรได้ ใช่ไหมละ? เอาละ ถ้าลูกยัง
ไม่เห็นภาพชัด ลองจินตนาการดูแม่น้ำนะ มันจะไหลจากที่สูงลงไปสู่ที่ต่ำ
เสมอ ผลประโยชน์ทางธุรกิจก็เหมือนกัน นะลูกนะ มันจะไหลผ่านจากชน
ชั้นสูงไปสู่ชนชั้นล่าง เผ็นเรื่องธรรมดานะลูกนะ ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงที่ว่า
ทุกคนจะต้องได้รับพร้อมๆ กัน มันผิดธรรมชาตินะลูกนะ แต่มันสำคัญอยู่
ตรงที่ "มันไหลไปทั่วถึงหรือเปล่า?" หรือมันติดขัดตรงไหน? นั่นแหละ ที่
ลูกต้องทำ นั่นคือ หน้าที่ของลูก ต้องปล่อยให้มันไหลไปนะ แม้ว่าชนชั้นสูง
จะเป็นกลุ่มที่คว้าผลประโยชน์ได้ก่อนก็จริง แต่ถ้าพวกเขาคือ คนในชาติ
ของลูกเองที่พร้อมสู้กับต่างชาติ มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือ? อย่าใจร้อน
เกินไปนะลูกนะ การกระจายรายได้และความเท่าเทียม คือ สิ่งที่ดี ก็จริงอยู่
แต่มันไม่ใช่สิ่งแรกที่จะเกิดขึ้นในทันทีทันใดที่ลูกเริ่มเปิดทางน้ำแห่งธุรกิจ
หรอกนะ มันเป็นเป้าหมายปลายทางที่ยังอีกไกล มันไม่ใช่เสาหลักที่จะปัก
ฐานลงเป็นรากฐานของประเทศนะลูกนะ มันเป็นเหมือนเฟอร์นิเจอร์ที่พร้อม
จะเปลี่ยนแปลงได้ในอนาคตเท่านั้น เอาละ ถ้าลูกยังไม่เห็นภาพชัดอีกลอง
ดู ฮ่องกง หรือญี่ปุ่น เป็นตัวอย่างนะ ยุคหนึ่งสมัยหนึ่ง ประเทศทั้งสองนี้เคย
มี "เจ้าพ่อหรือยากูซ่า" นะ แต่นั่นไม่เที่ยง มันเเป็นแค่ยุคสมัยหนึ่ง แล้วมัน
ก็ค่อยๆ เปลี่ยนผ่านมาสู่ยุคสมัยปัจจุบันได้ในที่สุด ถ้าสองประเทศนั้น ไม่มี
สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นมาก่อน ไม่แน่นะว่าทั้งสองประเทศอาจจะไม่เจริญเหมือน
ทุกวันนี้ได้ เอาละ ทีนี้ ลูกเข้าใจคำว่า "ขี่เสือบุกเบิกยุคที่มืดมน" หรือยัง?

 

การให้สิ่งที่เหมาะสมกับประชาชนที่พร้อมรับ ...


เอาละ สิ่งนี้คือ สิ่งสำคัญมากลำดับต่อไป ที่ลูกควรจะเข้าใจให้มาก
กล่าวคือ การให้สิ่งที่คนไม่พร้อมจะรับ จะกลายเป็นปัญหาได้ และ
มันคือ ปัญหาที่ลูกสร้างมันขึ้นมาเองด้วยความไม่เข้าใจของลูกนะ
เช่น การให้เนื้อแก่วัวกิน ลูกอาจจะรักวัวมาก เพราะมันเชื่องและไม่
ฆ๋าสัตว์อื่นกิน ทว่า เนื้อไม่ใช่อาหารของมัน ลูกต้องเข้าใจตรงนี้ให้
ได้นะ ประชาชนของลูกมี "เปลือกนอกเป็นคนเหมือนกัน" แต่พลัง
ภายในของพวกเขาไม่เหมือนกัน คนที่ลูกเห็น ก็ไม่ต่างจากสัตว์ใน
ป่า บางคนเหมือนวัวเชื่อง และทำแต่ความดี, บางคนก็ดุร้ายเหมือน
เสือ แต่พร้อมสู้รบกับผู้รุกราน ทุกคนมีค่า เท่าเทียมกัน เพียงแต่รับ
หน้าที่ที่ต่างกันเท่านั้น นะลูกนะ เมื่อลูกจำต้องขี่เสือ เพื่อบุกเบิกยุค
สมัยแห่งความมืดมนไป ลูกจะได้รับพรพิเศษจากทั่วสารทิศจะได้รับ
อะไรมากมายจากผู้คนทั้งหลายในโลกนี้ เพราะผู้คนทั้งหลายรอลูก
ให้ลูกขี่เสืออยู่ ลูกจงกล้าหาญที่จะขึ้นขี่เสือให้ได้ เพราะมันถึงเวลา
ของลูกแล้ว มันถึงเวลานั้นแล้ว นะลูกนะ คนทั่วโลกกำลังรอลูกอยู่ !


เพื่อให้ลูกเห็นประชาชนชัดเจนขึ้น ว่าพวกเขามีพลังภายในที่แตก
ต่างกันจริงๆ และไม่อาจทำหน้าที่ที่ตนไม่ถนัดได้ และลูกจำเป็นที่จะ
ต้องเลือกให้สิ่งที่เหมาะสมกับคนที่พร้อมรับ นะลูกนะ นั่นคือ การเข้า
ใจถึง "เวลาที่เหมาะสม" ไม่ใจร้อน รีบร้อนให้มากเกินไป ลูกต้องรอ
ให้ผู้รับพร้อมรับเสียก่อนด้วย ลูกจึงค่อยให้เขาได้ ไม่เช่นนั้น ลูกก็จะ
ทำร้ายเขาด้วยการให้ที่ขาดความเข้าใจของลูกนะ ยกตัวอย่างง่ายๆ
ในประเทศไทย เคยพยายามจะทำให้คนรากหญ้าได้เป็นเจ้าของธุรกิจ
แต่พวกเขาไม่พร้อมรับ ทำธุรกิจขนาดเล็กไปสู้ในตลาดโลกที่กว้างใหญ่
ดุจปล่อยปลาเล็กออกสู่ทะเล สุดท้าย ไม่สำเร็จจริง จะกลายเป็นเหยื่อให้
ปลาใหญ่ นะลูกนะ ที่ลูกเห็นอยู่ว่าประสบความสำเร็จนั้น เป็นกลุ่มเก่าทั้ง
นั้น นะลูกนะ พวกเขาพร้อมมานานแล้ว เลยอยู่รอดได้ ท่ามกลางกระแส
การแข่งขันของโลกที่กว้างใหญ่ นั่นแหละ การเลือกสนับสนุนการให้แก่
คนที่ไม่พร้อมรับ ผลเป็นเช่นนั้น แทนที่พวกเขาจะสนับสนุนนายทุนใหญ่
ที่มีสายป่านยาวให้แผ่ขยายการลงทุน สู่ประเทศเพื่อนบ้านทีมีต้นทุนต่ำ
กว่า ก็จะมีความเป็นไปได้สูงกว่า โอกาสรอดสูงกว่า โอกาสล้ม น้อยกว่า
ลูกลองจินตนาการดูอย่างนี้ เหมือนลูกเป็นผู้จัดการสวนสัตว์ ลูกจะต้อง
เลี้ยงดูสัตว์มากมาย แต่ละชนิดมีพฤติกรรมการหาอาหารและการกิน ก็
ต่างกัน อาหารของพวกเขาก็ต่างกัน ลูกจะเลือกให้พวกเขาอย่างไร จึง
จะเหมาะสมกับพวกเขา? ลูกจะให้กวางกินเนื้อเหมือนเสือไหม? เพื่อจะ
ได้เท่าเทียมกัน อย่างนั้นหรือเปล่า? เอาละลูกจำเป็นจะต้องเคารพความ
หลากหลายด้วยนะ หมายถึง อะไรที่แตกต่างกัน มันไม่ผิดหรอก และไม่
จำเป็นต้องทำให้มันเหมือนกันหรือเท่าเทียมกันเสมอไปแต่ลูกต้องเข้าใจ
ถึงความแตกต่างนั้น และใช้ให้มันกลายเป็นประโยชน์ต่อภาพรวมให้ได้

 

สิ่งที่ต้องปกป้อง และสิ่งที่พร้อมพัฒนา ...


สิ่งนี้ลูกต้องแยกแยะให้ชัดเจน ในช่วงเวลาสำคัญของการเปลี่ยนแปลง
นั้น จะมีบางสิ่งที่ลูกจะต้อง "ปกป้องไว้ก่อน" ดุจห่อหุ้มด้วยดวงแก้วมณี
และจะมีบางสิ่งที่พร้อมพัฒนาเพื่อหมุนเคลื่อนภาพรวมไปดุจ "จักรกล"
เอาละ ลูกต้องหัดใช้ทั้งการปกป้อง (แก้วมณี) และการพัฒนาขับเคลื่อน
(จักรแก้ว) ไปพร้อมๆ กันด้วย เพื่อให้เกิดความสมดุลของการเปลี่ยนผ่าน
ยุคสมัยของประเทศของลูกนะ อะไรที่ควรปกป้องไว้ก่อน ก็ควรมีกฏหมาย
ที่เคร่งครัดรัดกุม และอะไรที่ควรผ่อนปรนให้เกิดการพัฒนาก็ควรได้รับการ
ออกกฏหมายเพื่อเปิดทางให้เกิดการพัฒนาขึ้น สองอย่างนี้ ดุจ หัตถ์ซ้าย
และหัตถ์ขวาของลูกนะ ลูกต้องแยกแยะให้ออก อย่าให้มันขัดแย้งกันเอง


ประเทศหรือโลก ก็ต้องการทั้งสองอย่างนี้นะลูกนะ ทว่า หลายครั้ง หลาย
ประเทศใช้มันอย่างไม่เหมาะสม ทำให้เกิด "การขัดแย้งกันเอง ของการ
อนุรักษ์และพัฒนา" และไม่อาจหาข้อสรุปที่ลงตัวได้เสียที ดังนั้น ลูกจะ
ต้องไม่ทำให้มันเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น ลูกจะต้องหัดใช้ทั้งสองสิ่งนี้ อย่าง
กลมกลืนและส่งเสริมซึ่งกันและกัน ควบคู่ไปทั้งสองอย่าง ดุจการใช้มือ
สองข้างของลูกทำงานร่วมกันนั้น ทั้งการอนุรักษ์และการพัฒนา ต้องมี
ทั้งคู่นะลูกนะ ขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใด ไม่ได้ แต่จะทำอย่างไร ไม่ให้มันขัดแย้ง
กันเอง อันนี้ คือ หัวใจสำคัญที่ลูกจะต้องฝึกใช้มันให้ได้อย่างคล่องแคล่ว


เอาละ ท้ายที่สุดนี้ ลูกคงมีความพร้อมและกล้าหาญมากขึ้น ที่จะเปิดตัว
เองสู่โลกกว้าง เปิดประเทศรับสิ่งใหม่ๆ และพร้อมหรือยังที่ลูกจะขี่พยัคฆ์
ที่มีเชื้อสายเป็นชนชาติเดียวกันกับลูกเอง เพื่อรับการเข้ามาของชาวต่าง
ชาติ เอาละ นี่ไม่ใช่การต่อต้านการเข้ามาของชาวต่างชาติ เพราะเราไม่
มีนโยบายกีดกันหรือปิดกั้นอย่างนั้น เรามาเพื่อเตรียมความพร้อมให้ลูกนะ
เมื่อลูกพร้อมแล้ว ยุคสมัยจะเป็นของลูก โลกกำลังก้าวไปสู่ความเป็นหนึ่ง
เดียวกันเอนำไปสู่การเลื่อนระดับที่สูงขึ้น พร้อมๆ กัน ไปด้วยกันทั้งโลก นะ
ลูกนะ เราจะก้าวไปได้ เมื่อเราก้าวไปด้วยกัน ไม่อาจทิ้งผู้หนึ่งผู้ใดให้อยู่
เบื้องหลังได้ เพราะคนที่ตามหลังลูกมา นั่นเอง ที่จะคอยสนับสนุนอยู่ข้าง
หลังลูกได้นะ ดังนั้น อย่าปล่อยให้เขาถูกทอดทิ้ง เพราะลูกเองก็จะไม่อาจ
หาทางถอยหลังได้ด้วย ข้างหลังของลูกจะกลายเป็นความมืดเข้ามาแทน
ที่ "มิตร" นะลูกนะ ดังนั้น จงดึงมิตรของลูกตามหลังมาด้วยละ สวัสดี ...

 

อ่าน แล้ว ทำ ให้ นึก ถึง ประเทศ หนึ่ง ที่ รีบ ร้อน จะ เป็น ประชาธิปไตย

โดย ที่ ประชาชน ยัง เป็น กระต่าย น้อย อยู่ เลย

เพราะ เจ้า สัน ขวาน บาง ตัว ที่ มัน ไป เรียน วิชา จาก ตะ วัน ตก

แล้ว มัน ก่ นึก ว่า มัน รู้ ดี แล้ว

(ติดเชื้อ ยักษ์มาร)

 

2 มิ.ย. 2555


"เสียงจากสุริยเทพ"
รับสื่อสารโดย


瑠璃王

 

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=jcwzw7Jz0NI&feature=related"][MV] By Myself-จามอง ยอดหญิงผู้พิชิตแผ่นดิน - YouTube[/ame]


อันนี้ เหมาะกับอองซาน ไหม?

 

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=9FMFzHt5v6s&feature=related"]Yi San OST-Promise - YouTube[/ame][ame="http://www.youtube.com/watch?v=6kmKbkPbG9E&feature=related"][/ame]


อันนี้ เหมาะกับนายพลเต็ง เส็ง ผู้ย้ายเมืองไหม?

 

กว่าพระเจ้าลีซานจะก้าวถึงจุดนั้น
ก็ถูกรายล้อมด้วยกลุ่มอิทธิพลต่างๆ
มากมายเหมือนกัน


หนึ่งวีรบุรุษ ผู้อยู่ท่ามกลางกลุ่มอิทธิพล
จำต้องเก็บไฟแห่งการพัฒนาไว้ยาวนาน
หนึ่งวีรสตรี ผู้หาญกล้า นำประเทศสู่ความ
ทันสมัย เปิดยุคมืดไปสู่ยุคที่สว่างไสว


เรามาให้กำลังใจ "พม่า" มิตรของเรา
ที่กำลังจะเปิดประเทศ และนำไปสู่ยุค
ทองของพวกเรา ทั้งเอเชีย
กันดีไหมครับ

 

ต่างคน ต่างสถานการณ์
ต่างใจ แต่ต่างสร้างสรรค์
แม้ต่างกัน ด้วยวิถี-หลักการ
หนทางต่างกัน เป้าหมายเดียว


ฉันเห็นไฟแห่งการสร้างสรรค์
ในหัวใจของเธอทั้งหลาย
มันทำให้หัวใจของฉัน
ลุกโชนสว่างไสว ไม่ต่างกัน


...

 

ต่างยุค ต่างสมัย คล้ายต่างกัน
รุ่นแล้ว รุ่นเล่า ผ่าน ผันวันวาร
ผลัดเปลี่ยน เวียนวน ละคนไป
นั่นแหละ ยุคสมัย ของใครของมัน


ฉันยืนอยู่ใน "อนาคต" ของพวกเขา
จ้องมองด้วยหัวใจที่ตื่นเต้นและสุขล้น
เห็นเส้นทางที่พวกเขากำลังบุกเบิกเดินไป
มันช่างงดงามและสว่างไสวด้วยไฟในใจเธอ


...

 

จากใจผมเองแหละ
...

 

ยากมากๆ หากจะขึ้นเป็นใหญ่โดยไม่ฆ่าใครเลย ต้องใช้ปัญญามากๆ

 

ในสนามรบใดบ้างนะ ไม่มีคนตาย

 

ดวงดาวพราวพร่างพราย
สลายความมืดมิดด้วยประกายนั้น
ดาวดวงหนึ่งนั้นจะเป็นของ เธอ
ส่วนฉันรอวันพรุ่ง แห่งรุ่งอรุณ


โลกหมุนเวียนผ่านไป วัน คืน
หลับ ตื่น ก้าวหน้า ผันผ่าน
ฉันยังรอวันแห่งรุ่งอรุณ
คืนค่อย ลอยลับหาย


...

 

ในสมัยก่อน กษัตริย์ ราชวงศ์ สามารถฆ่ารัชทายาท
แล้วสถาปนาคนขึ้นครองราชแทนได้ และผู้คนจะมี
การยอมรับหรือไม่ยอมรับก็ได้ แต่ได้สิทธิ์นั้นเต็มๆ
ตั้งราชวงศ์ใหม่ได้ สร้างเชื้อสายกษัตริย์ขึ้นใหม่ได้
แม้คุณจะเป็นคนที่ไม่ใช่กษัตริย์มาก่อนก็ตาม

ทุกวันนี้มีใครอยากฆ่าประธานธิบดีเพื่อที่จะเป็นแทน
โดยไม่ต้องเลือกตั้งและเป็นได้เลยได้รับการยอมรับ
มีไหม?

 

วีรบุรุษ วีรสตรี ปรากฏ
โลกสดใส ด้วยประกายนั้น
สีสันพร่างพราวราวสายรุ้ง
ทอดยาวจากฟ้ามาสู่ดิน


มือของเธอโอบโลกข้างหนึ่ง
มือของฉันจับไว้ ไปด้วยกัน
เท้าทั้งสองของเรา ก้าวเดิน
สู่อนาคตที่สดใส ร่วมกัน


...